ตอนที่ 8 - เธอคนนั้น

เจน...หญิงสาวที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง พักอยู่ที่ตึก "มณีรัตน์" กับอาทิตย์ แฟนหนุ่มของเธอที่ห้องหมายเลข 23 เจนทำงานเป็นพนักงานออฟฟิศและมีชีวิตที่เต็มไปด้วยกิจกรรมและความสนุกสนาน เธอมีเพื่อนสนิทสองคน คือ แก้ม สาวร่าเริงที่ชอบการผจญภัย และขิม สาวสองที่มีอารมณ์ขันและความสามารถในการทำให้ทุกคนหัวเราะ

เย็นวันหนึ่งหลังเลิกงาน เจนเดินออกมาจากออฟฟิศพร้อมกับเพื่อนสนิทสองคน คือ แก้ม และขิม ขณะที่พวกเธอกำลังเดินไปที่รถ เจนก็เอ่ยขึ้นมา

"แก้ม ขิม เย็นนี้พวกแกว่างไหม?" เจนถามด้วยรอยยิ้มกว้าง

แก้มมองไปที่ขิมแล้วตอบ "ก็ว่างนะ ทำไมเหรอ?"

"ฉันอยากชวนพวกแกไปปาร์ตี้" เจนพูดพร้อมกับแววตาเป็นประกาย "มีผับใหม่เปิดในเมือง ฉันได้ยินมาว่าบรรยากาศดีมากเลย"

ขิมยิ้มกว้าง "หื้ม! น่าสนใจนะ จัดไป เราไม่พลาดอยู่แล้ว" ขิมตอบพร้อมแววตาเป็นประกาย

แก้มพยักหน้า "งั้นก็ดีเลย ฉันจะกลับไปเตรียมตัวที่บ้านก่อน"

ขิมเสริม "แล้วพวกเราจะนัดเจอกันกี่โมงดี?"

เจนคิดสักครู่แล้วตอบ "สักสองทุ่มเป็นไง? เราจะได้มีเวลาเตรียมตัวกันให้สวยๆ ก่อน"

ขิมพยักหน้า "ตกลง! งั้นฉันจะไปรับพวกแกสองทุ่มนะ เตรียมตัวให้พร้อม"

หลังจากแยกย้ายกันไปเตรียมตัวที่บ้าน เมื่อถึงเวลา ขิมขับรถมารับแก้มที่บ้านก่อน และทั้งสองก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่หอพักของเจน ตึก "มณีรัตน์" ในคืนที่เงียบสงบและอากาศเย็นสบาย แต่ทว่าบรรยากาศกลับชวนให้รู้สึกหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อรถของขิมเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าตึกมณีรัตน์ แก้มก็เริ่มรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านเข้ามาในรถทั้งๆ ที่หน้าต่างปิดสนิท

"แก ขนลุกไหม?" แก้มเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย

ขิมพยักหน้าและมองไปรอบๆ ด้วยสายตาหวาดระแวง "ใช่ รู้สึกเหมือนกัน แปลกมากเลยนะ ฉันเคยมารับเจนที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย"

ทั้งสองสาวก้าวลงจากรถอย่างระมัดระวัง และมองไปรอบๆ ตึกที่ดูเก่าและมีแสงไฟสลัวๆ จากทางเดินขึ้นตึก บรรยากาศเงียบสงัดผิดปกติ ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาแม้แต่เสียงจิ้งหรีดร้อง

ขณะที่พวกเธอเดินเข้าไปใกล้ตึก ขิมรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมา เธอหยุดเดินและหันไปมองรอบๆ แต่ไม่พบใครเลย มีเพียงเงาของต้นไม้ที่โยกไหวไปมาตามลม

"ขิม แกว่าเราควรไปไหม?" แก้มถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ

ขิมสูดหายใจลึกๆ และพยักหน้า "เรามารับเจน ไปกันเถอะ ไม่ต้องคิดมาก"

ทั้งสองสาวเดินเข้ามาใกล้ประตูหน้าของตึก ขิมก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจเย็นๆ ที่พัดผ่านต้นคอของเธอ เธอหันไปมองแก้ม ซึ่งดูเหมือนจะรู้สึกถึงสิ่งเดียวกัน

"แก แกได้ยินไหม?" ขิมถามเบาๆ

"ได้ยิน... เหมือนมีคนกระซิบอะไรบางอย่าง" แก้มตอบอย่างหวาดกลัว

พวกเธอยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเห็นเจนกำลังวิ่งมาทางหน้าตึก

"เฮ้ พวกเธอมาถึงแล้ว! ฉันพร้อมแล้ว ไปกันเถอะ!" เจนพูดด้วยความตื่นเต้น

ขิมและแก้มมองหน้ากันด้วยความโล่งใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเจน จากนั้นพวกเธอก็รีบขึ้นรถและออกเดินทางไปที่ผับ ปล่อยให้ความรู้สึกหวาดกลัวที่หน้าตึกมณีรัตน์ค่อยๆ จางหายไปเมื่อพวกเธอได้อยู่ในสถานที่ที่สว่างไสวและมีเสียงดนตรีสนุกสนาน

เมื่อพวกเธอเดินเข้าไปในผับ บรรยากาศที่ต่างออกไปจากหน้าตึกมณีรัตน์ก็ทำให้พวกเธอรู้สึกผ่อนคลายทันที แสงไฟนีออนหลากสีสันกระพริบระยิบระยับทั่วทั้งห้อง เสียงเพลงดังกระหึ่มและจังหวะเบสที่กระแทกเข้ากับพื้นสร้างความรู้สึกตื่นเต้นและพลังงานที่ล้นเหลือ

ผับมีผู้คนพลุกพล่าน บางคนยืนเต้นกลางฟลอร์ บางคนจับกลุ่มพูดคุยกันที่โต๊ะบาร์ พนักงานเสิร์ฟเดินไปมาอย่างรวดเร็วเพื่อให้บริการแขกที่มาเยือน ทุกคนดูมีความสุขและสนุกสนานกับค่ำคืนที่ยาวนานนี้

เจน แก้ม และขิมพากันเดินไปที่บาร์เพื่อสั่งเครื่องดื่ม "ค็อกเทลหนึ่งแก้วค่ะ" เจนสั่งด้วยรอยยิ้ม

แก้มและขิมก็สั่งเครื่องดื่มของตัวเอง จากนั้นพวกเธอก็พากันไปที่ฟลอร์เต้น แสงไฟจากลูกบอลดิสโก้หมุนวนอยู่เหนือหัว แสงสีสลับกันไปมาสร้างบรรยากาศที่น่าตื่นเต้น

"นี่แหละที่ฉันต้องการ!" ขิมพูดด้วยเสียงตื่นเต้นพร้อมกับยกแก้วขึ้น "เพื่อค่ำคืนที่สนุกสุดเหวี่ยง!"

ทั้งสามคนกำลังเต้นอย่างสนุกสนานกันอยู่กลางฟลอร์ เสียงเพลงดังกระหึ่มและแสงไฟสลับกันไปมา ขิมยกแก้วค็อกเทลขึ้นและประกาศเสียงดังเพื่อให้เพื่อนๆ ได้ยิน

"วันนี้ ฉันต้องเจอหนุ่มที่ถูกใจซักคนให้ได้!" ขิมพูดด้วยรอยยิ้มกว้างและดวงตาที่เป็นประกาย

เจนหัวเราะและตอบ "แน่นอนขิม! ฉันว่าแกเตรียมพร้อมสุดๆ แล้วคืนนี้"

แก้มพยักหน้าเห็นด้วย "ใช่เลย! พวกเราจะช่วยแกดูเอง"

ขิมยิ้มและหันไปมองรอบๆ ฟลอร์ "พวกแกช่วยฉันสแกนดูหน่อยนะ ฉันไม่อยากพลาด"

เจนยกแก้วขึ้น "เพื่อขิม! ขอให้คืนนี้เจอหนุ่มในฝันนะ!"

ทั้งสามคนชนแก้วกันและหัวเราะเสียงดัง จากนั้นก็เริ่มมองหาหนุ่มๆ ที่น่าสนใจในผับ ขิมยืนเต้นโยกไปมาแต่สายตายังสอดส่องหาหนุ่มๆ ที่เธออาจจะสนใจ

แก้มพูดขึ้นมา "นั่นไงขิม! ผู้ชายคนนั้นดูดีนะ ลองเข้าไปทำความรู้จักดูสิ"

ขิมมองตามที่แก้มชี้และพยักหน้า "โอเค! ฉันจะลองดู!"

เจนและแก้มยิ้มและส่งเสียงเชียร์ให้ขิม "สู้ๆ นะขิม! ไปเลย!"

ขิมสูดหายใจลึกๆ แล้วเดินเข้าไปหาหนุ่มที่แก้มชี้ไว้ ขณะที่เจนและแก้มมองตามด้วยความสนใจและตื่นเต้น หวังว่าเพื่อนของพวกเธอจะโชคดีในคืนนี้ ขิมยิ้มและพูดคุยกับหนุ่มคนนั้นอยู่สักพัก แต่จากท่าทางของเขา เจนและแก้มเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ค่อยดี

ไม่นานนัก ขิมก็เดินกลับมาที่โต๊ะด้วยใบหน้าที่คอตกและแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง "เขามีแฟนแล้วล่ะแก" ขิมบอกเสียงเบา

เจนและแก้มรีบปลอบใจเพื่อน "ไม่เป็นไรหรอกขิม ยังมีผู้ชายดีๆ อีกเยอะในผับนี้" เจนพูดพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ

แก้มพยักหน้า "ใช่ เรามาสนุกกันต่อเถอะ อย่าให้เรื่องนี้มาทำลายค่ำคืนของเราเลย"

ขิมพยักหน้าและยิ้มกลับอย่างอ่อนโยน "ขอบใจนะพวกแก พวกแกทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก"

เจนยกแก้วขึ้น "ดื่มกันต่อเถอะ! คืนนี้เรามาสนุกกันให้เต็มที่!!

ทั้งสามคนชนแก้วกันและหัวเราะ จากนั้นก็เริ่มเต้นและดื่มกันต่อด้วยความสนุกสนาน จนเวลาล่วงเลย ผับเริ่มเงียบลงและดนตรีค่อยๆ หยุดเล่น นักเที่ยวเริ่มทยอยกลับบ้าน บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยเสียงเพลงและผู้คนค่อยๆ กลับสู่ความเงียบสงบ เจน แก้ม และขิมยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะ เหนื่อยและสนุกสนานกับค่ำคืนที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและมิตรภาพ

เจนมองนาฬิกาแล้วพูดขึ้น "ดึกมากแล้ว พวกเราไปนอนที่ห้องฉันกันเถอะ วันนี้แฟนฉันไม่อยู่ กลับไปต่างจังหวัด เราจะได้นอนด้วยกัน"

แก้มพยักหน้าเห็นด้วย "ก็ดีนะ ฉันว่าพวกเราน่าจะเมาไม่น้อยแล้ว ขับรถกลับคนเดียวคงไม่ปลอดภัย"

ขิมยิ้มและพูด "ตกลง! ไปนอนห้องเจนกันดีกว่า ฉันอยากนอนคุยกับพวกแกด้วย"

ทั้งสามคนช่วยกันเก็บของแล้วออกจากผับ เดินไปขึ้นรถของขิมที่จอดอยู่หน้าผับ ถนนที่เคยคึกคักตอนกลางคืนเริ่มว่างเปล่าและเงียบสงบ มีเพียงแสงไฟจากทางถนนที่ส่องสว่างเป็นจุดๆ ทำให้บรรยากาศตอนดึกยิ่งเงียบเหงา

เมื่อขับมาถึงตึก "มณีรัตน์" ทั้งสามคนก็พากันขึ้นไปยังห้องหมายเลข 23 ของเจน เจนเปิดประตูและเชิญเพื่อนๆ เข้ามาในห้อง

