บทที่1

บทที่1 การจู่โจมในไม่กี่นาที

โรงเรียนอนุบาลปาปาซินเป่า

ในเวลาบ่ายสามกว่าๆนักเรียนถยยอยกันกลับบ้านโดยมีผู้ปกครองไปรับบ้าง กลับกับรถส่งเด็กอนุบาลบ้าง ด้วยความที่นักเรียนจำนวนมาก ทำให้คุณครูต้องคอยดูแลอย่างเข้มงวด

รถสีดำคันหนึ่งมาจอดสงบที่หน้าโรงเรียนประมาณ5นาทีกว่าก็มีชายหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆเดินลงจากรถ เขาใส่สูทสวมแว่นดำรองเท้าหนังดูแล้วเหมือนพวกคนรวยมีฐานะหรือไม่ก็ลูกเศรษฐีที่ไม่ธรรมๆทั่วไป

ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างรถ ในมือกำลังกดโทรศัพท์หาใครสักคนอยู่ เขาตกเป็นจุดสนใจของคนอื่นๆอย่างมาก สักพักเขาวางสายแล้วเดินตรงมาทางที่ครูบลู คุณครูสาวที่พึ่งบรรจุมาได้ไม่กี่เดือนก่อน ด้วยความสงสัยเธอจึงถามเขาไป

"คุณคะ มีธุระอะไรที่นี่หรือเปล่าคะ? หรือว่ามารับเด็นคนไหนใช่มั้ยคะ?"

"...."

เธอถามไปแต่ได้รับเพียงความเงียบกลับมา เขาเดินมาหาเดินมาหาเธออย่างช้าๆอีกด้วย บลูรวบรวมสติเธอคิดว่าเขามาแบบนี้ต้องเป็นพวกโรคจิตแน่ๆ แต่ด้วยความที่มีคนอยู่เยอะเธอจึงไม่กล้าทำอะไรได้แต่ยืนนิ่งๆตามปกติ ทันใดนั้นเขาก็ยื่นหน้าที่แสนหล่อเหลาเย็นชาภายใต้แว่นดำเข้ามาใกล้เธอจนอยู่ห่างจากเธอแค่ไม่ถึงหนึ่งไม้บรรทัด เธอรู้สึกเกร็ง จากนั้นก็พยายามถามเขาไปอีกรอบ

"คุณมาที่นี่ทะ.....!!!.."เธอพูดยังไม่ทันจบประโยคดี เขาก็ปิดปากของเธอด้วยการประกบริมฝีปากของเขากับเธอ ทำให้ทั้งเธอเเละทุกคนที่อยู่ณ ที่นั้นต่างตะลึงและตกใจกันยกใหญ่

เขาค่อยๆคลายจูบออกแล้วพูดด้ววเสียงทุ้มเเผ่วเบา"ฉันมาพบผอ."

บลูตอบไปอย่างไม่รู้ตัวด้วยเสียงแผ่วกว่า"เดินตรงไปซ้ายมือค่ะ...." เธอยังคงตกใจนิ่งกับที่อยู่อย่างนั้นจากนั้นจึงเรียกสติมาได้เธอก็ต้องตกใจหนักกว่าเก่า!

รสชาติที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้งมันทำให้หัวใจเธอเต้นแรงไม่หยุด คนรอบค้างหยุดชะงักกันหมดพวกเขาเองก็ตกใจสุดๆเช่นกัน คณะครูสาวเพื่อนร่วมงานของบลูเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนกและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน

"บลู..ทะ..ทำไมเมื่อกี้ถึงได้..."

ครูสาวถามด้วยนํ้าเสียงตะกุกตะกัก ห้านาทีต่อมาชาบหนุ่มเดินออกมา ทำให้บลูใจเต้นอีกครั้ง เขามองเธอแล้วก็บอกเธอว่า"ไปกับฉัน"

"ปะ ไปไหนคะ? ทำไมฉันต้องไปด้วย?" ชายหนุ่มทอดเเว้นดำทำให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาจากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้น

"ขออนุญาติครับ" เธอเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ

"คะ?" ยังไม่ทันไรเขาก็สอดมือเข้าไปอุ้มเธอขึ้นอย่างง่ายดาย

"...!!!"

บลูพยามขัดขืนแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ เขามีแรงมากเหลือเกิน ทุกคน ณ ที่นั้นได้แต่อึ่งค้างตกใจกันอีกรอบ เมื่อกี้พวกเขาพึ่งจูบกันตอนนี้อุ่มกันอีก!

สติไม่อยู่กับตัวของบลูอีกต่อไป ทำไมคนแปลกหน้าคนนี้ต้องจูบเธอ? จะอุ้มเธอทำไม? จะพาเธอไปไหนกันแน่?

ขณะนั้นเองเขาก้าวเท้าอย่างองอาดไปที่รถสีดำของเขาที่จอดอยู่ เปิดประตูที่อยู่ข้างคนขับแล้วว่างเธอลงคาดเข้มขัดให้เธออย่างแน่นหนาโดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็รีบขับรถออกไป

ในความตกใจนั้นเองบลูก็ถามคำถามที่ครุ่นคิดออกมาตรงๆ"จะพาฉันไปไหนคะ?!" เข้าเหลิบมองเธอเล็กน้อย

"ไปบ้านฉัน"

"หะ! คุณพูดว่าอะไรนะคะ?" เธอตกใจจนสติหลุดไปชั่วครู่ เขาตอบเธอด้วยนํ้าเสียงเข้มเด่นชัด"ไปบ้าน ฉัน จะพาไปเจอคนคนหนึ่ง" เสียงเงียบไปสักพักบลูถามต่อด้วยความกังวน

"แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันคะ? ทุกการกระทำของคุณมีเหตุผมอะไร? เราไม่เคยรู้จักหรือเคยเจอกันมาก่อนแล้วทำไมคุณถึงได้ทำกับฮันแบบนี้คะ?" คำถามของหญิงสาวที่ถูกถามออกไปยาวเหยียดถูกตักออกไปโดนไม่กี่คำ

"เดี๋ยวค่อยคุย"

คำพูดนั้นทำเอาบลูหน้าบู้โดยไม่รู้ตัว ทำไมกันนะเธอต้องทำตัวแบบนี้กับคนแปลกหน้าด้วยล่ะ! ชายหนุ่มเหลิบมองเธอที่ทำหน้าแบบนั้นโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยซักนิด เมื่อมาถึง'บ้าน'ของชานหนุ่ม เธอถึงกลับตาค้างไปชั่วขณะ นี่เรียกบ้านหรอเนี่ย?

ใหญ่มาก! ยั่งกะคฤหาสแหนะ เขารอดรถที่หน้าทางเข้ามีชายคนหนึ่งสวมชุดสีดำคล้ายพ่อบ้านเธอเข้ามา โห มีพ่อบ้านด้วยหรอเนี่ย! ดวงตาของบลูเป็นประกาย แต่เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมเธอต้องออกอาการด้วยเขาจะสังเกตหรือเปล่านะ?

เมื่อเธอมองกลับไปก็ไม่เห็นเขามีท่าทีจะมองเธอเลย แต่ที่ไหนได้เขามองเธอทุกวินาทีที่เธอไม่มองเขาต่าลหากล่ะ เขาลงจากรถและพูดกับเธอ

"ตามฉันมา" เธอรียเปิดประตูรถออกแล้วก็วิ่งตามเขาไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***