บทที่ 5

“แม่ครับ”

ผู้ใหญ่ทุกคนหันไปตรงประตูหน้าบ้าน

เห็นเด็กชายที่กำลังยืนถือผ้าห่มผืนเล็ก ๆ ติดมือ

เป็นผ้าเน่าที่น้องนายจะต้องเอามาจับก่อนนอนทุกวัน

“น้องนาย/ สุดหล่อ”

ผู้ใหญ่ทุกคนรีบเดินเข้าไปหา

ซึ่งคนเป็นแม่ก้าวเท้าช้ากว่าคนที่ตัวสูงเดินเข้าไปอุ้ม ช้อนตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดในอ้อมแขนแกร่ง

หอมแก้มทั้งสองข้างอย่างรักใคร

ทั้งมนัสนันและสิตางค์ต่างทำหน้าแปลกใจ

ซึ่งสิตางค์ใช้โอกาสนี้กระเถิบเข้าไปยืนข้าง ๆ เพื่อนรัก

“ทำไม

ถึงได้เป็นแบบนี้ แล้วทำไมแกไม่เคยบอกฉันเรื่องพ่อของน้องนาย” สิตางค์กระซิบเบาๆ

กลัวคนเป็นพ่อของน้องนายจะได้ยิน

“อธิบายหรือบอกตอนนี้ไม่ได้

แต่แกควรจะช่วยฉันคิดหาวิธีพาฉันกับลูกหนีออกไปก่อนจะได้ไหม” มนัสนันพูดเบา ๆ

ให้ได้ยินกันสองคน โดยที่คิดว่าอีกฝ่ายคงจะไม่รู้

“อย่าให้เพื่อนช่วยวางแผน

ทำเรื่องที่เดือดร้อน ผมเตือนเอาไว้ทั้งสองคนว่า ถ้าทำอะไรที่ไม่สมควร

เพื่อนคุณจะไม่มีทียืนในวงการบันเทิงอีกแน่นอน นี่ไม่ใช่การขู่

เพราะมันจะเกิดทันทีหลังจากที่พวกคุณทั้งสองคิดจะทำเรื่องไม่ดี”

สิตางค์ดวงตาเบิกกว้าง

ส่วนมนัสนันนั้น ถึงกับมองบน ขนาดพูดว่าไม่ได้ขู่

ทั้งสองยังรู้สึกถึงพลังงานน่ากลัวบางอย่าง

หญิงสาวหันหน้าไปทำปากยื่นบ่นเบากับเพื่อน

“นี่ขนาดไม่ขู่

แล้วถ้าขู่ฉันกับแกคงจะไม่รอดแล้วมั้ง”

“มนัสนัน! คุณเดินออกมาให้ห่างจากเพื่อนเดี๋ยวนี้” แดเนียล ยืนมองตาขว้าง จนสิตางค์ต้องผลักให้เพื่อนเว้นระยะห่าง

ก่อนที่ใบหน้าของเธอจะถูกทุบด้วยหมัดแน่นๆ

แดเนียล

อมยิ้มเมื่อเห็นว่า คนที่มาใหม่เข้าใจสิ่งที่เขาสื่อสารออกไป

ภาพของน้องนายที่กอดคอแดเนียลแล้วซบไปบนบ่าแกร่ง ฝ่ามือใหญ่ลูบไปบนศีรษะเล็ก ๆ

พร้อมกับบรรจงจุมพิตไปศีรษะ

ทั้งมนัสนันและสิตางค์มองภาพของสองพ่อลูก

ที่ความจริงพึ่งจะถูกเปิดเผยนิ่ง เมื่อเห็นว่า

แดเนียลพาน้องนายขึ้นไปยังห้องนอนด้านบน สบโอกาสให้สิตางค์ได้เอ่ยถามต่อทันที

“เรื่องราวทั้งหมดมันเป็นยังไง

ไหนแกบอกว่า พ่อของน้องนายเป็นคนธรรมดา นี่ไม่ใช่ธรรมดาแล้วนะ

เป็นถึงเจ้าพ่อสื่อของวงการเลยนะแก”

“เอาตรงๆ

ฉันก็พึ่งจะรู้ว่าเขาเป็นใครก็ไม่นานมานี้ แต่ฉันไม่เข้าใจว่า เขาเข้ามายุ่งกับฉันและลูกทำไม

ทั้ง ๆ ที ทำเป็นไม่สนใจก็ได้” มนัสนันเดินเข้าไปหยิบขวดน้ำมาเทใส่แก้วให้เพื่อน

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแก

จะได้สามีเป็นคุณแดเนียล เจ้าพ่อสื่อ ไม่แปลกที่น้องนายมีใบหน้าหล่อตั้งแต่เด็ก”

สิตางค์พูดอย่างตื่นเต้น ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยรับรองได้ว่า

เพื่อนเธอจะต้องถูกจองคิวสัมภาษณ์และออกรายการต่าง ๆ ข้ามปีแน่นอน

มนัสนันนิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อ

เพราะตอนนี้ตัวเธอเริ่มจะคิดหนักหากต้องปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านพ้นไปวัน ๆ

ความลับมันไม่มีในโลก

ความสัมพันธ์ของเธอกับแดเนียลจะต้องตกเป็นเรื่องช็อกวงการแน่ๆ

เมื่อรู้สึกตัวหันไปมองด้านข้างก็เจอ

สายตาของเพื่อนที่กำลังจ้องมองใบหน้าของเธอนิ่ง

“อุ้ย! จ้องฉันแบบนั้นเพื่อ” หญิงสาวร้องอุทาน

“นี่เพื่อนฉันกำลังจะเป็น

มาดามแห่งวงการสื่อแล้วเหรอ” สิตางค์เอ่ยเบาๆ

“บ้า! ไม่ใช่สักหน่อย

เขาสนใจลูกต่างหากไม่ใช่ฉัน”

“นี่แกโง่หรือซื่อ

จนมองไม่ออกเลยหรือไงว่า พ่อของน้องนายเขามองแกด้วยสายตาแบบไหน” สิตางค์ทำปากคว่ำ

นิ่วหน้าน้ำเสียงจริงจัง

“เอ่อ! แกอย่าทำเป็นรู้มาก

เขาไม่มีทางสนใจฉันแน่นอน ผู้หญิงของเขาสวยกว่าฉันเยอะ พอๆ

แกรีบคิดหาวิธีช่วยฉันด่วน” มนัสนันหันไปกระซิบให้อีกฝ่ายช่วยเธอ ส่วนสิตางค์นั้นเมื่อฟังแล้วก็ตกใจ

เมื่อกี้พึ่งจะโดนขู่ไปนี่เพื่อนเธอยังจะกล้าคิดหนีอีกเหรอ

“แกไม่กลัวคำขู่ของคุณแดเนียล

เลยหรือไง ถ้าฉันพาแกหนีรับรองเลยว่า ร่างของฉันคงจะถูกฝังอยู่ใต้ดินแน่นอน อิบ้า”

สิตางค์เอ่ยเสียงเข้มทำท่าหวาดกลัว เมื่อหันไปเห็นแดเนียลที่เดินลงมาจากบันได

มองหน้าเธอนิ่งเดาความคิดไม่ออกแต่ที่แน่ๆ

ไม่ใช่เรื่องที่ดีและปลอดภัยสำหรับตัวเธอ

“จะกลัวทำไม

ยิ่งเขารู้ว่าเรากลัว เขาก็ยิ่งจะได้ใจ” มนัสนันยังไม่ยอมแพ้

ส่วนสิตางค์นั้นถึงกับต้องทำหน้าคิดหนัก

“แต่ฉันกลัวนะแก”

“แกเป็นเพื่อนฉัน

แกต้องช่วยฉันเข้าใจไหม”สายตาของเพื่อนทำให้        สิตางค์ต้องถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าตกลง

“แต่ตอนนี้ฉันขอกลับไปคิดที่โรงแรมก่อนนะ

ถ้าฉันช่วยแกแล้วถูกจับได้ ฉันจะได้เขียนพินัยกรรมทิ้งเอาไว้ให้คนข้างหลังก่อน”

สิตางค์เอ่ยออกไป

“อือ...เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง”

“จะไปไหน

ลูกหิวข้าวมาทำกับข้าวให้ลูกทานเลย ส่วนเพื่อนคุณขับรถมาไกลได้ถึงที่นี่

คงจะมีปัญหาขับรถกลับโรงแรมเองได้ไม่ต้องไปส่ง” แดเนียล  พูดเสียงดังให้ทั้งสองคนที่กำลังยืนซุบซิบพูดคุยกันอยู่นั้นรู้เรื่อง

มนัสนันได้ยินจึงหันไปถลึงตาใส่

ส่วนคนที่กำลังจะกลับไปยังโรงแรมต้องแอบกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก

“เอ่อ...แกไปทำกับข้าวให้ลูกกับสามีแกเถอะ

ฉันกลับเองได้ ตอนนี้ฉี่ฉันจะแตกอยู่แล้ว

รู้สึกเหมือนอายุของฉันจะสั้นลงยังไงก็ไม่รู้” สิตางค์ส่งยิ้มให้เพื่อนเนือย ๆ

มนัสนันไม่สนใจจึงคว้าต้นแขนของเพื่อนออกไป

ทิ้งให้ใครบางคนทำหน้าไม่พอใจ เมื่อเดินกลับเข้ามาก็เจอ

ชายหนุ่มที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับน้องนาย หัวเราะกันเสียงดัง

เธอจึงรีบเดินไปยังห้องครัวเพื่อทำอาหารให้ลูกชาย โดยที่หญิงสาวไม่รู้ว่า กำลังทำให้เจ้าพ่อสื่อมีความสุข

หัวใจมันเบิกบาน ความรู้สึกพองโต

เมื่อมองเห็นอาการของคนที่กำลังเดินไปทำกับข้าวในห้องครัว

แดเนียลนั่งเล่นอยู่กับลูกชาย

โดยที่เขารู้สึกรักและหวงแหน ทั้งกอดและหอมแก้มนิ่มๆ ทำให้น้องนายรู้สึกจั๊กจี้ เสียงหัวที่ดังอยู่ในห้องรับแขกทำให้คนที่กำลังยืนทำอาหารแอบอมยิ้ม

เหม่อมองออกไปทางข้างนอกหน้าต่าง

กระทั่งรู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีอ้อมแขนแกร่งสอดรัดตรงเอวบาง

ทำให้หญิงสาวหันหลังกลับไปมองด้วยความตกใจ สายตาของเขาและเธอต่างจ้องมองกันนิ่ง

“เหนื่อยไหม”

แดเนียลเอ่ยถามเบาๆ

“เอ่อ...”

“สิ่งที่ผมพูดมันเป็นเรื่องจริง

ผมอยากจะเราสองคนมาทำให้น้องนายมีความสุข คุณไม่รู้สึกเลยหรือไง

ว่าลูกเห็นเราสองคนอยู่ด้วยกันแบบนี้ลูกอารมณ์ดีมากๆ “

“ฉันรู้ไม่ได้ตาบอดใจบอดสักหน่อย

แต่ขอเวลาให้ฉันหน่อย คุณโผล่มาแบบนี้ฉันไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ”

มนัสนันเอ่ยออกไป ขนในกายลุกเกรียวเมื่อใบหน้าโดนลมหายใจอุ่นๆ เป่าอยู่รดตรงแก้ม ทำให้รู้สึกว่าแก้มของตัวเองร้อนผ่าว

ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกชอบเวลาที่เห็นว่า แม่ของลูกกำลังเขินเขาอยู่

มองแล้วอยากจะทำอย่างอื่นต่อ

“กอดเอวฉันเพลินเลยนะ”

มนัสนันทำเป็นเสียงเข้ม แต่ในใจรู้สึกเขินอายมาก

“ทำบ่อยๆ

คุณจะได้ชิน จะได้ไม่ต้องเขินเวลาอยู่ต่อหน้าลูก”

รอยยิ้มที่มาพร้อมกับคำพูดเจ้าเล่ห์

สุดท้ายแล้วต้องร้องออกมาเสียงดังเมื่อโดนข้อศอกเล็กๆ กระแทกเข้าตรงท้องอย่างจัง

จนต้องก้มลงไป

“มันจุกนะคุณ”

“ดีสมน้ำหน้า

อย่ามาคิดอะไรทะลึ่งกับฉันอีก” มนัสนันยิ้มเยาะเย้ยที่เห็นคนตัวโตมองตาขว้าง

หญิงสาวกำลังจะเดินออกไปหยิบผักในตู้เย็น

ก็ต้องตกใจเมื่อฝ่ามือใหญ่ฉุดรั้งเอวเธอ เข้าไปแนบชิดติดกับอกแกร่ง

“คุณปล่อยฉันนะ”

“ปล่อยทำไม

เมื่อกี้ยังกล้ายิ้มเยาะเย้ยผมอยู่เลย” แดเนียล มองริมฝีปากบางสีขมพูตรงหน้า อดใจที่จะไม่ให้ก้มลงไปปิดริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว

“อื้อ...ปล่อย!”

มนัสนันยกมือผลักหน้าอกแกร่งให้ปล่อย พยายามที่จะดันใบหน้าของอีกฝ่ายให้ถอยห่าง

แต่มันอยากเหลือเกิน ฝ่ามือใหญ่ทำการยึด        ต้นแขนที่กำลังไล่ผลักและทุบเขา อ้อมแขนแกร่งรัดรอบเอวให้ร่างเล็ก ๆ แนบชิดในขณะที่ริมฝีปากหนาก็ยังอยากควานหาความหวานอยู่ภายในอุ้งปากเล็กอย่างเร่าร้อน

โดยที่คนที่ถึงแม้จะมีลูกชายแล้วหนึ่งคน

แต่ตอนนั้นเกิดขึ้นตอนที่เธอไม่มีสติไม่อาจจะบังคับได้

ตอนนี้ความรู้สึกมันแปลกหวามไปถึงข้างใน

จนร่างของเธออ่อนไปกับคนที่กำลังเรียกร้องอะไรบางอย่างจากเธอ

“นี่สิ

จูบที่ผมไม่เคยลืม” แดเนียล กระซิบเสียงสั่นพร่า

มนัสนันกำลังจะง้างมือตบไปที่ใบหน้าคม

แต่จำต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายที่ขู่

“ตบหน้าผมปุ๊บ

คืนนี้ผมจะทำน้องชายหรือน้องสาวให้น้องนายทันทีแน่ๆ ผมเตือนเอาไว้ก่อน

ถ้าคิดจะตบหน้าหล่อ ๆ ของผม” คำขู่ที่ได้ฟังมันชัดถ้อยชัดคำ ทำให้แดเนียล อมยิ้มเมื่อเห็นดวงตาที่รู้ว่า

ไม่สามารถทำอะไรเขาได้

“ไม่ให้ฉันตบ

ก็ออกไปจากห้องครัวได้แล้ว ไหนบอกว่าลูกหิว”

“ตอนนี้ไม่ใช่แค่ลูก

พ่อก็หิวมากเช่นกัน แต่ไม่ได้หิวข้าวนะ แต่หิวอย่างอื่นมากๆ” แดเนียล พูดเสร็จก็หัวเราะ

รีบเดินหนีออกไปจากห้องครัว

ส่วนคนที่ได้ฟังก็รู้สึกหัวใจเธอเต้นกระหน่ำ

ก่อนที่สะบัดศีรษะไปมาเพื่อไล่ความคิดและความรู้สึกบางอย่างออกไป

และกลับไปสนใจอาหารที่กำลังทำค้างเอาไว้ต่อ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***