การตรวจสมรรถภาพร่างกายของหนู

จะตรวจสมรรถธภาพร่างกาย

:นี่พวกคุณว่าป้ากับเด็กหญิงเป็นคนทำเหรอ!?

ป้าแม่บ้านสุดจะทนกับคำพูดที่ราวกับว่าตนกับเด็กหญิงเป็นคนที่ฆ่าลุงเจ้าของบ้านและลูกชายของแก....

สิ้นสุดคำถามของป้าแม่บ้านเจ้าหน้าที่เริ่มอธิบายว่าพวกเขาได้ไม่คิดว่าป้ากับเด็กหญิงจะทำเรื่องแบบนี้เลยแต่มันเป็นสิ่งที่ต้องทำเนื่องจากไม่มีร่องรอยบุลคลอื่นนอกจากพวกเธอ....

จึงต้องตรวจสมรรถภาพร่างกายของทั้งสอง...

:ผมขอให้ป้าเข้าใจพวกเรานะครับ

เจ้าหน้าที่หนุ่มพูดน้ำเสียงนุ่มนวลปนขอร้องให้ป้าแม่บ้านเข้าใจเขาและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ

ป้าแม่บ้านพยักหน้ารับเบาๆพร้อมพูดขึ้นว่าป้าเข้าใจป้าจะบอกเด็กหญิงให้นะ...

เจ้าหน้าที่ยิ้มกลับก่อนกล่าวขอบคุณป้าแม่บ้านที่เข้าใจ ป้าไปพักเถอะครับพรุ่งนี้จะเริ่มตรวจสมรรถภาพร่างกายและสอบปากคำอย่างละเอียดอีกรอบ ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะเรียกกลุ่มแพทย์สาวให้พาป้าแม่บ้านไปพักผ่อน

แพทย์สาวคนหนึ่งเดินเข้ามาและพาป้าแม่บ้านไปพักอยู่ห้องเดียวกันกับเด็กหญิงที่ออกมาก่อนหน้านี้

เดินได้ไม่นานก็ถึงห้องพักแล้ว

แพทย์สาวคนหนึ่งเปิดประตูและพาป้าแม่บ้านเข้าไปข้างใน........

:เบาๆน้องกลับแล้ว!!

แพทย์สาวที่นั่งเฝ้าดูอาการเด็กหญิงเตือนเพื่อนร่วมงานเพราะกลัวจะทำให้เด็กหญิงที่หลับตื่นขึ้น

แพทย์อีกกลุ่มรีบฝีเท้าของตนก่อนพาป้าแม่บ้านนั่งที่เตียงที่อยู่ใกล้ๆเตียงของเด็กหญิง แพทย์สาวที่นั่งเฝ้าดูอาการเด็กหญิง

ก็ได้รายงานอาการของเด็กหญิงให้ป้าแม่บ้านได้ฟังว่าเธอมีอาการผวาเล็กน้อยแต่ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง.....ก่อนที่น้องจะหลับก็ให้กินยาคลายเครียดและยานอนหลับไปค่ะ

ป้าแม่ฟังพันมองเด็กหญิงที่หลับใหลเพราะฤทธิ์ยา พลางคิดสงสารเด็กหญิงที่เหตุการณ์เลวร้านติดต่อกันขนาดนี้

แพทย์สาวคนหนึ่งหยิบยาคลายเครียดและแก้วน้ำยืดให้ป้าแม่บ้าน

:กินหน่อยนะคะ

ป้าแม่บ้านรับยาและแก้วน้ำอย่างเชื่อฟังก่อนกินยาตามด้วยน้ำจากนั้นล้มตัวลงนอนที่เตียงเพราะ

ความเหนื่อยล้ามามากจากเหตุการในวันนี้.... แพทย์สาวคนหนึ่งเดินเข้ามาและพาป้าแม่บ้านไปพักอยู่ห้องเดียวกันกับเด็กหญิงที่ออกมาก่อนหน้านี้

:พวกหนูไปพักก่อนเถอะคงเหนื่อยมาทั้งวันแล้วใช่มั้ย?

