การตื่นขึ้นในโลกใหม่ 4

เรียวยืนนิ่งอยู่หน้าสมุดบันทึกเล่มนั้น เสียงฝนที่ตกกระทบหลังคาดังเป็นจังหวะ สะท้อนในห้องเล็ก ๆ ขนาดนี้ ราวกับเวลาทั้งหมดกำลังหยุดนิ่งอยู่รอบตัวเขา เขาหมุนสมุดไปมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย พยายามมองหาคำตอบในหน้าถัดไป แต่สมุดเล่มนี้ก็ยังคงเงียบและไม่ให้คำตอบที่ชัดเจน

ข้อความในหน้านั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่กำลังตามมา เขาหัวใจเต้นรัว ใจหนึ่งก็อยากปิดสมุดแล้วหนีไป แต่ในอีกใจหนึ่ง เขารู้สึกเหมือนถูกดึงดูดให้ค้นหาความจริงทั้งหมด

เขาเปิดหน้าใหม่ แต่ไม่มีข้อความอะไรอยู่ในนั้น เพียงแต่เป็นหน้าว่าง ๆ ที่เหมือนจะไม่มีจุดสิ้นสุด บางทีนี่อาจจะเป็นการทดสอบ หรือบางทีการหาคำตอบอาจจะไม่ง่ายขนาดนั้น

เรียวพยายามสูดหายใจลึก ๆ แล้วปิดสมุด เขาเดินไปยังอีกมุมหนึ่งของห้อง หยุดตรงหน้าต่างเก่า ๆ ที่เปิดไปยังมุมมืดของถนน ฝนยังคงตกอย่างหนัก แม้จะเป็นเวลาเกือบกลางคืน แต่ท้องฟ้ายังคงมืดทึบไม่เห็นแสงดาว

เขาละสายตาจากท้องฟ้าแล้วหันกลับมามองในห้อง พื้นที่ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก เขารู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่ควรอยู่ เขาสะกดอารมณ์ตัวเองและเริ่มเดินกลับไปที่ประตู

ทันใดนั้น เสียงบางอย่างดังขึ้นจากทางเดินข้างนอก ทำให้เขาหยุดกึก เสียงเท้าที่เหยียบลงบนพื้นหินกระทบหูเบา ๆ เรียวหันไปมองยังทางเดินที่มืดมิดและไม่แน่ใจว่าจะมีอะไรอยู่ข้างหน้า

เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง เสียงฝนที่ตกหนักขึ้นทำให้เขาไม่สามารถได้ยินอะไรชัดเจน ขณะที่เขาก้าวผ่านประตูไปยังทางเดินอีกครั้ง ความรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งที่ไม่เป็นมิตรคอยเฝ้าดูเขายังคงคืบคลานเข้ามา

เรียวเดินไปตามทางเดินที่เต็มไปด้วยเงามืด ความรู้สึกบางอย่างบอกเขาว่าต้องรีบไป เขารู้สึกเหมือนทุกย่างก้าวที่เขาก้าวไป มีสิ่งที่ไม่เห็นแต่คอยตามรังควานอยู่ในเงามืด

เสียงฝนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แต่เมื่อเขาก้าวมาถึงกลางทางเดิน เขากลับได้ยินเสียงบางอย่างที่ไม่ใช่แค่ฝน เสียงกระซิบเบา ๆ คล้ายกับว่ามันเป็นเสียงคนที่กำลังพูดอยู่ใกล้ ๆ

เขาหยุดยืนตรงนั้น หูของเขาแหลมคมขึ้นและพยายามฟังเสียงนั้น "เจ้าคงไม่สามารถกลับไปได้อีกแล้ว... เจ้าจะต้องทำมันให้สำเร็จ..."

เสียงนั้นฟังดูเหมือนจะมาจากทุกทิศทาง พร้อมกับเสียงฝนที่ยังคงไม่หยุด

“ทำอะไร?” เรียวถามออกมาเสียงสั่น แต่อย่างที่คาดไว้ ไม่มีใครตอบ เขาถอนหายใจและตัดสินใจเดินต่อไป

แต่ยิ่งเดินไป เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกดึงไปยังบางสิ่งที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ การกระซิบนั้นยังคงดังขึ้นในใจเขา ราวกับมีใครบางคนกำลังย้ำคำพูดเดิม

และแล้วเขาก็มาถึงปลายทางเดิน—ถึงประตูไม้เก่าที่ยังไม่ได้เปิด

เรียวตัดสินใจคว้ามือจับลูกบิดที่เย็นชา ขณะที่มือของเขากำมันแน่น รู้สึกถึงความรู้สึกแปลกประหลาดที่เหมือนกับว่าทุกสิ่งรอบตัวเขาจะพังทลายลงในวินาทีถัดไป เขาผลักประตูเข้าไป

ทันทีที่ประตูเปิดออก สายลมเย็นก็พัดเข้ามาในห้อง แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือภายในห้องนั้นมีแสงสีเหลืองจากตะเกียงหลายดวง ที่ส่องสว่างไปทั่วห้อง

ในกลางห้องมีเก้าอี้ไม้เก่า ๆ วางอยู่ และสิ่งที่ทำให้เขาสะดุดคือ... มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้นั้น ใบหน้าของเขาหมดสิ้นความรู้สึก ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่สิ่งที่สะดุดตาคือชุดที่เขาสวมใส่—ชุดคล้ายกับนักบวชโบราณ

เรียวเบิกตากว้าง “ใครน่ะ?”

ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา คิ้วของเขาขมวด และคำพูดที่ออกมาจากปากก็คือ... “???"

......................

-ผู้ชายคนนั้นได้พูดอะไรกับเรียวกันแน่ โปรดติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***