บทที่ 1

รถสปอร์ตคันหรูแล่นเข้าไปจอดบริเวณหน้าบ้านพักบ้านกึ่งปูนกึ่งไม้    รายล้อมไม้เขียวชอุ่ม

มองเลยไปทางด้านหลังก็เป็นชายหาดส่วนตัวเล็ก ๆ

ซึ่งน้องนายรู้สึกตื่นเต้นเพราะไม่ได้มาบ้านของคุณตาคุณยายนานมากแล้ว

“น้องนาย

ครับมาช่วยคุณแม่เอาของลงจากรถก่อน” มนัสนันเรียกลูกชายที่ตอนนี้ร่าเริงมาก ๆ

เตรียมที่จะวิ่งไปเล่นน้ำทะเล

เด็กชายตัวน้อยวิ่งไปมาด้วยอารมณ์ที่ร่าเริง

โชคดีที่น้องนายเป็นเด็กอารมณ์ดีเลี้ยงง่าย

เลยไม่มีปัญหาเวลาไปไหนมาไหนกันสองคนแม่ลูก

“โอเค

ครับผม” เด็กชายตัวน้อยยกมือขึ้นทำความเคารพคนเป็นแม่

จากนั้นก็ช่วยหยิบของชิ้นเล็ก ๆ วิ่งเข้าไปบ้าน

ภาพของผู้หญิงที่อยู่ในห้วงคำนึงของเขาตลอด

7 ปี แม้ว่าตัวเขาจะมองไกลๆ เสียงหัวเราะ รอยยิ้มของทั้งสองคน แดเนียล มองภาพที่เห็นตรงหน้าหัวใจของเขาเต้นแรง

นอกจากผู้หญิงคนนี้แล้วก็ยังมีเด็กชายที่วิ่งเล่นไปมา หัวใจของเขายิ่งรู้สึกตื้นเต้นมันบีบแน่นอยู่ด้านใน

แดเนียลเดินเข้าไปเพื่อมองทั้งสองคนใกล้

ๆ อยู่หลังต้นไม้ใหญ่ เขาได้ยินเสียงหัวเราะการหยอกล้อของสองแม่ลูกได้ถนัดมากขึ้น

ซานิสที่ยืนมองเจ้าพ่อสื่อห่าง

ๆ อาการที่แปลกไปตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองมี       ลูกชายการที่เจ้าพ่อสื่อรู้เรื่องการมาเที่ยวของคุณมนัสนันและลูกชายไม่ยาก

เนื่องจากเจ้าพ่อสื่อแอบให้คนติดตามสองคนแม่ลูก คอยส่งตารางงานทุกอย่างให้อีกฝ่ายทราบจนรู้เกือบจะทุกเรื่องของคุณมนัสนัน

แดเนียลที่แอบเดินตามทั้งสองออกไปยังชายทะเลด้านหลังอย่างเงียบๆ

เขามองเห็นสองแม่ลูกที่กำลังวิ่งไล่จับกันไปมาบนพื้นทรายละเอียด

แดเนียลกำลังประมวลผลโดยใช้สมองที่แสนจะฉลาดของตัวเองคิดวิเคราะห์ว่า

จะเข้าไปใกล้ชิดสองคนแม่ลูกนี่ยังไง สายตายามที่มองแม่ลูกที่วิ่งเล่นอยู่ตรงนั้น

ลูกชายเขาที่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

ทำให้คนที่พึ่งรู้ตัวว่าเป็นพ่อต้องเผลอหลุดรอยยิ้มออก

แดเนียล

มองเลยไปยังคนที่เป็นแม่ดูสวยผิวพรรณเปล่งปลั่ง

สวยกว่าตอนที่เขาเผลอไปมีความสัมพันธ์เกินเลยในค่ำคืนที่ต่างฝ่ายต่างเหงาและเมา

ผู้หญิงที่อยู่ในห้วงคำนึงตลอดเวลา 7 ปี ไม่ว่าเขาจะมีความสัมพันธ์กับดารา

นางแบบหรือผู้หญิงคนอื่น ๆ มากมายแต่เขาไม่เคยรู้สึกสุขใจได้เท่ามนัสนัน

เกือบชั่วโมงที่แดเนียล

แอบดูทั้งสองอยู่ตรงหลังต้นไม้ใหญ่ เขามองอยู่เงียบนานเกือบชั่วโมง

ใจก็นึกอยากจะเดินเข้าไปทักทายเรียกร้องความเป็นพ่อ

แต่รอยยิ้มเสียงหัวเราะของลูกชายทำให้เขาจำต้องหยุดไม่รีบร้อน แดเนียล มองเข้าไปเห็นเด็กชายที่กำลังวิ่งแก้ผ้าวิ่งเล่นไปมาในบ้าน

และเขาไม่ได้คิดไปเอง เขาเห็นว่าเด็กชายส่งยิ้มมาให้เขา

หัวใจของคนที่พึ่งรู้ตัวว่ามีลูกชายต้องกระตุกแอบส่งยิ้มกลับไป คนเป็นพ่อแอบคิดว่ารอยยิ้มของเด็กชายช่างเหมือนกับเขาเสียจริง

ๆ สีผมและดวงตา DNA ของเขาถูกถ่ายทอดไปยังเด็กชายคนนี้เกือบจะทั้งหมด

เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญต่อตระกูลปีเตอร์

ตระกูลร่ำรวยที่ไร้ทายาท หากพ่อกับแม่เขารู้ท่านจะต้องดีใจแน่ๆ

เมื่อเขาเดินกลับเข้าไปยังบ้านพักตากอากาศที่ตัวเองลงทุนซื้อเพื่อจะได้ใกล้ชิดสองแม่ลูก

ตัวเขาไม่รอช้าทุกอย่างมันชัดเจนแล้วว่าเด็กชายคนนี้เป็นทายาทของตระกูลปีเตอร์แน่นอน

ทั้ง DNA เมื่อมาเจอตัวจริง ซานิส และคนใกล้ชิดต่างลงความเห็นว่า เด็กชายธัญชนก

พวงพุ่มเจริญ เหมือนตัวเขามากเขารีบต่อสายไปบอกเรื่องสำคัญนี้กับมาดามใหญ่แห่งปีเตอร์...มาดามอเมร่า

คุณโดราธีและมาดามอเมร่า ทั้งสองกำลังยืนมองต้นแคคตัส กระบองเพชรต้นเล็กที่ถูกวางเรียงรายในโรงเพาะชำ

หลังจากเกษียณตัวเอง        ปล่อยให้ลูกชายคนเดียวของตระกูลบริหารธุรกิจของตระกูลต่อไป

“คุณเมื่อคืนฉันฝันว่า

ลูกของเราพาเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก มาพบเราด้วย

เด็กผู้ชายคนนั้นหน้าตาเหมือนเจ้าลูกชายของเรามากเลย”

มาดามอเมร่าพูดเรื่องความฝันกับผู้เป็นสามี

ที่กำลังยืนตัดแยกเนื้อเยื่อของต้นกระบองเพชรเพื่อย้ายกระถาง

คุณโดราธีที่ยังไม่ได้บอกคนเป็นแม่ของลูกชายว่า

ตอนนี้สิ่งที่ภรรยาคู่ใจฝันนั้นมันเป็นเรื่องจริง

หลังจากที่ลูกชายนำซองเอกสารสำคัญมาให้เขาดูก่อนที่จะเดินทางไปเมืองไทยเพื่อภารกิจทวงลูกชายคืน

“แล้วถ้าเรื่องที่คุณฝันมันดันเป็นเรื่องจริง

คุณจะรู้สึกยังไงที่รัก”           คุณโดราธีแอบหยอดคำถามไปยังมาดามอเมร่า

“คุณ! ไม่น่าถามฉันก็ต้องดีใจสิ

ทุกวันนี้เรื่องเจ้าชู้ของลูกชายเราก็ดังหยอกสะที่ไหน

คบแต่ไม่ผูกพันนิ้วของฉันยังนับไม่พอเลย คิดๆ แล้วปวดหัวใจ      คนเป็นแม่”

มาดามอเมร่าพูดน้ำเสียงเศร้าเพราะตัวเธอต้องการอยากจะมีหลานเต็มทน

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็เตรียมใจรอฟังข่าวจากลูกชายตัวดีของคุณเลย”          คุณโดราธีพูดยิ้ม ๆ

สร้างความแปลกใจและงุนงงกับภรรยามากๆ

“คุณรู้เรื่องอะไรมาแล้วไม่บอกฉันหรือเปล่า

ห๊ะ! คุณโดราธี”

ซึ่งตัว        มาดามอเมร่าหันกลับไปสนใจในสิ่งที่สามีเอ่ยออกมาแต่จำต้องหยุดเมื่อเจ้า           ลูกชายตัวดีของเธอโทรเข้ามาพอดิบพอดี

มาดามอเมร่ารับสายได้ก็ยิงคำถามใส่ลูกชายทันที

ซึ่งสิ่งที่สามีพูดทิ้งเอาไว้สร้างความแปลกใจและสงสัย พร้อมกับหันไปส่งสายตาดุๆ

ให้คุณโดราธี

“โทรมาได้เวลาเลยนะ

แดเนียล แม่กับพ่อพึ่งจะพูดเรื่องของเรา เมื่อคืนแม่ฝันว่าลูกพาเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักใบหน้าเหมือนลูกมาก

ๆ แม่พึ่งจะเล่าให้พ่อฟังเมื่อครู่ อยู่ ๆ พ่อของลูกมาพูดอะไรก็ไม่รู้ทำให้แม่ตกใจ”

มาดามอเมร่าพูดเหมือนอัดอั้น

“สรุปคุณพ่อเขาบอกแม่แล้วใช่ไหมเรียกของลูกชายผม”

แดเนียล       พูดออกมาตรงๆ

มาดามอเมร่ายืนถือโทรศัพท์นิ่งค้างยืนเงียบ

ซึ่งคุณโดราธีเห็นอาหาร

ช็อกของภรรยาคู่ใจ

“เดี๋ยวนะแดเนียล

ลูกกำลังล้อแม่เล่นใช่ไหม” มาดามอเมร่ารีบถามด้วยอารมณ์ที่ตกใจ

“เรื่องจริงครับ

ตอนนี้ลูกชายผมอายุ 6 ขวบแล้ว” แดเนียล พูดบอกแม่ของตัวเองไปตรงๆ

“แดเนียลแม่ขอร้องให้ลูกพูดกับแม่มาตรงๆ

เล่ามาตั้งแต่ต้น”

มาดามอเมร่าที่ฟังลูกชายเล่าถึงอดีตจะถึงวันที่ตัวของลูกชายพึ่งจะรู้ว่า ตัวเองมีลูกเมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้

เมื่อฟังสิ่งที่ลูกชายเล่าจนจบ มาดามอเมร่าก็เปิดฉากต่อว่าทันที

“แม่ไม่รู้จะด่าลูกว่าอะไร

ด่าไปก็เหมือนด่าตัวเองและพ่อของลูก เราเนี่ยนะทำไมทำตัวแย่มากขนาดนี้

แล้วหลานแม่หล่อไหมลูก” เมื่อด่าลูกชายคนเดียวเสร็จก็ยังมีแวะมาถามถึงหลานชาย

“แม่ขอที่คุณพ่อเถอะครับ”

มาดามอเมร่าปรายตาหันไปจ้องสามีที่ยืนโบกมือไปมาเหมือนไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ลูกให้ปิดบัง

“คุณแม่คงไม่โกรธหรือรังเกียจลูกของผมนะครับ”

แดเนียลเอ่ยถามมาดามอเมร่าออกไปตรงๆ

“จะรังเกียจได้ยังไง

หลานแม่ทั้งคนถ้าเรามั่นใจว่าเป็นลูกชายของลูกจริงๆ

แม่กลับดีใจมากกว่าที่รู้ว่ามีหลานชายเอาไว้สืบทอดตระกูลปีเตอร์ของเรา”

“เอ่อ...แดเนียลแม่ลืมถามแล้วผู้หญิงที่ลูกไปทำให้เธอท้อง

เธอเป็นใครลูกพ่อจะบอกแม่ได้ไหม”

มาดามอเมร่าร้องตกใจเกือบลืมไปเลยเรื่องแม่ของหลานชายเธอที่พึ่งจะรู้

“แม่ของลูกชายผมเธอเป็นดาราของเมืองไทยชื่อ

มนัสนัน พ่วงพุ่มเจริญครับ คงไม่ยากสำหรับมาดามอเมร่าที่จะสืบค้นหาข้อมูลของเธอ”

แดเนียล           แอบประชดผู้เป็นแม่ที่มักจะรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงของเขาทั้งหมดและรู้ลึกด้วย

ไม่รู้ว่าแม่ไปจ้างนักสืบสำนักไหนถึงได้รู้ลึกรู้จริง

หลังจากที่วางสายจากคนเป็นแม่

เสร็จก็ยืนมองไปยังบ้านพักตรงหน้าที่มี มนัสนันนั่งมองดวงดาวอยู่กับลูกชายของเขา

มนัสนันนั่งมองพระจันทร์ดวงกลมโต

โดยที่ลูกชายน้องนายนั่งอยู่บนตัก วันนี้เธอรู้สึกมีความสุขมาก ๆ

ที่ได้ยินเสียงหัวเราะ รอยยิ้มถึงแม้จะเหนื่อยจากการถ่ายละครเกือบจะทั้งเดือน

เมื่อทุกอย่างลงตัวแบบนี้เธอก็รู้สึกสุขใจ

“แม่ครับ

แม่คิดว่าพ่อจะมองเห็นผมหรือเปล่า” คำถามของเด็กชายอายุ 6 ขวบ

คำถามที่ทำให้คนเป็นแม่เจ็บและจุกอยู่ข้างใน ซึ่งข่าวคราวของคนเป็นพ่อของลูกชายเธอ

มีเยอะมาก ๆ ในเรื่องผู้หญิง ความเจ้าชู้

“เห็นสิพ่อของน้องนายจะมองน้องนายมาจากดาวดวงนั้น

พ่อเขาจะรู้และเป็นห่วงน้องนายมาก

ถ้าน้องนายอยากให้พ่อมีความสุขน้องนายห้ามดื้อกับคุณแม่รู้ไหมครับ”  เด็กชายพยักหน้าพร้อมกับกดหอมแม่คนเป็นแม่

“แม่ครับ

ลุงคนนั้นยืนมองเราสองคนตั้งนานแล้วนะครับ”  เด็กชายรู้สึกสงสัยจึงพูดบอกคนเป็นแม่

มนัสนันมองตามนิ้วเล็ก

ๆ ที่ชี้ตรงไปยังบ้านฝั่งตรงข้าม ก็เห็นใบหน้าของผู้ชายที่ที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

ผู้ชายที่เป็นผู้ผลิตน้องนายให้ถือกำเนิดขึ้นมา

แดเนียลก้าวเดินข้ามฝั่งมายังบ้านสองชั้นที่มีแม่ของลูกชายเขา

และรอยยิ้มที่ลูกชายของเขาแอบส่งยิ้มให้มาตั้งแต่บ่าย

“สวัสดีครับ

น้องนาย” แดเนียลทักทายพร้อมกับพูดชื่อ

เขาเห็นใบหน้าของมนัสนันที่ยืนจ้องเขานิ่งไม่ขยับ

ชายหนุ่มนั่งลงไปตรงด้านหน้าของน้องนาย

ยื่นมือหมายจะไปจับแก้มแต่ถูกคนเป็นแม่ปัดมือเขาให้ออกไป

“คุณเป็นใคร”

แดเนียลกำลังจะไล่คว้าต้นแขนของหญิงสาวที่ไม่รอให้เขาตอบแต่กลับอุ้มลูกชายขึ้นมาแนบอก

เดินหนีกลับเข้าไปในบ้าน มนัสนันตกใจแทบจะสิ้นสติที่เห็นเขามาปรากฏตัวที่นี่

แดเนียลที่ยังไม่ยอมขยับไปไหนมองจ้องประตูหน้าบ้าน

มองเห็นแสงไฟในบ้านถูกดับหมดทุกดวง

เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายต้องการสื่อให้เขาหยุดคุกคามและตามเข้าไป แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเห็นเขาแล้ว

ชายหนุ่มตัดสินใจเดินไปเคาะประตู

“มนัสนัน

เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้” แดเนียล พูดชื่อเต็มๆ ของหญิงสาว

คนที่พาลูกชายหนีเข้ามาภายในบ้านถึงกับสะดุ้งนี่เขารู้จักชื่อและชื่อของน้องนายได้ยังไง

ตัวเธอบอกให้น้องนายเงียบๆ

“มนัสนัน

เปิดประตูให้ผมหน่อย เราสองคนต้องมีเรื่องมานั่งตกลงกันนะ” แดเนียลเคาะประตูหนัก ๆ

เสียงเรียกตะโกนดังมากกว่าเดิม

“แม่ครับ

ลุงคนนี้รู้จักชื่อแม่กับชื่อผมนะครับ” น้องนายจับใบหน้าของแม่ที่มีอาการตกใจ

“อย่าเสียงดังลูก

ลุงคนนี้เขารู้จักแม่ตามข่าว คนพวกนี้เราต้องระวังตัว ลุงอาจจะเป็นแฟนคลับของแม่”

มนัสนันพูดตอบลูกชายเพื่อให้คลายความสงสัย

“มนัสนันเปิดประตูให้ผมเข้าไปเจอลูกชายของผมด้วยเถอะนะครับ”

คำพูดของคุณลุงที่อยู่ตรงหน้าบ้านทำให้คนที่หลบอยู่ภายในบ้านดวงตาเบิกกว้าง

ตกใจและยิ่งกว่านั้นคือน้องนายเมื่อได้ยินคำว่าพ่อ จึงพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนเล็ก

ๆ ของแม่ วิ่งตรงไปยังหน้าประตู

มนัสนันรู้สึกโกรธคนที่มายืนตะโกนเรียกร้องสิทธิของความเป็นพ่อกับลูกชายของเธอ

เมื่อตามลูกชายออกมาตรงบริเวณหน้าประตูก็เห็น ผู้ชายที่มีสายตาเจ้าเล่ห์

“คุณเป็นใครถึงมาพูดว่าเป็นพ่อของลูกชายฉัน

คุณมาจากทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยนะ ฉันกับลูกชายไม่รู้จักคุณ”

มนัสนันเอ่ยเสียงเข้ม

“น้องนายครับ

พ่อเป็นพ่อของลูกจริง ๆ พ่อขอโทษที่ทำให้แม่ของลูกโกรธแม่เลยไม่ยอมให้พ่อพบกับลูก”

“นี่คุณพูดบ้าอะไร

ห๊ะ!มาทำให้ลูกของฉันสับสนทำไม

ออกไปเลย” มนัสนันพูดเสียงดัง รีบวิ่งหมายจะเข้าไปอุ้มลูกชายกลับเข้าไปในบ้านแต่ไปเสียแล้ว เมื่ออีกฝ่ายจัดการยึดน้องนายเอาไว้ด้วยท่อนแขนแกร่ง

“แม่ครับ

แม่ครับ” น้องนายตะโกนเรียกผู้เป็นแม่ มือเล็กที่พยายามดันท่อนแขนแกร่งให้ปล่อย”

“ปล่อยลูกฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

“ไม่ปล่อย

คุณทำให้ลูกหวาดกลัวผมซึ่งเป็นพ่อของน้องนาย”              แดเนียล พูดเสียงเข้มเมื่อเห็นว่ามนัสนันดื้อและพยศ

“แม่! ช่วยนายด้วยนายกลัว”

เสียงทะเลาะกันระหว่างคนเป็นแม่กับคุณลุงทำให้น้องนายสะดุ้งตกใจก่อนจะเปล่งเสียงร้องไห้ทันที

แดเนียลเห็นลูกชายของตัวเองร้องไห้ถึงกับหยุดชะงัก

มนัสนันดูจะตกใจเมื่อเห็นลูกชายของตัวร้องไห้ อ้าแขนเล็กให้คนแม่เข้าไปอุ้ม  ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคาบน้ำตา

ซานิสที่ยืนอยู่ห่างต้องรีบวิ่งเข้ามารับลูกชายของเจ้านายไป

พร้อมกับโยกเด็กชายในอ้อมแขนตัวเองปลอบใจเบาๆ

“ไม่ร้องนะครับ

เด็กดี ลุงพาไปเล่นข้างในบ้านมีของเล่นเยอะเลย”

ซานิส

รีบพาตัวเด็กชายแยกออกไปจากคนที่เป็นพ่อและแม่ ท่าทางคงจะตกลงกันยาว

มนัสนันมองตามร่างของลูกชายที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นซบไปบนไหล่แกร่งน่าจะเป็นลูกน้องของแดเนียล

“ลูกไปแล้ว

ที่นี่คุณกับผมเรามาพูดคุยกันตรงๆ” แดเนียลเอ่ยเสียงเข้ม

“พูดอะไร

ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ” มนัสนันแวดใส่อีกฝ่ายทันที

“เรื่องลูกของเรา”

แดเนียลเอ่ยเสียงแข็ง แดเนียลมองดวงตาที่เบิกกว้าง

“อะไรทำให้คุณรู้สึกมั่นใจว่า

น้องนายเป็นลูกของคุณ” มนัสนันพยายามระงับอาการประหม่า บังคับให้เสียงของตัวเองนิ่งไม่มีพิรุธ

“เพราะผมได้ข้อมูลทุกอย่างของน้องนายมาหมดแล้ว

ผมเช็กมาทุกโรงพยาบาลผลDNA ออกมาตรงกันทั้งหมดว่า น้องนายคือลูกชายของผม แน่นอน”

แดเนียลบอกเสียงเข้มน้ำเสียงจริงจัง มนัสนันถึงกับกัดริมฝีปากแน่น

“นี่มันดึกแล้วฉันขอพาน้องนายกลับไปนอนก่อน”

มนัสนันตัดสินใจพูด ไหนๆ อีกฝ่ายรู้ความจริงแล้ว

เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาลูกชายแล้วอุ้มเด็กชายเมื่อเห็นผู้เป็นแม่จึงซบใบหน้าไปบนบ่า

ดวงตายังแอบมีน้ำตาคลออยู่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***