บทที่ 17

ทั้งมนัสนันและสิตางค์ ก้าวลงจากรถก้าวเข้ามาภายในห้องโถงของหมู่บ้านหรู มีเสียงเล็กๆ หัวเราะสดใสภายในบ้าน ลูกชายเธอในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ ดูเท่ห์มากๆ ไม่รู้ว่าคนเป็นพ่อคิดยังไงถึงใส่ เสื้อเหมือนกันกับลูก

“แก! ฉันไม่รู้ว่า จะชมคุณแดเนียลหรือน้องนายดี ยีนส์ต้นมาดีมาก”สิตางค์หันไปสะกิดพูดกับเพื่อน

“คุณแม่/อ้าว มากันแล้วเหรอเหนื่อยไหมครับ” เสียงทักทายจากสองพ่อลูก

“ค่ะ แล้วทำไมถึงได้พากันขึ้นมากรุงเทพกันหมด” มนัสนันถามไปยังคนที่จะต้องเป็นต้นความคิดเรื่องพาทุกคนกลับกรุงเทพแน่ๆ

“ก็ลูกต้องการอยากจะกลับบ้าน ผมก็เลยพาลูกกลับมาเซอร์ไพร์สคุณยังไงละครับ” แดเนียลอุ้มชายเดินเข้ามาหา ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเป็นการทักทาย

ส่วนคนที่โดนทักทายแบบนี้ถึงกับสะดุ้ง มองเลยไปเห็นก็เห็นรอยยิ้มของคุณโดราธีและมาดามอเมร่า จึงรีบยกขึ้นสวัสดีไหว้ทั้งสองท่าน ก่อนจะเอ่ยถาม ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้ว

“คุณพ่อ คุณแม่ทานอะไรหรือยังคะ”

สิตางค์ฉีกยิ้มกว้างให้กับความน่ารักของคุณพ่อและคุณแม่ของคุณแดเนียล ที่มีให้เพื่อนของเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เพื่อนกระซิบบอก พร้อมกับขอตัวกลับก่อน เห็นทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้ เธอต้องการให้เพื่อนมีความสัมพันธ์ที่ดีภายในครอบครัว

“ฉันขอตัวกลับก่อนนะ แกจะได้มีเวลาอยู่กับครอบครัวเยอะๆ ถ้ามีงานอะไรเดี๋ยวฉันโทรหาอีกที” สิตางค์พูดเอ่ยลาพร้อมกับยกมือไหว้ทุกคน

มาดามอเมร่ายิ้มกว้างให้กับความน่ารักของสิตางค์

“แล้วหนูสิตางค์ไม่รอทานข้าวเย็นด้วยกัน ก่อนหนูสิตางค์”มาดามอเมร่าพูดด้วยความเอ็นดู แม้จะรู้ว่าเพื่อนของลูกสะใภ้เป็นเพศไหน

สิตางค์อดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ได้รับการต้อนรับด้วยความเป็นกันเองของคนในตระกูลปิเตอร์

“ไม่เป็นไรค่ะ นันจะได้อยู่กับครอบครัวด้วย ยังไงหนูก็ขอบคุณนะคะ ที่เอ็นดู” สิตางค์พูดเสร็จก็ขอตัวกลับทันที

“ท่าทางหนูสิตางค์คงจะเหนื่อยมาก แล้วหนูนันเหนื่อยไหม ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่มากวนหนูหรือเปล่า” มาดามอเมร่าหันไปเอ่ยถามกับลูกสะใภ้

“ไม่เหนื่อยค่ะ คุณพ่อคุณแม่อย่าคิดมาก หนูสิคะต้องเกรงใจที่ตัวของนันไม่มีเวลามาดูแลคุณพ่อและคุณแม่” มนัสนันรีบพูดตามตรง รู้สึกเกรงใจมากๆ

