EP.5 การปรากฏตัวของหญิงสาวปริศนา

...----------------...

ณ.หมู่บ้านกลางหุบเขา มีชื่อว่า หมู่บ้าน ‘นาคุ’ ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากเมือง ‘คุโจ’ เมื่อ 10ปีก่อน สถานที่แห่งนี้เคยเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยธรรมชาติที่สวยงาม เด็กๆ พากันวิ่งเล่น ชาวบ้านต่างตีฆ้องร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน ดูแล้วช่างเป็นหมู่บ้านที่แสนสงบสุข

จนกระทั่งถูกพวกปีศาจโจมตี  ทำให้บ้านเรือนเสียหาย ชาวบ้านส่วนใหญ่ถูกฆ่าตาย โชคดีที่หน่วยอัศวินมาช่วยได้ทันเวลา ผู้คนที่รอดชีวิต ต่างพากันอพยพไปอาศัยอยู่รอบๆ เมือง ‘คุโจ’ แต่ก็มีชาวบ้านบางส่วนที่ไม่ยอมออกจากหมู่บ้านไป พวกเขาเลือกที่จะอยู่ที่นี่ต่อ โดยเฉพาะคนแก่และเด็ก รวมไปถึงพวกหัวรั้น...

พวกหัวรั้นที่กล่าวมานี้ นำทีมโดย 'ฟูจิโนะ นิวสัน' และ 'ฟูจิโนะ บอสตัน' ซึ่งทั้งคู่เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่เล่นด้วยกัน แต่เนื่องจากหมู่บ้านที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ ถูกพวกปีศาจโจมตีและเผาจนราบคาบ  โชคดีที่พวกเขาทั้งคู่ที่หนีออกมาได้ หลังจากนั้น พวกเขาได้พบ กับหมู่บ้าน ‘นาคุ’ แห่งนี้ และถูกคุณปู่คุณย่าที่เคยเป็นอดีตนักดาบสุดแกร่งรับเป็นลูกบุญธรรม ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา  'นิวสัน' และ 'บอสตัน' จึงได้ใช้นามสกุล 'ฟูจิโนะ' และได้รับการฝึกฝนทักษะดาบและพลังกายจากคุณปู่คุณย่า มาตลอด 20 ปี 

เนื่องจาก 'นิวสัน' และ 'บอสตัน' ไร้ซึ่งพลังเวท พวกเขาจึงได้ใช้วิชาดาบและการต่อสู้ที่เรียนมา เพื่อคอยปกป้องเหล่าเด็กๆ รวมถึงชาวบ้านทุกคนมาโดยตลอด

...----------------...

⚪ย้อนเวลากลับไปเล็กน้อย ก่อนที่เสียงเตือนจะภัยดังขึ้น

 ค่ำคืนที่เงียบสงบ ในขณะที่ 'บอสตัน' กำลังเฝ้าระวังหมู่บ้านอยู่บนต้นไม้อยู่นั้น จู่ๆ เสียงเตือนภัยจากเมือง ‘คุโจ’  ก็ดังขึ้นมาแต่ไกล “หวออออ หวออออ หวออออ” 

ทันทีที่เสียงไซเรนดังขึ้น 'บอสตัน' รีบส่งสัญญาณเรียนชาวบ้านที่กำลังหลับใหลให้มารวมพลกันที่หลุมหลบภัยข้างๆ หมู่บ้าน เพื่อซ่อนตัวจากพวกปีศาจ เหมือนกับที่เคยทำมาโดยตลอด

“เร็วเข้า พวกปีศาจอาจมาจู่โจมพวกเรา รีบหาที่ซ่อนเร็ว” 'นิวสัน' และ 'บอสตัน' กำลังอพยพพวกชาวบ้าน อย่างเร่งรีบ

ทันใดนั้นมีเสียงปริศนาพูดขึ้นมาว่า “ฮั่นแน่ ทำอะไรอยู่เหรอจ๊ะ!” เสียงของ 'สุทก' เลือดเย็นจนทำให้ชาวบ้านทุกคนแทบหยุดหายใจ

'นิวสัน' และ 'บอสตัน' รีบชักดาบออกมาเพื่อปกป้องชาวบ้านทุกคน

“แหม! ซ่อนตัวกันซะดิบดีเซียวนะ ทำเอาข้าเชื่อซะสนิท ว่าที่นี่เป็นหมู่บ้านร้างที่ไร้ผู้คนจริงๆ ถ้าข้าไม่ผ่านมาเห็นพวกเจ้ากำลังอพยพ ข้าก็คงไม่มีทางรู้ ...ว้าาาาา เกือบไปแล้ว เกือบพลาดอาหารชุดพิเศษ ว้าฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะของสุทก ทำให้ชาวบ้านทุกคนรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น จนต้องรีบวิ่งเข้าไปหลบหลัง 'นิวสัน' และ 'บอสตัน'

“เอาล่ะๆ อย่ากลัวเลย ข้าจะไม่ทำให้พวกเจ้าต้องทรมานหรอกนะ ว้าฮ่าฮ่าฮ่า” 

“เด็กๆ.. รีบกินรีบกลับ”

“โอ๊ส!!”  เหล่าปีศาจทั้งหมดได้บุกเข้าจู่โจมพวกชาวบ้านทันที

“กรี๊ดดดดดดดดดดด!” เสียงร้องของชาวบ้าน ดังไม่หยุด

“ข้ามศพข้า ไปก่อนเถอะ!” 'นิวสัน' และ 'บอสตัน'  พูดออกมาอย่างห้าวหาญ พร้อมกับรีบออกตัวมาปกป้องชาวบ้านทุกคน

“ว้าฮ่าฮ่าฮ่า พวกเจ้าแน่มาก ทั้งที่ตัวสั่นขนาดนั้น ได้สิ! ขอมาก็จัดให้ เด็กๆ...ไปจัดการเจ้าสองตัวนี้ก่อนซะ!!” สุทก รู้สึกสนุก และได้สั่งให้พวกปีศาจทั้งหมด จู่โจมไปที่ 'นิวสัน' และ 'บอสตัน'  อย่างเลือดเย็น

ปีศาจมากมายผลัดกันจู่โจม 'นิวสัน' และ 'บอสตัน'  จากรอบทิศทาง ราวกับว่ากำลังเล่นกับเหยื่ออย่างสนุกสนาน  แต่ด้วยทักษะดาบและการต่อสู้ที่ได้ร่ำเรียนมาตลอด 20 ปี ทำให้พวกเขาทั้งคู่ สามารถสังหารปีศาจได้หลายตัว 

การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปอย่างสูสี...

ไม่นานนัก 'นิวสัน' และ 'บอสตัน' เริ่มถึงขีดจำกัด ในขณะที่พวกปีศาจมีพละกำลังและเวทมนตร์ที่มหาศาล  ทำให้พวกเขาทั้งสองคนเริ่มเหนื่อยและหมดแรง อีกทั้งยังได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ ทำให้สติของพวกเขาเริ่มพร่ามัว จนล้มไปกองกับพื้น

“พี่ 'นิวสัน' พี่'บอสตัน' ไม่เป็นไรใช่ไหม?”  เหล่าเด็กๆ และชาวบ้านรีบเข้ามาดูอาหารของทั้งคู่

“ว้าฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เห็นว่าจะเก่งอย่างที่คุยเลย เสียเวลาว่ะ!! พวกเจ้ารีบจัดการพวกมันซะ! ข้าจะรีบกลับ” 

“โอ๊ส!!” เหล่าปีศาจเดินเข้ามาหาพวกชาวบ้านด้วยท่าทีที่น่าสยดสยอง

“ไม่นะ ~  กรี๊ดดดดดดดดดดด!  ใครก็ได้ช่วยด้วย!!” เสียงกรีดร้องของพวกชาวบ้านดังก้องไปทั่วทั้งหุบเขา ทำให้ ‘หัวหน้าบีชอป’  ที่ลาดตระเวนอยู่รอบๆ ตีนเขาได้ยินเข้า  

ด้วยสัญชาตญาณและลางสังหรณ์ของ ‘หัวหน้าบีชอป’  เขาจึงรีบมุ่งหน้าไปยังต้นทางของเสียงนั้นทันที

ทันใดนั้นก็มีลำแสงปริศนาสีขาวปรากฏขึ้นกลางบนหุบเขา ตรงจุดที่พวกชาวบ้านยืนเกาะกลุ่มกันอยู่ 

เมื่อพวกชาวบ้านได้สัมผัสกับลำแสงปริศนา ทุกคนต่างหายจากอาการบาดเจ็บ 'นิวสัน' และ 'บอสตัน' ก็เช่นเดียวกัน บาดแผลของพวกเขาได้รับการรักษา ความเหนื่อยล้าได้รับการฟื้นฟูและค่อยๆ ฟื้นคืนสติ

ขณะเดียวกัน พวกปีศาจต่างพยายามบุกเข้ามาโจมตีพวกชาวบ้าน แต่แสงนั้นก็ปกป้องพวกชาวบ้านเอาไว้ ไม่ว่าพวกปีศาจจะพยายามใช้ทั้งเวทมนตร์ หรืออาวุธ แต่ก็ไม่สามารถเจาะเข้ามาในลำแสงปริศนานี้ได้ 

ชาวบ้านและพวกปีศาจต่างพากันตกตะลึงไปกับความอัศจรรย์ของลำแสงปริศนาสีขาวนี้ แม้แต่ผู้คนที่อยู่ในเมือง ‘คุโจ’ ก็ยังสามารถเห็นลำแสงปริศนานี้ได้จากระยะไกล 

ไม่นานแสงสว่างของลำแสงปริศนาค่อยๆ จางลงไป ปรากฏร่างหญิงสาว ผู้งดงาม ค่อยๆ ลอยลงมาจากท้องฟ้า ราวกับเทพธิดา เหล่าชาวบ้านต่างพากันก้มกราบ หญิงสาวปริศนา ราวกับว่าเป็นเทพธิดาที่มาโปรด ส่วนพวกปีศาจต่างตกใจและพากันถอยหนี

หญิงสาวปริศนาลอยลงมาจากบนท้องฟ้าอย่างสง่างาม เมื่อเธอลอยลงมาใกล้ถึงพื้น แสงสว่างของลำแสงนั้นก็หายไปทันที ทำให้เธอตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง

 “โอ๊ย! เจ็บจัง! ที่นี่มันอะไร?” 

“พวกคุณเป็นใคร?” 

“สัตว์ประหลาดน่ากลัวนั้นมันอะไร?” 

“เกิดอะไรขึ้นกับฉัน?” 

“ฉันมาอยู่นี้ได้ยังไง?” 

“แล้วฉันอยู่ที่ไหนนนนน?!!” 

⚪ย้อนเวลากลับไปเล็กน้อย ก่อนที่ลำแสงปริศนาสีขาวจะปรากฏขึ้น

‘โมรีอา’ ข้ามมิติมายัง ดาวเคราะห์ ‘คุโจ’ ผ่านการเชื่อมต่อของแหวนที่สลักอักษรAT กับ หนังสือนิยายเรื่อง 'อัศวินที่รัก’ ที่ได้เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับความรักของ ‘หนิงหนิง’ และดาวเคราะห์ดวงนี้เอาไว้ 

‘โมรีอา’ ตั้งใจตามเสียงขลุ่ยปริศนามาที่นี่ เพื่อหวังจะได้พบชายในฝัน และขัดขวางความรักของพวกเขา 

เมื่อ ‘โมรีอา’ ข้ามมิติมาได้สำเร็จ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น และพบว่าตัวเองกำลังตกลงจากมาจากบนท้องฟ้าที่สูงชัน พอมองลงไปเบื้องล่างก็เป็นหุบเขา 

“ตายแน่! ตายแน่!! ตายแน่ๆ!!” โมรีอา รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

และเมื่อเธอซูมเข้าไปดู ก็พบว่ามีชาวบ้านกำลังต่อสู้กับปีศาจที่น่ากลัว “ตายแน่ๆ! ตายจริงๆ แน่ๆ!! ถ้าไม่ตกลงไปก็ตาย ก็ต้องตายเพราะเจออันตรายแน่ๆ”

“‘ท่านบีชอป’ ท่านอยู่ไหน? หรือว่าฉันเข้าใจผิด? หรือว่าข้าถูกพวกภูตผีปีศาจล่อลวงมา ไม่นะ! นี่มันอะไรกันนนนนน?!”

⚪ กลับมาที่ปัจจุบัน ณ.หมู่บ้านกลางหุบเขา ‘นาคุ’

ในขณะที่ ‘โมรีอา’ กำลังงุนงงอยู่นั้น ดวงตาของ ‘สุทก’ จ้องมองไปที่ ‘โมรีอา’ อย่างไม่ละสายตา ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง หัวใจของเขาเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา เขารู้สึกถึงสายสัมพันธ์บางอย่างที่เชื่อมต่อกับ ‘โมรีอา’ ทำให้เขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น

ทันใดนั้น ก็มีปีศาจตัวหนึ่งวิ่งเข้าไปจับตัว ‘โมรีอา’ และฉีกกระชากเสื้อของเธอออก “กรีดดดด!! เพียะ” โมรีอากรีดร้องด้วยความตกใจ และตบไปที่หน้าของปีศาจตัวนั้นสุดแรง

พวกปีศาจต่างพากันหัวเราะ พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า “ว้าว! ขาวจั๊วะ!! ผู้หญิงคนนี้ เนื้อคงหวาน น่าดู ฮ่าฮ่าฮ่า”

“ไม่นะ! ปล่อยข้านะเจ้าสัตว์ประหลาด” ‘โมรีอา’ ทั้งตกใจและกลัว เธอพยายามขัดขืนอย่างสุดกำลัง

‘สุทก’ เดินเข้ามาด้วยความโกรธ และบีบคอของปีศาจตนนั้น พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า “อย่ามายุ่งกับผู้หญิงของข้า!”

พวกปีศาจทั้งหมดรู้สึกหวาดกลัวกับคำพูดของ ‘สุทก’ จึงปล่อยมือจาก 'โมรีอา’ และเดินถอยหลัง ทันที

‘สุทก’ นำเสื้อนอกของตัวเอง คลุมให้ 'โมรีอา’ ราวกับเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วย ฉากนี้ทำให้ 'โมรีอา’ รู้สึกหวั่นไหวมิใช่น้อย

“ว้าฮ่าฮ่าฮ่า วันนี้ข้าโชคดีจริงๆ ได้ทั้งอาหาร และสตรีผู้งดงาม นี้พวกเจ้าข้ายกชาวบ้านทั้งหมดให้ เชิญกินและอาละวาดกันให้อิ่มหนำ ส่วนข้าขอตัวไปเสพสุขก่อนล่ะ ว้าฮ่าฮ่าฮ่า” ‘สุทก’ รู้สึกดีใจที่ได้พบกับ 'โมรีอา’ ผู้งดงาม พร้อมกับกอดเธอไว้ ไม่ยอมปล่อย

“อ้าว ไม่ใช่เจ้าชายขี่ม้าขาวหรอกเหรอ? เฮ้อ” 'โมรีอา’ รู้สึกผิดหวังที่ ‘สุทก’ ไม่ได้นิสัยดีอย่างที่คิด

“ไม่นะ ปล่อยข้านะ เจ้าคนเลว” 'โมรีอา’ พยายามขัดขืน ‘สุทก’

“ถ้าเจ้ายังอยากรอดชีวิตจากพวกปีศาจดิบเถื่อนพวกนี้ จงเงียบซะ แล้วเดินตามข้ามา” ‘สุทก’ กระซิบข้างหูของ 'โมรีอา’ 

แม้ 'โมรีอา’ จะรู้สึกสงสัย แต่เธอก็เดินตาม ‘สุทก’ ไป เพราะลึกๆ แล้ว 'โมรีอา’ ก็รู้สึกเชื่อใจ ‘สุทก’ อย่างแปลกประหลาด

ในขณะที่ 'โมรีอา’ เดินตาม ‘สุทก’ เข้าไปในป่า สายตาของเธอเหลือบไปเห็นพวกปีศาจกำลังทำร้ายพวกชาวบ้าน เธอรู้สึกสงสารและอยากช่วยพวกเขา

ทันใดนั้น ‘สุทก’ ก็พูดขึ้นมาว่า "เจ้าน่ะ! อยากช่วย คนพวกนั้นงั้นรึ?"

"ใช่! แต่ข้า ทำไม่ได้..." 'โมรีอา’ พูดออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ตัวเองไร้พลัง

"จริงสิ!! เจ้าดูเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้าปีศาจพวกนั้น งั้นทำไมไม่ลอง....."

"หึ! ข้ารึ หัวหน้า? เจ้ามองดูปีศาจพวกนั้นสิ พวกมันพร้อมที่จะสังหารข้าหรือพวกเดียวกันได้ตลอดเวลา หากไม่ใช่คำสั่งจอมมาร ข้าคงถูกพวกมันรุมจัดการไปนานแล้ว ข้าก็แค่เล่นละครไปตามน้ำเท่านั้น" ‘สุทก’ พูดออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"งั้น ก็หมายความว่าลึกๆ แล้ว เจ้าก็ไม่อยากทำร้ายมนุษย์งั้นรึ?" 'โมรีอา’ ถาม ‘สุทก’ ด้วยความสงสัย

"ก็แล้วแต่เจ้าจะคิด จริงสิ! หากเจ้าอยากช่วยชาวบ้าน ข้าพอมีวิธี" ‘สุทก’ กระซิบแผนการบางอย่างกับ 'โมรีอา’

ในขณะเดียวกัน พวกปีศาจได้เข้ามาล้อมพวกชาวบ้านไว้ "ได้โปรดเถอะท่านเทพธิดา ช่วยพวกเราด้วย" ชาวบ้านที่สิ้นหวังต่างภาวนาขอให้ 'โมรีอา’ และสวรรค์ช่วย

ทันใดนั้น 'โมรีอา’ กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง พร้อมกับเตะไปที่หว่างขาของ ‘สุทก’ อย่างแรง แล้ววิ่งหนีเข้าไปในป่า

‘สุทก’ ที่กำลังเจ็บปวดจนวิ่งไม่ได้ เขาจึงได้สั่งให้พวกปีศาจไปจับตัว 'โมรีอา’ กลับมา หลังจากนั้นพวกปีศาจก็ได้แยกกันออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกเฝ้าชาวบ้าน และ กลุ่มที่วิ่งตาม 'โมรีอา’ ไป

'นิวสัน' และ 'บอสตัน' เห็นพวกปีศาจมีจำนวนลดลง พวกเขาจึงรีบจัดการกับพวกปีศาจที่เหลือ และพาชาวบ้านเข้าไปซ้อนตัวในหลุมหลบภัย

“รีบๆ เข้ามาสิ 'นิวสัน' 'บอสตัน'” คุณย่า'ฟูจิโนะ ริสา' เรียกให้ทั้งสองคนเข้าไปหลบด้วยกันในหลุมหลบภัย แต่ทั้งสองคนกลับ รู้สึกลังเล และกังวลใจอย่างแปลกประหลาด

“เมื่อครู่ ผู้หญิงคนนั้น จงใจเป็นเหยื่อล่อพวกปีศาจออกไปรึเปล่านะ?” 'นิวสัน' รู้สึกสงสัยในตัวตนและพฤติกรรมของ 'โมรีอา’

“อย่าคิดมากสิ แค่บังเอิญน่ะ รีบเข้าไปซ่อนตัวในหลุมหลบภัยเถอะ” 'บอสตัน' พูดโน้มน้าว 'นิวสัน' แม้ในใจเขาก็ยังรู้สึกสงสัยในตัวของ 'โมรีอา’  เช่นกัน

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังสับสนอยู่นั้น จู่ๆ เสียงกรีดร้องของ 'โมรีอา’ ก็ดังขึ้น “กรี๊ดดดดดดดด!”

'นิวสัน' และ 'บอสตัน' ต่างตกใจกับเสียงร้องของ 'โมรีอา’ ในใจของพวกเขารู้สึกว้าวุ่นอย่างบอกไม่ถูก

" 'นิวสัน' เจ้าลงไปซ้อนตัวกับชาวบ้านในหลุมหลบภัยซะ แม้ข้าจะสงสัยในตัวนาง แต่ข้าก็ไม่สามารถทนเห็นนางถูกพวกปีศาจทำร้ายได้"

"ไม่! 'บอสตัน' เจ้านั่นแหละที่ต้องลงไป ข้าจะเป็นคนตามไปช่วยนางเอง "

“นี้เจ้า!!” 'นิวสัน' และ 'บอสตัน' พวกเขาทั้งสองต่างทะเลาะกันด้วยความรักและความห่วงใยที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายตกอยู่ในอันตราย

“มัวแต่เกี่ยงกันอยู่ได้ ถ้าร้อนใจนัก ก็รีบๆ ตามไปช่วยนางด้วยกันทั้งคู่สิ ทางนี้ปูจะดูแลเอง” คุณปู่ 'ฟูจิโนะ ริว' พูดออกมาเพื่อหาข้อสรุปให้ 'นิวสัน' และ 'บอสตัน' ที่กำลังทะเลาะกัน

คำพูดของปู่ 'ริว' ทำให้พวกเขาทั้งสองคนตัดสินใจได้ หลังจากนั้นพวกเขาก็ช่วยชาวบ้านปิดประตูหลุมหลบภัยและรีบวิ่งตามไปช่วย 'โมรีอา’ ทันที

“กรี๊ด!” “กรี๊ด!” “กรี๊ด!” เสียงร้องของ 'โมรีอา’ ดังไม่หยุด

“เร็วเข้าเถอะ ทางนั้นมัน...” 'นิวสัน' รู้สึกเป็นกังวลกับเส้นทางที่ 'โมรีอา’ วิ่งไป

“อืม รีบไปเถอะ!” 'บอสตัน' รีบเร่งฝีเท้าไล่ตาม 'โมรีอา’ ไป

พวกเขาทั้งสองคนรีบวิ่งตามเสียงของโมรีอาไปด้วยความกังวล และเมื่อพวกเขาไปถึงต้นทางของเสียง ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่พวกเขาเห็น…

“ที่นี่มัน...” 

“ถ้ำมิอาจหวนคืน”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***