บทที่ 2

มนัสนันที่พาลูกชายขึ้นไปนอนหลับเรียบร้อยแล้ว

จากนั้นก็โน้มตัวลงไปจุมพิตบนหน้าผากเล็ก ๆ

ก่อนจะกลับลงมาตกลงกับคนที่พึ่งจะมาทวงความเป็นพ่อ

ลงมาถึงตรงห้องรับแขกเธอจำต้องชะงักเท้า

เมื่อเห็นว่าแดเนียลกำลังนั่งรออยู่ตรงห้องรับแขก เมื่อสองคนมองสบตากัน

มนัสนันทำหน้าบึ้งตึงใส่อีกฝ่ายทันที

“มีอะไรก็พูดมา”

มนัสนันพูดเสร็จก็นั่งลงฝั่งตรงข้างของแดเนียล

“ผมต้องการพาคุณกับลูกกลับอเมริกา”

แดเนียลเอ่ยสิ่งที่ต้องการออกไปทันที

“ในฐานะอะไร

คุณกับฉันเราสองคนไม่อะไรที่ผูกพันกันเลยน้องจากน้องนาย

และฉันบอกคุณเอาไว้ตรงนี้ว่าฉันสามารถเลี้ยงลูกเองได้โดยที่ไม่ต้องให้คุณมาดูแลลูก”

“ฐานะอะไรถามได้ก็ฐานะพ่อของน้องนาย  อย่าให้ผมต้องฟ้องร้องคุณ

เพราะผมเป็นสามีของคุณ และเป็นพ่อของน้องนาย” แดเนียลเอ่ยย้ำเตือนคนตรงหน้า

“ถ้าพูดในฐานะพ่อของน้องนายฉันไม่เถียง

แต่ในฐานะสามี ฉันไม่ยอมรับกับความผิดพลาดแค่ครั้งเดียวในคืนนั้น”

มนัสนันพูดอย่างไม่ยอม

“แน่ใจนะว่า

แค่ครั้งเดียวผมจำได้ว่าคืนนั้นผมมีอะไรกับคุณเกิน 4 ครั้งติดๆ กัน

ไม่อย่างนั้นคงจะไม่มีน้องนายเกิดออกมาแน่” แดเนียล พูดเหมือนตัวเองเป็นต่อ

“คนบ้า! คุณบ้าอะไร

และคุณรู้ได้ยังไงเรื่องลูก”  มนัสนันตอบกลับเสียงแข็งพร้อมกับใบหน้าโกรธจัด

“สำหรับผมแล้ว

มันไม่ยากถ้าคนอย่างผมต้องการอยากจะรู้อะไร” พูดจบแดเนียล ส่งยิ้มร้ายๆ

ทำเอามนัสนันอย่างจะรับบทนางร้ายตบทันที

“คุณกำลังล่วงละเมิดสิทธิคนอื่นอยู่นะ

ฉันจะฟ้องคุณกลับ” มนัสนันตอกกลับอีกฝ่ายทันที

“ฟ้องสามีและพ่อของลูกตัวเองเนี่ยนะ

ผมบอกคุณเอาไว้เลยว่าคุณแพ้ผมตั้งแต่เริ่มคิดแล้วครับ”  แดเนียล กระตุก ยิ้มร้ายๆ

ส่งไปให้คนที่ตอนนี้ท่าทางจะโมโหเขาเอามากๆ แน่

“คุณจะมายุ่งอะไรกับฉันกับน้องนาย

ในเมื่อคุณมีผู้หญิงรายล้อมเยอะแยะคุณก็ให้ผู้หญิงของคุณตั้งท้องสิ

คงจะมีคนพร้อมที่จะมีลูกกับคุณเยอะแยะ ฉันเห็นตามสื่อข่าวคาวๆ ของคุณ”

มนัสนันพูดอย่างเหลืออดที่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยเธอกับลูก

“คุณจำเอาไว้ว่าผมมีเมียเดียวและลูกของผมก็เกิดจากคุณแค่คนเดียว

คนอื่นๆ ผมไม่อยากจะพูดว่ามันคืออะไร

และก็ขอบใจนะครับที่ติดตามข่าวของสามีตลอดจนรู้ว่า สามีตัวเองมีข่าวคาวเรื่องอะไรบ้าง”

มนัสนันไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรต่อ

จึงพยายามจะลุกหนีแต่ข้อมือของเธอถูกยึดด้วยคนที่ก้าวข้ามโต๊ะเตี้ยๆ

ตรงกลางได้สบาย พร้อมกับฉุดรั้งเอวบอบบางให้นั่งลงไปบนตักแกร่ง

แดเนียลถือโอกาวดึงเอวของหญิงสาวเข้ามาสวมกอด ร่างของทั้งสองกลิ่นผิวของบุรุษเพศทำให้มนัสนันมีใบหน้าร้อนผ่าว

ส่วนแดเนียล ด้านร่างกลับมีปฏิกิริยารุนแรงมาก

“คุณแดเนียล! ปล่อยฉันนะ”

มนัสนันดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นแต่ยิ่งดิ้นเขายิ่งกลับกอดรัดเธอเอาไว้แน่น

“จำเอาไว้ว่า

ผมมาทวงความเป็นภรรยาและแม่ของลูกชายผมแล้ว”        แดเนียล กระซิบไปชิดใบหูเล็ก ๆ ทำให้ขนในกายของหญิงสาวลุกกราว

“ไม่ต้องมาทวง

ฉันไม่มีวันยอมกับเรื่องนี้แน่” มนัสนันออกแรงดิ้นไปมา

“ถ้าขืนยังดื้อ

ผมจะเริ่มทวงที่คำว่าภรรยาก่อนเลยดีไหม” แดเนียลทวนคำพูดของตัวเองซ้ำ

“ปล่อย! ไม่นะ”

“คุณไม่รู้จริงๆ

เหรอยิ่งดิ้น คุณยิ่งทำให้ส่วนนั้นของผมขยายใหญ่ขึ้น”   แดเนียลเอ่ยพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“ถ้าหื่นมาก

ๆ ก็ไปกินของที่เคยกินสิ อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน” มนัสนันตอกกลับไป

พร้อมกับผลักหน้าอกแกร่งให้ออกห่าง

“พูดบ่อยๆ

ไล่ผมบ่อยๆ แสดงว่าหึงผมใช่ไหม”

“ฉันไม่ได้หึง

แต่ฉันไม่ชอบปล่อย! ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้”  มนัสนันทั้งดิ้นทั้งตี

“ผมไม่ปล่อย

ยอมรับมาเถอะว่าคุณหึงผม” แดเนียลยังแกล้วกระเซ้าเย้าแหย่อีกฝ่ายให้โมโหหนักขึ้น

“คุณแดเนียล

ถ้าคุณยังขืนคุกคามฉันแบบนี้ ฉันจะฟ้องคุณจริงๆ นะ

ชื่อเสียงของคุณจะต้องเสียหายกับเรื่องบ้าๆ ของคุณที่ทำกับฉัน”

มนัสนันพูดขู่อีกฝ่ายที่ทำหน้าเหมือนไม่แคร์

“ได้เลยผมก็อยากจะเป็นข่าวกับนางเอกดังเหมือนกัน

เรื่องของเราสองคนคงจะดังและติดเทรนทวิตเตอร์แน่ๆ “ แดเนียล พูดอย่างเป็นต่อหญิงสาวและมองอย่างเอาเรื่อง

ส่วนคนที่โดนขู่กลับฮึดฮัดต่อสู้ พยายามล่วงเอามือถือของตัวเองออกมา

“อยากจะดังจริงๆ

ใช่ไหม ไม่ต้องลงทุนโทรไปฟ้องใคร

เพราะถ้าผมอยากจะเป็นข่าวแค่วินาทีเดียวคุณก็จะดังสมใจแล้วจ้ะ คุณภรรยา”

“ไอ้คนผีทะเล! ไอ้ ไอ้…ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าคุณแล้ว”

มนัสนันตอกกลับด้วยความโมโหแต่อีกฝ่ายกลับสิ่งยิ้มร้าย ๆกลับมาให้เธอ

“ด่าว่าที่รักสิ

ผมจะยอม”

“ฉันไม่มีวันเรียกคุณแบบนั้นแน่ๆ

“หญิงเข่นเขี้ยวไม่ยอมแพ้ชายหนุ่ม

“ผมตัดสินใจว่าจะทำอะไรแล้ว

ผมไม่มีวันล้มเลิกง่าย ๆ

ถ้าคุณยังขืนดื้อหรือต่อต้านผมก็ยิ่งจะทำให้คุณต้องยอมรับผมให้เร็ว

คุณเป็นคนฉลาดนะ ควรจะคิดให้ดี ๆ” แดเนียล พูดเบาๆ ก่อนจะหัวเราะชอบใจในท่าทางกระฟัดกระเฟียด

มองแล้วน่ารัก

คนที่รู้สึกว่ายกนี้เขาชนะถึงกับอมยิ้ม

และมั่นใจมากๆ ว่าตัวเองต้องไม่แพ้ให้กับแม่ของลูกชายเขาแน่ๆ

“ปล่อย! ฉันจะไปนอน

ส่วนคุณกรุณากลับไปบ้านของคุณเลย”

มนัสนันออกแรงผลักจนหลุดออกจากอ้อมแขนที่รัดรอบเอวของเธอเอาไว้

“อยากนอนกับเมียและลูกได้ไหม”

ชายหนุ่มพูดเบา ๆ ให้คนที่กำลังจะก้าวขึ้นไป เมื่อเห็นใบหน้าบึ้งๆ

และทำท่าทางขีดเส้นใต้ว่าห้ามตามขึ้นไป                 แดเนียล ถึงกับหัวเราะออกมา

ช่วงเช้ามนัสนันตื่นขึ้นมาก่อนที่ลูกชายของตัวเอง

ตื่นเสร็จรีบวิ่งลงมาสำรวจว่า คนที่พึ่งมาเรียกร้องสิทธิความเป็นพ่อ

เธอไม่มีวันยอมยกลูกชายให้อีกฝ่ายแน่นอนถึงแม้เขาจะฟ้องร้องในฐานะความเป็นพ่อก็ตาม

เมื่อลงมายังด้านล่างก็เจอกับผู้ชายเยอะแยะมากมาย

ที่กำลังขนย้ายกระเป๋าเดินทาง ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ เข้ามาภายในบ้านของเธอ

“เดี๋ยวนะคะ

พวกคุณเอาของพวกนี้เขามาในบ้านฉันทำไม เจ้านายคุณเขาจะทำอะไร”

มนัสนันกำลังยื้อยุดและพยายามขว้างไม่ให้พวกผู้ชายเหล่านี้เอากระเป๋าเข้าไปภายในบ้านของเธอ

“ทำไมไม่เอาเข้าไป

ไม่ต้องสนใจเมียฉัน”

น้ำเสียงที่เข้มดังแทรกมาจากทางด้านหลังชายฉกรรจ์

มนัสนันมองผู้ชายเหล่านี้แล้วแอบคิดว่านี่ตัวเธอกำลังถ่ายละครเกี่ยวมาเฟียอยู่หรือไง

“หยุด! ที่นี่บ้านของฉัน

คุณแดเนียลทำไมคุณถึงดื้อด้านมากแบบนี้ ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไรจากคุณเลย

คุณจะทำแบบนี้ทำไม ไหนคุณบอกไม่ชอบการผูกมัด หวงความโสด

แล้วตอนนี้ผีเข้าหรือสมองเพี้ยนไปถึงได้มาทำแบบนี้”  เจ้าของบ้านกร่นด่ามาเป็นชุด

ซานิสและทีมบอดี้การ์ดหยุดชะงักถอยหลังออกไปทันที

แต่ทั้งหมดก็ได้รับคำสั่งใหม่ที่มาจากเจ้านายตัวเองตรงๆ

“ถ้าใครไม่ทำตามฉัน

ฉันไล่ออกทั้งหมดไม่เว้นจะเป็นคนเก่าหรือคนใหม่” เสียงคำสั่งที่เหมือนเสียงปืนทำให้ทุกคนขยับรีบทำตามคำสั่งโดยไม่สนใจว่า นายหญิงของพวกเขาจะร้องตะโกนห้ามยังไงบ้าง

“นี่คุณ...”

มนัสนันรีบดึงนิ้วเรียวสวยกลับทันทีเมื่อคนที่หน้ามึน

เอาแต่แต่ใจทำท่าจะงับปลายนิ้วของเธอ

“จำเอาไว้ว่า

สามีคุณดื้อและเอาแต่ใจที่สุดนะครับ คุณนัน” แดเนียล พูดจบก็หัวเราะ

“หน้าด้าน”

หญิงหมดคำที่จะใช้ด่า ตั้งแต่เจอเขาเธอเหนื่อยมากๆ

“ไม่เถียงยอมรับว่าหน้าด้าน”

แดเนียล พูดยอมรับโดยไม่มีท่าทีโมโห

สร้างความแปลกใจให้กับบรรดาลูกน้องที่มองเจ้านายตัวเองที่ผิดเพี้ยนไปจากเดิม

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ถ้าไม่ใช่นายหญิงคงจะโดนไล่ไม่อย่างนั้นก็คงจะโดนลากไปทิ้งนอกบ้านพักเรียบร้อยแล้ว

ช่วงจังหวะที่ผู้ใหญ่กำลังย้ายของกันอยู่นั้น

ก็ปรากฏร่างเด็กชายตัวเล็กยืนอยู่ตรงบันไดมองการเคลื่อนย้ายของผู้ใหญ่

น้องนายทำหน้างง จนต้องเอ่ยถามผู้เป็นแม่ที่กำลังยืนมองการขนย้ายของลุงทั้งหลาย

“แม่ครับ

ลุงเขาทำอะไรกัน”

“อ้าว! ลูกชายของพ่อตื่นแล้วเหรอครับ”

แดเนียล พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมากที่สุดในชีวิต

“แม่ครับ! ลุงเขาแทนตัวเองว่าพ่ออีกแล้ว”

น้องนายมองเลยไปยังแม่ของตัวเองที่กำลังเดินเข้ามาหาแต่ช้ากว่าคนที่ขายาว

“น้องนายครับ

นี่พ่อไม่ใช่ลุง พ่อจริงๆ ของน้องนาย”

แดเนียงนั่งตรงยันได้พูดอธิบายให้ลูกชายของตัวเองฟัง

“พ่อ! แด๊ดดี้! นะเหรอครับ”

น้ำเสียงของน้องนายใครฟังออกก็รู้ว่าเด็กน้อยรู้สึกตื่นเต้นดีใจ

แววตามองใบหน้าของคนที่พึ่งจะอธิบายสถานะนิ่ง

แต่ก็ยังมีแอบขอคำยืนยันจากคนเป็นแม่ที่ตอนนี้คงจะต้องปล่อยให้เรื่องดำเนินไปแบบนี้ก่อน

เธอไม่อยากจะทำร้ายความรู้สึกของลูกชาย

“จ้ะ

คุณลุงเขาเป็นพ่อของลูกจริงๆ”

“พ่อ!”

ทันทีเมื่อได้ยินคำว่าพ่อหลุดออกมาจากปากเล็กของลูกชาย

แดเนียลอ้าแขนออกเพื่อรับการวิ่งเข้ามาสู่ในอ้อมแขนแกร่ง

จากที่เป็นคนจิตใจแข็งกระด้าง คำว่า “พ่อ”

ที่หลุดออกมาจากปากของลูกชายกลับทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวได้อย่างมากมาย

เมื่อการเคลื่อนย้ายข้าวของต่างเสร็จสิ้น

มนัสนันที่นั่ง กุมขมับปวดหัว เมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่ม ที่ทำท่าทางยักคิ้วกวน

