ตอนที่ 9 - ความรู้สึกที่ติดค้างในใจ

เจนตื่นขึ้นในเช้าวันที่อากาศสดใส แสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างส่องเข้ามาภายในห้อง เธอไม่ได้นอนหลับสนิทแบบนี้มานานแล้ว เธอหันมองซ้ายขวา ไม่เห็นเพื่อนสองคนบนเตียง

"ขิมกับแก้มไปไหน หรือตื่นกันแล้ว"

เธอกวาดสายตามองรอบห้อง และพบกับภาพที่ทำให้ตกใจอย่างมาก เมื่อเห็นขิมและแก้มนอนอยู่ที่ประตู ทั้งคู่ดูหมดแรงและนอนนิ่งไม่ไหวติง

เจนลุกขึ้นจากเตียงรีบไปดูเพื่อน เธอก้มตัวลงมองดูพวกเขาใกล้ๆ หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความกังวล ใบหน้าของขิมและแก้มดูซีดเซียว ริมฝีปากพวกเขาแห้งกรัง แววตาปิดสนิทเหมือนกำลังฝันร้าย 

"ขิม แก้ม ตื่นเร็ว" เจนเขย่าเพื่อนทั้งสองคนเบาๆ ปลุกไม่นาน ทั้งสองก็เริ่มรู้สึกตัว

"กรี๊ดดดดดด อย่าเข้ามาๆ กลัวแล้วๆ" แก้มตะโกนเสียงสั่น พลางถอยตัวหนี

"อย่าเข้ามาๆ ฮือ...." ขิมร้องไห้ด้วยความกลัว ตัวสั่นเทาไม่หยุด

"ขิม แก้ม พวกแกเป็นอะไร นี่ฉันเอง เจนไง" เจนพยายามเรียกสติเพื่อนให้ตื่นจากฝันร้าย น้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความห่วงใย

เมื่อทั้งสองคนเริ่มได้สติ และมองเจนชัดๆ จึงรู้ว่าตื่นจากฝันร้ายแล้ว

"เจน...จริงๆ เหรอ?" แก้มกระพริบตาแล้วค่อยๆ สงบลง

"ใช่ ฉันเอง ไม่ต้องกลัวแล้ว" เจนกุมมือทั้งสองคนไว้แน่น ส่งผ่านความอบอุ่นและความปลอดภัยให้พวกเขา

ขิมและแก้มสูดหายใจลึก พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ตื่นตระหนกอีกครั้ง พวกเขานั่งนิ่งอยู่สักพักเพื่อปรับตัวจากความหวาดกลัวในฝันร้าย

"ฉันฝันร้ายทั้งคืนเลย" ขิมพูดเสียงสั่น

"ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในฝันมันเหมือนจริงมาก" แก้มกล่าวพลางลูบหน้าผากตนเอง

เจนพยักหน้าเบาๆ "ไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้พวกแกปลอดภัยแล้วนะ ไปนั่งที่โซฟากันเถอะ"

เธอช่วยประคองเพื่อนทั้งสองคนให้ไปนั่งพักที่โซฟา พยายามให้พวกเขารู้สึกสบายและปลอดภัย ในใจเจนก็ยังคงสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"แกสองคนเล่าความฝันให้ฉันฟังได้ไหม"

ขิมและแก้มผลัดกันเล่าความฝันให้เจนฟัง สิ่งที่น่าตกใจคือทั้งสองคนฝันเห็นผู้หญิงชุดขาวเหมือนกัน หญิงที่มีใบหน้าไร้ความรู้สึก ดวงตาเย็นชาและเต็มไปด้วยความโกรธ

เมื่อเจนได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เธอขมวดคิ้วครุ่นคิด กลัวว่าผู้หญิงที่เพื่อนสองคนฝันเห็นนั้นจะคือคนที่เธอคิด

"เจน ตั้งแต่เมื่อวานที่ฉันเข้ามารับแก ฉันก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนมีบางคนกำลังมองพวกเราอยู่" ขิมพูดน้ำเสียงสั่นเครือ

"ใช่ ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน" แก้มกล่าวเสริม

เจนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องหนึ่งให้เพื่อนสองคนฟัง

.

ย้อนกลับไปเมื่อเก้าปีก่อน....

เจนยังเป็นนักศึกษาปีสอง ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยในเมืองใหญ่ สาวน้อยจากบ้านนอกที่มีความใฝ่ฝันและความหวังเต็มเปี่ยม คืนหนึ่งเธอและเพื่อนๆ ไปเที่ยวผับกลางคืนเพื่อพักผ่อนหลังจากสอบเสร็จ บรรยากาศในผับคึกคัก เสียงเพลงดังกระหึ่ม แสงสีสาดส่องไปทั่วห้อง

เจนเดินเข้าไปในผับพร้อมกับเพื่อนๆ ของเธอ เสียงหัวเราะและความสนุกสนานทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย ท่ามกลางฝูงชนที่เต้นและดื่มเครื่องดื่ม เธอสังเกตเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่บาร์คนเดียว ใบหน้าเขาดูเศร้าสร้อยและเหงาหงอยแม้ว่าแวดล้อมจะเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

ชายคนนั้นคืออาทิตย์ หนุ่มที่เจนเคยเห็นผ่านๆ ในมหาวิทยาลัย เขามีชื่อเสียงว่าเป็นคนเก่งและมีเสน่ห์ แต่คืนนี้เขาดูแตกต่างออกไป นั่งอยู่ที่บาร์พร้อมกับแก้วเครื่องดื่มที่เกือบจะว่างเปล่า ใบหน้าแดงจากการดื่มและตาส่อแววความเศร้า

เจนรู้สึกถึงความห่วงใยและอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เธอเดินเข้าไปใกล้และนั่งลงข้างๆ อาทิตย์

"สวัสดีค่ะ อาทิตย์ ใช่ไหม?" เจนเริ่มต้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและเป็นมิตร

อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมองเธอ พลางพยักหน้าช้าๆ "ใช่ครับ คุณคือ...?"

"ฉันชื่อเจนค่ะ เราเคยเจอกันในมหาวิทยาลัย คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ดูไม่ค่อยดีเลย" เจนถามด้วยความห่วงใย

อาทิตย์ถอนหายใจยาว ก่อนจะตอบ "แค่รู้สึกเหมือนชีวิตมันหนักหน่วงเกินไป บางครั้งมันก็ยากที่จะรับมือ"

เจนพยักหน้า "ฉันเข้าใจ บางทีการพูดออกมาอาจช่วยให้รู้สึกดีขึ้น คุณอยากเล่าให้ฉันฟังไหม?"

อาทิตย์มองเธอด้วยความประหลาดใจ แต่ก็เริ่มเปิดใจเล่า "ผมมีปัญหาที่บ้าน พ่อแม่คาดหวังในตัวผมมาก ผมต้องเรียนเก่ง ต้องประสบความสำเร็จตามที่พวกเขาหวัง แต่บางครั้งมันก็เกินความสามารถของผม"

เจนฟังอย่างตั้งใจ "ฉันเข้าใจ การคาดหวังจากคนรอบข้างมันกดดันมากจริงๆ"

อาทิตย์พยักหน้า "ใช่ และไม่ใช่แค่เรื่องเรียน ความรักของผมก็ถูกครอบครัวกีดกัน ผมเคยมีแฟนที่รักมาก แต่ครอบครัวไม่ยอมรับ เธอจึงต้องเลิกกับผม ตอนนี้ผมรู้สึกเหงามาก เหมือนทุกอย่างรอบตัวมันพังทลาย"

เจนจับมืออาทิตย์เบาๆ "มันต้องเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับคุณ แต่ว่าคุณไม่ต้องผ่านมันคนเดียวนะ ฉันอยู่ตรงนี้ ถ้าคุณต้องการใครสักคนที่จะฟัง"

อาทิตย์ยิ้มเศร้าๆ "ขอบคุณนะเจน ผมไม่คิดว่าจะมีใครสนใจฟังผมขนาดนี้"

เจนยิ้มตอบ "บางครั้งการมีคนฟังและเข้าใจก็ช่วยได้มาก ฉันเองก็เคยผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาเหมือนกัน คุณไม่ได้อยู่คนเดียว"

อาทิตย์รู้สึกอุ่นใจขึ้น "คุณเป็นคนดีมากเลยเจน ผมไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี"

เจนหัวเราะเบาๆ "ไม่เป็นไรหรอก เราเป็นเพื่อนกันนะ คุณมีอะไรให้ฉันช่วยบอกได้เสมอ"

