ตอนที่ 20: การเฉลิมฉลองและการอำลา
หลังจากความมืดถูกขับไล่ออกไป เมืองกรุงศรีกลับมาสงบสุขอีกครั้ง ชาวเมืองต่างพร้อมใจกันจัดงานเฉลิมฉลองเพื่อขอบคุณศิวาและชยาภพที่ได้ช่วยปกป้องเมืองไว้ บรรยากาศรอบวังและตลาดคึกคักไปด้วยเสียงหัวเราะและดนตรีที่ดังก้องไปทั่วเมือง ธงหลากสีถูกประดับประดาตามถนน ผู้คนต่างพากันสวมใส่เสื้อผ้าสีสันสดใส รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของชาวเมืองทำให้เมืองทั้งเมืองดูสดใสขึ้นกว่าที่เคยเป็น
ศิวายืนอยู่ที่ใจกลางลานเฉลิมฉลอง เขามองไปรอบๆ และเห็นผู้คนมากมายที่ยิ้มแย้มและส่งเสียงเชียร์ ทุกคนต่างมอบดอกไม้และของที่ระลึกให้แก่เขา ราวกับว่าเขาคือฮีโร่ที่ทุกคนเฝ้ารอคอย
ชยาภพเดินเข้ามาหาศิวา พลางยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ “ข้าไม่เคยเห็นเจ้าทำได้ดีขนาดนี้มาก่อนเลย เจ้าคือความหวังที่แท้จริงของเมืองนี้”
“ทุกอย่างเป็นเพราะเราช่วยกัน” ศิวายิ้มตอบ ดวงตาของเขาแฝงด้วยความสุขที่อิ่มเอม
ชาวเมืองคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับห่อของขวัญที่ห่อด้วยผ้าลายไทยสวยงาม “ท่านศิวา ข้าขอขอบคุณท่านจากใจ ข้ามีของเล็กน้อยเพื่อแทนคำขอบคุณ”
ศิวารับของขวัญนั้นและยิ้มอย่างสุภาพ “ข้าขอบคุณพวกท่านทุกคนที่ให้การสนับสนุน ข้าเพียงแค่ทำในสิ่งที่ข้าคิดว่าถูกต้อง”
ค่ำคืนของการเฉลิมฉลองดำเนินไปด้วยความสุขและสนุกสนาน เสียงดนตรีและเสียงหัวเราะยังคงดังสนั่นไปทั่ว ขณะที่ศิวาและชยาภพนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมลานเฉลิมฉลอง ทั้งคู่มองดูท้องฟ้าที่มีดวงดาวส่องประกายระยิบระยับ
“เจ้าคิดถึงเวลาที่เจ้ามาจากหรือไม่?” ชยาภพถามขึ้นเบาๆ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ศิวาด้วยความสงสัย
ศิวานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้า “ข้าคิดถึงเหมือนกัน ข้าคิดถึงครอบครัวและเพื่อน ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง”
“หากเจ้ามีโอกาสกลับไป เจ้าจะเลือกกลับหรือไม่?” ชยาภพถามเสียงแผ่วลง
ศิวามองชยาภพด้วยความลังเล รู้สึกถึงความอาลัยที่ซ่อนอยู่ในใจ เขาได้ผูกพันกับผู้คนที่นี่ ได้รู้จักชยาภพที่เป็นดั่งเพื่อนแท้ที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน แต่ที่อีกมุมหนึ่ง เขาก็ยังคงโหยหาความอบอุ่นจากคนที่รักในเวลาของเขา
“ข้า...ข้าไม่แน่ใจ” ศิวาตอบเบาๆ “ข้าอยากกลับไป แต่ข้าก็ไม่อยากจากที่นี่ไป”
ชยาภพนิ่งเงียบ ฟังคำตอบนั้นด้วยใจที่หนักอึ้ง “เจ้ารู้ไหม ศิวา สำหรับข้า เจ้าคือคนสำคัญที่สุดในชีวิตของข้า ข้าขอบคุณที่เจ้ามาที่นี่ ข้าไม่เคยรู้สึกมีค่ามากเท่านี้มาก่อนเลย”
ศิวาหันไปสบตาชยาภพ ดวงตาของเขาสะท้อนความจริงใจออกมา “ข้าก็เช่นกัน ชยาภพ ข้าดีใจที่ได้รู้จักเจ้า ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา”
พวกเขาทั้งสองคนนั่งเงียบๆ ใต้แสงดาว ราวกับต้องการซึมซับทุกความทรงจำในคืนนี้ไว้ในหัวใจ
ในขณะที่เสียงเฉลิมฉลองยังคงดำเนินไปต่อเนื่อง ศิวารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความสุขที่เขาจะจดจำไปตลอดชีวิต คืนนี้คือคืนสุดท้ายที่เขาจะใช้เวลาอยู่ในกรุงศรี เพราะเขารู้ว่าเวลาของเขาใกล้หมดลงแล้ว และเขาจะต้องจากลาที่นี่ไปในไม่ช้า
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 25
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments