ตอนที่ 6 - เสียงเพรียกจากเงามรณะ

นัทหันไปมองเพื่อนๆ ที่ตอนนี้ต่างดูเหนื่อยล้าและสิ้นหวัง

"กูคิดว่ากูจะลองเดินไปที่รถอีกครั้ง พวกมึงรออยู่ที่นี่ ถ้าโชคดีพวกเราจะเจอเส้นทางที่ออกไปได้"

อิงทำหน้าตกใจ "แต่นัท! ถ้าพวกมึงไปแล้วกลับมาไม่ได้ล่ะ หรือถ้าพวกมึงหลงอีก จะทำยังไง?"

นัทพยายามรักษาน้ำเสียงให้มั่นคง "ถ้าพวกกูไม่กลับมาภายในสองชั่วโมง ให้พวกมึงพยายามโทรขอความช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้ สัญญาณอาจจะติดๆ ดับๆ แต่ลองเถอะ เผื่อจะมีสัญญาณบ้าง”

อาร์ตตบบ่านัทเบาๆ "งั้นไปด้วยกันดีกว่า อย่างน้อยถ้ามีอะไรผิดพลาด เราจะช่วยกันได้ อีกอย่าง กูจะไม่ทิ้งเพื่อนให้เดินไปคนเดียวหรอก"

ตูนพยักหน้าอย่างเข้าใจ และขยับเข้าไปยืนข้างโชค "งั้นกูกับโชคจะอยู่ที่นี่ คอยดูแลพวกผู้หญิง… รีบไปรีบกลับนะ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะเป็นห่วง”

"ขอบใจพวกมึงมากนะ" นัทตอบด้วยความจริงใจ เขาหันไปมองแป้งกับอิงที่ดูหวาดกลัว "พวกมึงจะโอเคไหม?"

แป้งพยักหน้าอย่างลังเล แต่ก็พยายามส่งยิ้มให้กำลังใจ "พวกเราจะพยายามตั้งสติและรออยู่ที่นี่ นัทกับอาร์ตต้องระวังตัวด้วยนะ"

นัทและอาร์ตสบตากัน แล้วพยักหน้าให้สัญญาณว่าจะเริ่มออกเดิน ทั้งสองออกเดินไปโดยไม่หันกลับมา ขณะที่ทุกคนที่เหลือได้แต่มองตามไปด้วยความหวังที่เริ่มเลือนรางและความกลัวที่ยิ่งทับถมมากขึ้น

ตูนมองเพื่อนผู้หญิงที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ "เอาล่ะ เรามาลองโทรศัพท์อีกทีเถอะ เผื่อมันจะมีสัญญาณขึ้นมาบ้าง จะได้ไม่ต้องรอไอ้นัทกับไอ้อาร์ตนานเกินไป"

โชคพยักหน้าและล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขฉุกเฉิน แต่เมื่อพยายามโทรก็พบเพียงเสียงตื๊ดที่เงียบว่างเปล่า "ทำไมไม่มีสัญญาณเลย... มันเหมือนเราติดอยู่ในที่ๆ ไม่มีใครมองเห็นเราได้"

อิงพึมพำเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่สั่น "เหมือนเราอยู่คนละโลกกับโลกภายนอกยังไงก็ไม่รู้... ไม่รู้ว่าจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง"

แป้งยื่นมือไปจับมืออิงไว้แน่น พยายามปลอบเพื่อนสาวด้วยสีหน้าเศร้าและหวาดหวั่น

"เราต้องออกไปได้ ต้องมีทาง... เพียงแค่เราต้องรอพวกนัทกลับมา และ...หวังว่าทางนั้นจะไม่เป็นอะไร"

เสียงลมพัดผ่านป่าดังแว่ว ทุกคนได้แต่นั่งรอในความเงียบงัน หวังว่าจะได้ยินเสียงฝีเท้าของนัทและอาร์ตกลับมาในไม่ช้า....

.

.

