บทที่18

คนที่มองทุกการกระทำของผู้ชายคนที่ มนัสนันพยายามบอกถึงสถานะว่าเป็นคุณหมอที่สนิท การสนิทที่ว่า มันอยู่ในระดับความสัมพันธ์แบบไหน ดูจากสายตาที่ไอ้หมอหน้าตี๋มันใช้มองแม่ของลูกเขา มันมากกว่าแค่สนิท

"จะฝากอะไรก็รีบฝาก นันพึ่งกลับมาจากทำงานจะได้พัก วันหลังอยากจะฝากอะไรอีก ฝากที่ผมได้ไม่ต้องนั้นเขาเพราะยังผมกับนันก็ถือว่าเป็นบุคคลคนเดียวกันอยู่แล้ว" แดเนียลพูดบอกอย่างชัดเจนไม่ต้องกักอะไรเอาไว้

มนัสนันฟังคนข้างพยายามจะประกาศสถานะตัวเองออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ ทั้งนี้เขาลืมอะไรไปหรือเปล่าว่า เขาและเธอยังไม่ได้จดทะเบียนกันเลย คิดเองเออเอง คนเดียว

"น้องนันพี่ไปทำงานก่อนนะ วันหลังเราค่อยพูดกัน ท่าทางคุยตอนนี้คงจะไม่สะดวก"พฤกษ์พยายามมอฝข้ามความรู้สึก และคนที่ยืนอยู่ข้างๆ คนที่แอบรัก

"ค่ะ พี่พฤกษ์ ทำงานเยอะๆ พี่ก็พักบ้างนะคะ เป็นคุณหมอก็มีสิทธิ์ที่จะป่วยได้" มนัสนันพยายามพูดให้กำลังใจคนที่กำลังทำหน้าเศร้า ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่า คุณหมอหนุ่มคิดอะไรกับเธออยู่ตอนนี้

"สรุปจะพูดกันอีกนานไหม ยืนจนเมื่อย"แดเนียลเริ่มแสดงอาการเหมือนเด็ก ที่กำลังเรียกร้องความสนใจ

ทั้งคุณหมอหนุ่มและมนัสนัน ต่างหันไปมองคนที่ทำท่ากระฟัดกระเฟือด

"คุณเมื่อยมากก็เข้าไปรอฉันด้านในสิจะมายืนทำไมให้เมื่อ ฉันมีอะไรพูดกับพี่พฤกษ์ก่อน" หญิงสาวหันไปพูกับคนที่ยืนทำตาขว้าง ไม่รู้จะเก๊กขรึมทำไม เห็นแล้วเมื่อยแทน

มนัสนันพูดออกมาอย่างนั้น สร้างความไม่พอใจให้คนที่ยืนบ่นมากๆ เมียเขากล้าขึ้นเสียงกับเขาต่อหน้า      ไอ้หมอเลยเหรอ เขามองเห็นมันกำลังแอบยิ้มเยาะเย้ยถึงแม้จะเห็นแค่เพียงแว้บเดียว

"นันมีอะไรจะพูดกับพี่หรือเปล่า ถ้าไม่รีบพี่ว่า เราเก็บเอาไว้พูดกันตามลำพังดีกว่า พี่ดูแล้วตอนนี้นันไม่น่าจะสะดวก ถ้ายังไงแวะไปหาพี่ที่ทำงานก็ได้ เราจะได้ทานข้าวกลางวันกันเหมือนที่เคยทำมาตลอด 7 ปี" คำพูดของ   คุณหมอมันคือเชื้อเพลิงชั้นดีที่ทำให้แดเนียล อยากจะกระโจนเข้าใส่ คนที่กล้าท้าทายความหึง

พฤกษ์เห็นท่าทางที่แสดงความเป็นเจ้าของมนัสนัน ตอนแรกๆ ก็คิดที่จะกลับไปคิดทบทวนว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ แต่ยิ่งยืนอยู่ และเห็นสายตาที่ท้าทายของแดเนียลเขาตัดสินใจจะสู้ เขาก็มีระยะเวลา 7 ปี ที่เขาพอจะรู้จักมนัสนัน 7 ปีที่เขาคอยดูแล ไม่เหมือนกับผู้ชายคนนี้ ที่อยู่ๆก็กลับเข้ามา จะให้เขาถอยออกไปง่ายๆ ไม่มีทาง น้องนายเขาก็รักเหมือนลูกชายคนหนึ่งเหมือนกัน

"นี่ไอ้คุณหมอ! นายกล้าชวนเมียฉันไปกินข้าวต่อหน้าฉันเลยเนี่ยนะ นายกล้ามากที่ทำแบบนี้" แดเนียลกัดฟันพูดดังกรอด

