ผมเดินออกมาจากห้องนั้น พร้อมกับทำให้มันกลับมาในสภาพเดิมผมเดินกลับไปที่จุดที่ผมวาปมาอีกครั้งเพื่อหาหนังสือเเละเเผนที่มาอ่านเพื่อที่จะออกไป เป้าหมายเเรกของผมเลยคือไปเมืองให้ได้ ผมจำเป็นต้องหาเงินด้วย ผมเลยคิดว่าถ้าหาหมู่บ้านเจอจะเอาของไปเเลก หรือ ขายเป็นเงินสักหน่อย อ่ะ..เจอเเล้วเเผนที่ เเคกๆๆ..โอ๊ย ฝุ่นเก่าชะมัด.. เเคกๆ ฮึ่ม เอาหละผมมองดูเเผนที่ก่อนจะหันซ้ายขวาดูทิศทางให้เเน่ใจ ตรงที่ผมยืนอยู่คือโถงใหญ่ มีรูปปั้นตั้งอยู่ เป็นผู้ชายที่หล่อจริงๆ พูดเองก็เขินเอง ผมไม่เคยชมใครมาก่อน หน้าตาเเต่ละคน ไม่ว่าจะชายเเก่ หรือรูปปั้นเทพก็หล่อไปหมด อ่า...เเปะๆ ผมตบเเก้วทั้งสองข้างของตัวเองเบาๆ ตั้งสติหน่อยนี้ไม่ใช้เวลามาเขินนะ ต้องหาทางออกก่อน เดินไปข้างหน้าสินะ เลี้ยวไปทางซ้าย ตรงไปข้างหน้า..อื่ม...โอ๊ะถึงเเล้ว เป็นป่าจริงๆด้วย ว้าว!! เห็ดหละ หน้ารักจัง ในตอนนั้นที่ผมชมเจ้าเห็ดดอกน้อยก็เอียงไปเอียงมาเหมือนคนขี้อาย อ่า... หน้ารักจริงๆ ผมเดินเข้าไปหาเจ้าเห็ดน้อย ผมนั่งข้างเเละลูบดอกเห็ดด้วยความออ่นโยน สายลมพัดผานเจ้าเห็ดเอนเอียงไปมาที่ฝ่ามือด้วยความออดอ้อน ใบไม้สั่นไหวไปมาด้วยความอิจฉา ผมก็หัวเราะด้วยความเอ็นดูพร้อมกับเอามืออีกข้างหนึ่งลูบไปที่ลำต้องของต้นไม้ด้วยความออ่นโยนด้วยต้นไม้ใหญ่สบัดใบด้วยความดีใจต้นไม้ใหญ่จึงส่งผลไม้ให้กับผม "ไม่เป็นไร..." ผมพูดออกไปเเต่ถึงอย่างนั้นเจ้าต้นไม้ใหญ่ก็ไมยอมอยู่ดี ผมรับผลไม้ลูกนั้นมาก่อนที่จะใส่มานาเข้าไปในผลไม้ลูกนั้น เเก็ง!!เเกร็ก!! วาบ เมื่อใส่มานาเข้าไปทำให้ผลไม้เเข็งตัวจากพายในก่อนที่จะมีเเสงสว่างวาบครู่นึงจากนั้นมันก็หายไป ผมใช้มือบืบผลไม้ทำให้มันเเบ่งออกเป็นสองส่วน เเร่ที่คุ้นเคยก็ปรากฏอยู่ที่ใจกลางผลไม้เเทนเมล็ด สีสวยจัง ผมใช้มือหยิบเเร่สีขาวไล่เฉดสีไปถึงสีเเดง ส่วนผลไม้ที่ผมกินไม่ได้นั้นผมทำให้มันสลายด้วยเวทของผมเอง ผมนำเเร่ที่ได้เข้าปากลิ้มรสชาติของมัน รสหวานอมเปรี่ยวมีความหอมของเเอปเปิลเล็กน้อยที่ได้กลินอย่างชัดเจนคือกลิ่นของใบเเอปเปิล อะ..อร่อยขอบคุณนะ ผมจุ๊บไปที่ใบของต้นไม้ใหญ่เบา ต้นไม้ใหญ่ผลัดใบด้วยความเขิน ผมหัวเราะกับท่าทีที่เขินอายนั้น เดี๋ยวใบก็หมดต้นหรอ เอา..ฮึบ!! ผมลุกขึ้นยืนเเละบอกลาเหล่าพืชที่อยู่ตรงนั้นก่อนที่จะเดินจากไป....
.
.
. .
