ตอนที่ 10 - ตอนจบ

ในขณะที่เสียงลมพัดกรรโชกและเสียงหัวเราะที่เย็นชาของอาร์ตดังใกล้เข้ามา นัทกับแป้งมองเห็นแสงไฟรถยนต์วิ่งผ่านถนนใหญ่ในระยะไกล ความหวังที่กลับมาทำให้หัวใจของทั้งสองคนเต้นรัวด้วยความดีใจ พวกเขาเร่งฝีเท้าอย่างสุดชีวิต เพื่อไปถึงเส้นทางที่อาจนำไปสู่ทางรอด

แต่แล้ว ความหวังของพวกเขาก็ถูกตัดขาด เมื่อแป้งถูกอาร์ตกระชากเสื้อจนล้มลงเสียงดัง นัทรู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจเมื่อเห็นเพื่อนสาวล้มลงกับพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เขารีบวิ่งกลับไปเพื่อช่วยแป้งทันที แต่เขารู้ดีว่าสถานการณ์ไม่เป็นใจเลยแม้แต่น้อย

“ปล่อยแป้ง!” นัทตะโกนออกไป ขณะที่เขาก้าวเข้ามาใกล้อาร์ตที่ยืนอยู่เหนือแป้งด้วยท่าทางที่โหดร้าย ดวงตาของอาร์ตเป็นประกายด้วยความมืดมิดที่ไม่อาจอธิบายได้

การต่อสู้เริ่มขึ้น ท่ามกลางความมืดและเสียงลมที่หวีดหวิว นัทรู้ดีว่าเขาสู้อาร์ตไม่ได้ แต่เขายังไม่ยอมแพ้ เขาพยายามขัดขืนและพยายามดึงแป้งให้ลุกขึ้น แต่เมื่อเห็นว่าเขากับแป้งไม่สามารถออกไปพร้อมกันสองคนได้ จึงได้ตะโกน

“แป้ง! รีบไปที่ถนน! ไปเรียกรถช่วย!”

แป้งมองดูนัทด้วยความตกใจ น้ำตาคลอเบ้า “ไม่! เราจะไม่ทิ้งนาย!” เธอเสียงสั่นด้วยความกลัวและความเป็นห่วง

“ฟังนะ!” นัทตะโกนเสียงดังขึ้นอีกครั้ง

“เราไม่ได้ให้เธอทิ้งเรา แต่ให้เธอไปขอความช่วยเหลือจากรถยนต์ที่ขับผ่านไป เมื่อออกไปได้แล้ว อย่ากลับเข้ามาอีก เราจะตามออกไป!”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ แม้ว่าลึกๆ จะมีความหวาดหวั่นซ่อนอยู่

แป้งได้ยินดังนั้น ความหวังเริ่มกลับมาอีกครั้ง เธอพยักหน้า ยอมเชื่อว่านัทจะตามออกไปแน่ และในใจของเธอมีความมั่นใจว่าจะต้องช่วยเพื่อนให้ได้

“โอเค! เราไปนะ!” เธอพูดพร้อมกับหันหลังแล้ววิ่งไปที่ถนนใหญ่

ก่อนที่แป้งจะวิ่งหายไปในความมืด เธอหันกลับมามองนัทเป็นครั้งสุดท้าย ขณะที่นัทยังคงสู้กับอาร์ตกลางลมกรรโชก ความเศร้าและความกังวลท่วมท้นในดวงตาของพวกเขา แต่ทั้งคู่รู้ดีว่าตอนนี้เป็นเวลาที่ต้องเลือกและทำสิ่งที่ถูกต้อง

“กูรอมึงอยู่!” นัทตะโกนออกไปในขณะที่เงาของอาร์ตกำลังใกล้เข้ามา เขาพยายามใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อปกป้องแป้งและให้เธอได้หนีออกไปอย่างปลอดภัย ก่อนที่เขาจะถูกความมืดกลืนหายไป.....

.

.

เมื่อแป้งก้าวออกมาถึงถนนใหญ่ ความรู้สึกของแสงสว่างทำให้เธอรู้สึกโล่งใจ แม้รอบข้างจะมีความสงบ แต่ความคิดถึงนัทกลับถาโถมเข้ามาในใจของเธออย่างหนักหน่วง เธอหันไปมองที่ป่าหลังเธอ แต่ไม่มีสัญญาณใดๆ ของเพื่อน...นัทหายไปไหน ?

“นัท! นัท!” เสียงของแป้งดังก้องออกไปในความเงียบงัน แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น ความกลัวเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นในใจของเธอ เหมือนความมืดในป่ากำลังพยายามดึงเธอกลับไปอีกครั้ง เธอรู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้ในโลกที่เปลี่ยวเหงาและอันตราย

“ไม่… ไม่ได้! เราต้องกลับไปหานัท!”

เธอคิดในใจ พร้อมกับรวบรวมความกล้าจากภายใน การตัดสินใจกลับเข้าป่าทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม แป้งตั้งใจว่าจะต้องหานัทให้เจอ เธอจึงก้าวเข้าไปในความมืดอีกครั้ง แม้จะรู้ดีว่าความเสี่ยงนั้นมีอยู่มากมาย

เมื่อกลับเข้าสู่ป่าที่มืดครึ้มอีกครั้ง เสียงลมหวีดหวิวยังคงดังอยู่รอบตัว แต่ในใจของแป้งกลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เธอเรียกชื่อของนัทออกไปอีกครั้ง

“นัท! นายอยู่ไหน?” แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากเขา เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในฝันร้ายที่ไม่สิ้นสุด

แป้งเดินไปตามทางเดิมที่เธอวิ่งออกมา แต่ไม่พบร่องรอยใดๆ ที่จะนำเธอกลับไปหานัท จึงตัดสินใจเดินกลับไปที่ถนนใหญ่

แป้งนั่งรออยู่ที่ริมถนนใหญ่ โดยรอบเป็นบรรยากาศที่แตกต่างจากในป่าอย่างสิ้นเชิง แต่ละวินาทีที่ผ่านไปเหมือนชั่วโมง เธอหงุดหงิดใจที่นัทยังไม่ออกมา ความวิตกกังวลทวีความรุนแรงขึ้นจนรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอกำลังจะหลุดออกจากอก

ในที่สุด เมื่อความอดทนหมดลง แป้งตัดสินใจโบกรถเพื่อไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ ขณะที่เธอยกมือขึ้น รถยนต์คันหนึ่งหยุดจอดข้างเธอ มันเป็นรถของคู่สามีภรรยาที่ดูอบอุ่น ผู้หญิงมีผมยาวสลวย ส่วนผู้ชายมีรอยยิ้มที่แสดงถึงความเป็นมิตร

“เกิดอะไรขึ้นครับ?” ผู้ชายถามอย่างใส่ใจ ขณะที่แป้งรีบเปิดปากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับนัทและเพื่อนๆ จนถึงตอนที่เธอสูญเสียเขาไป

“เราไปตั้งแคมป์กันที่ป่าห่างไกล แต่ตอนนี้นัทหายไปแล้ว!” แป้งพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ รู้สึกเครียดเมื่อได้ยินตัวเองพูดออกมา

เมื่อคู่สามีภรรยาฟังแล้ว พวกเขามองเธอด้วยความประหลาดใจ

“แต่ว่าจุดที่คุณบอก มันเป็นเพียงป่าไม้โล่งๆ ธรรมดา ไม่มีน้ำตกหรืออะไรที่เหมาะกับการตั้งแคมป์เลยนะ” ผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยข้อสงสัย

แป้งตกใจและไม่เข้าใจ “ไม่ใช่ค่ะ! ที่นั่นมีน้ำตก มีทุกอย่างที่เราต้องการ ตั้งแคมป์ที่นั่นมันยอดเยี่ยมจริงๆ!” เธอตอบอย่างกระวนกระวายใจ

เมื่อถึงสถานีตำรวจ แป้งพยายามบอกตำรวจถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“ได้โปรด! ต้องไปช่วยนัท เขายังอยู่ที่นั่น!” เธออ้อนวอน แต่ตำรวจกลับมีท่าทีที่ไม่มั่นใจ

“เราจะไปตรวจสอบจุดที่คุณบอก แต่คุณต้องไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจอาการบาดเจ็บก่อนนะครับ” ตำรวจคนหนึ่งบอก

“ไม่! ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล! ฉันต้องกลับไปช่วยนัท!” แป้งร้องด้วยเสียงที่สั่นไหว หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความกลัวและความวิตกกังวล

“คุณต้องเชื่อเรา” ผู้ชายในรถยนต์พูดอย่างอบอุ่น “ถ้าเขาอยู่ที่นั่น เราจะช่วยคุณไปหาเขา แต่ตอนนี้คุณต้องทำตามคำแนะนำ”

แป้งมองไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจด้วยความหวังและความหงุดหงิด

“แต่เขาอาจจะต้องการฉัน!” เธอพูดอย่างเจ็บปวด

ในที่สุด ตำรวจได้ออกไปตรวจสอบพื้นที่ที่แป้งบอก แต่พวกเขากลับมาด้วยมือเปล่า

“ไม่มีอะไรเลยครับ ไม่มีน้ำตก ไม่มีแคมป์ เหมือนอย่างที่คุณบอก” หนึ่งในตำรวจพูด

“ไม่ใช่! มันต้องมี!” แป้งเสียงสั่นขณะน้ำตาเริ่มไหล “เขาอยู่ที่นั่น! ฉันรู้!”

ตำรวจเริ่มสงสัยว่าแป้งอาจมีอาการทางจิต จึงตัดสินใจให้ความช่วยเหลือเพิ่มเติม เธอรู้สึกเหมือนโดนทิ้งในความมืด เมื่อพวกเขาพยายามพาเธอไปโรงพยาบาล แป้งรู้สึกสับสนและขัดขืน

“ฉันต้องการกลับไป! ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!”

แต่ในที่สุด เธอก็รู้ว่าเธอไม่มีทางเลือก เธอรู้สึกเหมือนทุกอย่างเริ่มออกห่างจากเธอ และเธอไม่สามารถช่วยนัทได้เลย

.

แป้งรู้สึกมึนงงเมื่อเปิดตาออกมาในห้องที่สลัว เธอพยายามขยับตัวแต่รู้สึกเจ็บที่แขนและขาเมื่อพบว่าตนถูกมัดไว้กับเตียง หมอที่อยู่ข้างเตียงมองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง ขณะที่เขาตรวจสอบอาการของเธอ

“สวัสดีครับ คุณแป้ง คุณต้องพักผ่อนให้เพียงพอ” หมอพูดเสียงนุ่ม ขณะที่เขาสังเกตความรู้สึกตื่นตระหนกของเธอ

“เราจำเป็นต้องมัดคุณเอาไว้ เพื่อความปลอดภัยของคุณเอง หากคุณดีขึ้น เราจะปล่อยคุณในวันพรุ่งนี้”

แป้งมองรอบห้องด้วยความสับสน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องถูกมัดอย่างนี้ ความกลัวเริ่มปกคลุมใจของเธออีกครั้ง

“คุณ…คุณช่วยฉันที! ฉันต้องกลับไปหาเพื่อน!” เสียงของแป้งเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

“ไม่ต้องห่วงนะครับ ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น” หมอตอบด้วยเสียงที่พยายามทำให้เธอรู้สึกมั่นใจ แต่แป้งกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น เธอรู้สึกเหมือนติดอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีวันตื่น

หมอเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แป้งอยู่คนเดียวในความมืดมิดที่เงียบสงัด เธอพยายามหาทางแก้มัด แต่แขนและขาของเธอถูกมัดแน่นเกินไป

แป้งเริ่มรู้สึกถึงความวิตกกังวลเพิ่มขึ้น ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่? เกิดอะไรขึ้นกับนัทและเพื่อนคนอื่น?

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ในที่สุดความเหนื่อยล้าจากความเครียดทำให้แป้งหลับไปอีกครั้ง โดยไม่รู้ว่าในฝัน เธอกำลังจะเผชิญหน้ากับความจริงที่น่ากลัว

ในความฝันนั้น เธอเห็นนัท ยิ้มให้เธอ แต่หลังจากนั้นภาพก็เริ่มเปลี่ยนไป พวกเขากลับมาอยู่ในป่าที่เต็มไปด้วยความมืด สถานที่ที่พวกเขาหายไปทีละคน เพื่อนๆ ทุกคนดูทุกข์ทรมาน เสียงร้องเรียกของพวกเขาดังขึ้นในหัวใจของเธอ

“แป้ง! ช่วยเราด้วย!” เสียงของโชคและอิงดังขึ้น พร้อมกับภาพที่พวกเขาถูกมัดอยู่กับต้นไม้ใหญ่ หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาในห้องที่มืดมิด หัวใจของเธอกระตุกด้วยความกลัวและความเศร้า

“นัท…!” เธอร้องเรียกชื่อเพื่อนอย่างหมดหนทาง ขณะเดียวกันบรรยากาศในห้องเริ่มเปลี่ยนไปอีกครั้ง รู้สึกเย็นยะเยือก มีความรู้สึกแปลกประหลาดที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจ้องมองเธออยู่

“ไม่มีใครจะช่วยคุณได้… คุณจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นในอากาศ ขับให้ความรู้สึกหวาดกลัวในใจเธอมากยิ่งขึ้น

แป้งรู้ว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องหาทางหนีออกจากที่นี่ให้ได้ เธอไม่สามารถปล่อยให้นัทและเพื่อนๆ ต้องอยู่ในสถานการณ์นี้ต่อไปได้ ต้องหาทางช่วยพวกเขาให้ได้!

เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีพยายามแก้มัดออกจากเตียง จนในที่สุด แป้งก็ดึงมัดออกได้สำเร็จ

เธอลุกขึ้นจากเตียงได้อย่างทุลักทุเล แต่ไม่ทันที่จะได้พักหายใจดีๆ บรรยากาศรอบตัวกลับมืดลงอีกครั้ง เสียงกระซิบแผ่วเบาเริ่มดังขึ้นในอากาศ ทำให้เธอรู้สึกขนลุก

“แป้ง…ไม่มีทางหนีจากป่าได้ ทุกคนต้องอยู่ที่นี่” เสียงนั้นดังก้องอยู่ในหัวของเธอ

แป้งรู้สึกเหมือนเลือดในกายสูบฉีดแรงขึ้น เมื่อเสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เธอรีบวิ่งออกไปนอกห้อง แต่บรรยากาศในโถงก็ยิ่งแปลกประหลาดขึ้นไปอีก ประตูทุกบานที่เปิดออกกลับปิดแน่น หน้าต่างก็ดูเหมือนจะไม่มีอยู่จริง ความกลัวทำให้เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอจะหลุดออกมา

เมื่อเธอวิ่งไปตามโถง ขณะที่เธอพยายามตามหาใครสักคน แต่กลับไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย ทุกสิ่งรอบตัวมีแต่ความเงียบที่น่ากลัว

“นัท! นัท!” แป้งเรียกชื่อเพื่อนอย่างสุดเสียง แต่อีกครั้งที่ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ เลย นอกจากเสียงกระซิบที่ยังคงดังก้องในหูของเธอ

“ออกไปจากที่นี่…” แป้งกระซิบกับตัวเองก่อนที่จะวิ่งไปในทิศทางที่เธอคิดว่าเป็นทางออก “ฉันต้องออกไป… ฉันต้องช่วยนัท!”

ในใจของแป้ง มีเพียงความหวังที่ว่าเธอจะหาทางออกไปจากความมืดนี้ได้ และเมื่อถึงทางออกสุดท้ายของโถง เธอเห็นประตูบานใหญ่ที่เปิดออกสู่แสงสว่าง เธอจึงรีบวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต หวังเพียงว่าจะมีความหวังรออยู่ข้างนอก

แต่เมื่อเธอเปิดประตูออกไป แป้งกลับพบว่าเธอยังอยู่ในป่าเดิมที่ดูแปลกประหลาดและน่ากลัว เธอได้กลับมายังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง

“ทำไม?!!!” เธอร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง

........

........

สามปีผ่านไป

นักศึกษาอีกกลุ่มหนึ่งนั่งล้อมวงกันอยู่ที่โต๊ะในห้องเรียน สภาพอากาศนอกหน้าต่างดูสดใสและมีชีวิตชีวา แต่บรรยากาศในห้องกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวัง พวกเขากำลังค้นหาสถานที่สำหรับไปตั้งแคมป์ในช่วงสุดสัปดาห์ และบังเอิญพบเว็บไซต์ชื่อ "แคมป์สวนลับ"

“เฮ้ ดูนี่สิ!” หนึ่งในนักศึกษา ชื่อว่า “มิกซ์” ชี้ไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

“แคมป์สวนลับเปิดใหม่ ดูเหมือนจะมีธรรมชาติสวยงามและกิจกรรมมากมาย!”

“เราต้องโทรถามดู” “โฟกัส” เพื่อนในกลุ่มที่ชอบวางแผนเอ่ยขึ้น ขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดหมายเลขตามที่แสดงอยู่บนหน้าเว็บ

เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สายถูกเชื่อมต่อ และเสียงของเจ้าหน้าที่ผู้หญิงดังมาจากปลายสาย “สวัสดีค่ะ แคมป์สวนลับ ยินดีต้อนรับค่ะ”

“สวัสดีค่ะ เราอยากสอบถามเกี่ยวกับการจองที่ตั้งแคมป์ค่ะ” โฟกัสเริ่มต้นการสนทนา โดยมีเพื่อนๆ ร่วมฟังอย่างตั้งใจ

“แคมป์สวนลับของเราเปิดให้บริการตลอดทั้งปี มีที่ตั้งแคมป์หลากหลายรูปแบบ ทั้งเต็นท์และกระท่อม เรามีกิจกรรมมากมายสำหรับนักท่องเที่ยว เช่น เดินป่า ตกปลา และการทำบาร์บีคิว” เสียงเจ้าหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นมิตร

“แล้วมีข้อมูลอะไรที่ต้องระวังไหมครับ?” มิกซ์ถามขึ้น โดยรู้สึกถึงบรรยากาศที่แปลกประหลาดที่เกิดขึ้นในขณะนี้

“แคมป์สวนลับตั้งอยู่ในพื้นที่ป่าที่ลึก บางครั้งสภาพอากาศอาจเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็ว และขอให้ทุกคนระมัดระวังเรื่องความปลอดภัย” เสียงนั้นมีน้ำเสียงที่แสดงถึงความจริงจังเล็กน้อย

“ไม่ต้องห่วง! เราจะระมัดระวังค่ะ!” โฟกัสยิ้มให้กับเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่รอบๆ ขณะมองหน้ากันอย่างตื่นเต้น

หลังจากสนทนาเสร็จ นักศึกษาได้เริ่มวางแผนสำหรับการเดินทางในสุดสัปดาห์นี้ ทุกคนต่างเต็มไปด้วยความหวังและความตื่นเต้นที่จะได้สัมผัสกับธรรมชาติอย่างใกล้ชิดโดยไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังความน่าสนใจของแคมป์สวนลับนั้นมีเรื่องราวที่น่ากลัวซ่อนอยู่

ขณะที่พวกเขาจัดเตรียมอุปกรณ์และสิ่งของที่จะนำไปยังแคมป์ เสียงหัวเราะและการพูดคุยเต็มไปด้วยความสุข แต่บรรยากาศที่เยือกเย็นยังคงแฝงอยู่ในใจของพวกเขาโดยที่ไม่มีใครรู้ถึงความเป็นจริงที่รออยู่ในป่าอันลึกลับนี้...

......................... The End........................

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***