"นี่คุณ หัดมีมารยาทหน่อย พี่พฤกษ์ก็เปรียบเสมือนพี่ชายฉันคนหนึ่ง พี่พฤกษ์ดูแลฉันมาตั้งแต่ฉันรู้ว่า มีน้องนายจนตอนนี้ 7 ปีแล้ว คุณอย่าทำท่าทางกวนๆ อย่างนี้นะคุณแดเนียล" มนัสนันเอ่ยออกมาอย่างหมดความอดทน

"นัน! นี่คุณกล้าขึ้นเสียงกับผม และพูดต่อว่าผมต่อหน้าไอ้หมอคนนี้ คุณกำลังทำให้ผมฟิวส์ขาดนะรู้ตัวบ้างไหม" แดเนียลพูดตะคอกเสียงดังใส่คนตรงหน้า

"ผมว่า คุณใจเย็นๆแล้วค่อยๆพูดเถอะ นันเขาไม่ชอบผู้ชายก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของเขามาก คุณกำลังทำตัวในสิ่งที่นันเขาไม่ชอบ ผมอยู่กับนันมานานผมรู้จักนันเขาดี" พฤกษ์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง อย่างคนที่ใจเย็นกว่า

แดเนียลที่ตอนนี้ อารมณ์ความโมโหที่มีมาก เขาไม่สนอะไรแล้ว ยิ่งฟังไอ้หมอมันพูด มันยิ่งหงุดหงิด ส่วนคนตรงหน้า เขาโกรธจนอยากจะบีบคอสวยๆ ที่เชิ่ดตรงหน้า มือเขาสั่นไปหมด ได้แต่หลับตานับหนึ่งถึงสิบ ให้ใจเย็นลงพยายามเตือนสติตัวเอง 

"โอเค คุณสองคนรู้จักกันมา 7 ปี ผมไม่เถียง แต่สุดท้ายคุณก็ได้แค่รู้จักเท่านั้น เมื่อวันนี้นันมีผมเข้ามาในชีวิต คุณจะไม่มีสิทธิ์คิดอะไรไปไกลมากกว่าที่คุณกำลังเป็น ผมก็ยังจะยืนยันคำเดิมว่า คุณควรจะหยุดคิดเกินเลยกับเมียผม ผมก็ผู้ชายคนหนึ่งที่อ่านสายตาของคุณออก     คุณหมออย่าให้ผมต้องเข้าไปพูดกับผู้บริหารโรงพยาบาลของคุณ เพราะสุดท้ายแล้วมันจะจบไม่สวยแน่นอน"

แดเนียลไม่คิดที่สนใจว่า คนทั้งคู่จะพูดอะไรกันต่อ เขาจัดการอุ้มร่างของคนข้างกลับเข้าไปภายในบ้านทันที โดยที่ทิ้งของฝากเอาไว้ด้านนอก ไม่คิดที่จะหยิบมันติดมือมาด้วย

ส่วนคนที่ได้แต่ยืนมอง อีกฝ่ายอุ้มมนัสนันหนีเข้าไปภายในบ้าน มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น รำพึงพูดกับตัวเอง

"ผมก็ไม่มีวันยอมที่จะให้คุณทำอะไรง่ายๆ เหมือนกัน"

ส่วนคนที่อุ้มมนัสนันกลับเข้ามาภายในบ้าน เสียงประตูที่ปิดดังสนั่น จนเจ้าของบ้านกลัวว่าประตูบ้านเธอจะพังลงเพราะอารมณ์โมโห

เกือบชั่วโมงตั้งแต่ที่แดเนียลพาเธอเข้ามา ซึ่งอีกฝ่ายกลับแยกตัวออกไปอีกที่ จากที่หงุดหงิดโมโห เมื่ออยู่กันสองคน แดเนียลกลับเงียบขรึมลงทันที มนัสนันเริ่มสังเกตว่ามีความผิดปกติ 

"คุณเป็นอะไร เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนจะฆ่าพี่พฤกษ์อยู่เลย" มนัสนันเริ่มจะทนการก่อสงคราเงียบแบบนี้ไม่ไหว

แดเนียลหันไปมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งเงียบ สายตาดุเข้มมองสบตาไม่ไหวติง

"มีอะไรก็พูดออกสิ คุณจะเงียบทำไม" มนัสนันเริ่มทนไม่ไหวเลยระเบิดอารมณ์ใส่อีกฝ่ายทันที

"ผมหรือคุณกันแน่ที่มีปัญหา คุณกางปีกปกป้องมันต่อหน้าผม คุณคิดถึงความรู้สึกของผมบ้างไหม" แดเนียลเอ่ยเสียงเข้ม ซึ่งร่างสูงก็ทนความรูสึกที่มีอยู่ตอนนี้ไม่ไหวเหมือนกัน