หลังจากคืนนั้น เจนและอาทิตย์ก็ติดต่อกันบ่อยขึ้น ทั้งสองคนพบว่าพวกเขามีความเข้ากันได้ดี ทั้งในเรื่องความคิด ความรู้สึก และความสนใจที่คล้ายคลึงกัน อาทิตย์เริ่มเปิดใจมากขึ้น และเจนก็ให้การสนับสนุนและกำลังใจอย่างเต็มที่ มิตรภาพของพวกเขาค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเป็นความรักที่ลึกซึ้ง

เวลาผ่านไปไม่กี่เดือน เจนและอาทิตย์ก็ตัดสินใจที่จะยกระดับความสัมพันธ์ขึ้นไปอีกขั้น พวกเขาตกลงใจเป็นแฟนกัน ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจากความห่วงใยและความเข้าใจทำให้พวกเขาเชื่อมั่นในกันและกัน อาทิตย์เริ่มรู้สึกว่าชีวิตของเขามีความหมายมากขึ้น และเจนก็รู้สึกว่าเธอพบคนที่เธอสามารถแบ่งปันทุกข์สุขด้วยได้

ในเวลานั้น อาทิตย์ตัดสินใจย้ายมาอยู่กับเจนที่ตึกมณีรัตน์ ซึ่งเป็นหอพักที่เงียบสงบและมีบรรยากาศดี ห้องพักของเจนอยู่ชั้นสาม มองเห็นวิวสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี เจนจัดห้องให้มีบรรยากาศอบอุ่นและน่าอยู่ ทั้งคู่ช่วยกันตกแต่งห้องด้วยของที่แต่ละคนชอบ อาทิตย์นำหนังสือที่เขารักมาใส่ในชั้นวาง และเจนก็นำต้นไม้เล็กๆ มาประดับเพื่อเพิ่มความสดชื่น

การที่อาทิตย์ย้ายมาอยู่กับเจนทำให้ทั้งสองคนมีเวลาร่วมกันมากขึ้น พวกเขาทำกิจกรรมหลายอย่างด้วยกัน เช่น ทำอาหาร ดูหนัง อ่านหนังสือ และเดินเล่นในสวนสาธารณะ ความใกล้ชิดและการสนับสนุนซึ่งกันและกันทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเติบโตขึ้นอย่างมั่นคง

จนกระทั่งเวลาผ่านไป เจนเริ่มสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมของอาทิตย์ เขาดูหมกมุ่นกับโทรศัพท์มากขึ้นเรื่อยๆ บ่อยครั้งที่เขาแอบไปโทรศัพท์ในที่ลับตา ทำให้เจนรู้สึกไม่สบายใจและสงสัยว่าเขากำลังปิดบังอะไรบางอย่าง

วันหนึ่ง ขณะที่เจนกำลังจัดโต๊ะอาหารเย็น เธอเห็นอาทิตย์รีบออกไปที่ระเบียงพร้อมโทรศัพท์ในมือ เขาพูดคุยด้วยเสียงที่เบาและกระซิบ เจนพยายามฟังแต่ก็ไม่ได้ยินอะไรมากนัก นอกจากคำว่า "รอก่อนนะ ผมจะรีบไป"

ความสงสัยในใจของเจนเริ่มก่อตัวเป็นความกังวลและความไม่ไว้ใจ การแอบไปโทรศัพท์ของอาทิตย์กลายเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง จนในที่สุด เจนตัดสินใจเผชิญหน้ากับเขาในคืนหนึ่งหลังจากที่เขากลับเข้าห้องดึก

"อาทิตย์ เราต้องคุยกัน" เจนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ขณะที่อาทิตย์ปิดประตูเข้ามา

อาทิตย์ถอนหายใจและหันมามองเจน "เรื่องอะไรอีกล่ะเจน?"

"เรื่องที่คุณติดโทรศัพท์และแอบไปคุยกับใครบางคน คุณปิดบังอะไรฉันอยู่ใช่ไหม?" เจนถามตรงๆ ด้วยความไม่พอใจ

อาทิตย์ขมวดคิ้วและถอนหายใจหนักๆ "เจน มันไม่มีอะไรหรอก คุณกังวลเกินไป"

"ถ้าไม่มีอะไรจริง ทำไมต้องแอบไปคุย ทำไมไม่บอกฉันตรงๆ?" เจนย้ำถามด้วยความรู้สึกโกรธและเสียใจ

การเถียงกันรุนแรงขึ้น ทั้งสองคนต่างไม่ยอมถอย ทำให้บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียด ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน อาทิตย์มักหนีออกไปข้างนอก ปล่อยให้เจนอยู่คนเดียวท่ามกลางความสับสนและความเจ็บปวด

