บทที่ 6 เส้นทางสู่การค้นหา

ตอนที่ 6: เส้นทางสู่การค้นพบ

ม้าที่ศิวาและชยาภพขี่แล่นไปบนทางดินที่ทอดยาวผ่านทุ่งหญ้าและป่ารก เสียงฝีเท้าม้าดังเป็นจังหวะต่อเนื่อง ขณะที่ท้องฟ้ากลายเป็นสีทองส้มจากแสงอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดิน ศิวารู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่ค่อยๆ กัดกร่อน แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เส้นทางข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น

“อีกไม่ไกลนัก พวกเราก็จะถึงหมู่บ้านที่ท่านหมอหลวงอาศัยอยู่” ชยาภพเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ในแววตากลับแฝงไปด้วยความระแวดระวัง

ศิวาพยักหน้าเบาๆ แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา เสียงโห่ร้องของกลุ่มคนก็ดังขึ้นจากข้างทาง พร้อมกับชายฉกรรจ์ในชุดเสื้อคลุมดำที่ปรากฏตัวขึ้นจากเงามืด พวกเขาถือดาบและหอก เตรียมพร้อมที่จะโจมตี

“ระวัง!” ชยาภพตะโกนพร้อมกับดึงดาบของเขาออกมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเจ้าชายเปลี่ยนเป็นดุดันและแข็งแกร่ง เขากระโดดลงจากหลังม้าและเข้าสู่การต่อสู้ทันที

ศิวารู้สึกถึงหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นราวกับจะหลุดออกจากอก เขากระโดดลงจากม้าแล้วถอยหลังเพื่อหาที่หลบภัย แต่ไม่ทันที่จะหาได้ หนึ่งในกลุ่มคนร้ายพุ่งเข้ามาหาเขาด้วยดาบที่ฟาดลงมา ศิวาปิดตาแน่นด้วยความหวาดกลัว แต่เสียงกระทบของโลหะดังก้องในหู ทำให้เขาต้องลืมตาขึ้น

เจ้าชายชยาภพยืนอยู่ตรงหน้าเขา ปัดดาบของศัตรูออกไปด้วยความชำนาญ สายตาของเจ้าชายฉายแววปกป้องและความมุ่งมั่น เขาตะโกนสั่งศิวา “อยู่ข้างหลังข้า อย่าขยับไปไหน!”

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ชยาภพเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับสายน้ำที่ไหลเย็น เขาจัดการศัตรูที่เข้ามาใกล้ทีละคน ด้วยท่วงท่าที่งดงามและเด็ดขาด ศิวามองดูเหตุการณ์ด้วยความทึ่ง เขาไม่เคยเห็นใครที่มีความสามารถเช่นนี้มาก่อน

เมื่อเสียงดาบสุดท้ายเงียบลง กลุ่มคนร้ายก็กระจัดกระจายและหลบหนีไป ศิวาสังเกตเห็นว่าเจ้าชายชยาภพหายใจแรงและมีรอยเลือดที่ข้อมือ แต่เจ้าชายกลับยืนขึ้นด้วยท่าทีที่มั่นคงและหันมาหาศิวา

“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” ชยาภพถาม น้ำเสียงแฝงไปด้วยความห่วงใย

“ข้า...ข้าปลอดภัย ขอบคุณท่าน” ศิวาพูดเสียงสั่น ขณะที่ความรู้สึกกลัวเริ่มคลายลง

เจ้าชายพยักหน้าแล้วเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก “เราต้องรีบเดินทางต่อก่อนที่จะมีคนร้ายกลุ่มอื่นตามมา ข้าสงสัยว่ามีใครบางคนรู้เรื่องของเจ้ามากกว่าที่เราคิด”

ศิวาพยืนอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตอบอย่างมุ่งมั่น แม้จะรู้สึกไม่แน่ใจในสิ่งที่กำลังจะเผชิญ แต่เขารู้ว่ามีเจ้าชายชยาภพอยู่ข้างกายเขา ไม่มีอะไรที่เขาไม่สามารถเผชิญได้

ทั้งสองออกเดินทางต่อไปอย่างรวดเร็ว และไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงหมู่บ้านเล็กๆ ที่ล้อมรอบไปด้วยป่าไม้สูงใหญ่ บ้านเรือนที่ทำจากไม้และหลังคามุงจากตั้งอยู่เรียงรายอย่างเงียบสงบ ขณะที่คบเพลิงถูกจุดไว้เพื่อให้แสงสว่างในยามค่ำคืน

ศิวารู้สึกถึงความอบอุ่นที่ล้อมรอบไปด้วยบรรยากาศของหมู่บ้านแห่งนี้ ขณะที่เจ้าชายชยาภพพาเขาไปยังเรือนหลังหนึ่งที่ใหญ่กว่าหลังอื่นๆ เสียงร้องเรียกของเด็กน้อยที่วิ่งเล่นกันอยู่ในซอยทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้น

“ที่นี่คือที่พักของท่านหมอหลวง” ชยาภพบอกพร้อมกับเคาะประตูเบาๆ ประตูเปิดออกเผยให้เห็นชายชราในชุดขาวยาว มองดูด้วยสายตาที่ฉลาดและแฝงความลึกซึ้ง

“ข้ารอพวกเจ้ามานานแล้ว เชิญเข้ามาเถิด” ท่านหมอหลวงกล่าวด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***