ตอนที่ 12 คัดเลือกนางสนม #ความลับที่บังเอิญได้ยิน

มิติรักบัลลังก์หงษ์

ตอนที่ 12 คัดเลือกนางสนม #ความลับที่บังเอิญได้ยิน

-วังหลวง-

ณ วังหลวงในขณะนี้มีข่าวลือเกี่ยวกับองค์รัชทายาทฉินเฟยเย่แพร่สะพัดออกไปทั่ว ว่าพระองค์ทรงไม่สนใจสตรีนางใดและยังไม่เคยเรียกนางรับใช้คนไหนให้ขึ้นไปปรนิบัติบนเตียง เหล่านางกำนัลทั้งเหล่าขันทีต่างซุบซิมกันว่า หรือองค์รัชทายาทจะเป็นพวก *ชายตัดแขนเสื้อ นับวันข่าวลือนี้ยิ่งหนาหูขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงพระเนตรพระกรรณของไทเฮาซึ่งเป็นเสด็จย่าของพระองค์ เรื่องนี้ทำให้ไทเฮาไม่สบายพระทัยเป็นอย่างยิ่ง จึงได้เรียกองค์รัชทายาทให้เข้าพบเป็นการส่วนตัว เมื่อมาถึงที่ตำหนักของไทเฮา พระองค์ก็ทรงสั่งห้ามมิให้ผู้ใดเข้ามานอกจากคนสนิท เพื่อจะได้สอบถามข้อเท็จจริงและถ้าหากเรื่องนี้เป็นความจริงไทเฮาจะได้เร่งหาทางแก้ไข มิเช่นนั้นตำแหน่งรัชทายาทต้องตกเป็นขององค์ชายองค์อื่นอย่างแน่นอน เพราะผู้ที่จะขึ้นเป็นกษัตย์ต้องเพรียบพร้อมในทุกๆด้าน ยิ่งเป็นการสร้างหน่อเนื้อเชื้อกษัตย์แล้วยิ่งเป็นสิ่งที่พกพร่องไม่ได้โดยเด็ดขาด

ภายในห้องของพระตำหนักอบอวนไปด้วยความร้อนรุ่ม เมื่อหลานชายสุดที่รักมาถึงพระนางก็รีบถามไถ่โดยไม่รีรอ

"เฟยเย่ เป็นความจริงหรือที่เจ้าเป็น..."   พระนางเว้นคำพูดนั้นไปเพราะทำใจไม่ได้หากต้องพูดมันออกมา  "ที่เจ้าเป็น...พวกชายตัดแขนเสื้อ"

ดวงตาขององค์รัชทายาทเบิกกว้างเพราะที่สิ่งที่ไทเฮาพูดนั้นไม่เป็นความจริงพระองค์จึงรีบปฏิเสธทันที

"ไม่เป็นความจริงพะย่ะค่ะเสด็จย่า เสด็จย่าไปเอาเรื่องเหลวไหลพวกนี้มาจากไหน?"   คำพูดขององค์รัชทายาทฟังดูหนักแน่นจึงทำให้ไทเฮาผ่อนคลายความกังวลลงไปบ้าง แต่ก็ยังมิอาจวางพระทัยได้ลง 

"ทั้งนางกำนัลทั้งขันที ต่างซุบซิบเรื่องของเจ้าไปทั่วฝ่ายในย่าได้ยินเข้าจึงรีบสั่งให้ทุกคนปิดปากให้สนิท เพราะหากเรื่องนี้เล็ดลอดไปถึงหูพ่อของเจ้า คงกลายเป็นใหญ่แน่ๆ"

สีหน้าขององค์รัชทายาทหม่นลงเล็กน้อย เพาะเขารู้ดีว่าต้นเหตุของข่าวลือคืออะไร แต่ทว่าเรื่องนี้เขาบอกใครไม่ได้จริงๆกระทั่งเสด็จย่าที่รักเขามากที่สุด เรื่องน่าอายเช่นนี้ยิ่งรู้น้อยคนเท่าไหร่ก็ยิ่งดี

"เสด็จย่าไม่ต้องเป็นกังวล เรื่องนี้ไม่เป็นความจริงเลยสักนิด"

"แล้วเหตุใดจึงมีข่าวลือเช่นนี้เล็ดลอดออกมาเล่า เจ้าไม่เคยเรียกนางรับใช้คนไหนขึ้นเตียง เป็นความจริงงั้นหรือ.."   คำถามของไทเฮาทำให้องค์รัชทายชะงักไป ใบหน้าของเขาชาจนเกือบไม่มีความรู้สึก เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตีสีหน้าเล่าความเท็จ

"จริงพะย่ะค่ะ..."