วันหนึ่งหลังจากการทะเลาะกันอย่างรุนแรง อาทิตย์หนีออกไปข้างนอกอีกครั้ง เจนนั่งอยู่คนเดียวในห้อง ความเงียบที่ปกคลุมทำให้ความเหงาและความเสียใจเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เธอรู้สึกหมดแรงและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป

อาทิตย์กลับเข้าห้องอีกทีตอนดึก เขาไม่พูดอะไรและเดินตรงไปที่เตียง เจนนอนอยู่แต่ไม่หลับ น้ำตาที่ไหลออกมาไม่อาจหยุดได้ ความรักและความหวังที่เคยมีเริ่มสลายไปกับปัญหาที่พวกเขาเผชิญ

เจนรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอาทิตย์เริ่มเข้าสู่จุดที่ยากจะกลับมาเหมือนเดิม แม้ว่าเธอจะพยายามเข้าใจและหาทางแก้ไข แต่ดูเหมือนว่าช่องว่างระหว่างพวกเขายิ่งขยายกว้างขึ้นเรื่อยๆ ความเจ็บปวดและความสงสัยยังคงคอยทิ่มแทงใจเธอทุกครั้งที่อาทิตย์หลบออกไป โทรศัพท์ในมือเป็นสัญลักษณ์ของความลับที่เธอไม่อาจเข้าถึงได้

กระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่เจนกำลังเดินกลับมาจากการซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อในยามเย็น เธอบังเอิญได้ยินเสียงอาทิตย์คุยโทรศัพท์ขณะที่เดินผ่านทางเดินในตึกมณีรัตน์ เสียงของเขาชัดเจนและเต็มไปด้วยความรู้สึก

"ผมคิดถึงคุณ....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม..."

เจนหยุดชะงัก เสียงที่ได้ยินทำให้เธอรู้สึกสับสนและสงสัย เธอแอบมองไปยังมุมที่อาทิตย์ยืนอยู่ เห็นเขาเอาโทรศัพท์แนบหูและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เจนรู้สึกหัวใจเต้นแรงและความไม่ไว้ใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากอาทิตย์วางสาย เจนตัดสินใจเดินไปถามเขาโดยตรง "อาทิตย์ นั่นใคร? คุณคุยกับใครอยู่?"

อาทิตย์สะดุ้งและหันมามองเจนด้วยความตกใจ "เจน...ผม..."

"บอกฉันมาตรงๆ คุณคุยกับใคร?" เจนถามด้วยน้ำเสียงเข้มและดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

อาทิตย์พยายามหลีกเลี่ยงสายตาของเจน "มันไม่สำคัญหรอกเจน"

"ไม่สำคัญเหรอ? คุณบอกฉันได้ไหมว่าคุณคุยกับใคร?" เจนย้ำคำถามด้วยความโกรธ

สุดท้ายอาทิตย์ยอมเปิดเผยความจริง "ผมคุยกับแฟนเก่า เธอพักอยู่ที่นี่ ที่ตึกนี้ ชั้นสาม"

เจนรู้สึกเหมือนโลกถล่มลงมา "อะไรนะ? คุณหมายความว่าเธอพักอยู่ที่นี่ ตึกเดียวกับเราเหรอ?"

อาทิตย์พยักหน้า "ใช่ ผมรู้ว่ามันฟังดูแย่ แต่ผมไม่รู้จะทำยังไงดี เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันและแก้ไข"

เจนรู้สึกโกรธและเจ็บปวด "คุณแอบคุยกับเธอมาตลอด ทั้งที่เราอยู่ด้วยกัน คุณไม่คิดจะบอกฉันเลยเหรอ?"

การทะเลาะกันครั้งนี้รุนแรงมากขึ้น ทั้งสองคนต่างไม่ยอมถอย เจนรู้สึกถูกทรยศและไม่เข้าใจว่าทำไมอาทิตย์ถึงทำแบบนี้

"คุณรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องรู้ความจริงแบบนี้?" เจนตะโกนด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

อาทิตย์พยายามอธิบาย "เจน ผมขอโทษ แต่ผมไม่รู้จะทำยังไง มันเป็นเรื่องซับซ้อน..."

