บทที่ 3 ความรู้สึกที่เริ่มชัดเจน

ตอนที่ 3: ความรู้สึกที่เริ่มชัดเจน

คืนวันนั้น พิชญ์กลับไปยังบ้านไม้หลังเก่าของเขา ท่ามกลางเสียงฝนที่ยังคงตกพรำๆ ภายในห้องที่เงียบสงัด ความคิดถึงใบหน้าและรอยยิ้มของกายกลับก้องอยู่ในใจเขามากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าเขาจะพยายามข่มใจเท่าไร แต่หัวใจก็เต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงกาย เขารู้ตัวแล้วว่าความรู้สึกที่เขามีให้กายไม่ใช่แค่ความชื่นชมแบบเพื่อนธรรมดาอีกต่อไป

เช้าวันต่อมา ฝนหยุดตก และบรรยากาศสดใสขึ้นหลังจากคืนที่ฝนกระหน่ำ ร้านกาแฟยังคงคึกคักไปด้วยลูกค้าที่แวะมาพักผ่อน แต่วันนี้กายไม่ได้มาที่ร้านเหมือนทุกวัน พิชญ์รู้สึกผิดปกติเล็กน้อย จึงตัดสินใจถามเจ้าของร้าน ซึ่งเป็นพ่อของกาย

“กายไม่ได้มาที่ร้านเหรอครับวันนี้?” พิชญ์ถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะฟังดูปกติ

“อ๋อ วันนี้กายต้องไปช่วยงานญาติที่ต่างหมู่บ้านนะ น่าจะกลับเย็นๆ เลยล่ะ” พ่อของกายตอบยิ้มๆ

พิชญ์พยักหน้ารับ แม้จะพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกผิดหวังไว้ แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง เขานั่งอยู่ที่มุมเดิมของร้าน หยิบกีตาร์ขึ้นมาและเริ่มเล่นเพลงที่เขาแต่งเอง เพลงที่มีทั้งความเหงาและความคิดถึงสะท้อนออกมาผ่านทำนองที่ชวนให้รู้สึกถึงการรอคอย

เย็นวันนั้นเมื่อร้านกาแฟปิด พิชญ์ยังคงอยู่ที่ร้านเพราะอยากรอเจอกาย ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นมาจากประตูร้าน เขาหันไปเห็นกายยืนอยู่ตรงนั้น แม้จะดูเหนื่อยล้า แต่ใบหน้ายังมีรอยยิ้มสดใสเหมือนเคย

“พี่พิชญ์ยังอยู่ที่นี่เหรอครับ?” กายถามอย่างแปลกใจเล็กน้อย

“พี่…อยากเจอกายน่ะ” พิชญ์ตอบเสียงแผ่ว แต่กลับเต็มไปด้วยความจริงใจ

กายยืนมองพิชญ์อย่างอึ้งๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ และเดินเข้ามานั่งข้างๆ พิชญ์ “ผมก็คิดถึงพี่นะครับ ตอนที่ทำงานก็อดคิดไม่ได้เลยว่าพี่จะทำอะไรอยู่”

พวกเขานั่งคุยกันอยู่ที่มุมนั้นเป็นเวลานาน จนแสงไฟในร้านเริ่มสลัวลง บรรยากาศเงียบสงบและมีเพียงเสียงจิ้งหรีดที่ดังอยู่รอบตัว ทั้งสองสบตากัน ความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเติมเต็มด้วยความรู้สึกที่ชัดเจนยิ่งขึ้น

หลังจากที่นั่งด้วยกันสักพัก กายพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เบาแต่มั่นคง “พี่พิชญ์… ถ้าวันหนึ่งผมบอกพี่ว่าผมรู้สึกกับพี่มากกว่าเพื่อน พี่จะรับมันได้ไหมครับ?”

พิชญ์เงียบไปชั่วครู่ เขารับรู้ถึงความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ แต่ก็ยังคงกลัวผลที่ตามมา เขามองกายด้วยสายตาที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความห่วงใย ก่อนจะตอบออกไปด้วยความมั่นใจ

“ถ้ากล้าพูด พี่ก็กล้ารับ…เพราะความรู้สึกของพี่เองก็คงไม่ต่างจากกาย”

กายยิ้มและยื่นมือไปจับมือของพิชญ์ ความอบอุ่นที่ส่งผ่านกันในค่ำคืนนั้นทำให้ทั้งสองคนรับรู้ว่า ระยะห่างที่เคยมีระหว่างพวกเขาเริ่มจางหายไป ทั้งคู่รู้แล้วว่าไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องเก็บซ่อนความรู้สึกนี้อีกต่อไป

ค่ำคืนนั้นจบลงด้วยเสียงฝนที่เริ่มโปรยปรายอีกครั้ง ทั้งสองเดินกลับบ้านไปด้วยกัน ท่ามกลางสายฝนที่เหมือนเป็นพยานแห่งคำสัญญาที่พวกเขาได้ให้แก่กัน ความรักที่เคยเป็นความลับในใจเริ่มเผยออกมาในที่สุด

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***