ส่งมาให้เธอตลอดเวลา มองแล้วก็โมโหเสียงคำว่า พ่อ! พ่อ! น้องนายเรียกแทนคำว่าแม่มันดังเกือบจะตลอดทั้งวัน

แดเนียล

ก้มลงไปกระซิบข้างหูลูกชายและหัวเราะ

ต้องการที่จะรู้กันสองคนทำให้มนัสนันมองแล้วขัดความรู้สึกของ

“คุณแม่ครับ

คุณแม่ไม่โกรธน้องนายนะครับ ที่น้องนายขออยู่กับคุณพ่อก่อน”

คำพูดของน้องนายทำให้คนเป็นแม่ถึงกับนิ่งค้าง

ไม่รู้ว่าน้องนายใช้คำพวกนี้ได้ยังไง

ถึงแม้จะรู้ว่าลูกชายของตัวเองเป็นคนที่เรียนรู้ไวมากก็ตาม

“นี่คุณหัดสอนให้น้องนายพูดแบบนี้ใช่ไหม”

มนัสนันเอ่ยถามน้ำเสียงดุ

“เปล่าผมไม่ได้สอน

ลูกชายของเราพูดเอง” ชายหนุ่มยกมือบอกไม่เกี่ยวพร้อมกับทำท่ายักไหล่ พร้อมกับรอยยิ้มกวนๆ

“แม่ครับผมหิวแล้ว”

คำพูดที่ลูกชายพูดกับเธอทั้งวัน

มีแต่คำว่าแม่ครับผมหิว แม่ครับมีอะไรทานไหม

ซึ่งจากที่ต้องทำให้ลูกชายคนเดียวเธอต้องมองหาให้คนที่ไม่ได้รับเชิญด้วยอีกต่างหาก

แรกก็ไม่คิดที่จะทำให้แต่ก็เพราะลูกชายของเธอแอบตัดพ้อเรื่องพ่อให้ได้ยิน

คนแม่จำต้องทำเผื่อแต่ก็แอบด่าในใจ

“เอาน่าหมาแมวเธอยังให้ทานได้สงเคราะห์คนบ้าอีกคนก็คงจะไม่เป็นไร”

“ผมว่าเราออกไปหาอะไรทานด้านนอกกันไหม”

แดเนียลเสนอไอเดีย

เขาแอบเห็นว่าหญิงสาวค่อยจัดแจงทำอาหารให้เขากับลูกชายตั้งแต่เช้า มองแล้วแอบสงสาร

“ชวนฉันกับลูกออกไปข้างนอก

คิดดีแล้วหรือไง” มนัสถามเสียงดุ

“คิดดีแล้ว

ทำไมผมต้องทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ ไหนเมื่อมีลูกมีเมียแล้ว”          แดเนียลเอ่ยอย่างอ่อนโยน

“ผมหิวจริงๆ

นะครับ แม่” น้องนายพูดขัดก่อนที่พ่อและแม่จะทะเลาะกันอีกครั้ง

มนัสนันหันไปมองหน้าลูกชายที่ส่งสายตาอ้อนวอน

“ไปก็ได้แต่เราต้องนั่งทานกันคนละโต๊ะนะ”

มนัสนันตวัดสายตาไปมองคนที่เสนอไอเดียทันที

“คนละโต๊ะก็ได้”

แดเนียลเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยนกับลูกชาย

ซึ่งทำให้ใครบางคนหลับตาแน่น ถ้าไม่ติดว่าลูกชายของเธอตัวติดอยู่กับเขา

งานนี้เธอจะสู้สักยกให้รู้ดำรู้แดงไปเลย

จากนั้นทุกอย่างก็ถูกเคลื่อนย้าย

โดยที่ลูกชายเธอร่ำร้องที่จะนั่งบนตักคนเป็นพ่อ ทั้งที่มนัสนันพยายามให้สองคนแยกออกห่างจากกันบ้าง

สายใยความผูกพันมันเกิดขึ้นได้ง่ายๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***