"ทำไมล่ะ! "    ยิ่งได้ยินเช่นนี้ผู้เป็นย่ายิ่งไม่สบายใจ

"เสด็จย่าฟังข้าก่อน ที่ข้าไม่เรียกนางรับใช้คนไหนขึ้นเตียง เหตุเพราะข้าไม่ถูกพวกนางเหล่านั้น "

"ไม่ถูกใจงั้นรึ?"   คิ้วเรียวเหี่ยวย่นขมวดเข้าหากัน  "นางรับใช้ตั้งมากมาย ไม่มีคนไหนถูกใจเจ้าเลยงั้นรึ?"  ไทเฮาถามย้ำอีก

"พะย่ะค่ะ พวกนางล้วนไม่ถูกใจข้า ยิ่งมองยิ่งเบื่อข้าก็เลยไม่สนใจพวกนาง เลยทำให้มีข่าวลือเช่นนี้ออกมา"

"ไอยา เป็นเช่นนี้เองหรอกหรือ พวกนางจืดชืดจนเจ้าเบื่อหน่าย ช่างน่าถูกโบยนัก!"    ไทเฮาขบฟันด้วยความไม่พอใจเป็นสตรีแต่ไร้ความสามารถเช่นนี้

"อย่าไปถือโทษพวกนางเลยพะย่ะค่ะ พวกนางงามก็จริงแต่ไร้เสน่ห์ดึงดูด อันที่จริงพวกนางก็พยายามทำหน้าที่ของตนจนถึงที่สุดแล้ว แต่เป็นข้าเองที่ไม่มีความพึงใจต่อพวกนาง.."

ไทเฮาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นางยอมรับว่ากลัดกลุ้มอยู่ไม่น้อย เพราะหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปข่าวลืมคงไม่จบไม่สิ้น พระนางจึงตัดสินใจว่าจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อสยบข่าวลือนี้เสีย

"เฮ้อออ เอาล่ะย่าเข้าใจแล้วหากเป็นอย่างที่เจ้าพูดย่าจะช่วยเจ้าเอง"

องค์รัชทายาทที่พึ่งลอบถอนหายใจโล่งอก ก็พลันถลึงตาขึ้นด้วยความตกใจ เสด็จย่าจะช่วยเขาด้วยวิธีใดกัน?

"ชะ ช่วย? ช่วยหรือพะย่ะค่ะ เสด็จย่าจะช่วยข้าได้อย่างไร?"    คิ้วดกดำหนาเข้มขมวดเข้ามาหากันเป็นปม เรื่องราวชักจะบานปลายไปกันใหญ่แล้ว เหงื่อขององค์รัชทายาทไหลซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว

ไทเฮาผู้ชราภาพแต่คงไว้ซึ่งความสง่างามทอรอยยิ้มแสนหวานออกมา ทำให้ผู้เป็นหลานถึงกับขนลุกไปทั้งตัว มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆองค์รัชทายาทคิด

"เอาอย่างนี้สิ หากเจ้าไม่ถูกใจนางเหล่านั้น ก็แค่หาคนใหม่ที่เจ้าถูกใจ ย่าจะทำการคัดเลือกนางสนมให้เจ้าเอง หญิงสาวแคว้นชิงหยวนล้วนงดงามมีมากมายให้เจ้าเลือก เพียงแค่ติดประกาศรอบเมืองสตรีทั่วแคว้นต้องต่อแถวเรียงตัวมาให้เจ้าเลือกเป็นแน่ ถึงคราวนี้เจ้าก็แค่เลือกคนที่เจ้าชอบข่าวลือพวกนี้จะได้เงียบไปเสียที"

เมื่อเสด็จย่าพูดจบองค์รัชทายาทก็ถึงกับหน้าถอดสี

คัดเลือกนางสนมงั้นหรือ? 

"เอ่อ...เสด็จย่า ไม่ต้องคัดเลือกนางสนมหรอกพะย่ะค่ะ ข่าวลือใดที่ไม่เป็นความจริงไม่ช้าก็จะเงียบไปเอง"

"ไม่ได้! เจ้าเป็นถึงรัชทายาทจะปล่อยเรื่องนี้ ลอยไปลอยมาทั่ววังหลวงไม่ได้ เรื่องนี้มันละเอียดอ่อนกว่าที่เจ้าคิดนัก ถึงจะไม่เป็นความจริงย่าก็ปล่อยผ่านไม่ได้เด็ดขาด!"     ไทเฮายังคงยืนยันหนักแน่น องค์รัชทายาททำได้เพียงปาดเหงื่อของคนปอยๆ

"เสด็จย่า...ข้าว่า..."

