ตอนที่ 19: การเผชิญหน้าครั้งสุดท้าย
แสงสว่างที่พุ่งขึ้นจากหินศักดิ์สิทธิ์ยังคงกระจายออกไปในทุกทิศทาง ทำให้เงามืดที่คุกคามเมืองกรุงศรีสลายหายไป ชาวเมืองต่างยืนมองด้วยความประหลาดใจและความหวังที่กลับมาอีกครั้ง ศิวาและชยาภพหายใจหอบด้วยความเหนื่อยล้า แต่สายตาของพวกเขาส่องประกายแห่งความมุ่งมั่น
“ข้าคิดว่าเราปกป้องเมืองได้แล้ว” ชยาภพกล่าวพร้อมรอยยิ้มบางๆ
“แต่ข้ารู้สึกว่านี่ไม่ใช่จุดจบ” ศิวาพูดพลางหันไปมองรอบๆ ป่าที่เริ่มเงียบสงบลง แต่ท้องฟ้ากลับมืดลงอีกครั้ง ราวกับว่ามีสิ่งชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่กว่ากำลังมาถึง
ทันใดนั้น เสียงหัวเราะที่แฝงไปด้วยความชั่วร้ายก็ดังขึ้นจากเงามืดที่ก่อตัวอยู่ที่ขอบป่า ดวงตาแดงก่ำของมันจ้องมองมาที่ศิวาด้วยความโกรธแค้น “เจ้าคิดว่าแสงของเจ้าเพียงแค่นี้จะหยุดข้าได้หรือ?”
ร่างที่ปรากฏตรงหน้าพวกเขาคือชายร่างสูงที่สวมเสื้อคลุมสีดำ ดวงตาของเขามีแสงสีแดงเข้ม และมีกลิ่นอายที่น่าหวาดกลัว แรงกดดันจากพลังของเขาทำให้ต้นไม้รอบข้างเริ่มสั่นสะเทือน
“มันคือจอมเวทเงามืด” ชยาภพกระซิบ ขณะที่เขายกดาบขึ้นเตรียมพร้อม
“เจ้าคือผู้ที่ทำให้ทุกอย่างต้องตกอยู่ในความมืดมิด” ศิวาพูดเสียงเข้มและยืนตรงหน้าชยาภพพร้อมกับตะเกียงศักดิ์สิทธิ์ที่ยังคงส่องแสงอ่อน
จอมเวทเงามืดหัวเราะเสียงเยาะ “ถูกต้อง ข้าคือผู้ที่เฝ้ารอเวลานี้มาเนิ่นนาน และเจ้าคือกุญแจที่จะเปิดประตูสู่ความมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด”
ทันใดนั้น จอมเวทเงามืดชูมือขึ้นและปล่อยคลื่นพลังมืดที่ทำให้พื้นดินแตกกระจาย ชยาภพพุ่งเข้ามาขวางหน้าศิวาและยกดาบขึ้นเพื่อป้องกัน แต่พลังนั้นแรงเกินกว่าที่เขาจะทานไหว ทำให้เขาถอยหลังไปหลายก้าว
“ศิวา เจ้ารีบปลุกพลังแสงให้เต็มที่ ข้าจะป้องกันเจ้าให้ถึงที่สุด” ชยาภพพูดด้วยเสียงหนักแน่นแม้ในดวงตาของเขาจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ศิวากำตะเกียงศักดิ์สิทธิ์ไว้แน่นและหลับตาลง นึกถึงความรักและความห่วงใยที่มีต่อชาวเมือง ความกล้าหาญและความเสียสละที่เขาต้องมีเพื่อต่อสู้กับเงามืดนี้ แสงจากตะเกียงเริ่มสว่างขึ้นและแผ่ขยายออกไปจนท้องฟ้าที่มืดมิดเริ่มส่องสว่าง
จอมเวทเงามืดพยายามต้านทานแสงนั้น แต่เสียงกรีดร้องของเขาเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อแสงนั้นเข้าถึงร่างกายของเขา เงามืดค่อยๆ สลายไปจนในที่สุด จอมเวทก็หายไปเหลือเพียงฝุ่นละอองที่ถูกลมพัดปลิวไป
ชยาภพเดินเข้ามาหาศิวา ยื่นมือมาสัมผัสไหล่เขาเบาๆ “เจ้าทำได้แล้ว ศิวา เจ้าปกป้องเมืองนี้ไว้ได้”
ศิวายิ้มอย่างโล่งใจ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความสุข “ไม่ใช่ข้าคนเดียว แต่เราทุกคนทำมันได้”
เสียงร้องของชาวเมืองที่แสดงถึงความดีใจและเสียงหัวเราะแห่งความสุขดังขึ้นรอบป่า ศิวาและชยาภพหันไปมองเห็นชาวเมืองที่วิ่งมาขอบคุณพวกเขาด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม คืนนี้เป็นคืนที่พวกเขาจะจดจำไปตลอดชีวิต
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 25
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments