การตื่นขึ้นในโลกใหม่ 2

...****************...

เรียวเดินต่อไปในความมืด เสียงฝนกระทบลงบนพื้นดินเหมือนจะกลบเสียงฝีเท้าของเขา เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ในฝันที่ไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ บรรยากาศรอบตัวหนาวเย็นและหนักหน่วง จนแทบหายใจไม่ออก ท่ามกลางเงามืดเหล่านั้น เขาสามารถเห็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์เดินผ่านไปมาอย่างเงียบเชียบ

บางสิ่งที่ยืนอยู่ในความมืดทำให้หัวใจของเขาหยุดเต้น ชายคนหนึ่งในชุดคลุมดำยืนอยู่ไกลๆ ห่างจากเขาประมาณสิบก้าว ความเงียบเหมือนมีชีวิต มันคลุมตัวตนของเขาไว้ภายใต้การมองเห็นที่ไม่สมบูรณ์

“เจ้าเป็นใคร?” เสียงแหบแห้งจากชายในชุดคลุมนั้นดังขึ้น ขณะที่เขาก้าวเดินไปข้างหน้า เสียงนั้นเหมือนกำลังสอดประสานกับเสียงฝนที่ตกลงมาให้รอบข้างเป็นการทักทายที่ไม่ต้องการคำตอบ

เรียวไม่ได้ตอบกลับ เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกดูดเข้าไปในดวงตาของชายคนนั้น สายตาของเขาไม่แสดงถึงความรู้สึกใด ๆ ชายคนนี้เหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของความมืด ทั้งตัวเขาดูเหมือนจะหลอมรวมกับมันจนยากจะมองเห็น

ชายในชุดคลุมเดินเข้ามาใกล้ ขณะที่เรียวพยายามจะถอยหลัง แต่การเคลื่อนไหวของเขากลับช้าเหมือนขาไม่สามารถขยับไปข้างหน้าได้ เสียงฝีเท้าของชายในชุดคลุมดังก้องอยู่ในหัวใจของเขา เสียงฝีเท้าที่บิดเบี้ยวราวกับดังก้องในโลกที่ไม่เคยมีใครได้ยิน

“เจ้าไม่สามารถหนีจากมันได้” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น เสียงนั้นเหมือนเสียงสะท้อนจากความมืด เขาเอื้อมมือออกไปข้างหน้าแล้วจับที่ไหล่ของเรียวเหมือนจับจุดที่มันต้องการให้หยุด

เรียวสะดุ้งและพยายามดึงตัวเองออกจากการจับกุม แต่ทุกการขยับของเขากลับเป็นไปอย่างไร้ความหมาย เขารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แพร่กระจายจากมือของชายในชุดคลุม มันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างกัดกินไปในจิตใจของเขา

“ที่นี่ไม่มีที่หลบซ่อนหรอก…” ชายคนนั้นพูดเสริมขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินหายไปในความมืดและความเงียบเริ่มกลับมาอีกครั้ง

เรียวยืนสั่นเทาอยู่ในที่เดิม มือของเขาเย็นเฉียบ ขณะที่หัวใจของเขายังคงเต้นแรง เขามองไปที่พื้นดินที่เต็มไปด้วยความเปียกชื้นจากฝน ตลอดเวลาในโลกนี้เหมือนกับเวลาหยุดนิ่ง แม้แต่เสียงของฝนยังรู้สึกแปลกไป เหมือนมันจะหยุดทุกครั้งที่เขาพยายามจะหายใจ

เขารู้สึกเหมือนถูกติดอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“ที่นี่...คือโลกที่ไม่มีทางกลับ...” เขาพึมพำในใจ ขณะที่ท้องฟ้าครึ่งดวงเริ่มมืดลงในคืนที่ไม่มีที่สิ้นสุด

และในเวลานั้นเอง เสียงแปลก ๆ ดังขึ้นมาจากทางด้านขวาของเขา เสียงที่ไม่เหมือนเสียงฝนหรือสิ่งใดที่เคยได้ยิน มันดังเหมือนเสียงบางอย่างกำลังยืดหยุ่นและเคลื่อนไหวไปตามลม

เรียวหันไปตามเสียงนั้นอย่างรีบเร่ง คำถามหลายคำถามพรั่งพรูออกมาจากในใจ แต่ก็ไม่มีคำตอบ

“ทำไม?” เขาถามเสียงต่ำ “ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

แต่โลกนี้ไม่ให้คำตอบ แม้แต่เสียงฝนก็ยังเหมือนจะหายไปในความมืด ที่นี่ไม่ใช่โลกที่เขาคุ้นเคยอีกต่อไป

เรียวยังคงยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัด ไม่มีทางออก ไม่มีคำตอบ เพียงแค่ฝนที่หยดลงอย่างไม่หยุดหย่อน แต่เขาไม่สามารถรู้ได้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน บางครั้งเขารู้สึกเหมือนเขาแค่ฝันไปทั้งหมด แต่การสัมผัสที่เย็นเยียบจากฝนและความเหน็บหนาวจากการถูกจับจ้องโดยสิ่งที่ไม่เห็นทำให้รู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่ความฝัน

เขาไม่รู้ว่าเสียงแปลก ๆ ที่เขาได้ยินมาจากทิศทางไหน เป็นเสียงจากสิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถมองเห็นหรือเป็นแค่เสียงจากความกลัวที่เขากำลังก่อขึ้นในใจ

แต่ในที่สุด เรียวตัดสินใจเดินไปในทิศทางนั้น เขายังไม่มีทางเลือกอื่น ทุกย่างก้าวที่เขาก้าวไปเหมือนกับยิ่งเข้าใกล้กับบางสิ่งที่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ความเงียบที่เคยปกคลุมแผ่ขยายออกไปและคลุมโลกใบนี้ไว้หมดสิ้น

จนกระทั่งเขาเห็นมัน…

มันยืนอยู่ท่ามกลางความมืด ชุดคลุมยาวสีดำปลิวไสวไปตามลม เหมือนเป็นร่างที่ลอยออกมาจากโลกอื่น ตัวมันเองดูไม่สมจริง เหมือนจะเป็นเพียงภาพลวงตาที่แค่รอให้เขามองเห็น

“เจ้าตัดสินใจแล้วหรือ?” เสียงนั้นอีกครั้งดังขึ้นจากท่ามกลางความมืด ขณะที่แสงจากพระจันทร์ตกกระทบทำให้เห็นเงาร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

เรียวหายใจถี่ขึ้น มองไปที่สิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า มันไม่มีใบหน้า ไม่มีการเคลื่อนไหว เหมือนกับแค่ความมืดที่รวบรวมมาเป็นรูปร่างหนึ่ง

“ตัดสินใจอะไร?” เรียวถามเสียงแผ่ว แต่ก็รู้สึกเหมือนเสียงของเขาหายไปกับลม

ร่างนั้นค่อย ๆ ขยับไปข้างหน้า และทันใดนั้น ร่างของมันเริ่มสลายกลายเป็นหมอกสีดำที่ลอยไปในอากาศ ทิ้งไว้เพียงคำถามที่วนเวียนในหัวของเขา

“เจ้าไม่สามารถหนีจากมันได้”

เสียงนั้นดังอยู่ในหัวของเขา แม้จะไม่มีใครพูด แต่กลับราวกับมันกำลังสะท้อนจากความมืด

เรียวสติหลุดไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมารู้ตัว เขารีบหันหลังและวิ่งไปในทิศทางที่เขาคิดว่าเป็นทางออก แต่ยิ่งวิ่งไป เขากลับรู้สึกว่าโลกนี้เริ่มหมุนไปกับตัวเขา ทุกสิ่งรอบตัวเริ่มเบลอจนไม่สามารถแยกแยะได้

เขาล้มลงไปบนพื้นหญ้า แขนของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลจากการล้มลง และร่างกายของเขาเริ่มสั่นเทาอีกครั้ง ความรู้สึกไม่ต่างจากการล่องลอยในโลกที่ไม่มีน้ำหนัก ไม่มีอะไรที่จะยึดถือได้

แต่ทันใดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังเขา

“อย่าหนีจากมัน…”

เสียงนั้นมาจากผู้หญิงคนหนึ่ง ร่างของเธอสวมชุดคลุมคล้ายกับหญิงสาวคนเมื่อครู่ แต่เธอมีดวงตาสีแดงอันแหลมคมที่จ้องมองมาอย่างลึกลับ เสียงของเธอไม่เหมือนเสียงจากมนุษย์ เสียงนั้นเหมือนเสียงของผู้ที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโลกนี้

“ทำไม...ทำไมถึงพูดแบบนั้น?” เรียวถามเสียงสั่น ขณะที่เขากลัวว่าโลกนี้จะกลืนกินเขาไป

หญิงสาวยิ้มบาง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ เขาสามารถรู้สึกได้ถึงความเย็นจากการมองไปที่เธอ ราวกับเธอเป็นบางสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่ในโลกนี้

“เพราะเจ้าไม่มีทางหลบหนี... เจ้าไม่สามารถต้านทานมันได้” เธอพูดเสียงเยือกเย็น ขณะที่มือของเธอยื่นออกมาและจับที่แขนของเขา

เรียวรู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังถูกดึงไปในโลกที่มืดมิด ขณะที่เขาพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้ ร่างของเขาเริ่มรู้สึกหนักและช้า เขาเหมือนถูกจับจ้องจากสิ่งที่มองไม่เห็น

หญิงสาวยิ้มอีกครั้ง ก่อนที่จะพูดว่า “เจ้ามาที่นี่... เพราะมันเลือกเจ้าแล้ว”

...****************...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***