"ไม่ซับซ้อนอะไรทั้งนั้น คุณควรจะบอกฉันตรงๆ ไม่ใช่แอบไปคุยกับเธอแบบนี้" เจนพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธและความผิดหวัง

อาทิตย์พยายามจะจับมือเจนแต่เธอปัดมือเขาออก "เจน ได้โปรด ฟังผมก่อน"

เจนส่ายหัว "ฉันไม่รู้ว่าจะฟังอะไรอีกแล้ว อาทิตย์ เราคงไปต่อกันไม่ได้ ถ้าคุณยังไม่สามารถเปิดใจกับฉันได้"

ความเงียบเข้ามาครอบคลุมทั้งสองคน อาทิตย์ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ และเจนก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความรู้สึกที่ถูกทรยศนี้

การทะเลาะกันในครั้งนี้ทำให้ทั้งสองคนรู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเข้าสู่จุดวิกฤติ ความเชื่อใจและความรักที่เคยมีเริ่มสลายไปพร้อมกับความจริงที่เปิดเผยออกมา อาทิตย์หันหลังเดินออกจากห้อง ปล่อยให้เจนนั่งอยู่คนเดียวท่ามกลางความเสียใจและความสับสน

อาทิตย์กลับเข้าห้องตอนดึก ร่างสูงใหญ่ของเขาดูเงียบสงบผิดปกติ เขาเดินเข้ามาโดยไม่พูดอะไร ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความมั่นใจกลับดูเหนื่อยล้าและทุกข์ใจ เจนสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้ แต่เธอพยายามไม่สนใจ เธอรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ความเจ็บปวดที่สะสมมาตลอดทำให้เธอรู้ว่าความสัมพันธ์นี้มาถึงจุดจบแล้ว

เจนนอนอยู่บนเตียง โดยหันหลังให้กับอาทิตย์ที่นั่งลงบนโซฟา เธอพยายามหลับตาแต่ความคิดในหัวกลับวนเวียนไม่หยุด เธอคิดถึงช่วงเวลาที่พวกเขาเคยมีความสุขด้วยกัน คิดถึงความฝันและความหวังที่เคยวาดไว้ แต่ความจริงที่อาทิตย์แอบคุยกับแฟนเก่าทำให้ทุกอย่างพังทลาย

อาทิตย์นั่งเงียบอยู่บนโซฟา สายตาของเขาจ้องมองไปที่พื้น เขารู้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับเจนกำลังเข้าสู่จุดจบ แต่เขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อแก้ไขสถานการณ์นี้ ความเงียบในห้องทำให้บรรยากาศยิ่งหนักอึ้ง

ในใจของเจน เธอรู้ว่าการตัดสินใจบอกเลิกเป็นทางออกที่ดีที่สุด แม้ว่ามันจะเจ็บปวดแต่เธอไม่สามารถทนอยู่ในความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อใจและการทรยศได้ เธอตัดสินใจว่าจะบอกเลิกอาทิตย์ในตอนเช้าพรุ่งนี้ เพื่อให้ทั้งคู่สามารถเริ่มต้นใหม่ได้โดยไม่มีความลับและความเจ็บปวดนี้

ขณะที่เธอนอนอยู่ เธอพยายามเรียกความกล้าหาญที่จะเผชิญหน้ากับความจริงและเตรียมคำพูดที่ต้องการจะพูดออกไปในตอนเช้า หัวใจของเธอเต้นแรงแต่เธอก็รู้ว่านี่คือสิ่งที่ต้องทำ

"เจน..." เสียงอาทิตย์ดังขึ้นเบาๆ

เจนไม่ตอบ แต่เธอรู้สึกถึงความหนักใจในเสียงของเขา อาทิตย์ลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอก "ผมขอโทษสำหรับทุกอย่าง..."

เจนยังคงเงียบ ไม่อยากให้คำพูดของเขาทำให้ใจเธอสั่นคลอน เธอรู้ว่าคำขอโทษเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม

อาทิตย์หันกลับมามองเจนที่นอนหันหลังให้ เขารู้สึกว่าคำขอโทษของเขาไม่มีน้ำหนักพอที่จะเยียวยาความเจ็บปวดของเจน "ผมหวังว่าเราจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ แต่ถ้ามันไม่เป็นอย่างนั้น ผมก็เข้าใจ"

เจนปิดตาแน่น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เธอรู้ว่านี่คือคำบอกลาในแบบของอาทิตย์ ความเงียบเข้ามาครอบคลุมอีกครั้ง จนกระทั่งอาทิตย์เดินกลับไปนั่งบนโซฟาและหลับตาลง

คืนนั้นเต็มไปด้วยความเงียบและความสับสนในใจของทั้งสองคน เจนรู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่เธอต้องตัดสินใจขั้นสุดท้าย แม้ว่ามันจะเจ็บปวด แต่เธอก็รู้ว่านี่คือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเธอและอาทิตย์

รุ่งเช้า...

เจนตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในใจ เธอจำได้ว่าต้องบอกเลิกกับอาทิตย์ในวันนี้ แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากนอกห้อง

"กรี๊ดดดดดด....ช่วยด้วยค่ะ มีคนเสียชีวิต ช่วยด้วย!"

เสียงร้องโวยวายทำให้เจนและอาทิตย์สะดุ้งตื่น ทั้งสองคนรีบลุกขึ้น และวิ่งออกไปหน้าห้อง พวกเขาเห็นแม่บ้านกำลังตะโกนโวยวายอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง

อาทิตย์รีบวิ่งไปที่ห้องนั้นทันที เขาเห็นแม่บ้านยืนตัวสั่น พยายามบอกเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

"พิมพ์ดาว!! ทำไมเป็นแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น?" อาทิตย์เสียงสั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม

เจนตามมาถึงพอดี เธอเห็นอาทิตย์ยืนอยู่หน้าห้องและเข้าไปดูสถานการณ์ข้างใน ภาพที่เห็นทำให้เธอรู้สึกช็อก ห้องนั้นเต็มไปด้วยความวุ่นวายและความโกลาหล พิมพ์ดาว นอนนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดขาว ไม่มีสัญญาณของชีวิต

เจนยืนตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป ในขณะที่แม่บ้านยังคงร้องไห้และตะโกนขอความช่วยเหลือ

"เจน เราต้องเรียกตำรวจ" อาทิตย์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเรียกตำรวจอย่างรวดเร็ว

เจนพยักหน้าและพยายามทำตัวให้สงบ เธอเข้าไปปลอบแม่บ้านที่ยังคงร้องไห้อยู่ "ใจเย็นๆ นะคะ ตำรวจกำลังมา เราจะจัดการเรื่องนี้"

ไม่นานนัก ตำรวจก็มาถึงที่เกิดเหตุ พวกเขาเริ่มทำการตรวจสอบสถานที่และสอบถามผู้ที่เกี่ยวข้อง อาทิตย์ให้ความร่วมมือกับตำรวจอย่างเต็มที่ เขาพยายามอธิบายสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับพิมพ์ดาว ซึ่งเป็นแฟนเก่าของเขาและเพิ่งกลับมาเจอหน้ากันอีกครั้งในช่วงนี้

เจนยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกสับสนและเสียใจ ไม่เพียงแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ยังรวมถึงความลับที่ถูกเปิดเผยเมื่อวานนี้ เธอรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปในวงวนของปัญหาที่ซับซ้อนและยากจะหลุดพ้น

เมื่อการสอบสวนเริ่มต้นขึ้น เจนและอาทิตย์ถูกสอบถามเป็นพยาน พวกเขาต้องเล่าทุกอย่างที่รู้และเห็นในเช้านี้ อาทิตย์รู้สึกเสียใจและโทษตัวเองที่ไม่ได้ทำอะไรเพื่อช่วยพิมพ์ดาวในช่วงเวลาที่ยากลำบาก

หลังจากให้การกับตำรวจ เจนและอาทิตย์กลับมาที่ห้อง ทั้งสองคนนั่งเงียบอยู่บนเตียง สับสนและเหนื่อยล้าจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

"เจน..." อาทิตย์เริ่มพูด แต่เจนยกมือขึ้นเพื่อหยุดเขา

"อาทิตย์ ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้เราต้องทำใจให้สงบและรอผลการสอบสวน" เจนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

อาทิตย์พยักหน้า "ผมรู้ เจน ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้"

เจนถอนหายใจ "ฉันเข้าใจ แต่ตอนนี้เราต้องตั้งสติและรอให้ความจริงถูกเปิดเผย"

ความเงียบเข้ามาครอบคลุมทั้งสองคนอีกครั้ง ขณะที่พวกเขานั่งรอข่าวจากตำรวจ เจนรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่เธอต้องตัดสินใจเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับอาทิตย์ แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เธอต้องทบทวนทุกอย่างใหม่

ในใจของเจน เธอยังรักอาทิตย์อยู่มาก ความทรงจำที่ดีที่พวกเขามีร่วมกันยังคงเป็นสิ่งที่เธอหวงแหน และเธอรู้ว่านี่เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากสำหรับอาทิตย์ การสูญเสียพิมพ์ดาวและปัญหาที่เกิดขึ้นทำให้เขาเครียดและสับสน

เจนสูดหายใจลึกก่อนจะพูดขึ้น "อาทิตย์..."

อาทิตย์เงยหน้ามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า "เจน ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างจริงๆ"

เจนจับมือของอาทิตย์เบาๆ "ฉันรู้ว่าคุณเสียใจ และฉันก็เสียใจเช่นกัน เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน"

อาทิตย์มองเธอด้วยความประหลาดใจ "คุณหมายความว่ายังไง?"

เจนยิ้มอ่อนๆ "ฉันยังรักคุณอาทิตย์ ฉันรู้ว่าคุณกำลังเจอช่วงเวลาที่ยากลำบาก และฉันไม่อยากทิ้งคุณไปในเวลานี้"

อาทิตย์จับมือเจนแน่น "ผมสัญญาเจน ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้คุณเสียใจอีก"

หลังจากพิมพ์ดาวเสียชีวิตได้เจ็ดวัน ตึกมณีรัตน์ที่เคยเงียบสงบกลับกลายเป็นสถานที่ที่มีบรรยากาศแปลกประหลาด เรื่องแปลกๆ เริ่มเกิดขึ้นจนผู้คนในตึกเริ่มรู้สึกหวาดกลัวและไม่สบายใจ

ในคืนแรกหลังจากครบเจ็ดวัน มีคนบอกว่าได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆ ดังมาจากทางเดินชั้นสาม เสียงนั้นฟังดูเหมือนเสียงของผู้หญิงที่กำลังเศร้าและโศกเศร้า มันทำให้ผู้ที่ได้ยินรู้สึกหนาวสั่นและไม่กล้าออกจากห้องในเวลากลางคืน

เจนและอาทิตย์ก็ไม่เว้น ทั้งสองคนรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เจนมักจะฝันเห็นพิมพ์ดาวในทุกคืน เธอเห็นภาพของพิมพ์ดาวยืนอยู่หน้าห้องหมายเลข 27 มองจ้องเธอด้วยสายตาเศร้าโศก บางครั้งเจนตื่นขึ้นมากลางดึกและรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่ในความมืด

อาทิตย์ก็เช่นกัน เขามักจะได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ เดินไปมาภายนอกห้อง บางครั้งก็มีเสียงเหมือนประตูเปิดและปิดเอง เขารู้สึกว่าพิมพ์ดาวยังคงอยู่ใกล้ๆ และเธอกำลังพยายามบอกอะไรบางอย่าง

วันหนึ่งเจนตัดสินใจพูดกับอาทิตย์

"ฉันได้ยินเสียงพิมพ์ดาว อาทิตย์ ฉันฝันถึงเธอเกือบทุกคืน" เจนพูดด้วยความกลัว

อาทิตย์หน้าเคร่งเครียด "ผมก็รู้สึกเหมือนกัน เจน เราต้องทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้"

ทั้งสองคนตัดสินใจไปพบกับพระอาจารย์ที่วัดใกล้ๆ เพื่อขอคำปรึกษา พระอาจารย์รับฟังเรื่องราวทั้งหมดและแนะนำให้พวกเขาทำบุญและอุทิศส่วนกุศลให้พิมพ์ดาว เพื่อให้วิญญาณของเธอได้ไปสู่สุขคติ

"บางทีดวงวิญญาณของเธอยังมีเรื่องค้างคาใจ ยังไม่สามารถไปที่สงบได้ ต้องทำบุญให้เธอเพื่อปลดปล่อย" พระอาจารย์กล่าว

เจนและอาทิตย์ทำตามคำแนะนำ พวกเขาทำบุญใหญ่และอุทิศส่วนกุศลให้พิมพ์ดาว พร้อมทั้งสวดมนต์ภาวนาให้เธอไปสู่สุขคติ

หลังจากทำบุญและสวดมนต์เสร็จ เจนและอาทิตย์รู้สึกได้ว่าบรรยากาศในตึกเริ่มสงบลง เสียงร้องไห้และเสียงฝีเท้าลึกลับหายไป พวกเขารู้สึกว่าพิมพ์ดาวได้รับการปลดปล่อยและได้ไปสู่ที่สงบแล้ว

เมื่อเวลาผ่านไปสามเดือน บรรยากาศในตึกมณีรัตน์กลับมืดมัวเหมือนเดิม ความน่ากลัวกลั่นแกล้งอยู่ทุกมุมของตึก และสิ่งนี้กลับเป็นประจำทุกคืน 

ทุกคืนเมื่อมืดลง เสียงเดินไปมาตรงทางเดินของตึกก็ปรากฏอยู่อีกครั้ง มันไม่ใช่เสียงเดินของมนุษย์ มันเป็นเสียงของบางสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ มันสร้างความรู้สึกของความหวาดกลัวและความไม่สบายใจในใจของผู้อยู่ในตึก

แม้ว่าเจนและอาทิตย์จะพยายามหาทางออก แต่ความกลัวและความสงสารให้กับตึกที่เคยเป็นบ้านของพิมพ์ดาว ทำให้พวกเขายังคงอยู่ที่นี่ เจนรู้ดีว่าความรู้สึกผิดในใจของอาทิตย์ ทำให้เขาไม่สามารถย้ายออกจากที่นี่ได้ จนกว่าความจริงเรื่องพิมพ์ดาวจะถูกเปิดเผย

ผ่านมาแล้วแปดปี อาทิตย์ยังคงคิดถึงพิมพ์ดาว เจนรู้เรื่องนี้ดี เจนหวังว่าซักวันอาทิตย์จะลืมพิมพ์ดาวได้ และกลับมารักเธออย่างเต็มหัวใจ

.

เมื่อเจนเล่าจบ สีหน้าเธอสลดลงอย่างชัดเจน ทั้งขิมและแก้มนิ่งฟังเรื่องราวด้วยความรู้สึกเศร้าใจ พวกเขาสงสารเพื่อนของเขาที่ต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมานที่ยังคงหดหู่อยู่ในใจ พวกเขาไม่เคยรู้เลย ว่าภายใต้ความสดใสของเจน จะเก็บซ่อนความทุกข์ไว้มากมายขนาดนี้

"วันนี้พวกเราไปทำบุญให้พิมพ์ดาวกันไหม" แก้มเสนอ

"ก็ดีเหมือนกันนะ เพื่อความสบายใจของพวกเราด้วย ฉันยังขนลุกไม่หายเลย ภาพในฝันเมื่อคืน สายตาที่โกรธเเค้นของเธอ ยังติดตาฉันอยู่เลย" ขิมพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว

เมื่อทั้งสามคนตัดสินใจไปทำบุญให้พิมพ์ดาว พวกเขาขับรถมุ่งหน้าไปที่วัดใกล้มหาวิทยาลัย เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

"ขิม! ระวัง!" เสียงเจนกับแก้มตะโกนขึ้นพร้อมกัน

เอี๊ยดดด.....โครม!!...

มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตัดหน้ารถ นั่นทำให้ขิมต้องหักพวงมาลัยเพื่อหลบกะทันหัน และรถของพวกเขาชนต้นไม้ข้างทางที่มุมถนน

เสียงกระหึ่มและเสียงหยุดรถกระทันหัน ทำให้เกิดเสียงหวีดเหวี่ยงของเครื่องยนต์ 

อย่างไรก็ตาม เจน แก้ม และขิม ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ขิม: "เจน แก้ม พวกแกเป็นอะไรมั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

เจน: "ไม่เป็นไร หัวของฉัน... เจ็บไม่มาก"

แก้ม: "เจน! ขิม! พวกเรารีบไปดูผู้หญิงคนนั้นเถอะ!"

ทั้งสามคนรีบออกจากรถเพื่อไปดูอาการของผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ต้องประหลาดใจ เมื่อไม่พบใครเลย

เจน: "ผู้หญิงที่ตัดหน้ารถเรา หายไปไหนแล้ว"

แก้ม: "นั่นสิ เห็นชัดๆว่าเธอโดนรถเฉี่ยว พวกเราลองหารอบๆดู เผื่อเธออยู่ริมถนน"

ขิม: "หาจนทั่วแล้ว ไม่เจอเลย เป็นไปได้ยังไง เธอไม่น่าจะหายไปเร็วขนาดนี้นะ" 

ขณะที่ทั้งสามกำลังงงงวยอยู่นั้น มีรถคันหนึ่งหยุดอยู่ริมถนน และลงมาดูพวกเขา ผู้หญิงสองคนที่ลงมา เจนจำได้ว่าพักอยู่ตึกเดียวกับเธอ คนหนึ่งคือ...มิ้นที่พักห้องของพิมพ์ดาว ส่วนอีกคนน่าจะอยู่ชั้นสอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***