บทที่ 2 รอยสลักจากอดีต

**เรื่อง: เจ้าอัปสรา**

**ตอนที่ 2: รอยสลักจากอดีต**

เช้าวันถัดมา ธีร์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกประหลาดที่ยังคงหลงเหลือจากคืนก่อน เขายังคงจดจำรอยยิ้มและท่วงท่ารำของอรุณได้ชัดเจน ราวกับว่าเหตุการณ์นั้นไม่ใช่แค่ภาพลวงตา เขารู้สึกเหมือนถูกดึงดูดให้กลับไปยังศาลาร้างอีกครั้ง เพื่อหาคำตอบเกี่ยวกับชายหนุ่มผู้มีนามว่า "อรุณ"

หลังจากเก็บข้าวของและเตรียมกล้องถ่ายรูป ธีร์ตัดสินใจกลับไปที่วัดร้างอย่างไม่ลังเล ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถามมากมาย — อรุณคือใคร? เขาเป็นอัปสราหรือเพียงแค่ภาพในความฝัน?

เมื่อธีร์มาถึงศาลาร้าง แสงอาทิตย์ส่องสว่างพาดผ่านช่องหน้าต่างทำให้ภายในศาลาดูโปร่งใสขึ้น แต่บรรยากาศกลับเงียบเหงา ต่างจากยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยมนต์ขลังและความลึกลับ เขาเดินไปตามทางเดินไม้และพบกับผนังที่มีลวดลายสลักลึก ฝีมือการแกะสลักงดงามเป็นภาพของหญิงและชายกำลังร่ายรำ

“นี่คงเป็นอัปสราในอดีต...” ธีร์คิดในใจ มือของเขาแตะสัมผัสรอยสลักอย่างเบามือ พลันความรู้สึกแปลกประหลาดก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง เหมือนรอยสลักนี้มีพลังที่ซ่อนอยู่ซึ่งดึงดูดให้เขาเข้าใกล้กับอดีตมากขึ้น

ทันใดนั้น เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นจากข้างหลัง “เจ้า…กลับมาอีกแล้วหรือ”

ธีร์สะดุ้งและหันไปมองทันที ภาพเงาของอรุณปรากฏขึ้นอีกครั้ง ร่างของเขาชัดเจนขึ้นในยามกลางวัน ราวกับว่าตัวตนของเขากำลังค่อย ๆ กลับมามีชีวิต อรุณยิ้มให้ธีร์อย่างอ่อนโยน เขาดูเหมือนจะอ่านความคิดของธีร์ออกว่าเขามาที่นี่เพื่อหาคำตอบ

“ข้า…ต้องการรู้จักท่านให้มากกว่านี้” ธีร์พูดขึ้นเบา ๆ

อรุณนิ่งเงียบก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสที่รอยสลักบนผนัง “ข้าเคยเป็นนักรำในอดีตชาติ ข้าและเหล่าอัปสราที่นี่ใช้ชีวิตและฝึกฝนศิลปะการรำอันงดงาม แต่วันหนึ่ง ข้าได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ข้าถูกลงโทษให้ต้องกลายเป็นเพียงเงาที่ไม่อาจหลุดพ้นจากสถานที่แห่งนี้”

ธีร์มองอรุณด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า เขาสัมผัสได้ถึงความทุกข์ทรมานในดวงตาของอรุณ “ความผิดพลาดนั้น…มันคืออะไรหรือครับ?”

อรุณยิ้มบาง ๆ ก่อนจะถอนหายใจ “ข้าเคยแอบรักใครบางคนซึ่งเป็นสิ่งต้องห้าม เขาคือองค์ชายที่คอยมาเยี่ยมชมการฝึกฝนของข้า เราทั้งคู่รู้ดีว่าความรักนี้ไม่อาจเกิดขึ้นได้ แต่เรายังคงพบกันอย่างลับ ๆ ทุกคืนที่แสงจันทร์ส่องลงมา…จนกระทั่งวันหนึ่ง เราถูกพบเห็น ความรักที่บริสุทธิ์กลับกลายเป็นบาปในสายตาของผู้อื่น ข้าถูกจองจำวิญญาณและถูกสาปให้รออยู่ที่นี่จนกว่าจะมีใครที่สามารถเข้าใจและปลดปล่อยข้าได้”

ธีร์รับฟังด้วยความรู้สึกสะเทือนใจ อรุณต้องทนทุกข์อยู่ในวัดร้างแห่งนี้นานแค่ไหนแล้ว? เขารู้สึกถึงความเศร้าลึกซึ้งในดวงตาของอรุณ ความรักของเขากับองค์ชายคนนั้นช่างเต็มไปด้วยความหวังและความทุกข์ที่ยากจะปล่อยวาง

“แล้วข้าจะช่วยท่านได้อย่างไร?” ธีร์ถามด้วยความหวัง เขาอยากช่วยอรุณให้หลุดพ้นจากคำสาปนี้

อรุณมองธีร์ด้วยความอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความขอบคุณ “เจ้ามีจิตใจที่บริสุทธิ์ ข้าเชื่อว่าเจ้าคือคนที่ข้ารอคอยมาแสนนาน หากเจ้าสามารถค้นหาสิ่งที่ข้าสูญเสียไป และนำกลับมาให้ข้า ข้าก็จะสามารถหลุดพ้นได้”

ธีร์ตั้งใจฟังอย่างเคร่งเครียด “สิ่งที่ท่านสูญเสีย…คืออะไรครับ?”

อรุณนิ่งเงียบก่อนจะเอ่ยคำตอบที่คลุมเครือ “สิ่งนั้น…คือ ‘หัวใจ’ ของข้า”

ธีร์นิ่งอึ้ง ความหมายของคำว่า “หัวใจ” ที่อรุณพูดถึงนี้ทำให้เขาต้องขบคิด เขาไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร แต่สิ่งหนึ่งที่แน่ชัดคือเขาพร้อมที่จะช่วยเหลืออรุณ แม้จะเป็นการเดินทางที่เต็มไปด้วยปริศนาและอุปสรรคก็ตาม

เสียงดนตรีแว่ว ๆ ดังก้องในใจของธีร์อีกครั้ง ราวกับเป็นเสียงเพลงที่รอคอยเขาให้เดินไปตามเส้นทางที่แสนลึกลับนี้ แล้วร่างของอรุณก็ค่อย ๆ เลือนหายไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของดอกไม้และความเศร้าในแววตาของชายหนุ่มที่ยังคงตราตรึงในใจของธีร์

ในใจของธีร์รู้ดีว่าการเดินทางเพื่อค้นหา "หัวใจ" ของอรุณกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***