“ไม่เป็นไรลูก ไม่ต้องดูแลแม่กับพ่อมาก ทั้งแม่และพ่อเราต่างแข็งแรงมากไม่ต้องดูแลพิเศษหรอกจ๊ะหนูนัน วันนี้แม่จะพาหลานออกไปเที่ยวข้างนอก เห็นน้องนายบ่นอยากจะไปเดินเล่นที่ห้างใกล้ๆ บ้าน แม่กับพ่อจะหลานไปเที่ยวเอง หนูนันจะได้มีเวลาพักบ้าง ส่วนเรานะแดเนียล อย่ากวนเมียให้มาก ให้เมียพักบ้างไม่ใช่เอาแต่ใจ อย่าให้แม่รู้นะ” มาดามอเมน่าหันไปพูดปรามลูกชาย ทำให้คนที่ถูกปกป้องต้องอมยิ้มที่มาดามอเมร่าดูเหมือนจะรู้ทันความคิดของลูกชาย

“แม่! พูดเหมือนผมเป็นคนหื่นเลย หลานก็อยู่ตรงนี้ด้วยนะ แม่จะพาหลานออกไปก็รีบออกไปเลยนะครับ แถวนี้ยิ่งรถติดมาก เดี๋ยวผมให้ซานิสเป็นขับรถพาไป ส่วนเรื่องเมียของผม แม่จะไม่ให้ผมอ้อนเมียเลยหรือไง ทีกับพ่อยังอ้อนแม่ให้ผมเห็นบ่อย ผมยังไม่เห็นบ่น ทีกับผมบ่นจังเลยนะครับ มาดามอเมร่า”  แดเนียลรู้ว่าคนข้าง ๆ กำลังจะได้ใจ เริ่มจะมีพรรคพวกก่อนหน้านี้ มีแค่เขากับลูก

“แดเนียล! พูดอะไรให้เคลีย พ่อไม่เคยอ้อนแม่ให้ลูกเห็นแบบนั้น อย่ามาใส่ร้ายพ่อเด็ดขาด อย่านะ!” คุณโดราธีที่ฟังคำพูดของลูกชายก็แอบมีหมั่นไส้เช่นกันกับภรรยา หมั่นไส้ตั้งแต่หาข้ออ้างกลับมาเฝ้าเมีย

“คิก คิก” เสียงหัวเราะเบา แอบสะใจที่อีกฝ่ายถูกพูดดักคอเอาไว้ก่อน

“นี่ก็อีกคน สามีคุณกำลังถูกต่อว่าอยู่นะครับ อย่าคิดว่า พ่อกับแม่ผมจะช่วยคุณได้นะ ผมจะทำอะไร คุณจริงๆ พ่อกับแม่ก็ห้ามผมไม่ได้ อย่าลืมว่า เดี๋ยวคุณจะต้องอยู่กับผมสองคนนะครับ อย่าลืมสิครับ” แดเนียล บ่นยาวพรืด ก่อนจะส่งตัวของลูกชายให้กับคุณปู่คุณย่าของหลาน ก่อนพูดบอกกับลูกชายคนเดียว

“น้องนายครับ ลูกอยากได้อะไรจัดให้เต็มที่นะลูก คุณย่าเงินเยอะ ช่วยคุณย่าท่านใช้เงินด้วย พ่อกลัวเงินคุณย่าจะบูดเน่าถ้าไม่รีบใช้” แดเนียลหันไปพูดกับ. น้องนายลูกชายคนเดียว

ซึ่งคำพูดของแดเนียล ทำให้มนัสนันไม่พอใจที่อีกฝ่ายเริ่มจะสอนให้ลูกชายเป็นคนเอาแต่ใจตั้งแต่เด็ก

“นี่คุณแดเนียล คุณเอาแต่ใจคนเดียวก็พอ อย่ามาสอนลูกฉันให้ทำตามนิสัยของคุณนะ” มนัสนันหันไปดุๆ กับคนเป็นพ่อของลูก ก่อนจะหันไปสั่งลูกชายห้ามทำตามที่พ่อพูดเด็ดขาด

“น้องนาย อย่าไปฟังคุณพ่อนะครับ แม่เคยสอนเอาไว้ว่ายังไง เงินทองเป็นของหายาก ต้องใช้จ่ายให้อย่างประหยัด ห้ามกวนคุณปู่คุณย่ามากนะครับ”

