บทที่ 11

เวลาล่วงเลยถึงเช้าวันใหม่

มนัสนันขยับตัวเพราะรู้สึกอึดอัด ถึงแม้จะยังรู้สึกง่วงนอนอยู่ เพราะความที่ตัวเองเคยชินที่จะต้องตื่นมาดูน้องนาย แต่วันนี้เหมือนลูกชายนอนหลับสนิทยังไม่ยอมตื่นแต่เช้าเหมือนทุกวันที่จะคอยปลุกเธอเสมอ

ดวงตาพยายามปรับให้รับแสงที่สว่างลอดผ่านเข้ามาภายในห้องนอนของเธอ หันไปมองลูกชายที่นอนหลับตาพริ้ม ความสุขของคนที่เป็นแม่ ความที่ได้มองลูกชายที่เปรียบเสมือนของขวัญอันล้ำค่า การมีน้องนายเข้ามาในชีวิตเปรียบเสมือนเป็นตัวแทนของพ่อแม่ที่ล่วงลับจากไปในที่รู้ว่ามีน้องนาย

สายตาที่มองลูกชายด้วยความรัก และสักพักก็รู้สึกได้ว่าตรงเอวของมีอะไรพาดทับเอาไว้จึงก้มลงไปมอง ก็พบท่อนแขนแกร่งของพ่อของลูกชาย นี่เขายึดเอวเธอเอาไว้นานแค่ไหนแล้ว มนัสนันพยายามยกแขนแกร่งออกไปจากเอวของเธออย่างช้าๆ เพราะกลัวลูกชายและพ่อของลูกจะตื่น แต่ทันทีที่ดึงลำแขนของอีกฝ่ายขึ้น แดเนียล กลับรัดเอวของเธอให้แน่นมากกว่าเดิม เมื่อมองไปก็ยังเห็นอีกฝ่ายยังหลับตาอยู่

“รีบตื่นทำไม”

“นี่คุณแดเนียล ถ้าคุณตื่นแล้วก็ปล่อย”

“จุ๊ จุ๊ อย่าเสียงดัง เดี๋ยวน้องนายตื่น” พ่อของลูกชายพูดปรามเบาๆ

มนัสนันหันกลับไปมองรู้สึกไม่ชอบใจ และสายตาก็ต้องแดงซ่าน เมื่อรับรู้ว่ามีอะไรบางอย่างดุนดันอยู่ตรงสะโพก

“มองแบบนี้ ผมว่าเราย้ายไปทักทายแบบ มอนิ่งคิส กันที่อีกห้องดีไหม” แดเนียล พูดพร้อมกับขยิบตาเจ้าเล่ห์

“โอ๊ย...โอ๊ย เจ็บนะคุณ” แดเนียล ร้องโอดโอย แต่ไม่กล้าร้องเสียงดัง

“สมน้ำหน้าคนเจ้าเล่ห์แบบคุณสมควรจะโดนแบบนี้” มนัสนันพูดเสร็จก็พยายามที่จะขยับตัว

“ทำผมเจ็บแบบนี้” น้ำเสียงที่เปลี่ยนไป แดเนียล มองคนที่กล้าทำร้ายอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

ไม่ทันที่มนัสนันจะได้ระวังตัว ฝ่ามือหนาก็คว้าหมับเข้าตรงความอวบอิ่มทั้งสองแล้วบีบเต็มแรง

“นี่...คุณ..คุณกล้าจับหน้าอกฉันแบบนี้เลยเหรอ” หญิงสาวร้องเสียงดัง หลงลืมไปว่า ลูกชายตัวเองยังนอนหลับอยู่

“ของจริงมันช่างนุ่มนิ่มพอดีมือมากๆ” คนที่ไม่แคร์ว่า ตัวเองได้ทำอะไรลงไป เอามือออกจากความนุ่ม

“คุณแดเนียล ฉันไม่คิดว่า คุณจะลามก ทุเรศแบบนี้ ไม่เคยมีใครทำอะไรทะลึ่งเท่าคุณมาก่อน” หญิงพูดด้วยความโมโห

“โชคดีนะที่คุณพูดว่า ไม่เคยมีใครทำ ลองพูดว่ามีสิ ผมจะตามไปจัดการไอ้คนที่มันมาจับนมเมียของผม” แดเนียล พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขึง แต่ก็รู้สึกแอบหึงหวง หรือว่า มีไอ้พระเอกคนไหนมันได้ทำแบบนี้ ทำเหมือนที่เขาทำเมื่อครู๋ คิดแล้วมันน่าหงุดหงิด

“โอ๊ย! นี่คุณผมเจ็บนะ”

“ดีเจ็บให้ตายไปเลย ไอ้คนทุเรศ ไอ้ลามก” มนัสนันทนไม่ไหวจึงระบายอารมณ์ที่มันอัดอั้นอยู่ข้างในใส่คนที่ทำให้ชีวิตเธอวุ่นวาย ด้วยความโกรธ โมโห ส่วนแดเนียล พยายามไม่ตอบโต้ ซึ่งผิดวิสัยส่วนตัวของเขาเอง ถ้าคนที่กำลังทุบตีไม่ใช่มนัสนัน ป่านนี้คงจะได้ไปนอนอยู่บ่อจระเข้เป็นที่เรียบร้อย มือเล็กที่จับขยุ้มเส้นผมของอีกฝ่ายยึดติดเอาไว้ในอุ้งมือ จับโยกคลอนไปมา ผ่านไปสักพักก็ได้ยินเสียงเล็กที่ดังแทรกขึ้นมาระหว่างสงครามบนที่นอน

“คุณพ่อ คุณแม่ เล่นอะไรกันอยู่ครับ”

เสียงเล็กๆ ที่ทำให้ทั้งแดเนียลและมนัสนัน ต่างหยุดและมองหน้า พร้อมกับหันไปมองตามเสียงเล็กๆ เจ้าของคำถาม มนัสนันเห็นแล้วจึงปล่อยมือออกทรงผม ในขณะที่คนถูกกระทำ ก็ทำการจัดแต่งทรงผมของตัวให้เข้าที่พร้อมกับหันไปยิ้มกว้าง

“น้องนายตื่นแล้วเหรอครับ” แดเนียลเอ่ยถามลูกชาย

“ครับ ตื่นมาก็เห็นคุณพ่อ คุณแม่กำลังทะเลาะกันอยู่ใช่ไหมครับ” คนที่เป็นพ่อและแม่ พอได้ฟังก็รู้สึกผิด

“พ่อกับแม่ไม่ได้ทะเลาะกันใช่ไหมที่รักจ้า” แดเนียลทำน้ำเสียงออดอ้อนให้แม่ของลูกชาย

มนัสนันผลักให้คนตรงหน้าให้ถอยหลังออกไป คนที่ไม่ระวังตัวหงายหลังตกลงไปยังข้างเตียงนอน ส่วนมนัสนันก็หันไปกอดลูกชาย สายตาก็มองคนที่ร้องโอดโอยในใจนึก สมน้ำหน้า

“คุณพ่อพาน้องนายไปอาบน้ำได้ไหม” แดเนียลฟังลูกก็ยกยิ้มนึกอะไรขึ้นมาได้

“ถ้าอย่างนั้น เราอาบน้ำกันสามคนเลยดีไหม พ่อว่า...” แดเนียลเอ่ยยิ้ม ทำตาเจ้าเล่ห์ ทำให้คนที่กำลังกอดลูกชายเอาไว้ ถลึงตาใส่คนที่มีความคิดลามก

“อย่าแม้แต่จะคิดนะคุณแดเนียล ตื่นแล้วก็พาน้องนายไปอาบน้ำเลย”

“ครับผม คุณนาย”

แดเนียล ตอบรับด้วยความเต็มใจ พร้อมกับยิ้มกว้าง จนมนัสนันรู้สึกหมั่นไส้ มองค้อน

“น้องนายไปอาบน้ำกับพ่อก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่ลุกไปทำกับข้าวให้นะ ส่วนคุณอย่าชวนลูกเล่นน้ำ ห้ามชวนลูกซนเด็ดขาดรู้ไหม”

“ครับผม” คนเป็นพ่ออุ้มน้องนาย ก่อนที่จะพาลูกไปอาบน้ำยังจะหันมาพูดจาทะลึ่งใส่หญิงสาวอีกรอบ

“เล่นน้ำสามคนสนุกนะ”

มนัสนันกำลังจะอ้าปากต่อว่า ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรแดเนียลก็พาลูกหายเข้าไปในห้องน้ำ หญิงสาวถึงกับส่ายหน้าเหนื่อยหัวใจ

เสียงหัวเราะของลูกชายทำให้แดเนียล ที่ยืนมองลูกชายเล่นน้ำอยู่ในอ่าง เสียงหัวเราะ เมื่อไหร่ที่คนเป็นแม่จะยอมใจอ่อนให้เขาเสียที ถึงแม้จะได้เชยชมไปอีกรอบ แต่นั้นมันคือการบังคับ

หลังจากที่จัดการอาบน้ำลูกชายเสร็จก็พามาแต่งตัวยังอีกห้อง ก่อนที่จะอุ้มลูกลงไปนั่งดูโทรทัศน์ตรงห้องรับแขกด้านล่าง ตัวเขาจึงรีบอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสามส่วน ลงมาหาลูกชาย นั่งกันไปสักพักก็ได้ยินเสียงเหมือนมนัสนันพูดคุยอยู่กับใคร

สิตางค์ที่กำลังนั่งพูดคุยปรึกษาถึงข่าวที่มันเริ่มกระจายไปเป็นวงกว้าง เรื่องที่เพื่อนรักได้เปิดเผยแล้วว่า ใครคือพ่อของเด็กชาย ธัญชนก พวงพุ่มเจริญ ตอนนี้นักข่าวกำลังรอสัมภาษณ์เพื่อนรัก

ทั้งสองพูดคุยกันอย่างเงียบ ๆ ใบหน้ามีความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด “แกจะให้ฉันทำยังไง ตั้งโต๊ะแถลงข่าวเลยดีไหม จะได้จบๆ” สิตางค์ที่นอนคิดทบทวนมาแล้ว คิดว่าวิธีนี้โอเคและดีที่สุด

“ทำแบบนั้น มันจะไม่มีความวุ่นวายในชีวิตฉันจริงหรือไง และการกลับมาของเขา ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรนอกจาก...” ทั้งสองที่กำลังพูดคุยปรึกษากันอยู่นั้นก็มีเสียงทุ้มห้าว ดังมาจากทางด้านหลังของทั้งสองคน

“มีธุระอะไรกับเมียของฉันอีก” น้ำเสียงดุทำให้ร่างของทั้งสองเด้งออกจากกัน

“นี่คุณ...ฉันไม่ใช่เมียคุณเข้าใจไหม” มนัสนันหันไปต่อว่า พร้อมกับมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ

“เอ่อ...ใจเย็นๆ กันทั้งสองคนนะคะ พอดีสิตางค์มีเรื่องสำคัญต้องมาแจ้งให้นันเขารับรู้ ตอนนี้นันกำลังมีประเด็นอยู่กับคุณแดเนียลค่ะ” สิตางค์รีบชี้แจงก่อนที่จะได้ชิมเลือดตรงมุมปากในตอนเช้าๆ แบบนี้

“ประเด็นอะไร” แดเนียลหันไปถาม พร้อมกับจ้องใบหน้าอ้อนแอ้น ด้วยเสียงเข้ม

“คือ...”สิตางค์ทำท่าอ้ำอึ้งไม่กล้าที่พูด เพราะเห็นสายตาของเพื่อนส่งมาปรามไม่ให้พูดออกมา

“สรุปจะพูดดีๆ หรือจะต้องให้ใช้กำลัง ซึ่งการใช้กำลังในการง้างปากคนผมถนัดมากรู้ไหม” แดเนียลจับอาการผิดปกติ พร้อมกับเอ่ยน้ำเสียงดุ

“นี่คุณ มันจะมากไปแล้วนะ สิ่งที่คุณกำลังทำมันคือการข่มขู่ผู้อื่นอยู่มันผิดกฎหมายฉันเอาผิดคุณได้นะ คุณแดเนียล” มนัสนันพูดสวนกลับอย่างไม่พอใจ แต่คนอย่างแดเนียลเจ้าพ่อกลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด

“ว่ายังไง สรุปมีเรื่องอะไรเกี่ยวเมียฉัน” ชายหนุ่มถามย้ำ ส่วนสิตางค์ตอนนี้กลัวอีกฝ่าย หาเสียงพูดของตัวเองไม่เจอ

“คือ...คือ” สิตางค์ต้องตกใจร้องเสียงหลง เมื่อคนที่ยืนเท้าเอวอยู่ตวาดด้วยน้ำเสียงเข้มดุ

“คือว่า นันเขากำลังตกเป็นข่าวกับคุณแดเนียล โดยที่นักข่าวระบุว่า นันเป็นผู้หญิงที่คุณเลี้ยงดู เหมือนคล้ายๆ กับ ... กับ” สิตางค์ที่กลัวจนพูดมันออกมาทุกคำ

“คล้ายกับอะไร ! ก็พูดมันออกมาให้หมดสิ” แดเนียลนิ่วหน้า

“คล้ายเป็นภรรยาลับๆ”สิตางค์พูดจบก็ก้มหน้าลงทันที หลบสายตาของเพื่อนที่มองมาที่ตัวเองนิ่ง

“ภรรยาลับๆ หรือว่าอะไร พูดมาตรงๆไม่ต้องอ้อมคอม” แดเนียลยังไม่เลิกเค้นถาม

 ทั้งสิตางค์และมนัสนันรู้สึกอึดอัด จนทำให้มนัสนันต้องพูดแทรกขึ้นมา

“นักข่าวเขาจะเล่นเรื่องของฉันยังไงก็ได้ ฉันไม่เครียดแต่ฉันรู้สึกไม่พอใจเรื่องของคุณมากกว่า ที่ยังวุ่นวายกับฉันไม่เลิก ฉันขอร้องได้ไหม เลิกวุ่นวายกับฉันสักที ฉันกับลูกอยู่กันเองมานานก่อนที่ฉันจะรู้ว่าคุณคือพ่อของน้องนาย ฉันไม่เคยคิดที่อยากจะรู้ว่าคุณคือใคร คุณแดเนียลฉันขอร้องคุณจะได้ไหมขอให้เลิกยุ่งกับฉันสักที ในเมื่อเราสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน สิ่งที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาดเข้าใจไหม คุณแดเนียล” มนัสนันพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด จ้องมองคนที่ยืนดวงตาแดงก่ำด้วยอารมณ์ที่เธอก็ไม่แน่ใจ

“นัน! คุณต้องการแบบนั้นจริงๆ หรือไง คุณรู้สึกไม่โอเคเวลาที่มีผมเข้าในชีวิตของคุณเลยเหรอ ผมมันเป็นผู้ชายที่คุณไม่คิดที่ยกโทษให้ผมเลยใช่ไหม ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้มันเป็นคำว่าครอบครัว ใช่ผมยอมรับก่อนหน้านั้นผมไม่เคยรู้ว่ามีคุณกับน้องนายอยู่บนโลกใบนี้ แต่วันที่ผมรู้ว่ากลับรู้สึกดีใจที่ผมมีคุณกับลูก ถ้าสิ่งที่ผมทำมันส่งผลให้คุณต้องทรมานมากแบบนี้ผมจะถอยให้คุณก็ได้ ในเมื่อเราสองคนเดินหน้าไปด้วยกันไม่ได้เพื่อน้องนาย ผมก็จะถอย เชิญ เชิญเลยอยากจะทำอะไรก็เชิญ! ” แดเนียลตะโกนกลับ รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก ดวงตาแดงก่ำ พร้อมยืนกัดกระพุ้งแก้ม

