ตอนที่ 13 คัดเลือกนางสนม #เข้าทาง

มิติรักบัลลังก์หงษ์

ตอนที่ 13 คัดเลือกนางสนม #เข้าทาง

"ใครสั่งให้เจ้าเข้ามา!"   องค์รัชทายาทข่มเสียงพูดออกมาอย่างแผ่วเบาแต่คับคั่งไปด้วยความโกรธ เขาทั้งโกรธทั้งอายที่เสี่ยวเฟิ่งมาได้ยินเรื่องนี้เข้า ฮูหยินลู่จึงรีบเข้ามาพูดแก้ต่างให้นาง

"องค์รัชทายาท หม่อมฉันให้นางเอาน้ำชาเข้ามาเองเพคะ แต่ไม่คิดว่านางจะเข้ามาผิดเวลาเช่นนี้"

"ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ ว่าห้ามผู้ใดเข้ามา!"  

"นี่!  จะบีบคอข้าอีกนานมั๊ย ข้าเจ็บไปหมดแล้วนะ!"   เสี่ยวเฟิ่งย่นคิ้วเล็กน้อยพร้อมพยายามแกะมือขององค์รัชทายาทออก

"เสี่ยวเฟิ่งอย่าขึ้นเสียงกับองค์รัชทายาท!"   ฮูหยินรีบห้ามเมื่อนางแสดงกิริยาไม่เหมาะสม แต่ใครเล่าจะมีอารมณ์พูดจาอ่อนหวานเมื่อถูกบีบคออยู่เช่นนี้

"ก็พระองค์บีบคอข้า! ข้าเจ็บ!"

"เจ้าสมควรตายเสียด้วยซ้ำ! เจ้าบังอาจล่วงรู้ความลับของข้า!"

"แต่ข้าไม่ได้ตั้งใจอยากรู้นะ ข้าก็มาของข้าดีๆแต่มันบังเอิญได้ยินเองจะให้ข้าทำยังไง!"

"เจ้า!!"

"แค่ไร้สมรรถภาพทำไมต้องโมโหใหญ่ขนาดนี้ด้วย หากท่านอายข้าสัญญาว่าจะไม่บอกใคร"

"แค่? นี่เจ้าพูดว่าแค่ไร้สมรรถภาพงั้นหรือ! เจ้าไม่ใช่บุรุษเจ้าจะไปรู้อะไร!!"

"ไม่รู้ก็ไม่รู้แต่ท่านปล่อยข้าก่อนได้มั๊ยข้าหายใจไม่ออก! ข้าไม่บอกใครหรอกน่า!"

"เจ้าไม่ทันที่จะได้บอกใครหรอก เพราะข้าจะฆ่าเจ้าก่อน!"

"โอ๊ยยยย ปล่อยข้า!ข้าเจ็บ!"  เสี่ยวเฟิ่งรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีผลักองค์รัชทายาทออกไปได้ในที่สุดแต่เขาก็ยังจะปรี่เข้ามาหานางอีกองครักษ์ลั่วจึงต้องรีบห้ามเอาไว้

"องค์รัชทายาทพระทัยเย็นก่อนเถิดพะย่ะค่ะ"  องครักษ์ลั่วบอกฮูหยินลู่จึงช่วยพูดอีกคน

"ใช่เพคะ ทรงพระทัยเย็นก่อนเถิดเพคะ"  ฮูหยินลู่พูดขึ้นพลางคิดในใจว่าจะทำอย่างไรดีหากเป็นเช่นนี้เสี่ยวเฟิ่งต้องแย่แน่ๆนางครุ่นคิดทบทวนอยู่ไม่นานก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ในเมื่อนางรู้เรื่องทั้งหมดแล้วทำไมไม่ใช้นางให้เป็นประโยชน์ล่ะ เพื่อช่วยมิให้องค์รัชทายาทลงโทษนางฮูหยินลู่จึงรีบเสนอทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้

"องค์รัชทายาทหม่อมฉันคิดแผนออกแล้วเพคะ"  ฮูหยินลู่พูดขึ้นองค์รัชทายาทจึงชะงักอารมณ์โกรธไว้ก่อนจะเอียงคอถามอย่างสงสัย

"แผน?  แผนอะไรงั้นรึ?"

"ไหนๆเสี่ยวเฟิ่งก็รู้เรื่องแล้ว ทำไมไม่ให้นางช่วยล่ะเพคะ?"   ฮูหยินเปรยยิ้มอย่างมีเลศนัยน์ องค์รัชทายาทจึงถามขึ้นอีก

"ช่วย? นางจะช่วยข้าได้ยังไงกัน?"

"นั่นสิเจ้าคะท่านแม่?"   เสี่ยวเฟิ่งเองก็สงสัยเช่นกันทั้งคู่จึงจ้องไปที่ฮูหยิน

"ในเมื่อเสี่ยวเฟิ่งรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ข้าจะส่งนางเข้าคัดเลือกนางสนมด้วยเพคะ"   เมื่อสิ้นประโยคนั้นเสี่ยวเฟิ่งและองค์รัชทายาทก็ถลึงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจจะให้นางเข้าคัดเลือกนางสนมด้วยอย่างนั้นหรือ ฮูหยินลู่ไม่รอให้ทั้งคู่ได้ถามต่อนางรีบอธิบายให้ทุกคนได้เข้าใจ  "ไม่ว่ายังไงการคัดเลือกนางสนมก็ต้องเกิดขึ้น เช่นนั้นข้าจะให้เสี่ยวเฟิ่งเข้าร่วมการคัดเลือกในครั้งนี้ พระองค์ก็แค่ทำทีเลือกตามที่ไทเฮาต้องการและสุดท้ายพระองค์ก็ทรงเลือกเสี่ยวเฟิ่งนะเพคะ"

"ทำไมข้าต้องเลือกนาง! ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจสักนิด"   องค์รัชทายาทชำเลืองหางตามองอย่างไม่พอใจ

"ที่ต้องเลือกนางเพราะนางเป็นคนของเรา ไหนๆนางก็รู้เรื่องนี้แล้วก็ให้นางช่วยเถอะเพคะ เมื่อพระองค์ทรงเลือกนางแล้ว ก็แค่ทำทีให้นางขึ้นไปปรนิบัติบนเตียงแบบนี้ข่าวลือของพระองค์ก็จะหมดไป และความลับก็จะยังเป็นความลับเพราะไม่มีทางที่เสี่ยวเฟิ่งจะพูด นางเป็นลูกสาวข้านางต้องเชื่อฟังข้าอยู่แล้ว.."  พูดจบฮูหยินก็ปรายสายตามองมาที่เสี่ยวเฟิ่ง  "ใช่หรือไม่เสี่ยวเฟิ่ง"

เสี่ยวเฟิ่งถอนหายใจพลางคิดในใจว่านางมีทางเลือกด้วยหรือนี่ไม่ต่างอะไรจากการมัดมือชกเลยสักนิด แต่ทว่าเมื่อคิดๆดูแล้วเรื่องนี้มันก็เป็นผลดีกับนางเหมือนกันนะ เพราะนางกำลังหาทางเข้าวังเพื่อจะไปเอากระดูกมังกร หากนางได้เข้าไปเป็นนางสนมนางก็จะเข้าใกล้กระดูกมังกรไปอีกก้าว ถึงนางจะไม่ชอบขี้หน้าของรัชทายาทผู้นี้แต่เรื่องนี้นางต้องพึ่งพาเขา เสี่ยวเฟิ่งนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะยอมตกปากรับคำ

"เจ้าค่ะ ข้าจะทำตามที่ท่านแม่ต้องการ ข้าจะช่วยองค์รัชทายาทเอง.."   นางฝืนยิ้มหน้าระรื่น

"ในที่สุดก็หาทางออกได้โชคดีที่แม่นางเสี่ยวเฟิ่งยอมช่วยนะพะย่ะค่ะ" องครักษ์ลั่วกล่าวเพื่อกลบรอยบาดหมางแต่ก็ไม่เป็นผล