ทางด้านนัทกับอาร์ตเดินไปตามทางในป่าที่ดูทึบขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางความเงียบงันของป่า นัทคอยหักกิ่งไม้เพื่อทำสัญลักษณ์ไว้ตามเส้นทางที่เดินเผื่อว่าพวกเขาจะหลง และจะได้หาทางกลับได้ แต่ไม่ว่าจะทำสัญลักษณ์ไปมากแค่ไหน ก็ยิ่งรู้สึกว่าป่ากลับลึกล้ำและน่ากลัวขึ้นทุกที

"เฮ้ นัท เราเดินมาเกือบชั่วโมงแล้วนะ ทำไมยังไม่เจออะไรเลย" อาร์ตพูดด้วยน้ำเสียงหนักใจ ขณะที่เขามองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

นัทพยายามรักษาน้ำเสียงให้มั่นคง "อาจจะยังไม่ถึง...อดทนหน่อย อีกไม่นานก็น่าจะเจอทางออกแล้ว"

แต่เมื่อทั้งสองเดินต่อไปอีกสักพัก พวกเขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขาทำสัญลักษณ์หักกิ่งไม้ไว้

"นี่มัน…ต้นไม้ที่เราผ่านเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนนี่นา!" อาร์ตเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ น้ำเสียงสั่นไหว "เราวนกลับมาที่เดิมได้ยังไง?"

นัทกัดฟันพยายามเก็บอาการ ในใจของเขารู้สึกกังวลอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่อยากให้อาร์ตรู้สึกหวาดกลัวไปมากกว่านี้

"อาจจะเป็นเพราะเส้นทางมันเหมือนกันไปหมดก็ได้ ไม่เป็นไร เราจะลองอีกที...พวกเราต้องมีสมาธิและหาทางออกให้ได้"

อาร์ตขยับเข้าไปใกล้นัท ราวกับต้องการความมั่นใจ "นัท...หรือว่านี่จะไม่ใช่แค่การหลงทางปกติ? มันเหมือนป่านี้พยายามจะกันไม่ให้เราออกไปได้"

นัทสูดหายใจลึก แม้จะหวั่นใจแต่ก็พยายามให้กำลังใจเพื่อน

"เราต้องไม่ให้ความกลัวควบคุมเรา ถ้าเรากลัวไปหมดทุกอย่าง มันจะทำให้เราไม่มีสติ ลองทำใจให้เย็นแล้วเริ่มเดินกันใหม่ ตราบใดที่เรามีสัญลักษณ์พวกนี้ เราจะหาทางกลับไปได้"

ทั้งสองสบตากัน แม้จะเห็นแววของความกลัวในสายตาของกันและกัน แต่ก็พยักหน้าเพื่อให้กำลังใจ ก่อนที่จะออกเดินไปอีกครั้ง

นัทเดินนำหน้าไปสักพัก เขาก็เริ่มสังเกตว่าป่ารอบๆ ตัวดูเงียบเกินไป ราวกับว่ากลืนกินทุกเสียงไปจนหมด แม้แต่เสียงฝีเท้าของอาร์ตที่เดินตามหลังมาก็เงียบเชียบ ทำให้นัทเริ่มรู้สึกผิดสังเกต เขาหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปดู และทันทีที่เห็นใบหน้าเพื่อน เขาก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“อาร์ต! มึง… เป็นอะไรไป?” นัทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น ใบหน้าของอาร์ตซีดเผือดราวกับไร้เลือดหล่อเลี้ยง และหยดเลือดสีแดงเข้มกำลังไหลหยดจากบริเวณหน้าผากลงมาทีละน้อยเปรอะเปื้อนเสื้อผ้า

อาร์ตยืนเงียบจนน่าขนลุก ดวงตาเหม่อลอยไปข้างหน้า ราวกับไม่ได้ยินคำถามของนัท

"กู...กูไม่รู้...รู้สึกมึนๆ" อาร์ตพูดเบาๆ เสียงแผ่วเบาแปลกไปจากเดิม แววตาเหมือนมองผ่านนัทไปยังความว่างเปล่า

นัทก้าวเข้าไปใกล้เพื่อน พยายามจับไหล่เพื่อประคอง แต่ความรู้สึกเย็นเยียบที่ไหล่ของอาร์ตทำให้นัทผงะราวกับสัมผัสของเขาไร้ชีวิตไปแล้ว

"มึงไปโดนอะไรมา ทำไมมีเลือดไหล ทำไมมึงไม่บอกกูเลย!"

นัทถามด้วยความร้อนใจ สายตากวาดมองไปรอบๆ พยายามหาสาเหตุ แต่ป่ารอบตัวกลับดูเงียบเชียบ ไม่มีร่องรอยหรือเสียงใดๆ ที่บ่งบอกถึงอันตราย

อาร์ตเพียงแค่ส่ายหัวเบาๆ พลางเอ่ยเสียงแผ่วราวกับพูดกับตัวเอง

"กู...จำไม่ได้ รู้สึกเหมือนใครบางคน...กำลังตามดูเราอยู่ กูได้ยินเสียงเหมือนคนกระซิบอยู่ในหัว…มันไม่หยุดเลย"

นัทมองเพื่อนด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินคำพูดแปลกๆ เขาพยายามเขย่าไหล่อาร์ตเบาๆ

"ตื่นสิ อาร์ต! มึงไม่ได้อยู่คนเดียว เราจะออกจากที่นี่ด้วยกัน จำที่เราสัญญากันไว้ได้ไหม?"

แต่อาร์ตยังคงยืนนิ่ง น้ำตาไหลจากดวงตาที่เริ่มแห้งเหือดราวกับคนที่ตกอยู่ในความหวาดกลัวอย่างสุดขั้ว

"นัท... มึงคิดว่า... ที่นี่มีใครอยู่บ้างไหม…? หรือว่า…เราทั้งหมด...อาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่เลย?"

นัทพยายามเขย่าไหล่อาร์ตเพื่อเรียกสติให้เพื่อนตื่นจากภวังค์ แต่ทันใดนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากความเงียบของป่า เสียงแผ่วเบาและเจ็บปวด ราวกับเสียงร้องขอความช่วยเหลือของอิง

“นัท! ช่วยด้วย! ได้โปรด…เจ็บ…เจ็บเหลือเกิน!” เสียงของอิงแว่วมาเหมือนอยู่ใกล้ๆ แต่ก็แผ่วไกลจนจับทิศทางได้ยาก

นัทรีบหันมองไปรอบๆ ใจเต้นระทึก ขณะที่เสียงของอิงยังดังอย่างต่อเนื่อง ราวกับเธอกำลังทุกข์ทรมานอยู่ที่ไหนสักแห่งใกล้ๆ ความสับสนและความเป็นห่วงพุ่งขึ้นมาท่วมท้นจนเขาต้องตัดสินใจ

"อาร์ต มึงรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ กูจะไปดูว่าอิงอยู่ที่ไหน!"

อาร์ตไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยืนนิ่ง จ้องมองไปยังความมืดในป่าเหมือนตกอยู่ในความฝันอันแสนแปลกประหลาด นัทมองเพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรีบวิ่งตามเสียงของอิงที่แผ่วเบามากขึ้นเรื่อยๆ

“อิง! อิง! มึงอยู่ไหน!”

นัทตะโกนออกไป เสียงของเขาก้องกลับมาราวกับกลืนหายไปในป่าที่เงียบงัน แต่ไม่ว่าจะมองไปรอบๆ แค่ไหน กลับไม่มีวี่แววของอิง ไม่มีร่องรอยของการเคลื่อนไหว เสียงของอิงก็ค่อยๆ เบาลงไปเรื่อยๆ จนในที่สุด...ทุกอย่างก็เงียบลงอย่างน่าขนลุก

นัทยืนตัวแข็งทื่อ ใจเต้นระส่ำ ขณะที่ความเงียบรอบตัวทำให้รู้สึกโดดเดี่ยวและหวาดหวั่นขึ้นมาทุกขณะ เขาตัดสินใจหันหลังกลับ เดินกลับไปยังจุดที่ทิ้งอาร์ตไว้ แต่เมื่อกลับไปถึงตรงนั้น หัวใจของเขาก็แทบหยุดเต้น

อาร์ต…หายตัวไปแล้ว

นัทกวาดตามองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว พยายามมองหาว่าเพื่อนอาจจะเดินไปที่ไหน แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีเพียงเงาดำของต้นไม้ที่ขยับไหวไปมากับสายลม เหมือนมีบางสิ่งจ้องมองอยู่จากมุมมืด ทุกอย่างดูเงียบและว่างเปล่าราวกับอาร์ตไม่เคยอยู่ตรงนั้น

“อาร์ต! ได้ยินไหม! อาร์ต! มึงอยู่ไหน!”

นัทตะโกนออกมาด้วยเสียงสั่นและกังวล แต่เสียงตอบกลับที่ได้ยินกลับเป็นเพียงเสียงของเขาที่สะท้อนกลับมาจากเงาของป่าเท่านั้น

ท่ามกลางความเงียบที่น่าขนลุก เขารู้สึกได้ถึงอากาศที่เย็นเยียบไหลเข้ามา กัดกินความหวังของเขาทีละนิด ความรู้สึกว่างเปล่าและความหวาดหวั่นเข้าครอบงำ ทำให้เขาเริ่มตระหนักว่า…ที่นี่อาจมีบางสิ่งที่มากกว่าแค่การหลงทาง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***