"ฉันก็บอกคุณแล้วว่า พี่พฤกษ์เขาเป็นคนที่ดูแลฉันมาตั้งแต่ที่รู้ว่า มีน้องนาย คุณจะให้ฉันเป็นไม่สนใจพี่เขาไม่ได้ คุณหัดเป็นคนที่มีเหตุผลบ้าง ไม่ใช่ใช้แต่อารมณ์แบบที่คุณทำ" มนัสนันพูดเสียงสั่น 

"ใช่! มันเป็นคนที่มีบุญคุณกับคุณ แต่คุณไม่รู้หรือไง ว่าไอ้หมอ มันต้องการอะไร มันคิดอะไรกับคุณ คุณดูไม่ออกเลยเหรอ ห๊ะ!" แดเนียลพูดเสียงจน มนัสนันเริ่มตกใจกับคนตรงหน้า ดวงตาอีกใ่ายแดงก่ำบอกถึงความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่ข้างใน

"จะให้ฉันทำยังไง จะให้ฉันตัดขาดจากพี่พฤกษ์ ฉันไม่ทำเด็ดขาด วันที่ฉันไม่มีใคร วันที่ฉันสูญเสียคนที่ฉันรักไป พี่เขาอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด วันที่ฉันกลัวที่สุดในชีวิตที่ต้องเป็นแม่ของเด็กคนหนึ่ง คุณรู้ไหมว่าฉันต้องเจออะไรบ้าง แล้วคุณล่ะ คุณทำอะไรเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ฉันเคยคิดว่าคุณจะตามฉันแต่ไม่เลย กว่าฉันจะรู้ว่า คุณคือพ่อของลูกฉันต้องทนเห็นคุณควงผู้หญิงกี่คนต่อกี่คน ฉันยังไม่เคยทำอะไรที่ข้ามหน้าข้ามตาคุณ แต่มาวันนี้คุณกลับมาขอให้ฉันเลิกยุ่งกับคนที่ดี พี่พฤกษ์เปรียบเสมือนพี่ของฉัน" มนัสนันตะโกนเริ่มจะทนไม่ไหว และอยู่น้ำตาใันก็ไหลออกมาซึ่งเธอกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ความรู้สึกในวันนั้นมันย้อนกลับมาทำให้เธอปวดร้าว

"โธ่เว้ย!" แดเนียลโมโห มองใบหน้าที่เปื้อนรอยน้ำตา ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันอย่างไม่เข้าใจ แดเนียลพยายามข่มอารมณ์โกรธ ที่จะไม่อุ้มอีกฝ่ายเข้าไปยังห้องนอนแล้วทำการลงโทษ ก่อนที่แดเนียลจะเดินหนีออกไปจากห้องรับแขก ขึ้นไปยังชั้นบน หญิงสาวนั่งทรุดตัวลงบนโซฟากว้าง ร้องไห้ตัวสั่น

ซึ่งคนที่หนีขึ้นมายังชั้นบน เปิดประตูห้องนอนเจ้าของบ้านหลังนี้ ซึ่งภายในห้องมีรูปภาพต่างๆ ของมนัสนันกับลูกชายของเขาเต็มไปหมด คำถามที่มนัสนันถามย้อนเขามา ไม่ใช่ว่า เขาไม่เคยคิดที่จะตามหาตามจนไม่รู้ว่าจะตามหาจากตรงไหน เพราะตอนนั้นเขาก็เมา อีกฝ่ายก็เมา และที่สำคัญเขาก็ไม่คิดว่า การมีอะไรกันในวันนั้นแค่วันเดียว จะทำให้มีน้องนายเกิดมาในวันนี้ 

"ไม่ใช่ผมไม่เจ็บ ผมมาเพราะผมต้องการอยากจะแก้ไข แต่ผมไม่เคยรักใคร ผมไม่เคยรักใครแล้วผมจะต้องทำยังไง ผมควรจะทำยังไงกับคุณ" 

แดเนียลลูบใบหน้าคมเข้มบีบไปตรงขอบตา หัวใจเขามันอ่อนยวบลงทันทีที่เห็นน้ำตา ไล่คิดทบทวนความรู้สึกและสิ่งที่ต้องการ

"คุณทำให้ผมเลือกที่จะทำแบบนี้เองนะ มนัสนัน"

แดเนียลมีคำตอบที่อยู่ในใจ เขาตัดสินใจที่จะทำอะไรให้มันถูกต้องชัดเจน คงจะไม่รออย่างที่มนัสนันเอ่ยปากขอเอาไว้ว่า ให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนสามเดือน ตอนนี้แค่ผ่านไปชั่วโมง เขาก็รู้สึกเริ่มที่จะทนไม่ไหว 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***