"หึ นางจะยอมหรือไม่ยอมสุดท้ายนางก็ต้องทำอยู่ดีเพราะถ้านางไม่ทำข้าจะฆ่านางแทน!"   องค์รัชทายาทยังข่มสายตาคมจับจ้องเสี่ยวเฟิ่งอยู่เช่นนั้น ไม่รู้เพราะอะไรเขาจึงไม่ถูกชะตานางตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นราวกับว่าทั้งคู่เป็นศัตรู่กันมาแต่ชาติปางก่อน เสี่ยวเฟิ่งเองก็ไม่ยอมน้อยหน้าใช่ว่าองค์รัชทายาทจะชังน้ำหน้านางอยู่ฝ่ายเดียว นางเองก็ต้องข่มใจเออออห่อหมกไปตามน้ำด้วยความจำใจเช่นกัน เมื่อตกลงกันได้องค์รัชทายาทจึงเสด็จกลับไปที่วังเพื่อเตรียมตัวคัดเลือกนางสนมที่จะมีขึ้นในอีกไม่วันกี่ข้างหน้านี้

-ห้องของเสี่ยวเฟิ่ง-

อาเจี่ยทำตาโตเมื่อรู้ว่าเสี่ยวเฟิ่งจะเข้าคัดเลือกเป็นนางสนมเพราะถ้าหากเสี่ยวเฟิ่งเป็นที่ถูกอกถูกใจขององค์รัชทายาทอนาคตในภายภาคของนางต้องรุ่งเรืองเป็นแน่ ถึงคราวนั้นเสี่ยวเฟิ่งจะได้เป็นใหญ่เป็นโตได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย โดยที่อาเจี่ยไม่รู้เลยว่านี่เป็นแค่แผนที่ฮูหยินวางเอาไว้แต่เสี่ยวเฟิ่งบอกเรื่องนี้กับอาเจี่ยไม่ได้จึงได้แต่ยิ้มเจื่อนๆฟังนางพูดพร่ำรำพันอยู่หลายชั่วยาม..

"คุณหนู ข้าดีใจด้วยนะเจ้าคะ^^"

"ดีใจอะไรของเจ้า"

"ก็คุณหนูของข้าจะได้ดิบได้ดีแล้วยังไงล่ะเจ้าคะ^^"

"เหอะ ได้ดิบได้ดีงั้นหรอ ข้ายังไม่ทันจะได้คัดเลือกเลยด้วยซ้ำ"

"คุณหนูของข้ามีรูปโฉมงดงามขนาดนี้นี้ต้องเป็นที่ถูกพระทัยขององค์รัชทายาทอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ^^ เพียงท่านแต่งองค์ทรงเครื่องสักหน่อย คุณหนูของข้าก็จะงดงามกว่าสตรีทุกนางในแผ่นดินชิงหยวน^^"

"เจ้าอย่ายกยอปอปั้นข้าให้มากนักเลย ข้าไม่ได้บ้ายอขนาดนั้นแล้วอีกอย่างหากข้าไม่เป็นที่พอพระทัยขององค์รัชทายาท คำยอของเจ้าก็จะสูญเปล่า"

"จริงๆนะเจ้าคะ ท่านเป็นหญิงงามเพียงแต่ซ่อนรูปเท่านั้นขนาดตัวข้าเองยังแอบชื่นชมท่านเลย เมื่อวันใดที่ท่านเผยรูปโฉมที่แท้จริงออกมาเมื่อนั้นทุกคนจะต้องตกตลึงกับความงามของท่าน^^"

"ขนาดนั้นเชียว..."   เสี่ยวเฟิ่งเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มขำกับคำประจบประแจงของอาเจี่ย  "การคัดเลือดนางสนมก็เป็นแค่การคัดเลือกนางบำเรอดีๆ นี่เอง"     นางถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายและคิดมิตกจริงๆ หากต้องไปอยู่ดูแลปรนิบัติใกล้ชิดกับองค์รัชทายาททุกวันล่ะก็ ลองนึกดูเถิดว่านางกับเขาจะตีกันวันล่ะกี่หน ดีมิดีองค์รัชทายาทอาจจะหาเรื่องกลั่นแกล้งนางก็เป็นได้ แต่ไม่ว่ายังไงนางจะไม่ยอมให้เขาแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวและที่สำคัญนางจะต้องหาทางเอากระดูกมังกรมาให้ได้..

-

-

-

อย่าลืมกดเลิฟคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***