บทที่ 2 ระยะห่างในสายฝน

ตอนที่ 2: ระยะห่างในสายฝน

หลังจากคืนนั้นที่กายพูดถึงความกลัวในการรักใครสักคน พิชญ์ก็เริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ ในใจ ไม่ว่าเขาจะพยายามเพิกเฉยสักแค่ไหน แต่ทุกครั้งที่เขาเจอกาย หัวใจของเขาก็สั่นไหวอยู่เสมอ

ช่วงนี้ฝนตกแทบทุกวัน บรรยากาศชื้นเย็นปกคลุมไปทั่วหมู่บ้าน ราวกับเป็นฉากหนึ่งที่ถูกขีดเขียนไว้ให้เป็นที่บ่มเพาะความรู้สึกของพวกเขา ร้านกาแฟยังคงเป็นสถานที่พบปะของทั้งสองเช่นเดิม กายยังคงมาเล่นที่ร้านทุกครั้งที่มีเวลา บางวันเขาเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกว้างท่ามกลางหยาดฝน เปียกไปทั้งตัว แต่กลับสดใสเหมือนสายฝนทำให้เขามีความสุข

พิชญ์คอยมองดูทุกการกระทำของกาย และยิ่งเขาได้ใกล้ชิด เขาก็ยิ่งรับรู้ว่าตัวเองไม่อาจจะหักห้ามความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้อีกต่อไป

เย็นวันหนึ่ง กายเดินเข้ามาพร้อมกล่องขนมที่อบใหม่ กลิ่นหอมของขนมปังทำให้บรรยากาศในร้านดูอบอุ่นขึ้น กายนั่งลงข้างๆ พิชญ์ ก่อนจะยื่นขนมไปให้

“พี่พิชญ์ลองกินดูสิครับ ขนมปังที่ผมกับแม่ช่วยกันทำเมื่อเช้า” กายยิ้ม “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมลงมือทำจริงๆ”

พิชญ์รับขนมปังมาและลองกัดคำเล็กๆ รสชาติหวานนุ่มชวนให้อบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขายิ้มตอบ “อร่อยมากเลย เก่งนะเนี่ย”

กายหัวเราะอย่างเขินอายก่อนจะนั่งมองพิชญ์เล่นกีตาร์ต่อ เสียงกีตาร์คลอเบาๆ ไปกับเสียงฝนที่ตกกระทบหลังคาร้าน สายตาของทั้งสองสอดประสานกันในบางครั้ง ราวกับต่างคนต่างเข้าใจความรู้สึกที่ลึกซึ้งเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด

จนกระทั่งกายเงยหน้ามองพิชญ์อย่างจริงจัง และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่ชัดเจน

“พี่พิชญ์เคยมีใครที่รักมากๆ จนไม่กล้าจะบอกเขาไหมครับ?”

คำถามนั้นทำให้พิชญ์ชะงัก มือที่กำลังเล่นกีตาร์หยุดนิ่ง เขาหลบสายตาของกายไปทางหน้าต่าง มองเห็นเพียงหยาดฝนที่ไหลลงมาตามกระจก

“เคยนะ…” พิชญ์ตอบเสียงเบา “แต่ตอนนั้นพี่ไม่กล้าบอกเขา พี่กลัวว่าถ้าบอกไป แล้วเขาจะไม่รู้สึกแบบเดียวกัน พี่เลยเลือกที่จะเงียบไว้”

กายพยักหน้าเบาๆ ราวกับเข้าใจความรู้สึกนั้น “ผมเองก็เคยกลัวแบบนั้นเหมือนกัน แต่ผมก็คิดนะว่าบางครั้งเราควรจะกล้าเพื่อใครสักคน ถ้าเรารักเขาจริงๆ”

พิชญ์หันกลับมามองกายที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ แววตาของกายมีความหมายบางอย่างที่เขารู้สึกได้แต่ยังไม่กล้าแน่ใจ ความรู้สึกที่กำลังบ่มเพาะอยู่ในใจของทั้งสองเริ่มจะท่วมท้นขึ้นเรื่อยๆ

ขณะที่บทสนทนากำลังดำเนินไป เสียงโทรศัพท์ของกายดังขึ้น กายรับโทรศัพท์พร้อมสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันที

“แม่ต้องการให้ผมกลับไปช่วยงานที่บ้านตอนนี้ครับ ผมขอตัวก่อนนะพี่พิชญ์” เขาลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ ทิ้งให้พิชญ์นั่งมองตามด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ยากจะอธิบายได้

ก่อนที่กายจะก้าวออกจากร้าน เขาหันมามองพิชญ์เป็นครั้งสุดท้าย รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้า ทำให้พิชญ์ยิ้มตอบกลับไปเบาๆ แม้ในใจยังคงสับสนกับความรู้สึกที่ทับถมเข้ามา

เมื่อต้องอยู่คนเดียวในบรรยากาศเงียบสงบ พิชญ์กลับรู้สึกว่าความเหง

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทที่ 1 รอยจำในฤดูฝน

บทต่อไป

บทที่ 3 ความรู้สึกที่เริ่มชัดเจน



ฮอต