"ไม่ต้องพูดแล้ว ย่าได้ตัดสินใจไปแล้ว "   ไทเฮายืนกราน คำพูดของนางถือเป็นเด็ดขาด พระนางชะเง้อมองหาผู้ติดตามคนสนิทของตน 

"ย่งเหนียง เข้ามา"   ไทเฮาเรียกคนสนิทของตนสตรีวัยกลางคนสวมอาภรณ์สีเขียวจึงเดินเข้ามาอย่างนอบน้อมพร้อมกับโค้งคำนับ

"เพคะไทเฮา"

"ย่งเหนียง ถ่ายทอดคำสั่งข้าออกไป ติดประกาศให้ทั่วเมือง ว่าข้าจะทำการคัดเลือกนางสนมให้กับองค์รัชทายาท..หญิงสาวที่ยังไม่แต่งงามมีสิทธิ์เข้าคัดเลือกทุกคน"

"เพคะไทเฮา"    เมื่อทราบเช่นนั้นย่งเหยียงก็รีบออกไปทำตามรับสั่ง

- - -

ป้ายประกาศถูกติดไปทั่วเมือง หญิงสาวทั่วแคว้นต่างดีใจจนเนื้อเต้น พวกนางทั้งหลายไม่รีรอรีบลงชื่อเข้าร่วมคัดเลือกในทันทีแผนการครั้งนี้ช่างได้ผลเกินคาด ไทเฮาหาทางช่วยหลานชายได้ในที่สุดโดยหารู้ไม่ว่ายิ่งทำให้องค์รัชทายาทตกที่นั่งลำบากมากขึ้นกว่าเดิม ด้วยความร้อนใจองค์รัชทายาทจึงรีบมาหาฮูหยินลู่เพื่อแจ้งข่าวให้นางรู้เพื่อที่นางจะได้รีบหาวิธีช่วยเขา

-หอโอสถของฮูหยินลู่-

"ฮูหยินท่านต้องช่วยข้า!"   องค์รัชทายาทกล่าวอย่างร้อนใจเขานั่งไม่ติดพื้นเอาแต่เดินไปเดินมารอบห้อง พร้อมทั้งองค์รักษ์ลั่วที่ยืนขมวดคิ้วดูอยู่

"องค์รัชทายาทใจเย็นก่อนเถิดเพคะ นั่งลงก่อนดีกว่า"   ฮูหยินเอ่ยขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกเวียนหัว

"ใจเย็นงั้นรึ? เจ้าจะให้ข้าใจเย็นได้อย่างไร เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว หากมีการคัดเลือกเกิดขึ้นจริงทุกคนต้องรู้แน่ ว่าข้า....."    องค์รัชทายาทชะงักไปพร้อมพ่นลมหายใจอย่างคับแค้วน เหตุใดเรื่องเช่นนี้จึงเกิดขึ้นกับเขาโรคภัยมีมากมายเหตุใดเขาต้องป่วยเป็นโรคนี้ คำว่าไร้น้ำยาเริ่มดังก้องขึ้นมาในหัว 

มันช่างน่าอาย!! น่าอายจริงๆ

"องค์รัชทายาท ข้าเองก็กำลังคิดค้นยาตัวใหม่เพื่อรักษาพระองค์อยู่ ข้าเชื่อว่าต้องมียาสักตัวที่สามารถฟื้นฟูร่างกายของพระองค์ได้ "   

"แต่ข้าต้องการยาตัวนั้นเดี๋ยวนี้ เจ้าก็รู้ว่าข้ารอไม่ได้แล้ว!!"

"โรคไร้สมรรถภาพนั้นถือเป็นโรคที่ซับซ้อน การรักษาจึงไม่ง่ายอย่างที่คิด"  ฮูหยินตอบกลับมาพลางถอนหายใจ

---เพล้ง!---

เสียงถาดน้ำชาตกกระแทกลงพื้น ทุกคนภายในห้องจึงหันไปมองอย่างพร้อมเพรียงกัน ผู้ที่บังเอิญได้ยินความลับนี้ถึงกับทำหน้าเหวอ 

ไร้สมรรถภาพอย่างนั้นหรือ?

เสี่ยงเฟิ่งชะงักนิ่งไปก่อนจะทอดสายตาไปยังองค์รัชทายาทผู้เกรี้ยวกราด เขามองนางด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง! ความลับที่เขาไม่ต้องการให้ใครล่วงรู้ นางกลับได้ยินมันทั้งหมด ใบหน้าขององค์รัชทายาทร้อนผ่าวเขาขบฟันแน่นก่อนจะเดินปรี่เข้าไปบีบคอของเสี่ยวเฟิ่งเอาไว้

ท่ามกลางความตกใจของฮูหยินลู่และองครักษ์ลั่ว

O_o!

-

-

*ชายตัดแขนเสื้อ หมายถึง ชายรักชาย

-

-

จากนี้จะเริ่มมีฉากกุ๊กกิ๊กของพระนางแล้วนะคะ ติดตามความฟินกระจายได้ที่นี่ อย่าลืมกดเลิฟและคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ พลีส ^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***