การตื่นขึ้นในโลกใหม่ 1

...****************...

คุโรซาวะ เรียว รู้สึกเหมือนหัวใจของเขาหยุดเต้นเมื่อรู้สึกตัวขึ้นมา ร่างกายของเขาแข็งทื่อเหมือนกับว่าถูกจับขังอยู่ในอากาศหนาวเย็น หนักหน่วงไปทั่วทุกเซลล์ของร่างกาย

เขาหายใจแรงจนรู้สึกว่าปอดจะฉีก แต่กลับไม่มีเสียงอะไรออกมา ยิ่งมองไปในความมืด มันยิ่งทำให้เขารู้สึกว่ากำลังอยู่ในที่ที่ไม่รู้จัก ไม่ใช่แค่สถานที่ใหม่ แต่เหมือนกับว่าโลกทั้งใบกำลังเงียบจนเกินไป

น้ำฝนเริ่มโปรยลงมาในที่ที่เขายืนอยู่ แต่กลับไม่มีเสียงฝนตก หยดน้ำบางเบาไม่สามารถทำลายความเงียบที่ครอบงำได้ เรียวค่อย ๆ ลุกขึ้น พยายามควบคุมลมหายใจที่แสนยากเย็น และหันมองไปรอบตัว ในแสงจาง ๆ ของพระจันทร์ที่ครึ่งดวง มันทำให้เขาเห็นเพียงแต่เงามืดที่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นอะไร

ท่ามกลางความมืดนั้น เขาเห็นเงาที่เคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ มันเหมือนจะเป็นรูปร่างของมนุษย์ แต่ท่าทางของมันไม่ได้เป็นไปตามธรรมชาติที่เขาคุ้นเคย มันผิดแผกจากทุกสิ่งที่เขาเคยรู้จัก หญิงสาวในชุดดำที่ยืนอยู่นั่นจ้องมาที่เขาอย่างไม่กระพริบตา

“หลงทางหรือ?” เสียงของเธอดังขึ้นในความเงียบ ไร้ความรู้สึกเหมือนเสียงของคนที่ไม่ได้มีชีวิตจริง ๆ

เรียวรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังบดบังการหายใจของเขา เขารู้สึกถึงความหนาวเย็นในอากาศที่เริ่มทะลุเข้าไปในกระดูก ทุกอย่างรอบตัวเขามืดมนจนไม่สามารถหาทางออกได้ เขาไม่สามารถหนีจากการพูดคุยกับหญิงสาวที่ไม่เหมือนใคร

“เจ้าอยู่ใน ‘เซรัลเซีย’ โลกที่ไม่ยินดีต้อนรับผู้มาเยือน” หญิงสาวกล่าว ประโยคที่เธอพูดมาคล้ายกับการตัดสินชะตากรรม เสียงนั้นก้องอยู่ในหัวของเขา “และถ้าตัวตนของเจ้ามีค่าแค่ไม่กี่เศษเสี้ยวในสายตาของโลกนี้ เจ้าอาจไม่เหลือเวลามากนัก”

เรียวพยายามจะถามว่า “แล้ว... ฉันจะกลับบ้านได้ไหม?” แต่คำพูดติดอยู่ในลำคอเหมือนถูกพันธนาการ

หญิงสาวยิ้มร้าย ๆ ราวกับรู้คำตอบของเขาล่วงหน้า ก่อนที่ร่างของเธอจะค่อย ๆ จางหายไปในเงามืด เสียงฝนตกยังคงเงียบเชียบ แต่เขารู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้ในที่ที่ไม่มีการหวนคืน

ทุก ๆ สิ่งรอบตัวดูเหมือนจะมองเห็นเขา แต่เขากลับรู้สึกเหมือนเขาเป็นแค่เงาของตัวเอง ท่ามกลางโลกที่ไม่คุ้นเคย เขาถูกทดสอบด้วยสิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้

“ที่นี่ไม่มีที่หลบซ่อน...” เรียวพึมพำในความมืด สองมือของเขาสั่นเทา ขณะที่เขาเดินต่อไปในเส้นทางที่ไม่รู้ว่ามันจะพาไปที่ไหน

