บทที่ 3 ตำนานที่เลือนหาย

**เรื่อง: เจ้าอัปสรา**

**ตอนที่ 3: ตำนานที่เลือนหาย**

วันต่อมา ธีร์เริ่มสืบหาคำตอบเกี่ยวกับ “หัวใจ” ที่อรุณพูดถึง เขาตัดสินใจเดินทางไปยังพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นซึ่งเก็บรักษาข้อมูลทางประวัติศาสตร์ของเชียงใหม่ไว้ ที่นั่นเขาได้พบกับ “อาจารย์ดำรง” นักวิชาการท้องถิ่นผู้มีความเชี่ยวชาญด้านศิลปะการรำและประวัติศาสตร์ของวัดโบราณในแถบนี้

“อาจารย์ดำรงครับ ท่านเคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับนักรำอัปสราที่ถูกจองจำในวัดร้างแถวนี้บ้างไหมครับ?” ธีร์ถามพลางยื่นสมุดโน้ตที่เขาบันทึกเรื่องราวการพบอรุณไว้

อาจารย์ดำรงเงยหน้ามองธีร์ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “อา…ตำนานนี้ใช่ไหม ฉันเคยได้ยินจากปู่ย่าตายาย เป็นเรื่องเล่าถึงอัปสราหนุ่มที่เคยมีความรักต้องห้ามกับองค์ชาย และถูกลงโทษด้วยการจองจำวิญญาณในศาลาร้างในวัดแห่งนั้น”

ธีร์ฟังอย่างตั้งใจ ทุกคำที่อาจารย์พูดสะท้อนถึงสิ่งที่อรุณเล่าไว้กับเขาเมื่อคืนนี้ “แล้ว…ท่านรู้ไหมครับว่าเขาถูกจองจำเพราะอะไร?”

“ตามตำนานบอกว่าเขาสูญเสียหัวใจที่แท้จริงไป” อาจารย์ดำรงกล่าว “หัวใจที่ว่า ไม่ใช่แค่หัวใจในร่างกาย แต่เป็นหัวใจที่หมายถึง ‘ความรักที่บริสุทธิ์’ ที่เขามีต่อองค์ชาย การจองจำวิญญาณของเขาคือการพรากหัวใจแห่งความรักนั้นไปจากเขา ทำให้เขาต้องรอคอยจนกว่าจะมีคนพบและนำหัวใจนั้นกลับมา”

คำพูดของอาจารย์ดำรงทำให้ธีร์รู้สึกแน่ใจขึ้น “แล้ว…ข้าจะสามารถนำ ‘หัวใจ’ นั้นกลับมาให้เขาได้อย่างไรครับ?”

อาจารย์ดำรงนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ถ้าตำนานนั้นเป็นจริง อาจจะต้องไปหาที่ต้นกำเนิดแห่งความรักของเขา สถานที่ที่เขาและองค์ชายเคยพบกัน…หรืออาจจะเป็นสิ่งของที่มีความหมายต่อความรักนั้น ซึ่งอาจจะยังคงหลงเหลืออยู่”

ธีร์พยักหน้าด้วยความเข้าใจ เขาต้องค้นหาสิ่งที่เป็นเสมือน “หัวใจ” ของอรุณในอดีต เขาตั้งใจว่าจะกลับไปที่วัดร้างอีกครั้งเผื่อจะค้นพบเบาะแสบางอย่าง

เมื่อกลับไปถึงวัด ธีร์พบว่าบรรยากาศเงียบสงบเหมือนคืนก่อน แสงจันทร์ส่องผ่านต้นไม้ที่ขึ้นแซมกันอย่างหนาทึบ เขาเดินไปยังศาลาร้างและนั่งลงตรงพื้นไม้เก่าที่อรุณเคยปรากฏตัว ธีร์หลับตาลง ตั้งใจจะสื่อสารกับอรุณอีกครั้ง

“อรุณ…ท่านยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นใกล้ ๆ “เจ้ากลับมาอีกแล้วหรือ…ธีร์”

ธีร์เงยหน้าขึ้นก็พบว่าอรุณปรากฏอยู่ตรงหน้า แสงจันทร์สะท้อนให้เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน รอยยิ้มแผ่วเบาที่ปรากฏบนใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและแฝงไปด้วยความเศร้า

“ข้ามาเพื่อช่วยท่าน อรุณ” ธีร์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าต้องหาหัวใจของท่านเพื่อให้ท่านหลุดพ้นจากคำสาป ข้าจำเป็นต้องรู้ว่าหัวใจของท่านคือสิ่งใด”

อรุณมองธีร์ด้วยความลึกซึ้ง ก่อนจะเอ่ยตอบ “หัวใจของข้าอยู่ที่รักแท้ของข้ากับองค์ชาย…สถานที่ที่เราพบกันครั้งแรก และที่ที่เราสัญญากันว่าจะรักกันตลอดไป”

ธีร์คิดตามคำบอกของอรุณ ความหมายของสถานที่นั้นอาจอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ และอาจเป็นสถานที่ที่มีความสำคัญกับความรักของทั้งคู่ แต่ที่สำคัญคือ เขาต้องค้นหาสิ่งที่สื่อถึงความรักของพวกเขา

“ข้าสัญญาว่าจะช่วยท่านพบกับความสงบ” ธีร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

อรุณมองธีร์ด้วยแววตาที่ซ่อนความหวัง “ข้ารอเจ้ามานานแสนนาน…และข้าหวังว่าเจ้าจะเป็นคนที่ช่วยข้าหลุดพ้น”

และก่อนที่อรุณจะเลือนหายไป เขายื่นมือออกมาจับมือธีร์เบา ๆ ความเย็นจากสัมผัสนั้นแผ่ซ่านเข้ามาในใจ ธีร์รับรู้ถึงความผูกพันบางอย่างที่ลึกซึ้งเกินคำอธิบาย

“ราตรีสวัสดิ์…ธีร์” อรุณกล่าวเสียงเบา ก่อนร่างของเขาจะจางหายไปในแสงจันทร์ที่ส่องผ่านช่องหน้าต่าง

ธีร์มองมือที่อรุณเคยสัมผัส เขารู้สึกถึงแรงกระตุ้นในใจที่อยากจะช่วยให้วิญญาณของอรุณได้พบกับความสงบ ไม่ใช่เพียงเพราะหน้าที่ของเขาในฐานะนักประวัติศาสตร์ แต่เป็นความผูกพันที่เขาเองก็ไม่อาจปฏิเสธได้

การเดินทางของธีร์ในการค้นหาความรักและ “หัวใจ” ของอรุณกำลังจะเริ่มต้นขึ้น และไม่ว่าจะพบกับสิ่งใดก็ตาม เขารู้ดีว่าเขาจะไม่หยุดจนกว่าจะพาอรุณกลับไปสู่แสงสว่างแห่งความสุข

​​​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***