ผมเดินอยู่ในป่าสักพัก อะ... ผมได้ยินเสียงคนจะต้องเป็นหมูบ้านเเน่ๆ ผมเดินตามเสียงไป กึก!! ผมต้องหยุดชะงักเมื่อมีมือขนาดเล็กจากที่ไหนไม่รู้ดึงชายเสื้อผมไว้ เป็นเด็กผู้ชาย มีหูที่เเหลมยาว ผมสีบลอน ตาสีเขียว ตัวเล็กหน้ารัก เนื้อตัวมอมเเมมสกปรกไปหมด "พี่ชายเป็นใครงั้นหรอครับ"เด็กน้อยถามด้วยดวงตาที่ใสซื่อ ผมมอตาขอเด็กตัวน้อยสักพักก่อนที่จะพูดขึ้น "พี่เป็นนักเดินทางครับ" ผมตอบไปด้วยเสียงนุ่มนวลเเละยิ้มอย่างออ่นโยนไปให้ เด็กชายตัวน้อยตาเป็นประกาย "นักเดินทางหละสุดยอดเลยผมก็อย่ากจะออกเดินทางเหมือนกัน" ผมอดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบหัวเด็กตรงหน้า "งั้นหรอพี่ก็หวังว่าสักวันนายจะได้ออกเดินทางเหมือนกัน" ผมเอาฝ่ามือขยีหัวเด็กน้อยตรงหน้าจมผมยุ่งอย่างหมั่นเขี้ยว" งื่ม..พี่ชายชื่ออะไรงั้นหรอ " " คุโระยะ เนจิ เรียกว่าเนจิก็ได้ เเล้วนายหละ" เด็กน้อยก้มหน้าเเละตอบมาเเบบเศร้าๆ "ไม่มีหรอกครับผมเกิดมาจากธรรมชาติพ่อเเม่ำก็ไม่มี"ผมพยักหน้าเข้าใจ"งั้นหรอไม่เป็นไรนายอยากให้ผมตั้งชื่อให้มั้ยหละ" "เนจิจะตั้งให้งั้นหรอ ดีใจจัง" เด็กน้อยกระโดดด้วยความดีใจ "เดล นายชื่อ เดล" "เดล.. เดล... เดล.. ผมชือเดล" "อื่มใช่นั้นเเหละชื่อของนาย" " ผมเป็นของพี่เเล้วเพราะฉนันฝากตัวด้วยนะครับ "เดลก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะกระโดเข้ามากอดผม '' เอ้... งงไปหมดเเล้วนี้มันเรื่องอะไรกันเนี่ย " เดลไม่ตอบอะไรมีเเค่รอยยิ้มที่ส่งมาให้เท่านั้นผมถอนหายใจยาวๆก่อนจะถามเดลถึงทางไปหมู่บ้าน " เฮ้ออออ.. นี่เดลรู้ทางไปหมู่บ้านใช่มั้ย" " เเน่นอนผมจะนำทางเอง!! เชื่อใจผมได้เลย "เดลเอามือทาบไว้ที่ออกบงบอกว่าให้เชื่อใจเขา "ครับๆ เข้าใจเเล้ว" ผมตอบไปพร้อมกับสายหัวไปมาอย่างนึกเอ็นดู
.
.
.
.