คุณโดราธีและมาดามอเมร่า ทั้งสองได้ฟังสิ่งที่ลูกสะใภ้พูด ท่านทั้งสองอมยิ้ม เด็กจะเติบโตไปแบบไหนมันก็ขึ้นอยู่กับแม่พิมพ์ที่ดี ภาวนาขออย่าให้บิดเบี้ยวเหมือนลูกชายของท่านทั้งสองเลย โชคดีที่น้องนายมีแม่เป็นหนูมนัสนัน

“ครับคุณแม่ น้องนายไม่ดื้อและจะประหยัด กว่าคุณแม่จะได้เงินมายากมาก น้องนายไม่กวนคุณปู่คุณย่าครับ น้องนายสัญญา” เด็กชายหันไปทวนคำสั่งของคนเป็นแม่

“โชคดีนะ ที่น้องนายอยู่กับหนูนัน ถ้าอยู่กับลูกแม่มีหวังคงไม่แคล้วเหมือนต้นแบบแน่ๆ” คุณโดราธีแอบพูดประชดลูกชายคนเดียว

“ถ้าจะพูดใส่ผมยับกันแบบนี้ เดี๋ยวผมน้อยใจก็หนีกลับอเมริกาดีไหมขนาดพ่อกับแม่ยังไม่ยอมเข้าข้าง ไหนจะเมียอีก ได้ใจกันใหญ่เลยนะ แล้วน้องนายละครับ คิดว่า พ่อดื้อเอาแต่ใจไหมคนเก่ง” คนที่กำลังงอน เริ่มจะหาพรรคพวกของตัวเองบ้าง

“น้องนายก็คิดว่า คุณพ่อก็ดื้อกับคุณแม่  น้องนายแอบเห็นคุณแม่ดุคุณพ่อเป็นประจำ จริงๆ นะครับคุณปู่คุณย่า” เด็กชายที่ไร้เดียงสา พูดตามสิ่งที่ตัวเองเห็น คำพูดของลูกชาย ทำให้คนเป็นพ่อได้แต่ยืนอ้าปากกว้าง นี่ขนาดลูกชายสุดที่รักก็ยังไม่ยอมเข้าข้าง

“ฮ่า ฮ่า จริงเหรอหลานปู่ หลานอย่าทำตัวเหมือนพ่อนะลูก” คุณโดราธีหัวเราะในคำพูดของหลานชาย และภูมิใจที่หลานพูดและเรียนรู้ได้หลายภาษาไม่ใช่เด็กดื้อ พูดรู้เรื่องถือว่า หนูมนัสนันเลี้ยงเอาใจใส่ลูกดีมากๆ

“หัวเราะกันใหญ่ ใช่สิผมเป็นพวกหัวเดียวกระเทียมหลีบ เจอลูกสาวคนใหม่ไม่กี่วันนะ”แดเนียล พูดด้วยความน้อยใจ ลึกๆ รู้สึกหายห่วงที่มนัสนันสามารถเข้าได้กับทุกคน

“พวกเราไปกันเถอะ หลานอยากจะไปเที่ยวแล้ว คุณก็พูดอยู่ได้ ใช่ไหมหลานรักของย่า” มาดามอเมร่าหันไปพูดกับคุณโดราธีที่ยังไม่ยอมพาหลานออกไปเที่ยว

โดยทิ้งให้ลูกชายอยู่กับลูกสะใภ้ตามลำพัง

“ทำไม คุณไม่ออกไปกับลูกด้วย” มนัสนันหันไปถามคนที่ทำท่าทางกรุ้มกริ่ม ดูจากสายตาแล้วไม่น่าไว้วางใจ ยิ่งอยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ เหมือนจะเข้าทางคนตรงหน้ามาก

“ไปทำไม ให้ผมอยู่ปรนนิบัติคุณดีกว่า คุณทำงานมาเหนื่อยๆ ผมจะได้...” แดเนียลพูดไปแต่สายตาไม่ได้เป็นไปอย่างที่เอ่ย จากที่คิดว่า จะได้อยู่บ้านสวีทกับ มนัสนันต้องมีมารเข้ามาผจญอีกจนได้

“นัน ! นัน! อยู่ไหม” คุณหมอหนุ่มที่กำลังยืนตะโกนเรียกตรงบริเวณหน้า พยายามชะเง้อมองหาเจ้าของบ้าน

“ผู้ชายที่ตะโกนเรียกคือใคร” แดเนียลหันไปถามคนข้างๆ ที่พยายามเบี่ยงตัวจะออกไปหาเจ้าของเสียงตะโกน

“พี่พฤกษ์ เป็นคุณหมอประจำตัวน้องนายค่ะ” มนัสนันรีบบอกถึงความสัมพันธ์ของพี่พฤกษ์ก่อนที่ พ่อของลูกชายจะเดินเข้าไปพูดอะไรที่ไม่ดี

“หมอประจำตัวของลูก แล้วทำไมถึงได้ดูสนิทกับคุณ ที่นี่ที่บ้านไม่ใช่โรงพยาบาล จะมาหาทำไมหรือว่า ไอ้หมอคนนี้มันคิดไม่ซื่อ” แดเนียล ถามด้วยความสงสัย รีบหันไปมองหน้าคนข้างๆ

ส่วนทางนายแพทย์หนุ่มที่พยายามตะโกนเรียก เพราะรู้ว่า น้องสาวคงจะอยู่ด้านใน รถก็ยังจอด มองเข้าไปก็ยังเห็นไฟในบ้านเปิดสว่าง เขาพึ่งกลับมาจากญี่ปุ่นคิดถึงน้องสาวที่เขาอยากจะก้าวข้ามความสัมพันธ์กับอีกฝ่ายมากๆ พยายามจีบมาตั้งแต่ก่อนที่น้องนายจะเกิดจนถึงตอนนี้เกือบ 7 ปีแล้ว

แดเนียลชักเริ่มจะทนไม่ไหว ผละจากมนัสนันเดินตรงไปยังประตูรัวหน้าบ้าน สายตานิ่งขึง ดวงตาแข็งกร้าว มองอย่างหาเรื่อง

“ไม่ทราบว่า คุณมาหาใคร” แดเนียลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุ

คุณหมอหนุ่มเห็นก็ตกใจ บ้านหลังนี้จะมีผู้ชายได้ยังไง เขาเข้าออกบ้านหลังนี้มา 7 ปี ไม่เคยเจอผู้ชายคนนี้ แล้วอยู่ๆ ก็โผล่มาอยู่ในบ้านหลังนี้

“เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณคือ...” พฤกษ์พยายามปรับน้ำเสียงให้สุภาพ สายตามองเลยไปเห็นน้องสาวคนสวยเจ้าของบ้านเดินตามหลังออกมา

“สามี! เจ้าของบ้านหลังนี้ นายเป็นใครมายืน. ตะโกนเรียกนันทำไม” แดเนียลเอ่ยถามสายตาจ้องมองนิ่ง

มนัสนันเริ่มเห็นท่าจะไม่ดี รู้ว่าคนอย่างแดเนียล อย่าปล่อยให้พูดอะไรนาน

“พี่พฤกษ์ หายหน้าไปตั้งนาน หายไปไหนมา นัน คิดถึง”  มนัสนันพูดทักทายกำลังจะเดินไปเปิดประตูรัวแต่กลับถูกดึงรั้งเอาไว้ด้วยมือใหญ่

“อะไรของคุณ! จะดึงแขนฉันเอาไว้ทำไม ฉันกับลูกสนิทกับพี่พฤกษ์ พี่เขามาที่บ้านนี้บ่อยๆ คุณแดเนียล” มนัสนันหันไปต่อว่า มือก็พยายามแกะมือใหญ่ที่ยึดต้นแขนเธอให้ปล่อย

“ไม่ได้ มานี่เลย ต่อแต่นี้คุณห้ามให้ผู้ชายเข้าบ้าน ถ้าอยากจะพูดก็พูดข้างนอก ผมไม่อนุญาตให้ผู้ชายคนไหนเข้ามาในบ้านนี่อีก” แดเนียลสั่งห้ามทันที ไม่รู้ละ สายตาที่เห็นแวบแรกก็รู้เลยว่า ไอ้หมอคนนี้ไม่ได้คิดว่า ตัวเองเป็นพี่ชายแน่ๆ

“คุณแดเนียลนี่มันบ้านฉัน ฉันจะให้ใครเข้าออกบ้านก็ได้ คุณมาเรื่องมากอะไรด้วย” มนัสนันเริ่มชักจะหงุดหงิด ในความไร้เหตุผลของเจ้าพ่อสื่อ

“เอ่อ...น้องนันใจเย็นๆ ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงได้พูดว่า เป็นสามีน้องนัน หรือว่าเป็น...” พฤกษ์สังเกตใบหน้าของผู้ชายคนนี้ มีใบหน้าคล้ายๆ กับน้องนายมาก

“นันลืมแนะนำ นี่คุณแดเนียลเป็นคุณพ่อของน้องนายค่ะพี่พฤกษ์” มนัสนันรีบพูดแนะนำให้คุณหมอหนุ่มได้รู้จักกันเอาไว้

เมื่อได้รู้สถานะที่แท้จริง พฤกษ์ถึงกับมีใบหน้าซีดเผือดทันที ถ้าเป็นพ่อของนายก็เป็นสามีอย่างที่ผู้ชายคนนี้ประกาศต่อหน้าเขา

“นายข้องใจอะไรอีก หรือไม่เข้าใจคำว่า สามี ฉันจะให้สาธิตให้ดูว่า สามีเขาทำกันแบบไหน” แดเนียลพูดเสร็จก็หันไปคว้า เอวบางดึงเข้ามาสวมกอดกำลังจะก้มลงไปหอมแก้ม แต่ถูกมือเล็กดันหน้าอกเอาไว้ก่อน

“นี่คุณแดเนียล คุณอย่ามาทำรุ่มร่ามต่อหน้าคนอื่นแบบนี้สิ พี่พฤกษ์ นันขอโทษแทนคุณแดเนียลด้วย ที่ทำท่าทางไม่สุภาพ สรุปพี่พฤกษ์หายไปไหนมา” มนัสนันผลักร่างของแดเนียลให้ถอยออกไป เดินเข้าไปเปิดประตูรัว

“ทำไมต้องเปิดประตูให้ด้วย มีธุระอะไรก็พูดตรงหน้าประตู ผมไม่ชอบให้มีผู้ชายเข้ามาอยู่ภายในบ้าน” แดเนียลยังไม่เลิกพูดวุ่นวาย

“นี่คุณหยุดพูดไปเลยนะ! พี่พฤกษ์เขาไม่ใช่คนอื่น เขาเหมือนเป็นพี่ชายของฉันอีกคน คุณหยุดหาเรื่องพี่พฤกษ์เลยนะคุณแดเนียล”

มนัสนันหันไปจ้องหน้าคนที่พยายามแสดงความเป็นเจ้าของเธอ ยิ่งท่าทางกวนๆ คำพูดห้าวดุ ทำให้เธอรู้สึกสงสารพี่พฤกษ์ด้วย

“น้องนันไม่เป็นไร พี่แค่แวะเอาของขนมของเล่นมาให้น้องนายเท่านั้น เดี๋ยวพี่ก็ต้องไปเข้าเวรแล้ว วันหลังเราค่อยพูดคุยก็ได้ ดูแล้ว นันไม่น่าจะสะดวก” พฤกษ์พยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ ต่างจากความรู้สึกที่อยู่ภายในใจตอนนี้ มันรู้สึกสับสนไปหมด ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน กลายเป็นว่าคนที่เฝ้ารอดันมีสามีมายืนประกาศความเป็นเจ้าของตรงหน้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***