ตัวของมนัสนันที่ได้พูดออกไปแล้ว ก็รู้สึกหัวใจมันเจ็บ มันไม่โล่งใจเหมือนที่คิดเอาไว้ หญิงสาวเบือนหน้าหนีเพื่อนซ่อนน้ำตามที่มันเอ่อตรงเบ้าตา

แดเนียลหันหลังเดินออกไปจากบ้าน ร่างสูงที่เดินออกมาด้วยความโมโหเดินตรงไปยังบาร์เครื่องดื่ม ใบหน้าบึ้งตึง หยิบขวดบรั่นดี พร้อมกับแก้ว จัดการเทมันลงไปในแก้วจนปริ่ม

เพล้ง!

“ทำไมว๊ะ! ทำไมคุณไม่เข้าใจอะไรง่ายๆ ห๊ะ นัน!” แดเนียล ตอนนี้โกรธจนแทบคลั่ง ถึงได้ปาแก้วบรั่นดีในมือทิ้งลงไปบนพื้นจนแตกละเอียด

ซานิสที่ได้ยินเสียงแก้วตรงกระทบบนพื้น ก็รีบวิ่งเข้ามาดูว่า เกิดเหตุอะไร

“นี่มันเกิดอะไร” ซานิสตกใจที่เห็นเจ้านายตัวเองกำลังทำท่าเหมือนโมโหใคร

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน จะไปไหนก็ไป” แดเนียลหันไปตะคอกใส่ซานิสที่ทำท่าจะเข้ามาวุ่นวาย ไอ้คนที่ที่คิดจะให้มาง้อ ก็ไม่เห็นมีท่าทีว่าจะเดินตามมา ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

“ใจเย็นๆ ครับ คุณแดเนียลเป็นอะไรหรือเปล่า คุณนันเธอทำอะไรให้คุณแดเนียลไม่พอใจ” ซานิสเอ่ยถามอย่างใจเย็น

“นายอยู่กับฉันมานานหรือยัง นายคิดว่า ฉันมันเป็นคนแบบไหน        ทำไม นัน ถึงพยายามผลักไสฉันให้ออกห่าง เขาทำท่ารังเกียจฉัน เกลียดฉัน ฉันมันเลวมากหรือไง แค่คำว่า อภัย เขาให้ฉันไม่ได้เลยใช่ไหม” แดเนียลระบายสิ่งที่มันอัดแน่นอยู่ข้างใน คนที่ทำงานมาด้วยกันอย่างซานิส ถึงกับอึ้ง รู้สึกงง เกิดอะไรขึ้นปกติคุณแดเนียลไม่เคยมีท่าทางคิดมากแบบนี้

“เอ่อ...ผมคิดว่า” ซานิสได้แต่อ้ำอึ้งไม่รู้จะแสดงความคิดเห็นยังไง

“การที่มีข่าวกับฉัน มันทำให้เขาต้องรู้สึกแย่มากขนาดนั้นเลยเหรอ ว๊ะ” แดเนียลยังระบายความรู้สึกต่อ

“ข่าว ! ข่าวอะไรครับ” ซานิส ร้องด้วยความตกใจ

“เอ่อสิว๊ะ! นายไปไล่เช็กสิว่า ข่าวที่ลงเป็นของสำนักไหน ฉันจะได้ฟ้องให้หมดตัว ไปเช็กมาให้หมดเข้าใจไหม” คนที่โมโห หงุดหงิดบอกเสร็จก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องนอน ทิ้งให้ซานิสได้แต่มองตามหลัง ยืนงงเป็นไก่ตาแตก “อะไรของเจ้านายว๊ะ” ซานิสได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายหัวใจ ก่อนจะเดินออกไปจัดการเรื่องที่ทำให้เจ้านายรู้สึกหงุดหงิด

“เรื่องสำคัญก็ยังไม่ทันจะได้บอก เอาว๊ะ! รอคนที่สามารถมาเคลียได้มาจัดการเองก็ดี” ซานิส คิดแล้วว่า ปัญหาที่เกิดขึ้น มีบุคคลสองท่านนี้เท่านั้นถึงจะแก้ไขได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***