บทที่ 8 ภาพเงาแห่งอดีต

ตอนที่ 8: ภาพเงาแห่งอดีต

ค่ำคืนที่หมู่บ้านยังคงเงียบสงบ เสียงลมพัดผ่านต้นไม้สร้างเสียงคล้ายเสียงกระซิบของธรรมชาติ ศิวาจับขวดแก้วที่บรรจุยาน้ำสีทองไว้อย่างระมัดระวัง ขณะที่เจ้าชายชยาภพมองดูเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและความกังวล

“เจ้ามั่นใจหรือว่าจะลองดื่มยาน้ำนั่น?” ชยาภพถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ข้าไม่รู้ว่าผลที่จะเกิดขึ้นจะเป็นเช่นไร”

ศิวาหายใจเข้าลึก พยายามปรับจิตใจให้สงบ “ข้าต้องรู้ ข้าต้องเห็นภาพที่เกี่ยวข้องกับหินจารึกนั้นเพื่อหาคำตอบว่าข้าต้องทำอย่างไรต่อไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคงแม้ในใจจะหวั่นไหวอยู่บ้าง

หมอเทพที่นั่งอยู่มุมห้องพยักหน้าให้เป็นสัญญาณ “เจ้าต้องเตรียมใจให้พร้อม ภาพที่เจ้าจะเห็นอาจเป็นสิ่งที่เกินกว่าที่เจ้าคิด แต่หากเจ้าต้องการไขปริศนา เจ้าย่อมต้องเผชิญกับมัน”

ศิวาพยกขวดแก้วขึ้นแตะริมฝีปากก่อนจะหลับตาและดื่มของเหลวสีทองเข้าไป ความรู้สึกอบอุ่นเริ่มแผ่ซ่านจากลำคอไปทั่วร่าง เขารู้สึกเหมือนโลกหมุนไปรอบตัว ภาพรอบข้างเริ่มพร่ามัวและเขาก็ถูกพาเข้าสู่ความมืดที่มีเพียงเสียงลมหายใจของเขาดังชัด

เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาพบว่าตนเองยืนอยู่ในสถานที่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน สถานที่ที่ปกคลุมไปด้วยหมอกหนาและเงามืด ภาพเบื้องหน้าค่อยๆ ชัดเจนขึ้นเป็นวิหารเก่าแก่ที่เต็มไปด้วยลวดลายศิลปะไทยโบราณ ขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้ วิหารนั้นกลับมีเสียงกระซิบแผ่วๆ ที่ลอยมาจากผนัง

“ศิวา... เจ้าคือผู้ที่ถูกเลือก” เสียงนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน

ศิวาหันมองหาที่มาของเสียงแต่ไม่พบผู้ใด รอบตัวเขามีเพียงเงาสีดำที่ก่อตัวขึ้นเหมือนภาพมายา เงานั้นขยับเข้ามาใกล้และกลายเป็นภาพของชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับเขา ชายผู้นั้นยืนอยู่ในชุดเกราะเต็มยศ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าและโกรธแค้น

“เจ้าคือใคร?” ศิวาถามด้วยเสียงแผ่ว

ชายผู้นั้นไม่ตอบ แต่เพียงชี้ไปที่หินจารึกที่อยู่ในมือของตนเอง ก่อนที่ภาพจะเปลี่ยนไปเป็นภาพสงครามในทุ่งกว้าง มีทหารและชาวบ้านกำลังหนีตายจากกองทัพที่มาโจมตี ศิวาได้ยินเสียงร้องของผู้คน เสียงดาบที่กระทบกัน และเสียงโห่ร้องอย่างบ้าคลั่ง

ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง ความรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่อาจอธิบายได้ถาโถมเข้ามา เขารู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของภาพนั้น รู้สึกถึงความเจ็บปวดและความสูญเสีย

“เจ้า...ต้องปกป้อง” เสียงของชายผู้นั้นดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ทุกอย่างจะหายวับไปพร้อมกับแสงสว่างที่จ้าแสบตา

ศิวารู้สึกถึงมือที่แตะลงบนไหล่เขาเบาๆ เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง และพบว่าตัวเองกลับมานั่งอยู่ในเรือนของหมอเทพ ชยาภพที่นั่งอยู่ข้างๆ จับมือเขาอย่างห่วงใย

“เจ้าปลอดภัยหรือไม่?” ชยาภพถาม

ศิวาหายใจแรงและพยักหน้าช้าๆ “ข้าเห็น... เห็นภาพอดีต ภาพสงครามและผู้คนที่ตกอยู่ในอันตราย ข้าไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไร แต่ข้ารู้ว่าข้ามีส่วนเกี่ยวข้องกับมัน”

หมอเทพมองเขาด้วยสายตาที่เป็นประกาย “เจ้าได้เห็นสิ่งที่สำคัญมากแล้ว ศิวา ตอนนี้เจ้าเริ่มรู้แล้วว่าความลับของหินจารึกนั้นเกี่ยวข้องกับอะไร เจ้าคือผู้ที่ต้องทำการเปลี่ยนแปลง แต่การทำเช่นนั้นจะต้องแลกมาด้วยการเสียสละ”

ศิวารู้สึกถึงความหนักของคำพูดเหล่านั้น เขาหันไปมองเจ้าชายชยาภพที่ยังคงจ้องมองเขาด้วยความมุ่งมั่นและคำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้ ความกลัวในใจเริ่มถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่น เขาจะไม่หนีจากชะตากรรมนี้ แต่จะเผชิญหน้ากับมันพร้อมกับคนที่เขาเชื่อมั่นในใจ

“เราจะเริ่มจากที่ใด?” ศิวาถามด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่

ชยาภพยิ้มเล็กน้อยและกล่าว “เราจะต้องหาความจริงเกี่ยวกับสงครามที่เกิดขึ้นและหาผู้ที่มีส่วนร่วมในการคุกคามนี้ แต่ไม่ต้องห่วง ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ”

ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในเรือน ศิวารู้สึกถึงความเชื่อมั่นที่มากขึ้นกว่าเดิม ขณะที่การเดินทางสู่การค้นหาความจริงกำลังเริ่มต้นขึ้น

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***