บทที่ 4 แผนการและความลับ

ตอนที่ 4: แผนการและความลับ

เช้าวันต่อมา ศิวาตื่นขึ้นมาในห้องเล็กๆ ที่ตกแต่งเรียบง่ายแต่สง่างามด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้แท้และผ้าทอที่มีลวดลายดอกไม้สีสด ภายนอกมีเสียงนกและเสียงฝีเท้าของคนที่เดินผ่านไปมาอย่างเร่งรีบ เขาลุกขึ้นและมองไปรอบๆ สายตาของเขาสะดุดกับหน้าต่างบานใหญ่ที่เผยให้เห็นวิวของกรุงศรีอยุธยาที่เต็มไปด้วยหลังคาเรือนสูงต่ำสลับกันไป มีแม่น้ำเจ้าพระยาคดเคี้ยวอยู่ไกลออกไป ดูงดงามในยามเช้า

เสียงเปิดประตูเบาๆ ทำให้ศิวาหันไปมอง เจ้าชายชยาภพในชุดเสื้อผ้าสีน้ำตาลอ่อนที่เข้ากับรูปร่างสูงโปร่งของเขาก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาคู่นั้นยังคงมีแววระแวดระวัง แต่แฝงไปด้วยความนุ่มนวลเมื่อมองศิวา

“เจ้าตื่นแล้วสินะ” เจ้าชายเอ่ยเบาๆ พร้อมกับนั่งลงที่พื้นข้างๆ ศิวา

“ข้าตื่นแล้ว...” ศิวาตอบเบาๆ เสียงของเขาแฝงไปด้วยความกังวล เขารู้ว่าตัวเองยังไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์นี้เท่าใดนัก

“วันนี้ข้ามีแผนที่จะพาเจ้าไปพบท่านครูบา ซึ่งอาจรู้เรื่องเกี่ยวกับหินจารึกที่เจ้าพูดถึง” ชยาภพบอกพร้อมกับหรี่ตาลงอย่างจริงจัง “แต่ก่อนอื่น เจ้าต้องเปลี่ยนชุดให้เหมาะสม ข้าได้สั่งให้คนเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เจ้าแล้ว”

ศิวามองไปยังเสื้อผ้าไทยแบบโบราณที่พับอยู่บนที่นอน มันเป็นชุดโจงกระเบนสีฟ้าครามอ่อนและเสื้อคลุมสีขาวที่มีลายปักประณีต ความรู้สึกอายเล็กๆ แล่นผ่านศิวา แต่เขารู้ว่ามันจำเป็นเพื่อความปลอดภัยในเมืองที่แปลกประหลาดนี้

ไม่นานนัก ศิวาก็เปลี่ยนชุดเสร็จและก้าวออกจากห้องด้วยความไม่คุ้นชิน ชยาภพยิ้มบางๆ เมื่อเห็นเขา “ดูดีทีเดียว เจ้าเหมือนชาวอยุธยามากขึ้นแล้ว” คำชมทำให้แก้มของศิวาแดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อทั้งสองเดินออกจากเรือนรับรอง ศิวาก็ได้เห็นความคึกคักของตลาดที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ผู้คนสวมเสื้อผ้าหลากสีสันเดินกันขวักไขว่ เสียงแม่ค้าเรียกขายของดังสอดประสานกับเสียงหัวเราะและเสียงเพลงที่แว่วมาจากกลุ่มเด็กๆ ที่เล่นกันอยู่ใกล้ๆ

ระหว่างทาง ศิวาสังเกตเห็นป้ายลายไทยที่ประดับด้วยทองคำเลื่อมระยับอยู่เหนือประตูทางเข้าตึกใหญ่ ชยาภพพาศิวาเข้าไปข้างใน ที่นี่มีบรรยากาศสงบและเคร่งขรึม ชายชราผู้หนึ่งนั่งรออยู่บนแคร่ไม้ไผ่ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยย่นนั้นสื่อถึงปัญญาและความเมตตา

“ท่านครูบา ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องให้ท่านช่วยตรวจสอบ” ชยาภพกล่าวเสียงเรียบขณะประสานมือคารวะ

ท่านครูบาเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันมามองศิวาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก “เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่เหมือนชาวอยุธยาเลย...เขามาจากที่ใดกันแน่?”

ชยาภพหันมามองศิวาเป็นเชิงให้เขาตอบ ศิวาหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวเสียงเบา “ข้ามาจากอนาคต...และข้ามาที่นี่เพราะหินจารึกโบราณที่ข้าได้สัมผัส”

ท่านครูบาเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะลุกขึ้นอย่างช้าๆ และเดินไปหยิบตำราที่ถูกวางไว้อย่างระมัดระวังบนหิ้ง เขาเปิดไปยังหน้าที่มีลายเส้นจารึกคล้ายกับลวดลายบนหินที่ศิวาได้สัมผัส

“หินจารึกนี้มีความสำคัญยิ่งนัก มันถูกสร้างขึ้นเพื่อเชื่อมต่อระหว่างโลกมนุษย์กับโลกของเทพเจ้า และอาจเป็นเครื่องมือในการข้ามกาลเวลา” ท่านครูบาอธิบายด้วยเสียงที่ลึกและมีพลัง

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***