บทที่ 10

ไฟสว่างในยามค่ำคืน แสงจันทร์ส่องลอดผ่านเข้ามาภายในห้องนอน ร่างสูงใหญ่ที่มองใบหน้าเนียนใส หัวใจของเขามันไม่เคยเต้นเพื่อรอให้ใครเข้ามาก่อนในชีวิต ตั้งแต่วันที่รู้ว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นผู้ให้กำเนิดทายาทของเขา ผู้หญิงที่เขาไม่เคยที่มองหา ผู้หญิงที่ต้องแบกรับหน้าที่อันยิ่งใหญ่กว่าจะเลี้ยงน้องนายให้โตขึ้นในแต่ละช่วงอายุ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยเรียกร้องอะไรขากเขาเลยสักอย่าง มีแต่จะวิ่งหนีเขา

“ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมรักคุณหรือเปล่า รอผมอีกนิดแล้วผมจะบอกคำนั้นกับคุณ มนัสนัน” แดเนียล ก้มลงไปจุมพิตตรงกลางศีรษะ

คนที่ได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม เธอตื่นได้สักพักใหญ่ เธอไม่กล้าจะที่จะลุกออกไปจากเตียงนอนนุ่มนี้ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่น ผู้ชายที่เธอไม่เคยคิดจะตามหา ผู้ชายที่เธอไม่ต้องการอยากจะรู้ว่าเขาคือใคร แต่โชคชะตาก็ทำให้เธอและ         แดเนียล วนกลับมาเจอกันอีกจนได้ ต่อจากนี้สถานะที่เกิดขึ้น

ถึงแม้ดวงตาจะปิดสนิทแต่ แดเนียลเห็นว่ามันกลิ้งไปมาอยู่ด้านใน จึงแอบยกยิ้มตรงมุมปาก ท่าทางจะเขิน

“ตื่นหรือยังครับ น้องนายน่าจะรอเราสองคน ลูกไปอาบน้ำเถอะนะ” เมื่อแดเนียล พูดจบก็จัดการพาร่างของคนที่แกล้งหลับ พาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยที่แดเนียล ได้โปรโมตโปรโมชั่น มากมายจนมนัสนันร้องออกมาด้วยความเหนื่อยล้าของความเอาแต่ใจ

เมื่อถูกอุ้มออกมาจากในห้องน้ำ มนัสนันมองอีกฝ่ายตาเขียวปัดผ่านกระจกบานใหญ่ แต่คนมึนดูจะไม่สะทกสะท้านคลี่ยิ้มออกมาที่สามารถทำให้เธอยอมให้อีกฝ่ายได้ทำอะไรตามใจ รอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัว กลัวว่าหัวใจเธอจะไม่แข็งแกร่งเหมือนเดิม มันเป็นรอยยิ้มที่สะกดเธอให้เผลอมองเขา

“อย่าทำหน้าดุสิครับ ที่ผมคึกก็เพราะคุณนะรู้หรือเปล่า ปกติผมก็ไม่เคยเป็นแบบนี้หรอก”

“ทำไปแล้ว ไม่ต้องมาพูด” มนัสนันรู้สึกเขินๆ สายตาและรอบยิ้มของเขา

ทั้งสองต่างช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้คงจะต้องกลับไปหาลูกชายไม่รู้ว่าลูกน้องเขาสามารถจัดการน้องนายได้หรือเปล่า

แดเนียล ได้จูงมืออีกฝ่ายกลับไปยังบ้านของหญิงสาว เสียงเล็กๆ  ของลูกชายก็ดังขึ้นมา  แดเนียลย่อตัวลงไปรับลูกชายเอาไว้ในอ้อมแขน

“คุณพ่อ คุณแม่ หายไปไหนมา คุณลุงซานิส พาผมไปสวนน้ำและก็พาผมไปทานไอติมและพาไปแล่นเครื่องเล่นที่ห้างสรรรพสินค้ามาครับ เสียดายที่คุณพ่อ คุณแม่ไม่ได้ไปด้วย น้องนายสนุ๊ก สนุก!”

เสียงพูดที่บอกถึงสิ่งที่ได้ทำในวันนี้ แดเนียลหันไปพูดขอบใจลูกน้องคนที่สนิทที่สามารถทำให้ลูกชายไม่มากวนเวลาทำโทษ คนที่ยืนใบหน้าแดง ไม่รู้ว่าเพราะเขินที่ลูกน้องเขาส่งรอยยิ้มเหมือนเข้าใจ

“ขอบใจนายมาก นายพาลูกน้องไปพักเถอะเดี๋ยวฉันดูแลลูกเอง”          แดเนียล พูดขอบคุณน้ำเสียงนุ่มทุ้ม

ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยขอบคุณ ลูกน้องของแดเนียลด้วยเช่นกัน โชคดีที่ลูกชายเธอเป็นเด็กเลี้ยงง่าย

คนเป็นพ่อไม่รอช้าจัดการพาลูกชายขึ้นไปยังด้านบนของบ้านโดย ครั้งนี้ไม่การขออนุญาตเจ้าชองบ้านอีกต่อไป

“ขอโทษคุณผู้หญิงด้วยนะครับ คุณแดเนียลไม่เคยทำแบบนี้กับใคร คุณผู้หญิงเปิดใจศึกษาเจ้านายผมเถอะนะครับ ผมเชื่อว่าคุณแดเนียลไม่ได้มีความคิดที่ไม่ดี” ซานิส ได้พูดตามสิ่งที่ตัวเองรู้สึก

“ขอบคุณ คุณเช่นกันนะคะที่คอยดูแลน้องนายอย่างดี” มนัสนันพูดพร้อมกับฉีกรอยยิ้ม ซึ่งทำให้คนอุ้มลูกขึ้นไปได้สักพักหันหลังกลับมาเอ่ยเสียงเข้ม

“จะขอบคุณกันอีกนานไหม ลูกอยากจะอาบน้ำแล้ว” เสียงเข้มดุ เอ่ยแทรก ทำให้คนที่กำลังพูดคุยกันอยู่ด้านล่างทำหน้าไม่ถูกกันเลยทีเดียว

“ขึ้นไปเถอะครับ คุณผู้หญิง ปล่อยนานๆ จะไม่ดี ผมไปก่อนนะครับ”       ซานิส ก้มหน้าทำความเคารพ พร้อมกับได้พาทีมบอดี้การ์ดออกไปพักผ่อนยังบ้านพักส่วนต่าง ๆ ที่ได้ถูกจัดเตรียมเอาไว้

“คุณจะเสียงดังทำไม” หญิงสาวต่อว่าอีกฝ่ายเบา ๆ พร้อมกับมองค้อน

“ผมไม่ชอบให้เมียพูดกับผู้ชาย ชัดเจนไหมสำหรับคำตอบ” ชายหนุ่มพูดยืนยันและบอกสิ่งที่ไม่ชอบออกไปตรงๆ

น้องนายที่กอดคอแกร่งเอาไว้ ซึ่งตัวของเด็กชายท่าทางจะเหนื่อย จึงพยายามดึงคอของพ่อให้พาไปอาบน้ำ

“โอเค พ่อรู้แล้วครับ แต่แม่ของลูกนะดื้อ ไม่เก่งเหมือนน้องนายเลยว่าไหมคนเก่ง” น้ำเสียงทุ้มพูดกับลูกชาย ท่าทางจะเหนื่อยและง่วงแล้วแน่ๆ

เมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปในห้องนอนสีขาว เตียงนอนสีเดียวกับผนังห้องตั้งอยู่ตรงกลางห้องนอน ผ้าม่านออกเป็นสีน้ำตาล ห้องนอนที่ถือว่ากว้างใหญ่พอสมควร

“ห้องน้ำอยู่ทางโน้น อาสาจะอาบน้ำลูกก็จัดการให้เรียบร้อยฉํนจะไปเตรียมชุดให้น้องนาย”

“ได้สิครับ สบายมากอยู่แล้ว”

แดเนียลเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ท่าทางของชายหนุ่ม พ่อของ           ลูกชาย ทำให้มนัสนันหลุดยิ้มเมื่อยืนอยู่ตามลำพัง ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายขี้เก๊ก หยิ่งจะทำสิ่งพวกนี้ด้วยความเต็มใจ หัวใจกลับอ่อนยวบ

ตัวของแดเนียลที่จัดการพาลายเข้าไปอาบน้ำ กินเวลาไปนานเกือบครึ่งชั่วโมง กว่าจะพาลูกชายออกมาจากห้องน้ำได้ เมื่อจัดการพาลูกชายไปวางไว้บนเตียงนอนกว้าง มองเลยไปเห็นรูปภาพขนาดใหญ่ ที่เป็นรูปของแม่และลูกชาย ทำให้ใครบางคนฉุกคิดอะไรได้

“เหนื่อยไหมกับสิ่งที่ทำ” คำถามที่ถูกส่งออกมาจากปากของมนัสนัน

“ทำไมต้องเหนื่อย ผมรู้สึกดีมากกว่า” ถึงแม้ปากจะตอบคำถาม แต่มือของชายหนุ่มก็จัดการสวมใส่ชุดนอนให้ลูกชาย

สายตาพ่อของลูกชายที่ส่งมาให้ มนัสนันถึงกับชะงัก ไม่ใช่แค่คำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่ แต่มันคือการขอนอนห้องเดียวกันสามคนพ่อแม่ลูก

“ผมขอนอนกอดคุณกับลูกได้ไหม”

“ไม่ได้! คุณกลับไปนอนที่บ้านของคุณเลย” มนัสนันพูดสวนกลับทันที

“โธ่! น้องนายเห็นไหม คุณพ่อบอกแล้วว่า คุณแม่ยังไม่หายโกรธคุณพ่อที่มาหาลูกช้า พ่อคงจะต้องทำตามสิ่งที่คุณแม่สั่งห้าม ทั้งที่คุณพ่ออยากจะนอนกอดลูกมาก” น้ำเสียงที่เศร้า มาพร้อมกับใบหน้า  ทำให้คนที่เป็นนักแสดงถึงกับเบิกตาโต ไม่เชื่อว่าคนที่อยู่ตรงหน้า ใช่แดเนียลเจ้าพ่อสื่อตัวจริงหรือเปล่า และมันก็ได้ผลเมื่อตัวของลูกชาย ส่งสายตาออดอ้อนมาให้คนเป็นแม่ทำตาปริบ ๆ ชัดเลย เจ้าเล่ห์พอกัน

“คุณแม่ครับ อย่าโกรธพ่อเลยนะครับ น้องนายรู้ว่าคุณแม่ใจดี น้องนายอยากให้พ่อนอนกอด น้องนายอยากอยู่ในอ้อมกอดของคุณพ่อและคุณแม่ทุกวัน น้องนายขอร้องนะครับ คุณแม่ หายโกรธคุณพ่อเถอะนะครับ คุณพ่อสัญญาแล้วว่าจะไม่ดื้อ และน้องนายก็สัญญาว่าจะไม่ดื้อกับคุณแม่เหมือนกัน” น้ำเสียงเล็กของลูกชายทำให้คนเป็นแม่ ถึงกับทำตัวไม่ถูก ทำให้คนเป็นแม่ต้องส่วยหน้าพร้อมกับถอนหายใจยอมแพ้ แต่ก็รู้สึกหมั่นไส้คนที่อ้างอยากจะนอนกอดลูก

แดเนียล นอนอยู่อีกฝั่งตรงกลางเป็นลูกชายสุดที่รักส่วนริมสุดเป็นของคนเป็นแม่ ชายหนุ่มรู้สึกหวงแหนความรู้สึกนี้มาก พร้อมกับหลับไปด้วยความง่วงงุน โดยมีร่างเล็กๆ ของลูกชายและผู้หญิงที่ทำให้เขาต้องการอยากจะทำอะไรให้มันชัดเจนขึ้น ภาวนาขอให้มนัสนันยอมใจอ่อน ยอมรับเขาว่าเป็นสามีและพ่อของนายด้วยความเต็มใจสักที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***