บทที่ 4 เงาของความรักในอดีต

**เรื่อง: เจ้าอัปสรา**

**ตอนที่ 4: เงาของความรักในอดีต**

ธีร์เดินทางกลับไปยังที่พักด้วยความรู้สึกหลากหลาย คำพูดของอรุณและคำแนะนำของอาจารย์ดำรงยังคงก้องอยู่ในหัวของเขา หัวใจที่อรุณตามหานั้นคือความรักที่ยังไม่ถูกเติมเต็มระหว่างเขากับองค์ชายในอดีต หากแต่ความรักนั้นถูกตัดขาดไปพร้อมกับชีวิตของอรุณ เหลือเพียงจิตวิญญาณที่ถูกพันธนาการในวัดร้าง

ในคืนนั้น ธีร์เปิดสมุดบันทึกและเริ่มจดรายละเอียดเกี่ยวกับอรุณ ทุกความรู้สึกและการพบเจอที่เกิดขึ้นราวกับเป็นสิ่งที่เขาจำเป็นต้องถ่ายทอดเพื่อจะได้ไม่หลงลืม เขารู้ดีว่าการเดินทางนี้อาจยากลำบาก แต่เขาต้องการช่วยเหลืออรุณให้พ้นจากพันธนาการแห่งความทุกข์นั้น

เช้าวันถัดมา ธีร์ตัดสินใจกลับไปพบอาจารย์ดำรงอีกครั้งเพื่อขอความช่วยเหลือเพิ่มเติม เขาอยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่ที่มีความสำคัญต่อองค์ชายและอรุณในอดีต ซึ่งอาจเป็นที่ที่ทั้งคู่เคยพบเจอกัน

“อาจารย์ดำรงครับ ผมต้องการรู้ว่าสถานที่ไหนบ้างที่มีความสำคัญกับความรักของอรุณและองค์ชาย” ธีร์ถามด้วยแววตาจริงจัง

อาจารย์ดำรงนั่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “ถ้าพูดถึงสถานที่ที่มีความหมายสำหรับผู้คนในยุคนั้น อาจเป็นพระตำหนักหรือสวนในวัง หรือบางครั้งก็อาจจะเป็นศาลาสำหรับการร่ายรำที่อยู่ภายในวัดที่พวกเขาเคยไปพบเจอกัน”

คำพูดนี้ทำให้ธีร์นึกถึงศาลาร้างในวัดโบราณที่เขาพบอรุณครั้งแรก ธีร์เริ่มรู้สึกว่าสถานที่นั้นอาจจะมีความหมายมากกว่าที่เขาคิด หรืออาจเป็นเพราะอรุณเลือกที่จะปรากฏตัวที่นั่นด้วยความทรงจำบางอย่าง

หลังจากนั้น ธีร์เดินทางกลับไปยังวัดร้างอีกครั้ง เขาสำรวจรอบศาลาอย่างละเอียด เขาพยายามมองหาร่องรอยที่อาจจะเป็นเบาะแสในการช่วยปลดปล่อยอรุณ ระหว่างที่เขากำลังสำรวจนั้น แสงแดดอ่อน ๆ ของช่วงบ่ายตกกระทบลงบนพื้นไม้เก่า ๆ ในศาลา ทำให้เขาเห็นร่องรอยแปลก ๆ บนพื้น

ธีร์ก้มลงพินิจดูใกล้ ๆ แล้วพบว่ามันคือรอยขีดเขียนโบราณที่เลือนราง ซึ่งอาจเป็นลายมือของใครบางคนในอดีต เขาใช้มือลูบสัมผัสอย่างเบามือ พยายามจะอ่านความหมายที่ถูกสลักไว้นานนับร้อยปี

ทันใดนั้น ร่างของอรุณก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างบานเล็ก ๆ ทำให้เห็นดวงตาที่เปล่งประกายของอรุณ เขาเดินเข้าไปใกล้ธีร์ด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความอาลัย

“เจ้า…กลับมาหาข้าอีกแล้วหรือ” อรุณเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ธีร์มองหน้าอรุณด้วยความรู้สึกอบอุ่น “ใช่ ข้ากลับมาหาท่าน ข้าพบอะไรบางอย่างบนพื้นศาลานี้ ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ข้าคิดว่ามันสำคัญสำหรับท่าน”

อรุณมองรอยขีดเขียนนั้นอย่างเงียบ ๆ และค่อย ๆ นั่งลงข้างธีร์ ดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความอาวรณ์เมื่อเห็นร่องรอยนั้น เขาเอื้อมมือไปสัมผัสอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกล่าวเบา ๆ “มันคือบทสัญญาที่ข้าและองค์ชายเคยเขียนไว้ เราสัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกัน แม้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม…แต่สุดท้ายคำสัญญานั้นก็ไม่อาจเป็นจริง”

ธีร์ฟังด้วยหัวใจที่รู้สึกสะเทือนใจ ราวกับเขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในทุกคำพูดของอรุณ

“ท่านยังคิดถึงเขาอยู่ใช่ไหม” ธีร์ถามเสียงเบา

อรุณยิ้มเศร้าก่อนจะตอบ “ข้าไม่อาจลืมเขาได้ แม้แต่ในยามที่ข้าต้องกลายเป็นเพียงเงาที่รอคอยอยู่ที่นี่ ความรักของข้าที่มีต่อเขายังคงคงอยู่เป็นนิรันดร์”

ธีร์รู้สึกถึงความผูกพันระหว่างอรุณและองค์ชายที่ยังคงหลงเหลืออยู่ แม้ว่าจะผ่านมาเนิ่นนานก็ตาม เขาตัดสินใจในใจว่าเขาจะไม่ยอมให้ความรักนี้ต้องหลงเหลืออยู่ในอดีตเพียงลำพังอีกต่อไป

“ข้าสัญญาว่าจะช่วยท่านให้หลุดพ้นจากพันธนาการนี้” ธีร์กล่าวเสียงหนักแน่น

อรุณมองธีร์ด้วยแววตาที่เปล่งประกายของความหวัง เขายื่นมือออกมาจับมือธีร์เบา ๆ ความเย็นจากสัมผัสนั้นแผ่ซ่านเข้ามาในใจของธีร์อีกครั้ง ราวกับเป็นสัญญาณที่เขากำลังเดินมาถูกทาง

“ขอบคุณ…ธีร์ ข้ารอคอยวันที่ข้าจะสามารถเป็นอิสระ และได้กลับไปสู่แสงสว่าง” อรุณเอ่ยด้วยเสียงสะท้อนของความหวัง

ทั้งสองยิ้มให้กันในยามค่ำคืน ธีร์รู้ดีว่าหนทางยังอีกยาวไกล แต่เขาจะไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคใด ๆ เพราะสิ่งที่เขาทำนี้ไม่ใช่แค่การช่วยเหลืออรุณเพียงเท่านั้น หากแต่เป็นการให้ความรักที่แท้จริงได้สัมผัสถึงเสรีภาพที่มันควรจะได้รับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***