เรียวเดินต่อไปในความมืด เสียงฝนกระทบลงบนพื้นดินเหมือนจะกลบเสียงฝีเท้าของเขา เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ในฝันที่ไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ บรรยากาศรอบตัวหนาวเย็นและหนักหน่วง จนแทบหายใจไม่ออก ท่ามกลางเงามืดเหล่านั้น เขาสามารถเห็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์เดินผ่านไปมาอย่างเงียบเชียบ

บางสิ่งที่ยืนอยู่ในความมืดทำให้หัวใจของเขาหยุดเต้น ชายคนหนึ่งในชุดคลุมดำยืนอยู่ไกลๆ ห่างจากเขาประมาณสิบก้าว ความเงียบเหมือนมีชีวิต มันคลุมตัวตนของเขาไว้ภายใต้การมองเห็นที่ไม่สมบูรณ์

“เจ้าเป็นใคร?” เสียงแหบแห้งจากชายในชุดคลุมนั้นดังขึ้น ขณะที่เขาก้าวเดินไปข้างหน้า เสียงนั้นเหมือนกำลังสอดประสานกับเสียงฝนที่ตกลงมาให้รอบข้างเป็นการทักทายที่ไม่ต้องการคำตอบ

เรียวไม่ได้ตอบกลับ เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกดูดเข้าไปในดวงตาของชายคนนั้น สายตาของเขาไม่แสดงถึงความรู้สึกใด ๆ ชายคนนี้เหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของความมืด ทั้งตัวเขาดูเหมือนจะหลอมรวมกับมันจนยากจะมองเห็น

ชายในชุดคลุมเดินเข้ามาใกล้ ขณะที่เรียวพยายามจะถอยหลัง แต่การเคลื่อนไหวของเขากลับช้าเหมือนขาไม่สามารถขยับไปข้างหน้าได้ เสียงฝีเท้าของชายในชุดคลุมดังก้องอยู่ในหัวใจของเขา เสียงฝีเท้าที่บิดเบี้ยวราวกับดังก้องในโลกที่ไม่เคยมีใครได้ยิน

“เจ้าไม่สามารถหนีจากมันได้” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น เสียงนั้นเหมือนเสียงสะท้อนจากความมืด เขาเอื้อมมือออกไปข้างหน้าแล้วจับที่ไหล่ของเรียวเหมือนจับจุดที่มันต้องการให้หยุด

เรียวสะดุ้งและพยายามดึงตัวเองออกจากการจับกุม แต่ทุกการขยับของเขากลับเป็นไปอย่างไร้ความหมาย เขารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แพร่กระจายจากมือของชายในชุดคลุม มันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างกัดกินไปในจิตใจของเขา

“ที่นี่ไม่มีที่หลบซ่อนหรอก…” ชายคนนั้นพูดเสริมขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินหายไปในความมืดและความเงียบเริ่มกลับมาอีกครั้ง

เรียวยืนสั่นเทาอยู่ในที่เดิม มือของเขาเย็นเฉียบ ขณะที่หัวใจของเขายังคงเต้นแรง เขามองไปที่พื้นดินที่เต็มไปด้วยความเปียกชื้นจากฝน ตลอดเวลาในโลกนี้เหมือนกับเวลาหยุดนิ่ง แม้แต่เสียงของฝนยังรู้สึกแปลกไป เหมือนมันจะหยุดทุกครั้งที่เขาพยายามจะหายใจ

เขารู้สึกเหมือนถูกติดอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“ที่นี่...คือโลกที่ไม่มีทางกลับ...” เขาพึมพำในใจ ขณะที่ท้องฟ้าครึ่งดวงเริ่มมืดลงในคืนที่ไม่มีที่สิ้นสุด

และในเวลานั้นเอง เสียงแปลก ๆ ดังขึ้นมาจากทางด้านขวาของเขา เสียงที่ไม่เหมือนเสียงฝนหรือสิ่งใดที่เคยได้ยิน มันดังเหมือนเสียงบางอย่างกำลังยืดหยุ่นและเคลื่อนไหวไปตามลม

เรียวหันไปตามเสียงนั้นอย่างรีบเร่ง คำถามหลายคำถามพรั่งพรูออกมาจากในใจ แต่ก็ไม่มีคำตอบ

“ทำไม?” เขาถามเสียงต่ำ “ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

แต่โลกนี้ไม่ให้คำตอบ แม้แต่เสียงฝนก็ยังเหมือนจะหายไปในความมืด ที่นี่ไม่ใช่โลกที่เขาคุ้นเคยอีกต่อไป

...****************...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***