บทที่ 12

เวลาล่วงเลยไปจนถึงมืด อารมณ์หงุดหงิดโมโหของแดเนียล เจ้าพ่อสื่อ ยังไม่มีท่าทีว่า จะสงบลงง่ายๆ ซานิส ลูกน้องคนสนิทนำสิ่งที่ เจ้าพ่อสื่อให้ไปสืบมาว่าสื่อสำนักไหนเป็นคนปล่อยข่าว ซานิส พอจะเดาออกว่าสำนักพิมพ์ที่ลงข่าวเตรียมรับผลของข่าวที่ลง มันจะต้องลุกลามใหญ่โต

ส่วนคนที่เอ่ยปากไล่ แดเนียลให้ออกไปจากชีวิต ก็มานั่งซึมมองลูกชายที่ยังไม่รู้ว่า พ่อของตัวเองถูกแม่ไล่ออกไปจากชีวิต

“นัน แกไม่คิดที่จะเปลี่ยนใจหน่อยเหรอ ฉันว่า คุณแดเนียลเขาก็ดูเป็นคนดี น้องนายก็รักพ่อ แล้วแกล่ะ รู้สึกยังไง” สิตางค์ เอ่ยถามเพื่อน เพราะหลังจากที่ทั้งสองต่างแยกย้าย เพื่อนเธอก็อยู่ในอาการเงียบไม่ได้ดีใจไปกับสิ่งที่ต้องการ

“ฉันไม่คิดที่จะเปลี่ยนใจ” มนัสนันเอ่ยเบาๆ

“แกโกรธเรื่องอะไรกันแน่ เรื่องที่คุณแดเนียลไม่เปิดเผย เรื่องที่นักข่าวลงข่าวว่าแกเป็นผู้หญิงของเขา หรือว่า เขาไม่ยังบอกรักแก” สิตางค์วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ กอดหน้า สายตามองจับพิรุธเพื่อน

“บ้าสิแก ฉันไม่ได้โกรธเรื่องพวกนั้น” มนัสนันพูดแก้เก้อ ส่วนลึกๆ ยอมรับว่ามันมีบ้าง

สิตางค์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ส่ายหน้าให้กับคนที่ปากแข็ง ที่ทำเหมือนใจแข็ง ถ้าไม่มีอะไรพิเศษจะมานั่งเศร้าแบบนี้เหรอ

“ฉันกับแกเป็นเพื่อนกันมานาน ฉันรู้ว่า แกรู้สึกยังไงกับคุณแดเนียล แกถามหัวใจ ถามตัวเองว่าแกยอมเสียเขาไปอีกครั้งได้ไหม คุณแดเนียลเขาเป็นคนที่เดินเข้ามาหาแกเอง ไม่ใช่แกเดินเข้าไปหาเขา สิ่งที่คุณแดเนียลทำ แกคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติสำหรับผู้ชายที่หล่อ รวย ครบเครื่อง ผู้ชายอย่างคุณแดเนียลเขาบันดาลได้ทุกอย่างหากต้องการ คุณแดเนียลจะหาใครที่ดีกว่าแกได้เยอะแยะ ไม่ใช่ว่า เพราะน้องนายที่ทำให้คุณแดเนียล มายุ่งกับแกทำไมแกไม่ลองเปิดใจมองเขาดีๆ ไหน ๆ เรื่องมันจะมาไกลมากแล้ว แกลองพูดคุยถามเขาตรงๆ ดีไหม ว่าความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นมันจะไปในทิศทางไหน ไม่นึกตัวแก ก็นึกถึงน้องนายบ้าง ฉันว่าแกควรกลับไปพูดคุยตกลงกันให้ดี ๆ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสาย” สิตางค์เอ่ยแนะนำมนัสนัน

“แต่ว่า” เป็นครั้งแรกที่ มนัสนันรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

“ลองดู ไม่มีอะไรเสียหายแกก็เป็นแม่ของน้องนาย คุณแดเนียลก็คือพ่อของน้องนาย เข้าใจไหม” สิตางค์ลุกไปตบบ่าของมนัสนันเบา ๆ พร้อมกับให้กำลังใจ

“แกจะให้ฉันไปพูดอะไรกับเขา ฉันเป็นคนพูดไล่เขาไปเอง” มนัสนันเอ่ยแผ่วเบา

“เชื่อฉันสิ เพียงแค่แกเดินไปหาคุณแดเนียลที่บ้าน บางทีแกก็ไม่ต้องพูดอะไรเลยก็ได้ เชื่อฉันสิ คุณแดเนียลเขาเลือกแกแล้ว” สิตางค์รีบพูดให้กำลังเพื่อนอีกครั้ง

“แกมันจะดีหรือไง” มนัสนันพูดเสียงแผ่วเบา รู้สึกกลัว

“เชื่อกะเทยสิ คุณแดเนียลเขารักแกสายตากะเทยมองไม่ผิด” สิตางค์พยักหน้าให้กำลังใจ

“อือ...ฉันจะลองคุยกับเขา” มนัสนันรับปากเพื่อนสนิท แม้จะรู้สึกแปลกไม่แน่ใจ ไม่รู้ว่าป่านนี้โกรธไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

“ไปเถอะ ฉันจะดูแลน้องนายให้ ถ้าคุยไม่จบ ตกลงกันไม่ได้ไม่ต้องกลับมาบ้านนะ เข้าใจไหม คุณนาย เฮ้อ! ฉันต้องซ้อมเรียกแกใหม่แล้ว คุณนายหรือมาดามดีนะ” สิตางค์พูดแหย่ให้เพื่อนหัวเราะ คลายเครียดไปบ้าง

หลังจากที่พูดปลุกความรู้สึกของเพื่อนเสร็จก็ลุกไปดูหลาน ทิ้งให้มนัสนันนั่งอยู่ตามลำพัง โดยที่หญิงสาวถอนหายใจออกมาหลายครั้ง ไล่เขาแล้วต้องไปง้อเขาเนี่ยนะ มันทำได้ด้วยเหรอ เธอจะทำหน้ายังไงตอนง้อ

ห้องนอนที่มีร่างของเจ้าพ่อสื่อเดินพูดคุยโทรศัพท์น้ำเสียงเครียด

“เอ่อ คุณแดเนียลค่ะ ทางสำนักข่าวของเราต้องขอประทานโทษจริงๆ นะคะ ที่เราไม่ได้เช็กข้อมูลหรือรายละเอียดให้รอบคอบ ให้ดีเสียก่อน”

“คุณเป็นเจ้าของ คุณจะมาพูดแก้ตัวตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยเหรอ” เสียงเข้มพูดดุ เสียงดังก้องลั่นห้องนอน ทำให้คนที่อยู่ปลายสายถึงกับเสียวสันหลัง ตั้งแต่ทำงานมาพึ่งจะเคยโดนเจ้าพ่อสื่อตำหนิ และจะฟ้องเรียกค่าเสียหายเท่ากับหุ้นทั้งหมดของสำนักข่าว งานนี้ทำให้เจ้าของสำนักข่าวต้องเดือดร้อนที่กล้าเล่นข่าวเรื่องนี้

“ขอประทานโทษจริงๆ ค่ะ ดิฉันไม่รู้ว่ามันจะทำให้มนัสนันเสียหาย...”

“ไม่รู้เหรอ!” เสียงดุ เสียงดังมากไม่รู้ว่าปลายสายหัวใจวายไปก่อนหรือเปล่า

“เอ่อ...คุณแดเนียล ต้องการให้ทางเราแก้ไขเรื่องนี้ยังไงคะ” เจ้าของสำนักข่าวเอ่ยถาม เจ้าพ่อสื่อ ด้วยน้ำเสียงสั่น

“ผมจะให้สัมภาษณ์เรื่องนี้เอง จากนั้นคุณรีบดำเนินการแก้เรื่องราวทั้งหมดให้ดี ห้ามทำให้เกิดเรื่องเสียหายต่อมนัสนัน ภรรยาของผมอีก” แดเนียล พูดสั่งด้วยน้ำเสียงเข้มดุ

ซึ่งด้านล่างของตัวบ้านพัก

การปรากฏตัวของมนัสนัน ทำให้ซานิสรู้สึกเบาใจ การปรากฏตัวของคุณมนัสนันจะทำให้พายุสงบลงไป

“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน” มนัสนันเอ่ยถามถึงแดเนียลกับซานิส ลูกน้องคนสนิท

“อยู่บนห้องนอนครับ” ซานิส ก้มหน้าตอบ มนัสนันฟังแล้วก็พยักหน้ารับ จากนั้นก็เดินขึ้นไปยังด้านบนห้องนอนใหญ่

เสียงเคาะประตูทำให้คนที่อยู่ด้านในไม่รู้ว่า มีใครเดินมาหา ทันทีที่ประตูเปิดและปิดลง กลิ่นสบู่ที่เขารู้ว่าเป็นกลิ่นของใคร ลอยเข้ามาแตะจมูก ซึ่งคนที่ยืนหันหลังทำเป็นไม่สนใจ อีกฝ่ายยืนมองออกไปยังวิวด้านนอก โดยไม่หันหลังกลับไปมองว่าใครที่เข้ามาภายในห้อง

“ฉันขอโทษ” เสียงหวานที่พูดสั่นๆ ดังมาจากทางประตู แดเนียลก็ยังยืนนิ่งไม่ขยับตัว ถึงแม้ว่าเสียงดังกล่าวจะทำให้ความโมโห กรุ่นโกรธที่มีอ่อนยวบลงไป

มนัสนันยืนมองคนที่ไม่ยอมหันหน้ามา อาการนี้เธอเคยเห็นมาแล้วจากน้องนายเวลาที่ถูกขัดใจ มนัสนันก้าวเดินเข้าไปหาอย่างช้า ๆ ซึ่งคนที่รู้ว่ามีลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดตรงแผ่นหลังกว้าง ตัวแดเนียลไม่ยอมหันหลังกลับมามองยังยืนอยู่ท่าเดิม

“ยังโกรธอยู่ใช่ไหมคะ” เสียงหวานพูดเบาๆ อยู่ตรงแผ่นหลังลมหายใจที่เป่ารดทำให้คนที่โมโหที่งอน เอาแต่ใจยังเงียบไม่มีปฏิกิริยาอะไรโต้ตอบกลับมาก มนัสนันจึงสอดแขนเล็กเข้าไปตรงเอวสอบ ค่อยๆ เลื่อนฝ่ามือขึ้นไปลูบไล้แผงหน้าอกแกร่ง ใบหน้าที่แนบไปกับแผ่นหลังกว้างทำให้ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

“สรุปคุณจะทำตามที่ฉันพูดใช่ไหม” ริมฝีปากนุ่มจูบไปบนแผ่นหลัง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอลงทุนง้อผู้ชาย ง้อพ่อของลูกชาย นี่เธอกำลังทำอะไรเธอต้องใช้ความกล้าอย่างมาก มนัสนันคิดอยู่ในใจ ถอนหายใจออกมาหนักๆ

แดเนียล ตอนนี้หัวใจอ่อนยวบ ความโกรธ น้อยใจที่อีกฝ่ายเอ่ยปากไล่ แม้มนัสนันจะทำให้เขารู้สึกโมโหมากแค่ไหน สุดท้ายแล้วหัวใจของเขาก็ต้องยอมแพ้ ที่นิ่งเพราะอยากจะรู้ว่า แม่ของลูกชายจะมาขอโทษและง้อเขาแบบไหน ตั้งแต่ที่รู้ว่ามีผู้หญิงคนนี้ มีลูกชายที่น่ารัก ผู้ชายแข็งแกร่ง หัวใจที่ไม่ให้ใครเข้ามาควบคุมได้ ก็ต้องยอมแพ้ให้แม่ของลูกชาย

“คุณไล่ผม เหมือนผมเป็นผู้ชายที่ไม่มีค่า ไม่มีหัวใจ” ประโยคที่หลุดออกมาจากปากของแดเนียล ทำให้คนที่มาง้อ มาขอโทษ ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดี ที่สุดท้ายแล้วแดเนียลก็ยอมพูดกับเธอ นึกถึงคำพูดของเพื่อน “สิ่งที่เธอทำไม่ผิด ทำตามใจตัวเอง ทำตามเสียงหัวใจ”

มนัสนันจับร่างหนาให้หันกลับมามองตัวเอง จะได้มองหน้ากันถนัดๆ มากขึ้น แดเนียล หันกลับมากอดโอบกระชับร่างของหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง โดยที่มนัสนันไม่มีท่าทีเกี่ยงงอนเหมือนเช่นที่ผ่านมา

“คุณไม่รู้เลยเหรอว่า ผมรู้สึกยังไงกับคุณกับลูก ผมไม่ได้ต้องการเพียงแค่ลูกถ้าผมต้องการแค่ลูก ผมคงไม่ต้องมาอยู่ตรงนี้ให้คุณไล่ผมหรอก ผมเป็นยังไงคุณก็คงจะพอรู้มาบ้างแล้ว ส่วนเรื่องข่าว ผมไม่เคยคิดจะปิดบังหรือไม่พร้อมที่จะเปิดเผย จริงๆ ผมรอ รอให้คุณอนุญาต ผมอยากได้หัวใจ อยากได้คุณกับลูกไม่ใช่ความรับผิดชอบ ผมต้องการครอบครัวที่มีเราสามคนรู้ไหม” ทุกคำ ทุกความหมายของคำพูด ทำให้มนัสนันถึงกับฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“ฉันขอโทษ ฉันไม่กล้าที่จะคิดไปเอง ฉันกลัว ฉันไม่เคยตามหาคุณว่าคุณคือใคร ฉันไม่เคยต้องความรับผิดชอบที่ไม่ได้จริงใจ ใช่ฉันกลัวว่า คุณต้องการแค่ลูก ส่วนฉันคิดว่าคุณต้องการแค่อยากจะเอาชนะ...” มนัสยังพูดไม่ทันจบ           นิ้วหนาเรียวก็ปิดที่ปากเล็กของตัวเอง

“ถ้าผมต้องการแค่เท่านั้น ผมคงไม่ต้องมาตามทำดีกับคุณ ผมแค่ส่ง         ซานิสมาก็ได้ คุณคือเมียผม เป็นเจ้าของผู้ชายที่ชื่อแดเนียล เป็นแม่ของลูกชายที่น่ารักของผม ผมต้องการคุณที่เป็นคุณ คนไม่ได้รักกันไม่มีทางที่จะรู้สึกหึงหวง คุณก็รู้ว่าผม หึงและหวงคุณมากแค่ไหน เข้าใจไหมคนดื้อ” เสียงเข้มห้าวเอ่ยออกมา

“แต่ว่า ข่าวที่ลงไป” มนัสนันเอ่ยถาม

“เราสองคนไปจดทะเบียนไหม คุณจะได้รู้สึกมั่นใจ ส่วนข่าวผมจะจัดการเอง ผมต้องการให้เกียรติคุณ และห่วงความรู้สึกของลูกเรามาก ผมไม่อยากให้ลูกรู้สึกขาด คุณก็รู้ว่า ตอนที่คุณสูญเสียพ่อแม่ของคุณ คุณรู้สึกอย่างไร” คำพูดของแดเนียล ทำให้มนัสนันหัวใจกระตุกวูบ คิดตามทุกคำพูดที่ออกมา

“แต่ว่า”

“ไม่ต้องกลัว พ่อแม่ผมรู้ว่า ผมมาง้อคุณกับลูก ท่านทั้งสองอยากจะเจอคุณกับลูกมากรู้ไหม โทรมาอ้อนผมทุกวัน ให้ผมพาคุณกับลูกกลับไปหาท่าน นันเงยหน้ามองผม มองผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ต้องการอยากจะปกป้องคุณ ผู้ชายทีอยากจะเห็นคุณมีความสุข ผมขอร้องเชื่อใจผม ว่าผมจริงใจกับคุณและลูก”

มือแกร่งเลื่อนไปยึดท้ายทอย มืออีกข้างดันใบหน้าหวานให้เงยหน้ามองสบตาดวงตาสีควันบุหรี่ ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดกันและกัน

แดเนียล ก้มลงไปจูบปากนุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนแรง หนักหน่วง ตามแรงอารมณ์ที่ปรารถนา เรียกร้องต้องการความหวานที่อยู่ด้านใน ความหวานที่ยึดหัวใจเขาเอาไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สัมผัส

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***