กลุ่มแพทย์สาวยิ้มรับพร้อมกล่าวขอบคุณป้าแม่บ้านที่เป็นห่วงพวกเธอ ก่อนเดินออกไปจากห้องเพื่อให้ป้าแม่บ้านพักผ่อนอย่างเต็มที่

เช้าวันรุ่งขึ้น....

ป้าแม่บ้านตื่นขึ้นเพราะความเคยชินที่เคยตื่นเช้าเป็นประจำ....พันกวาดสายตาไปมองเด็กหญิงที่ยังหลับอยู่

ป้าแม่บ้านลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าไปหาเด็กหญิงที่หลับใหลอย่างไม่รู้สึกตัวป้าแม่บ้านนั่งลงที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงของเด็กหญิงพลางเอามือที่มือเหี่ยวย่นของตนลูบไล้ไปตามเส้นผมและใบหน้าไร้เดียงสาของเด็กหญิง ทำให้อนคิดเห็นใจเเละเป็นห่วงเธอไม่ได้...

เด็กหญิงรู้ได้ถึงไออุ่น

จาากมือของใครบ้างคนที่กำลังสัมผัสที่ใบหน้าของเธอ...ทำให้รู้สึกถูกเติมเต็มจิตใจที่ว่างเปล่ามานานเด็กหญิงตื่นขึ้นเพื่อดูว่ามือที่แสนอบอุ่นนี้เป็นของใคร

:ป้าขอโทษที่ทำให้หนูตื่น

:ไม่เป็นไรค่ะ

เด็กหญิงลุกขึ้นนั่งเอนตัวไปซบไหล่คนตรงหน้า ป้าลูบหัวหนูอีกได้มั้ยคะ

:ได้สิจ๊ะ

ป้าแม่บ้านเอามือข้างหนึ่งลูบหัวของเด็กมืออีกข้างโอบตัวเด็กหญิงเอาไว้ได้ซักพัก......

ก๊อง ก๊อง!!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะมีแพทย์กลุ่มเมื่อคืนเดินเข้ามาหาป้าแม่กับเด็กหญิงพร้อมถามทั้งสองว่าอาการเป็งยังไงบ้างคะ... ป้าแม่บ้านกับเด็กหญิงตอบพร้อมกันว่าไม่เป็นไรค่ะ....เด็กหญิงจะหัวเราะขึ้นมอบความสดใสให้แพทย์สาวที่ยืนอยู่ในห้อง

เด็กหญิงหันไปมองป้าแม่บ้าน

เห็นแววตาที่กังวลอะไรซักอย่าง....เพราะเวลาที่ป้ากังวลจะดูอาการอย่างได้ชัดทั้งแววตาท่าทางทำให้แค่ดูก็รู้

:ป้าเป็นอะไรรึป่าวคะ

เด็กหญิงถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

ป้าเเม่บ้านมองเด็กหญิงที่ใสซื่อตรงหน้าก่อนจะบอกถึงการตรวจสมรรถร่างกายพร้อมอธิบายเหตุผลให้เด็กหญิงฟังและหวังให้เธอเข้าใจ

หลังจากเด็กหญิงได้ฟังก็กอดป้าแม่บ้านพร้อมตอบว่า

:หนูเข้าใจป้าไม่ต้องกังวนนะคะ

ป้าแม่บ้านลูบหัวของเด็กหญิงก่อนคิดในใจว่าเด็กคนนี้เหมือนกับดวงตะวันที่ค่อยส่องแสงสว่างไม่ว่าจะขึ้นอะไรขึ้นแพทย์สาวที่อยู่ในห้องพากันเดินเข้ามาโอบกอดเด็กหญิงกับป้าแม่บ้านเพื่อให้กำลังใจทั้งสอง

กลุ่มแพทย์สาวพาเด็กหญิงและป้าแม่บ้านไปตรวจสมรรถภาพร่างกาย......

ขั้นแรกทีมแพทย์จะเป็นซักประวัติและตรวจร่างกายเบื้องต้น

เด็กหญิงน้ำค้าง

อายุ14ปี

น้ำหนัก 38.5

ส่วนสูง 155

ไม่มีโรคประจำตัว

ป้าแม่บ้านสายบัว

อายุ63ปี

น้ำหนัก 59.3

ส่วนสูง 160

โรคประจำตัวคือความดันโลหิตสูงเบาหวานร่วมด้วยเล็กน้อง