- ณ หมู่บ้านเอลฟ์(ร้านขายของ) -
เดินได้ไม่นานนักก็มาถึงหมูบ้าน เป็นหมูบ้าที่สงบเเละร่มรื่นดีจริงๆ "เดลรู้จักร้านขายของมั้ย" เดลตอบผมในทันที "เเน่นอนผมรู้ตามมาได้เลย" ผมเดินตามเดลไปจนเจอกับกระท่อมหลังเล็กที่ตั้งใกล้ๆเเม่น้ำ มีป่าลอมรอบมีดอกไม้นาๆชนิดทั่วทั้งบริเวณ สวยจังผมคิดอยู่ในใจ ไม่นานนักก็มีหญิงสาว ผมฟ้า ตาดำออกมาจากกระท่อม เธอสวยมากจริงๆ "นายเป็นใครมีธุระอะไรกับที่นี้กัน" เธอพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย เธอในตอนนี้ยังคงงัวเงียเหมือนคนพึ่งตื่นผมคงไปทำให้เธอตื่นขึ้นมาผมเลยก้มหัวเเละบอกขอโทษไป " ผมขอโทษที่ทำให้ตื่นครับ ขอโทษจริงๆ" "ไม่เป็นไรๆ" เธอตอบรับคำของโทษของผมเเบบไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก " ลูกของผืนป่ามาทำอะไรที่นี้กัน" ผมเห็นเดลทำหน้าตาหยะเเหยงคำพูดของเธอคนนั้นเเต่ก็นะไม่ใช่เรื่องของผมนี้นา " ฉันมีชื่อเเล้วนะอย่ามาพูดเเบบส่งๆนะ" " มีเเล้วงั้นสินะเจ้าเตี้ย ร้ายไม่เบาไปหลอกเอาชื่อจากเขายังไงกันถึงได้มา " " ไม่ได้หลอกนะ!! " เดลตะโกนด้วยความโมโหผมไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่จึงได้บอกให้เขาหยุด "เดล พอเเล้วผมไม่อยากฟังพวกคุณเถียงกันนะ" ผมมองด้วยสายตาดุหน่อยๆ เดลทีโมโหตอนเเรกก็หงอยเป็นหมาไปเลยผมเดินเข้าไปหาเดลเเละลูบหัวปลอบ " ผมมาขายของหนะครับคุณ.. เอ่อ.." ผมลืมถามชื่อเธอไปเลย " ฉันชือ เดลิเซีย นายจะขายอะไร" เธอเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว "ผมจะขายเเร่มานาครับ" ผลก้มค้นของในกระเป๋ามิติ " อื่มๆ ธาตุ อะไร" เธอยืนเท้าเอวถามผม " ธาตุไฟครับ " ผมเอาเเร่มานาธาตุไฟระดับกลางออกมาจากกระเป๋ามิติ 5 ชิ้น " 50 ทองดีฟฟ่า พอมั้ย" โลกนี้สกุลเงินคือดีฟฟ่าสินะเเต่เท่าไหร่หละนั้นไม่ใช่ 50 บาทหรอกนะ " เอ่อ...คือผมไม่รู้จักค่าเงินของทีนี้หนะครับ" ผมเกาเเก้มนิดๆอยางอายๆ " อ่าๆ จะอธิบายให้ฟัง สกุลเงินคือดีฟฟ่า 1 ทองเเดงดีฟฟ่า เท่ากับ 5 เหรียญ ของอณาจักร 1 เงินดีฟฟ่า เท่ากับ 50 เหรียญอณาจักร เเละ 1 ทองดีฟฟ่าเท่ากับ 100 เหรียญอณาจักร เข้าใจยัง" " เเต่เเร่มันเเค่ระดับกลางเองนะเงินไม่มากไปหรอครับ" " ไม่หรอถึงจะเป็นระดับกลางเเต่มานาทีอยู่ข้างในบริสุทธิ์มาก รับไปเถอะมันคุ้มเเล้ว" " อ่า.. ครับเข้าใจเเล้ว" ผมยื่นเเร่ให้กับเธอเเละเธอก็คว้าไปอยางไว " นายจะออกเดินทางเลยรึปล่าว"เธอถามผมด้วยความเป็นห่วง " ผมจะออกเดินทางเลยครับ" ผมตอบไปตรงๆเพราะยังไงซะผมก็ไม่อยากอยู่ที่เดียวนานๆเพราะกว่าจะถึงเมืองก็อีกไกล " งั้นก็โชคดีเเล้วกัน อย่าลืมดูเเลไอ้เด็กนี้ด้วย" ผมยืนงงต้องเอาเดลไปด้วยหรอเธอคงเห็นหน้างงๆของผมหละมั้งเธอหยุดเท้าที่กำลังเดินเข้าบ้านเเล้วหันมาบอกผม " เขาเป็นของนายเเล้ว เผื่อนายไม่รู้การมอบชื่อให้กับตัวตนที่เกิดจากธรรมชาตินั้นคือการผูกสัญญา" ผมเข้าใจเเล้วหละว่าทำไมเดลถึงบอกวาเขาเป็นของผมผมก้มหัวขอบคุณเธอก่อนที่เธอจะเดินเข้าบ้านไป " ครับ เข้าใจเเล้ว" เเละผมก็เดินออกจากหมู่บ้านนี้ไปพร้อมกับเดลระหว่างทางก่อนที่จะออกจากหมู่บ้านผมไม่ลืมที่จะล้างตัวเเละซื้อชุดใหม่ให้เดลผมหันไปถามเดลเพื่อความเเน่ใจ " พร้อมออกเดินทางรึยังเดล" เดลมีท่าทีที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมากผมว่ามันดูหน้ารักดีนะ " ครับ พร้อมเเล้ว" ผมเเละเดลเดินจับมือกันเดินไปตามทางจากป่ามุ่งสู่เมือง...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments