บทที่ 4

ตลอดเวลาที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาสักพัก

มนัสนันได้ยืนมองสองวัยที่ต่างกัน ดูเหมือนว่า

น้องนายดูจะมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับแดเนียล หญิงสาวความรู้สึกตอนนี้ มันสับสน

ว้าวุ่นอยู่ภายในใจ

สุดท้ายแล้วหญิงสาวเดินเข้าไปนั่งอยู่ตรงระเบียงด้านหน้า

ภาวนาขอให้เพื่อนรักเดินทางมาถึงเร็วๆ เสียงหัวเราะ เอิ๊กอ๊าก

ที่ดังอยู่ภายในห้องรับแขก เสียงพูดคุยระหว่างแดเนียลกับน้องนาย

ถึงแม้เธอจะเลี้ยงน้องนายด้วยความรักก็ตาม ทำให้หญิงสาวคิดอยู่ภายในใจว่า

ลูกชายของเธอโหยหาพ่อของเขามากมายขนาดนี้เลยหรือไง สุดท้ายแล้วเธอไม่สามารถทดแทนคนเป็นได้เลย

ส่วนแดเนียลที่แอบมองออกไปยังด้านนอก

ที่มองเห็นว่า มนัสนัน นั่งเหม่ออยู่ตรงชิงช้า ซึ่งเขาไม่รู้ว่า ทำไมผู้หญิงคนนี้

ถึงได้มีอาการและท่าทางที่ไม่พอใจในการทีเขาเป็นพ่อของน้องนาย

ทั้งทีอีกฝ่ายควรจะต้องดีใจสิถึงจะถูก

เขามาเพื่อรับทั้งสองกลับไปอยู่กันเป็นครอบครัว ส่วนมนัสนันจะยอมหรือไม่

มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

เพราะสุดท้ายแล้วทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับการตัดสินของเขาอยู่ดี

แม้มันอาจจะไม่ได้เริ่มต้นจากคำว่ารัก แต่ทันทีที่เขาได้เจอทั้งสองแม่ลูก

เขาคิดเอาไว้แล้วว่า ภาระหน้าที่นี้เขาจะต้องทำมันให้ดี

มันมีความรู้สึกพิเศษที่มากกว่าแค่คำว่ารับผิดชอบ

หญิงสาวที่นั่งเหม่อคิดอะไรวนเวียนไปมา

นานแค่ไหนกว่าจะได้สติกลับมาจนรู้สึกว่ามีใครบางคนมายืนตรงด้านหน้าของเธอ

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นอีกฝ่ายยืนจ้องมองตัวเธอนิ่ง

“เราสองคนมานั่งคุยกันดี

ๆ ได้ไหม” แดเนียลเอ่ยเสียงเข้ม

“น้องนายไปไหน”

มนัสนัน มองเลยเข้าไปในตัวบ้าน ตอนนี้บ้านทั้งเงียบสนิทไร้เสียงของลูกชาย

“น้องนายหลับไปแล้ว”

แดเนียลเอ่ยตอบเบา ๆ เขาไม่ต้องการให้เสียงดัง กลัวลูกชายจะตื่น เมื่อลูกชายหลับเขาจึงเดินออกมาเพื่อจะพูดคุยกับแม่ของลูก

“คงจะเหนื่อยถึงได้นอนหลับง่าย”

หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ผมอยากจะพูดถึงเรื่องราวที่จะต้องดำเนินต่อไปหลังจากนี้

ผมได้พิสูจน์ทุกอย่างและหลักฐานที่มี มันก็น่าจะเพียงพอแล้ว

ผมอยากจะมีอีกเรื่องที่ผมต้องการอยากจะให้คุณทำ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยจริงจัง

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร

คุณจะมาพบลูกก็ได้ แต่ฉันไม่ยอมให้ลูกย้ายไปอยู่กับคุณแน่”

มนัสนันเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ผมย้ำมาหลายครั้งมาผม

ไม่ได้ต้องการแค่ลูก ผมต้องการทั้งสองอย่าง ถ้าลูกไม่มีคุณก็ไม่ได้ ลูกของเราจะต้องมีทั้งพ่อและแม่

อยู่ในสถานที่เดียวกันนั้นหมายถึงบ้าน เข้าใจไหม” แดเนียล พูดเสียงเข้ม

“ฉันไม่รับข้อเสนอนี้  ฉันกลับคุณเราสองคนไม่ได้มีความรู้สึกอะไรพิเศษต่อกันเลย

ในเมื่อต่างคนต่างอยู่ใช้ชีวิตที่อิสระ คุณก็อยู่ในที่ของคุณ ฉันก็อยู่ในที่ของฉัน

เราสองคนก็ทำหน้าที่พ่อและแม่ของน้องนายได้ ไม่จำเป็นต้องย้ายไปอยู่ด้วยกัน”

มนัสนันเอ่ยเม้มปากเล็กน้อย

“ผมว่า

คุณน่าจะเข้าใจอะไรได้ง่าย แต่เปล่าเลย การที่น้องนายรู้แล้วว่ามีพ่อ

คุณทำแบบนี้คุณไม่รู้ตัวเหรอว่า กำลังสร้างบาดแผลให้กับน้องนาย ไหนปากบอกว่า

รักลูก แต่ทำสิ่งให้ลูกไม่ได้ น้องนายจะต้องมีทั้งพ่อและแม่อยู่ในที่เดียวกัน

ผมไม่มีพันธะและคุณก็ไม่มีพันธะอะไรกับใคร” แดเนียล ตอบกลับทันความคิดของอีกฝ่าย

ซึ่งมนัสนันกอดอกมองนิ่งค้าง

“ใช่! ฉันรู้ว่าเด็กต้องมีทั้งสองอย่าง

แต่การที่ฉันต้องไปอยู่กับคุณที่ฉันไม่รู้จักนิสัยใจคอ ตัวตนจริงๆ ของคุณเป็นยังไง

ฉันก็ยังไม่รู้ และที่สำคัญหน้าที่การงานของฉันอยู่ที่นี่

ฉันไม่มีทางทิ้งมันไปเพื่อสิ่งที่คุณพูด” หญิงสาวพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด

ซึ่งสิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้ม

“แต่ผมคือสามีคุณ

และพ่อของลูกชายของคุณผมไม่ต้องการให้เป็นเรื่องราวใหญ่โต ซึ่งคุณก็รู้ว่าผมสามารถทำให้ทุกอย่างเป็นอย่างที่ผมพูดอธิบายกับคุณได้

โดยที่ตัวคุณไม่ต้องทำอะไร สิ่งที่ผมทำยังถือว่า

ให้เกียรติคุณที่ได้ชื่อว่าเป็นเมีย และแม่ของลูกชายผม”

“คุณแดเนียล

ฉันก็บอกแล้วว่าเรื่องลูกฉันไม่ได้ห้ามคุณ แต่เรื่องที่จะให้ฉันย้ายไปอยู่กับคุณฉันไม่โอเค

คุณมีผู้หญิงรายล้อมอยู่รอบตัว

สักวันหนึ่งคุณก็คงจะเจอผู้หญิงที่เป็นคู่ชีวิตของคุณ เมื่อวันนั้นมาถึงคุณก็สามารถมีได้เลยโดยที่ฉันก็ไม่ได้ห้าม

มันดีกับตัวคุณมาก ผู้ชายที่หวงความโสดเช่นคุณ”

“ทำไมถึงคิดว่าผมจะมีครอบครัว

หากมีวันนั้นจริงๆ คุณก็ต้องเป็นคนช่วยผมตัดสินใจว่า

ผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วยสามารถอยู่กับลูกชายของเราสองคนได้ไหม

และผมไม่มั่นใจว่าคนที่เข้ามาใหม่จะเข้ากับลูกของเราได้ไหม

การที่เราสองคนอยู่ด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องมีเรื่องอย่างว่า

เราสองคนก็อยู่กันแบบเพื่อน คุณก็ช่วยผมดูว่าผู้หญิงคนไหนที่เหมาะสมและเข้ากับน้องนายได้

ส่วนผมก็จะช่วยคุณดูผู้ชายที่จะเข้ามาในชีวิตของคุณด้วยเช่นกัน

สิ่งที่ผมพูดก็เพื่อความสุขของวงน้องนาย คนเป็นพ่อ

เป็นแม่เขาบอกว่าต้องคิดถึงจิตใจของลูกเป็นสำคัญเข้าใจ หรือเปล่า” เมื่อฟังคำพูดและข้อเสนอของแดเนียล

มนัสนันถึงกับส่ายหัว

“ไม่! ฉันยังยืนยันคำตอบเดิม”

หญิงสาวยังยืนยันแบบเดิม

“ผมพูดบอกคุณแล้ว

ในเมื่อคุณยังดื้อแบบนี้ ผมคงจะต้องทำให้สิ่งที่ผมเห็นสมควรว่าจะต้องทำ

และตัวคุณไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะน้องนายไม่ได้เป็นลูกชายของคุณคนเดียว

น้องนายเป็นลูกของเราสองคนผมไม่มีวันให้ลูกชายของผมขาดคนใดคนหนึ่ง” แดเนียลย้ำเตือนในคำว่าของเราสองคน

คำว่าของเราสองคนมันส่งผลให้ผู้หญิงที่อยู่ด้วยตัวเองถึงกับจุก

ซึ่งมนัสนันได้หลบสายตา ของผู้ชายตรงหน้าทันที

ซึ่งแดเนียล

พอจะรู้และมองออกว่า ผู้หญิงอย่างมนัสนันเป็นคนแบบไหน ปกติตัวเขาไม่ชอบการมานั่งอธิบายหรือขอความเห็นอะไรจากใคร

และหญิงกับเพสตรงข้ามมีเรื่องเดียวที่พูดคือเรื่องบนเตียงเท่านั้น

เขาไม่มามัวเสียเวลามานั่งอธิบายแบบนี้ให้เมื่อย

แดเนียลหันหลังเดินออกไปยังบริเวณหน้าประตูรั้ว

“คุณจะกลับแล้วใช่ไหม”

มนัสนันรีบเอ่ยถาม แต่คำตอบที่ได้ทำให้        หญิงสาวต้องมีอาการหงุดหงิดหัวใจมาก

“ใครบอก

ผมเดินมาปิดประตูรั้วเฉย ๆ ผมบอกแล้วว่าคุณอยู่ที่ไหน ผมก็อยู่ที่นั้นนะครับ

คุณแม่” แดเนียล พูดพร้อมกับฉีกยิ้มด้วยความที่ตัวเองเป็นต่อ

“นี่คุณ...”

มนัสนันรู้สึกหงุดหงิดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้จะต่อว่าหรือหาคำอะไรมาพูดให้อีกฝ่ายยอม

“แปะกลับเข้าบ้านนอกกันเถอะนะครับ

ลูกรอแล้ว” แดเนียลไม่พูดเปล่า อีกฝ่ายเดินย้อนกลับมา

พร้อมกับช้อนตัวอุ้มร่างของอีกฝ่ายกลับเข้าไปภายในบ้าน

“คุณแดเนียลปล่อยฉันลงเลยนะ”

มนัสนันดิ้นให้หลุดจากวงแขนใหญ่ที่ยึดไหล่ของเธอเอาไว้แน่น

“อย่าดิ้นมาก

ยิ่งดิ้นส่วนด้านล่างมันยิ่งขยายนะรู้ตัวหรือเปล่า พอมันขยายมาก ๆ

มันก็ยิ่งมีความต้องการ ถึงตอนนั้นคุณจะเดือดร้อนเองนะครับ”        แดเนียลขู่และยกยิ้ม

มันเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่สุดเท่าที่มนัสนันเคยเห็น

“ลองทำฉันดูสิ

ฉันจะพาลูกหนีไปจากคุณทันที” มนัสนันเอ่ยอย่างไม่ยอม

แดเนียลมองใบหน้าหวานนิ่ง

คำพูดของคนในอ้อมแขนกล้าขู่เขาเรื่องนี้ อย่างไม่เกรงกลัวเขาเลย

“หึ

หึ ... ลองดูนะครับว่า ถ้าคุณคิดจะลูกหนีผม หนีได้แต่ตอนที่ผมตามคุณเจอ

ผมเตือนคุณตรงนี้เลยว่า คุณจะจบไม่สวยแน่ๆ หลังจากที่ผมตามคุณเจอผมให้คุณนับไปอีก

9 เดือน คุณจะต้องมีน้องให้น้องนายแน่นอนคอยดู ถ้ายังขืนดื้อกับผมแบบนี้” แดเนียล พูดเตือนเสียงดัง

หลังจากที่ทะเลาะกันไปเมื่อคืนก่อนนอน

แดเนียลได้หายไปจากบ้าน

ซึ่งทำให้มนัสนันรู้สึกดีใจที่ไม่เห็นอีกฝ่ายเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเธอกับลูกชาย

ช่วงที่กำลังเปิดประตูออกไปหน้าบ้าน

ก็เจอผู้ชายยืนล้อมบริเวณบ้านของเธอเต็มไปหมด เธอได้สอบถามชายฉกรรจ์หน้าว่า

อีกฝ่ายหายไปไหนและทำไมถึงมายืนบริเวณบ้านของเธอเยอะขนาดนี้ จนได้รู้ว่า

ตอนนี้ทางโล่งและ                เสียงของเพื่อนรักก็ดังมาจากบริเวณหน้าบ้านพัก

“เพื่อนรัก Hello ฉันมาถึงแล้ว...”

เสียงของสิตางค์ดังแทรกขึ้นมา

ทำให้ใครบางคนที่กำลังเดินกลับมาจากบ้านฝั่งตรงข้าม รีบวิ่งข้ามถนนมาอีกฝั่ง

แดเนียลที่พึ่งทำงานตรวจเช็กเอกสารเสร็จ ต้องการจะข้ามมาทานข้าวเช้าพร้อมกับลูกชาย

จำต้องหยุดชะงักนิ่งค้าง

“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร!”

สิตางค์ได้ยินเสียงเข้มดุ

ถึงกับชะงักไม่กล้าเดินเข้าไปหาเพื่อนรัก สายตาที่จ้องเขม็งมาที่ตัวเอง

ช่างน่ากลัวมาก

“เพื่อนฉัน”

มนัสนันรีบบอก

เพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายทำท่าทางเหมือนจะพุ่งเข้าไปทำร้ายเพื่อนของเธอ

สถานการณ์ตอนนี้ทำให้สิตางค์รู้สึกตึงเครียด

เมื่อสายตาของแดเนียลเจ้าพ่อสื่อจ้องหน้าเขานิ่ง สายตาที่ดุ “อะไรว๊ะ! ตัวสาวขนาดนี้

ยังดูไม่ออกอีกหรือไง ว่าฉันเป็นอะไร” สิตางค์แอบบ่นกับตัวเอง

“เพื่อนคุณมาทำไม”

“นี่คุณแดเนียล

ถามแปลก เพื่อนฉันมาที่นี่ก็ต้องมาหาฉันสิ” มนัสนันรีบพูดและเดินเข้าไปหาเพื่อนรัก

ที่ยินนิ่งเป็นรูปปั้น

“ถ้าก้าวเท้าเดินไปหา

เพื่อนคุณผมจะจับคุณมาจูบโชว์คนที่คุณบอกว่าเป็นเพื่อนทันที”

ทั้งมนัสนันและสิตางค์ได้ยินต่างพากันตกใจ

ดวงตาเบิกกว้าง ส่วนสิตางค์ที่ได้ยินชัดทุกคำถึงกับเอามือปิดปากกลั้นเสียงอุทาน

“มันจะมากไปแล้วนะ

สิตางค์คือเพื่อนฉัน และเป็นคนที่ฉันรัก น้องนายก็รักเพื่อนของฉันมาก

คุณบ้าไปหรือเปล่า” มนัสนันพูดสวนกลับไปทันที

“เอ่อ...เดี๋ยวนะคะ

ขอประทานโทษค่ะ คุณแดเนียลเป็นอะไรกับเพื่อนของฉันคะ”

“นี่คุณไม่รู้จริงๆ

หรือไงถึงได้ถามแบบนี้ ผมจะเป็นอะไรได้ คนที่ทำให้น้องนายเกิดก็คือผมเอง

พูดภาษาบ้าน ๆ ก็ผัว” แดเนียล พูดย้ำในการกระทำ

สิตางค์ที่ยืนอยู่พยายามจับคำพูดของทั้งสอง

และกว่าจะหาเสียงของตัวเองเจอก็กินเวลาผ่านไปสักพัก

จึงรีบพูดในสิ่งที่เพื่อนได้ขอร้องให้เธอมาที่นี่เพื่อแก้ปัญหา

“แต่เพื่อนฉันยังไม่มีสามี

เพียงแต่มีลูกก็เท่านั้น ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนฉันรู้จักกับคุณเลยนะครับ”

แดเนียล

มองหน้าคนที่กล้าถามและพูด พร้อมกับรอยยิ้มเย็น มองคนที่มาใหม่อีกครั้ง

“แล้วผมจะต้องสาธิตการทำน้องนายให้คุณดูด้วยไหมว่า

ผมทำแบบไหนถึงจะได้ชื่อว่า เป็นผัวและพ่อของลูกชายผม”

เจ้าพ่อสื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มดุ

มองสบตากับเพื่อนเจ้าของบ้านผู้ซึ่งไม่เคยรู้เรื่องของเพื่อนมาก่อน

“ผะ...ผัว

พ่อของน้องนาย” สิตางค์ตกใจรีบหันหน้าไปหาเพื่อนรัก

ซึ่งเพื่อนเธอก็ยืนหน้าซีดตกใจเช่นกัน

“ใช่ผัวอย่าให้ผมได้ยินคำถามนี้จากใครอีก

ไม่อย่างนั้นผมจะตั้งโต๊ะแถลงข่าวเองให้สิ้นเรื่องสิ้นราว”

“นี่คุณ!” มนัสนันร้องตกใจ

“ชัดเลยแก”

สิตางค์หันไปพูดกับเพื่อน เอาแล้วไงเจอผู้ตัวจริง

งานนี้ไม่รู้จะจัดการแก้ไขช่วยเพื่อนต่อได้อย่างไร

“มันจะมากไปไหมกับสิ่งที่คุณพูด

ห๊ะ คุณแดเนียล” หญิงสาวโมโหยืนเท้าเอว กำลังจะด่า

แต่แล้วต้องนิ่งเมื่อเห็นนิ้วยาวที่ชี้มายังที่ตัวเธอและเพื่อนยืนอยู่

“เอ่อ...คือว่า...คุณแดเนียล

ตกลงกับยัยนันแล้วใช่ไหมเรื่องนี้”  สิตางค์รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่จะไม่ได้พูด

สิตางค์มองการกระทำตรงหน้าของเพื่อนรักและเจ้าพ่อสื่อ

ทำให้ตัวเองเริ่มสับสน

“แล้วคุณมาหาเมียผมทำไม

หรือเมียผมใช้ให้คุณมาทำอะไร”

เจ้าพ่อสื่อหรี่ตามองจับสิ่งผิดปกติของการมาของอีกฝ่าย

“คือว่า...”

สิตางค์กำลังจะพูดแต่แล้วต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าเจ้าพ่อสื่อเดินตรงเข้ามาหา

เหมือนกำลังจะทำร้าย

มนัสนันเห็นท่าทางของเจ้าพ่อสื่อแล้วต้องรีบวิ่งไปขว้างก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าถึงตัวของเพื่อนสนิท

ที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเผือด สั่น หวาดกลัวคนตรงหน้ามาก

“หยุดเลยนะ

คุณแดเนียล คุณอย่าทำนิสัยต่ำๆ แถวนี้” หญิงสาวพูดขู่ เสียงดัง

ยังไม่ทันที่ทุกคนจะได้พูดอะไรกันต่อ

ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังมาจากประตูหน้าบ้าน

ทำให้ผู้ที่ยืนอยู่บริเวณหน้าบ้านต้องหยุดชะงัก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***