"ยินดีต้อนรับสู่ห้องของฉัน เชิญตามสบายเลย" เจนพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

แก้มและขิมพากันนั่งลงบนโซฟา "ห้องน่ารักดีนะเจน" ขิมพูดชม

เจนยิ้มและตอบ "ขอบใจจ้ะ พวกเราคงต้องนอนรวมกันบนเตียง ฉันจะไปเอาหมอนและผ้าห่มมาให้"

ทั้งสามคนจัดแจงที่นอนบนเตียงและโซฟา แล้วเริ่มคุยกันอย่างสนุกสนานต่อ ขิมเล่าเรื่องราวตลกๆ ที่เกิดขึ้นในผับ และแก้มก็คอยเสริมเรื่องราวเหล่านั้น เสียงหัวเราะและการพูดคุยเต็มไปด้วยความสนุกสนานและมิตรภาพ

จนกระทั่งทุกคนเริ่มรู้สึกง่วง พวกเธอก็พากันนอนลงและหลับไป บรรยากาศในห้องค่อยๆ เงียบสงบ เสียงเพลงจากผับและความคึกคักที่พวกเธอเคยสัมผัสได้จางหายไป เหลือเพียงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของทั้งสามคนที่นอนหลับอยู่ในห้อง

กลางดึก ขณะที่ความเงียบสงัดปกคลุมทั่วห้อง ขิมและแก้มพลันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงบางอย่างที่มาจากหน้าประตูห้อง มันเป็นเสียงคนเดินเท้า เสียงฝีเท้าดังก้องในความเงียบของตึก สัมผัสได้ถึงความหนักเบาของฝีเท้าที่เดินวนไปมาอยู่หน้าห้อง

แก้มลุกขึ้นมานั่งด้วยความตกใจ "ขิม แกได้ยินเสียงอะไรไหม?" เธอกระซิบถามเพื่อนด้วยเสียงสั่นเครือ

ขิมพยักหน้าช้าๆ "ใช่ ฉันได้ยิน มันเหมือนมีคนเดินอยู่หน้าห้องเรา"

เสียงฝีเท้ายังคงดังต่อเนื่อง ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกหวาดกลัว ขิมลุกขึ้นและเดินไปที่ประตูเพื่อฟังให้ชัดเจนขึ้น เธอพยายามมองผ่านตาแมว แต่ก็ไม่เห็นอะไรในความมืด

"เสียงใครกันนะ?" ขิมพูดเบาๆ ด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความกลัว

แก้มพยายามปลอบเพื่อน "อาจจะเป็นคนเมาที่เดินผิดทางก็ได้นะ แต่เราไม่ควรออกไปดูตอนนี้"

ทั้งสองคนหันมองหน้ากันด้วยความกังวล เสียงฝีเท้ายังคงวนเวียนอยู่หน้าประตู สร้างบรรยากาศที่น่ากลัวและไม่สบายใจ

"เราปลุกเจนดีไหม?" ขิมเสนอด้วยเสียงเบา

แก้มพยักหน้า "ดีนะ ปลุกเธอเถอะ"

ขิมเขย่าเจนเบาๆให้ตื่น "เจน ตื่นเถอะ มีอะไรบางอย่างอยู่หน้าห้องเรา"

ขิมพยายามปลุกเจน แต่เจนหลับสนิทมาก ปลุกยังไงเธอก็ไม่ตื่น ขิมจึงหันไปพูดกับแก้ม

"ไม่ต้องห่วง เราอยู่ด้วยกัน ไม่มีอะไรต้องกลัว"

เสียงฝีเท้าค่อยๆ หายไป และความเงียบสงบก็กลับมาอีกครั้ง ทั้งสองคนนอนบนเตียงด้วยความหวาดระแวงและรู้สึกไม่สบายใจ แม้จะพยายามนอนหลับอีกครั้ง แต่ความรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างอยู่ใกล้ๆ ทำให้พวกเธอไม่อาจหลับได้สนิทอีกต่อไป

"ครูด...ครูด...ครูด" 

ขิม: "มันคือเสียงอะไรน่ะ? มันกำลังพยายามเข้ามาในห้องใช่ไหม?"

แก้ม: "ไม่เอา! ทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะ? น่ากลัว!"

เสียงอะไรบางอย่างกำลังขูดประตู ขณะที่มีความสงสัย แต่ความกลัวของพวกเขาก็มากขึ้นตามไปด้วย พวกเขาหวังว่ามันเป็นเพียงแค่เรื่องราวธรรมดาในการสร้างความตื่นเต้น แต่ความจริงกลับทำให้พวกเขารู้สึกว่ากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ปลอดภัย

ขิม: "เราควรทำยังไงดี? ควรไปดูไหม?"

แก้ม: "ฉันว่าเราควรไปดู เพื่อให้แน่ใจว่ามันไม่มีอะไร อาจจะเป็นเสียงแมวก็ได้"

ขิมและแก้มเดินมาที่ประตูอย่างช้าๆ แต่ความกลัวกำลังเพิ่มขึ้นในใจของพวกเขาขึ้นเรื่อยๆ แก้มมองหน้าขิมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลและกลัวอย่างชัดเจน

แก้ม: "แก ฉันกลัว"

ขิมพยายามปลอบใจเพื่อนด้วยคำพูดที่อยากให้เชื่อว่าไม่มีอะไรเลย "ไม่มีอะไรหรอกแก น่าจะเป็นเสียงแมวแหละ"

แก้มยังคงมองหน้าขิมอย่างไม่แน่ใจ แต่ก็พยายามเชื่อคำพูดของเพื่อน

เมื่อไปถึงประตู ขิมส่องดูตาแมวแต่ก็ไม่พบอะไร

ขิม: "ไม่เห็นมีอะไรเลยแก"

ปัง! เสียงที่เตะประตูอย่างแรงทำให้ขิมและแก้มสะดุ้งตกใจ 

แก้ม: "เสียงอะไรอ่ะแก"

ขิม: "อาจจะมีลมพัดเอาของบางอย่างมาโดนประตูก็ได้" ขิมยังพยายามปลอบใจเพื่อน ว่ามันไม่มีอะไรที่น่ากลัว 

ขิมตัดสินใจเปิดประตูเพื่อให้แน่ใจว่าข้างนอกนั่น ไม่มีอะไรที่น่ากังวลจริงๆ

เมื่อขิมเปิดประตูอย่างช้าๆ แสงไฟจากภายนอกเพียงพอที่จะทำให้เห็นเงารางต่างๆ ในความมืดสลัว ขิมและแก้มค่อยๆยื่นหน้าออกไปมองข้างนอก หันซ้ายไม่เจออะไรที่ผิดปกติ แต่เมื่อกวาดสายตาไปทางขวากลับเห็นเงารางๆ เหมือนผู้หญิงใส่ชุดเดรสสีขาวยืนอยู่สุดทางเดิน

แก้ม: "ใครอ่ะแก คนใช่มั้ย"

ขิม: "น่าจะคนนะ ฉันก็มองเห็นไม่ค่อยชัด"

แก้ม: "ใครจะมายืนคนเดียวตอนตีสองวะแก"

ขิม: "เค้าอาจนอนละเมอก็ได้"

ในขณะที่ขิมและแก้ม กำลังสับสนว่าคนที่ยืนอยู่สุดทางเดินคือใคร ผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มเคลื่อนไหว ก้มหน้าเดินช้าๆมาทางที่สองคนยืนอยู่ ขิมและแก้มกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

เสียงฝีเท้าดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เมื่อมาถึงในระยะที่ขิมและแก้มมองเห็นได้ชัดเจน เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ 

"ใบหน้าของเธอซีดเซียว ชุดที่สวมใส่ขาดวิ่นมีคราบเลือดติดอยู่บนผ้า ดวงตาของเธอแดงฉาน น้ำตาไหลออกมาเป็นเลือดหยดลงบนพื้นอย่างช้าๆ ทีละหยด ทีละหยด"

กรี๊ดดดดดดดด!!!!!! ขิมและแก้มร้องลั่น เป็นลมสลบไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***