บทที่ 1 เสียงเพลงกลางแสงจันทร์

**เรื่อง: เจ้าอัปสรา**

**ตอนที่ 1: เสียงเพลงกลางแสงจันทร์**

ท่ามกลางความสงบเงียบของยามราตรีในตัวเมืองเชียงใหม่ “ธีร์” ชายหนุ่มวัยยี่สิบหกปี นักประวัติศาสตร์ผู้คลั่งไคล้ศิลปะการรำโบราณ ยืนอยู่หน้าวัดร้างเก่าแก่แห่งหนึ่งที่น้อยคนนักจะรู้จัก สถานที่แห่งนี้ไม่เพียงแต่เคยเป็นที่เคารพของคนรุ่นก่อน แต่ยังเล่าลือกันว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ฝึกฝนของเหล่าอัปสรา นักรำผู้มีความงามและศิลปะในตัวอย่างโดดเด่น

“นี่แหละ…ที่ที่คนสมัยก่อนใช้ฝึกการรำอัปสราจริง ๆ หรือ?” ธีร์พูดกับตัวเองพลางมองไปยังศาลาร้างที่ซ่อนตัวอยู่กลางป่าเล็ก ๆ ข้างวัด เขาได้ยินเรื่องราวจากผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านใกล้เคียงว่าวัดแห่งนี้มีความสำคัญทางจิตวิญญาณ และบางครั้งในคืนเดือนหงาย คนที่โชคดีอาจได้ยินเสียงเพลงบรรเลงแว่ว ๆ มาจากในศาลาร้างนั้น ธีร์ยิ่งสนใจในเรื่องนี้มากขึ้นทุกครั้งที่ได้ฟัง

เมื่อเดินเข้าสู่ศาลาร้าง เสียงฝีเท้าของเขากระทบกับพื้นไม้เก่าจนเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดชวนขนลุก ธีร์มองไปรอบ ๆ แสงจันทร์ที่ส่องลอดผ่านช่องหน้าต่างในศาลาสะท้อนเป็นประกายงดงาม ทุกอย่างดูเงียบสงัดจนเขาแทบได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง

“จะมีจริงเหรอ…เสียงเพลงรำที่ว่า…” เขาพึมพำก่อนจะก้าวเดินช้า ๆ ไปยังกลางศาลา

แล้วจู่ ๆ ลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านไป เสียงดนตรีเบา ๆ ที่ฟังดูคล้ายเสียงขลุ่ยโบราณเริ่มดังขึ้นจากที่ไกล ๆ ธีร์หันไปมองรอบตัวด้วยความสงสัย เสียงเพลงนั้นแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยมนต์ขลังจนเขารู้สึกเหมือนถูกดึงดูด

ทันใดนั้น เขาเห็นเงาร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าศาลา ชายหนุ่มผู้สวมชุดรำโบราณสีขาว ร่างนั้นดูสง่างาม ราวกับกำลังร่ายรำไปตามจังหวะเพลงในยามราตรี

ธีร์ยืนตะลึง ชายหนุ่มในชุดรำนั้นดูอ่อนช้อยงดงาม ท่าทางการรำของเขาสะกดให้ธีร์หยุดนิ่ง เฝ้ามองอย่างหลงใหล ราวกับอยู่ในโลกแห่งความฝัน เขารู้สึกเหมือนกำลังได้ชมภาพจากอดีตชาติที่กลับมามีชีวิตอีกครั้ง

ชายหนุ่มปริศนาเคลื่อนไหวไปอย่างช้า ๆ ทุกท่วงท่าราวกับเต็มไปด้วยความหมาย จนเมื่อเขาหันมามองตรงที่ธีร์ ชายหนุ่มก็หยุดรำ เงยหน้าขึ้นเผยรอยยิ้มบาง ๆ ที่ดูเยือกเย็นแต่แฝงด้วยความอ่อนโยน

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่หรือ?” เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้น แม้จะดูคล้ายเสียงก้องแต่ก็ทำให้ธีร์รู้สึกถึงความเป็นจริง

ธีร์สะดุ้ง เขาพยายามจะตอบแต่กลับรู้สึกเสียงหายไป “เอ่อ...ผมแค่...มาค้นคว้าศึกษาเกี่ยวกับการรำโบราณ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

ชายหนุ่มปริศนาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ “การรำที่เจ้าค้นหาคือการรำอัปสราใช่หรือไม่? ข้า…คือหนึ่งในอัปสราที่เจ้ากำลังตามหา”

ธีร์มองไปที่ดวงตาของชายหนุ่มที่ดูมีความลึกซึ้ง แววตานั้นสื่อถึงความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อาจเข้าใจได้ ธีร์จ้องมองด้วยความรู้สึกเหมือนถูกสะกดราวกับเขาได้จมดิ่งลงไปในอดีตที่ชายหนุ่มคนนี้อาจเคยมีชีวิตอยู่

“ท่านชื่ออะไรหรือครับ?” ธีร์เอ่ยถามเสียงเบา

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย ก่อนตอบ “ข้าชื่ออรุณ”

เมื่อได้ยินชื่อ ธีร์รู้สึกเหมือนชื่ออรุณนั้นไม่ใช่แค่ชื่อของใครสักคน แต่มันมีพลังที่สะท้อนถึงอะไรบางอย่างในใจของเขา ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่าทำไม แต่เขารู้ได้ทันทีว่า อรุณ…คือคนที่เขาอยากรู้จักให้มากขึ้น ไม่ใช่แค่ในฐานะวิญญาณหรือภาพลวงตา แต่ในฐานะคนคนหนึ่งที่อาจมีส่วนเชื่อมโยงกับชีวิตเขาในทางใดทางหนึ่ง

และเมื่อเขาคิดได้ดังนั้น เสียงเพลงรำก็เงียบลง พร้อมกับร่างของอรุณที่เริ่มเลือนหายไปในความมืด ราวกับเป็นแค่เงาลาง ๆ ที่ปรากฏขึ้นเพียงชั่วขณะ ธีร์ยืนอยู่เพียงลำพังในความเงียบงัน แต่ภายในหัวใจของเขาเหมือนถูกเติมเต็มด้วยบางสิ่งที่ลึกล้ำเกินจะบรรยาย

เสียงของอรุณและภาพรำอัปสราของเขาในคืนนี้จะกลายเป็นสิ่งที่ธีร์ไม่มีวันลืม...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***