ตอนที่ 15 คืนแรก 0.5%

มิติรักบัลลังก์หงษ์

ตอนที่ 15 คืนแรก 0.5%

เมื่อการร่ายรำจบลงก็ถึงเวลาที่องค์รัชทายาทจะเลือกผู้ที่พระองค์ถูกพระทัยสาวงามทั้งหมดยืนรออยู่ด้วยความหวังที่เต็มเปี่ยมหวังว่าตนนั้นจะเป็นผู้ที่ถูกเลือกแต่เสี่ยวเฟิ่งกลับยืนหน้างอคอง้ำพลางถอนหายใจด้วยความเมื้อยล้า นางเอากำปั้นทุบหน้าขาของตนอยู่สองสามครั้งเมื่อรู้สึกว่ามันเริ่มปวดและในที่สุดเวลาที่หญิงสาวทุกคนรอคอยก็มาถึง ภายในตำหนักที่กว้างขวางและโอ่อ่าหญิงงามทั้งหมดยืนเรียงแถวหน้ากระดานกันอย่างเป็นระเบียบ จากนั้นไม่นานบุรุษผู้มีผิวพรรณ์ผ่องอำไพดุจทองคำขาวก็เดินเฉิดฉายเข้ามา สร้างความตื่นเต้นและตื่นตาให้กับผู้ที่พบเห็น หญิงสาวหลายคนลุ่มหลงในรูปโฉมที่สง่างามและเฝ้าฝันว่าจะได้ขึ้นเตียงเคียงคู่กับเขาแม้จะเป็นช่วงเวลาเพียงหนึ่งคืนพวกนางก็พร้อมพลีกายถวายตัวให้อย่างไม่ลังเล 

ร่างสูงสง่าเดินเข้ามาพร้อมกวาดสายตาไล่มองหญิงงามไปทีละคนพวกนางสวยและงดงามราวดอกไม้ป่าซึ่งเป็นของที่มีราคาและหายาก แต่ถึงพวกนางเหล่านี้จะสวยงามมากแค่ไหนก็ยังไม่เป็นที่ต้องใจขององค์รัชทายาทอยู่ดี พระองค์เดินไล่สายตาสำรวจหญิงสาวทุกคนไปเรื่อยๆจนกระทั่งสายตาคมคู่นั้นมาหยุดอยู่ที่เสี่ยวเฟิ่ง ดวงตาคมจุดประกายแสงระยิบระยับออกมาเขามองสำรวจนางด้วยแววที่ชื่นชมก่อนจะคลี่ยิ้มพร้อมรั้งเอวของนางเข้ามากอด

"ข้าเลือกนาง"    น้ำเสียงทุ่มๆเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ เสี่ยวเฟิ่งถลึงตาใส่เขาเล็กน้อยขณะที่ถูกรวบเอวเอาไว้แต่องค์รัชทายาทกลับยิ้มและหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ หญิงสาวทุกคนรวมทั้งลู่อันฉีมองมาที่เสี่ยวเฟิ่งด้วยความริษยาบัดนี้นางได้สร้างศัตรู่เพิ่มขึ้นเป็นสามเท่าตัวแล้วช่างน่ายินดีจริงๆ

ย่งเหนียง คนสนิทของไทเฮายืนดูอยู่ไม่ห่างนางยิ้มและโค้งหัวให้กับองค์รัชทายาทเล็กน้อยก่อนจะต้อนหญิงสาวที่เหลือออกไป ทิ้งไว้เพียงเสี่ยวเฟิ่งและองค์รัชทายาทเท่านั้น เมื่อไม่มีผู้ใดอยู่แล้วเสี่ยวเฟิ่งจึงรีบผลักเขาออกทันที

"ปล่อยข้าได้แล้ว!"   น้ำเสียงของนางขุ่นมัวเล็กน้อยคิ้วเรียวงามก็ขมวดเข้าหากัน องค์รัชทายาทมองนางด้วยสายตาเหยียดหยันก่อนจะเอ่ยขึ้น

"คิดว่าข้าอยากจะแตะต้องเจ้านักรึไง?"

"ดี! ไม่อยากแตะก็ดีแล้ว"

"หึ หากไม่ติดว่าคนอื่นดูอยู่ข้าไม่สัมผัสเจ้าให้เสียมือหรอก"

เสี่ยวเฟิ่งขบฟันแน่นด้วยความโมโหนางอุตสาช่วยเขาแท้ๆยังจะพูดจาแบบนี้กับนางอีกแต่จะทำอย่างไรได้นางก็รู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นเช่นไรคนไม่ถูกกันจะให้พูดจาดีๆด้วยก็คงจะยาก นางชำเลืองมองเขาที่เอาแต่เชิดหน้าด้วยความเบื่อหน่ายก่อนที่จะถอนหายใจเสียงดัง

"เฮ้อ! เอาเถอะ..แล้วจะให้ข้าทำยังไงต่อไป?"   นางถามอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"ไม่ต้องทำยังไง เจ้าที่แค่นอนที่นี่กับข้า"

"ห๊ะ!! นอนที่นี่กับท่าน!"

"ใช่ เจ้าจะตกใจไปทำไม"

"ข้าต้องตกใจสิ! จะให้ข้านอนที่นี่กับท่านเนี่ยนะข้าไม่นอนหรอก!"

"แล้วเจ้าจะทำยังไงจะกลับไปนอนที่จวนท่านแม่ทัพอย่างนั้นหรือ?"   องค์รัชทายาทเลิกคิ้วถาม

"ใช่"

"นี่ หากมีสมองก็หัดคิดเสียบ้าง ข้าพึ่งแสดงออกมาชอบพอเจ้าแล้วจะให้ข้าปล่อยเจ้ากลับไปง่ายๆอย่างนั้นหรือ เจ้าถูกเลือกมาเป็นนางสนมของข้าเจ้าก็ต้องอยู่ดูแลปรนิบัติข้าสิ"

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่...หากเจ้าออกไปตอนนี้ข่าวลือพวกนั้นคงทวีความจริงเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า..ฮูหยินลู่มิได้บอกเจ้าหรือว่าเจ้าต้องอยู่ที่นี่กับข้า"

"บอก แต่ข้าคิดว่าจะต้องอยู่กับท่านเพียงไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น ข้าไม่รูว่าจะต้องค้างคืนกับท่านที่นี่"

"ถ้าอย่างนั้นก็จงรู้เอาไว้ ว่าเจ้าต้องค้างคืนที่นี่กับข้าและมิใช่แค่คืนนี้คืนเดียวเพราะเจ้าต้องอยู่กับข้าไปจนกว่าข่าวลือจะซ่าลง "

ดวงตาของนางเบิกกว้างนี่นางต้องอยู่กับเขาไปจนกว่าข่าวลือจะเงียบอย่างนั้นหรือ? แล้วต้องใช้เวลากี่วันกันเล่าจึงจะสยบข่าวลือพวกนั้นได้ องค์รัชทายาทเดินขึ้นไปเอนหลังนอนบนเตียงอย่างสบายใจโดยไม่ใยดีว่าเสี่ยวเฟิ่งจะทุกข์ร้อนแค่ไหน นางจึงเดินฮึดฮัดตามเขามา

"นี่! หากข้าต้องค้างที่นี่จริงๆแล้วท่านจะให้ข้านอนที่ไหน?"   นางถามเพราะหวังคำว่าสภาพบุรุษจากเขา อย่างน้อยๆนางก็เป็นผู้หญิงเตียงนอนนี้เขาก็น่าจะสละให้นางได้ แต่แล้วความหวังทั้งหมดก็จบลงเมื่อองค์รัชทายาทโยนหมอนลงมาที่พื้นพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆ

"หมอนตกตรงไหน เจ้าก็นอนตรงนั้นแหละ"

"......."    เสี่ยวเฟิ่งชะงักนิ่งไปชั่วครู่นางไม่คิดว่าจะได้คำตอบแบบนี้กลับมา นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรือ นางกัดฟันดังกรอดพร้อมกับยิ้มอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ นางเดินไปหยิบหมอนมาไว้ในมือก่อนจะปรายสายตาเย็นเยียบไปที่องค์รัชทายาทซึ่งกำลังหลับอย่างสบายใจ นางค่อยๆผ่อนหายใจออกมาอย่างช้าๆหวังให้ใจของนางนั้นสงบและเย็นลง แต่ในที่สุดนางก็อดกลั้นมันเอาไว้ไม่ไหว นางเดินปรี่เข้าไปหาองค์รัชทายาทและใช้หมอนฟาดเขานับครั้งไม่ถ้วน องค์รัชทายาทสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับแย่งหมอนในมือนางเอาไว้...

"นี่เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ! ข้าเป็นถึงรัชทายาทเหตุใดจึงบังอาจทุบตีข้าเช่นนี้!"   องค์รัชทายาทแผดเสียงดังก้องแต่เสี่ยวเฟิ่งก็มิได้เกรงกลัวเขาเลยแม้แต่น้อยนางเหยียมยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

"งั้นหรอ? หึ ต่อให้ท่านเป็นฮ่องเต้ข้าก็จะตีท่านจนกว่าท่านจะตายคามือของข้า! ต่อให้ข้าต้องโดนประหารข้าก็ยอม!!!"   พูดจบนางก็กระหน่ำตีองค์รัชทายาทอีก 

"นี่!!หยุดนะ!ไม่อย่างนั้นข้าจะสั่งประหารเจ้า!"

"ข้าไม่กลัว! หากข้าต้องถูกประหารจริงๆข้าจะประกาศเรื่องของท่านให้ทุกคนได้รับรู้! แล้วมาดูกันว่าคนที่อยู่หรือคนที่ตาย! ใครที่จะต้องทนทุกข์ทนอายมากกว่ากัน!!!"  พูดจบนางก็กระหน่ำตีเขาอีกอย่างไม่ออมมือ จนกระทั่งองค์รัชทายาทต้องยอมจำนน

"พอแล้ว! ข้ายอมก็ได้เจ้าต้องการอะไรก็ว่ามา!"

เสี่ยวเฟิ่งยั่งมือพร้อมกับยิ้มอย่างผู้มีชัย😏

"ยกเตียงของท่านให้ข้า.."

"ไม่ได้! แล้วข้าจะนอนที่ไหน?"

"ท่านบอกเองมิใช่หรือว่าหมอนตกตรงไหนให้นอนตรงนั้น"

"นี่เจ้า!! มันจะมากไปแล้วนะ!"

"ไม่มากหรอก หรือว่าจะให้ข้าประกาศ..."

องค์รัชทายาทมองนางด้วยสายตาที่แข็งกร้าวนางช่างไม่ต่างอะไรจากงูพิษนางอันตรายและพร้อมที่จะแว้งกัดเขาได้ทุกเมื่อ องค์รัชทายาทพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมก้าวเท้าลงจากเตียง สีหน้าของนางช่างดูสะใจเหลือเกิน แต่ทว่าในจังหวะนั้นกลับมีเสียงเปิดประตูเข้ามา!

ด้วยความตกใจองค์รัชทายาทจึงรีบคว้าตัวของเสี่ยวเฟิ่งพร้อมกับผลักนางให้นอนราบบนเตียง ส่วนตนนั้นก็ขึ้นคร่อมนางเอาไว้ หางตาขององค์รัชทายาทชำเลืองมองผู้ที่ถือวิสาสะเข้ามาก่อนจะก้มลงไปจูบนางเพื่อความสมจริง ดวงตาของเสี่ยวเฟิ่งเบิกกว้างนางหยุดหายใจไปชั่วขณะนั้น ริมฝีปากอุ่นๆของชายหนุ่มค่อยๆบดริมฝีปากของนางอย่างแผ่วเบา มือของนางทั้งสองข้างถูกมือหนาใหญ่ตรึงเอาไว้ไม่ให้ขยับ ก่อนจะมีเสียงหญิงชราผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น...

"ขอโทษทีข้าเข้ามาขัดจังหวะงั้นรึ"

สิ้นเสียงนั้นองค์รัชทายาทก็ถอนริมฝีปากออกก่อนจะจ้องเข้าไปในดวงตาคู่ใสที่กำลังสั่นระริก องค์รัชทายาทลุกขึ้นก่อนจะหันไปมองผู้เป็นย่า

"เสด็จย่ามาทำอะไรที่นี่หรือพะย่ะค่ะ"    องค์รัชทายาทถามพร้อมกับเดินเข้าไปประคองเสด็จย่าเอาไว้

"ย่าก็แค่มาดูว่าหญิงสาวนางใดที่ถูกใจเจ้า"  ไทเฮาบอกก่อนจะหันมามองเสี่ยวเฟิ่ง "อืม นางงามใช้ได้"   

เสี่ยวเฟิ่งรีบลงจากเตียงพร้อมทำความเคารพ  "ถวายบังคับเพคะไทเฮา"   นางยื่นมือประสานไปข้างหน้าพร้อมกับย่อตัวลงเล็กน้อย

"เสด็จย่า ไม่เห็นต้องลำบากมาเองเลยพะย่ะค่ะ"  องค์รัชทายาทเอ่ยขึ้น

"ย่าก็แค่มาดูเสร็จแล้วก็กลับ ย่าไม่กวนเจ้าแล้วเชิญเจ้าสำราญต่อเถิด ย่งเหนียงมาพยุงข้าที"   ไทเฮาพูดเพียงแค่นั้นแล้วจึงเดินกลับออกไป แต่องค์รัชทายาทรู้ดีว่าผู้เป็นย่านั้นคิดสิ่งใดอยู่ พระนางยังไม่วางใจจากข่าวลือที่เกิดขึ้นและหวั่นว่าหลานของตนจะเป็นอย่างที่เขาล่ำลือกันจริงๆเพื่อความมั่นใจพระนางจึงสั่งให้คนค่อยสอดแนมและจับตาดูอยู่ตลอดเวลา...

เพราะเหตุนี้เสี่ยวเฟิ่งและองค์รัชทายาทจึงต้องแสร้งแสดงความเสน่หาต่อกัน...

-

-

-

อัพดึกตามเคยขอกำลังใจหน่อยจ้า ^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***