บทที่ 3 การพบปะที่ไม่คาดฝัน

ตอนที่ 3: การพบปะที่ไม่คาดฝัน

ศิวาก้าวตามเจ้าชายชยาภพไปตามถนนดินที่ทอดยาว สองข้างทางเต็มไปด้วยบ้านเรือนไม้ที่สร้างด้วยความประณีต มีร่มเงาของต้นมะพร้าวและไม้ใหญ่ให้ความร่มเย็น เสียงพูดคุยของชาวบ้านที่เดินไปมาในชุดไทยโบราณทำให้เขารู้สึกว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนี้คือความจริง ไม่ใช่ความฝันอย่างที่เขาคิดตอนแรก

ระหว่างที่เดินไป ศิวาสังเกตเห็นว่าทุกสายตาที่มองมาทางเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความระแวดระวัง ความแปลกแยกในเครื่องแต่งกายและท่าทางที่ไม่เหมือนใครของเขาดูจะเป็นที่สะดุดตา แต่เจ้าชายชยาภพกลับก้าวเดินอย่างมั่นคง ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจสายตาของผู้คน

“เจ้าชายชยาภพ ท่านพาใครมาด้วยหรือ?” ชายวัยกลางคนในชุดขุนนางสีน้ำตาลเข้มเข้ามาทักทายพร้อมโค้งตัวเคารพเล็กน้อย ศิวาสังเกตเห็นว่าชายคนนี้มีท่าทางที่เข้มงวดและสายตาที่คมกริบ

“ท่านขุนอเนก ข้าพบเด็กหนุ่มคนนี้แต่งกายแปลกประหลาดและพูดจาแปลกๆ ข้าเห็นควรนำตัวมาพบท่านเพื่อสอบถามที่มา” ชยาภพตอบเสียงนิ่ง สายตาเจ้าชายจับจ้องไปที่ศิวาราวกับรอคอยคำตอบอย่างชัดเจน

ศิวาเริ่มรู้สึกกดดัน หัวใจเขาเต้นรัว เขายกมือขึ้นไหว้ท่านขุนอเนกตามมารยาทที่เคยเรียนรู้มาก่อน “ข้า...ชื่อศิวา ข้ามาจากที่ไกลโพ้น” เขาพูดอย่างระมัดระวัง ท่านขุนหรี่ตามองเขาด้วยความสงสัย

“ที่ไกลโพ้นที่เจ้าว่า หมายถึงที่ใดกัน?” ท่านขุนถามด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความเข้มงวด

ศิวาชั่งใจเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจบอกความจริง “ข้ามาจากอนาคต ที่ที่วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีก้าวหน้า ที่ที่กรุงศรีอยุธยาเป็นเพียงเรื่องราวในหนังสือประวัติศาสตร์”

คำพูดของศิวาทำให้เกิดเสียงฮือฮาเล็กน้อยจากผู้คนที่ยืนอยู่รอบๆ ท่านขุนอเนกทำหน้าเครียดขึ้นทันที เขาหันไปมองเจ้าชายชยาภพที่ยังคงสงบนิ่งและยืนนิ่งฟังอยู่

“คำพูดของเจ้าเหลือเชื่อยิ่งนัก แต่ข้าไม่อาจปฏิเสธความจริงที่เจ้าปรากฏตัวตรงหน้าเราในสภาพเช่นนี้ได้” ท่านขุนกล่าวขณะใช้สายตาครุ่นคิด “เจ้าชาย ข้าเห็นควรนำตัวเขาไปที่เรือนรับรองก่อนที่ใครจะสงสัยไปมากกว่านี้”

ชยาภพพยักหน้ารับคำ ท่าทางของเขาดูจะเป็นห่วงศิวาอย่างน่าแปลกใจ เขาหันมากล่าวกับศิวา “เจ้ามากับข้าเถิด ข้าจะคุ้มครองเจ้า จนกว่าเราจะหาคำตอบที่แน่ชัดได้”

แม้ว่าศิวาจะยังสับสนและหวาดกลัว แต่การได้ยินคำพูดนั้นทำให้เขารู้สึกอุ่นใจเล็กน้อย เขาตามชยาภพไปยังเรือนรับรอง ซึ่งเป็นอาคารไม้ที่มีระเบียงกว้าง ตกแต่งด้วยดอกไม้สดที่มีกลิ่นหอม ศิวารู้สึกถึงการผ่อนคลายเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาถึงที่นี่

เมื่อเข้ามาถึงด้านใน ศิวาถูกเชิญให้นั่งลงบนเสื่อทอมือที่ปูไว้ ชยาภพนั่งลงตรงข้าม ดวงตาของเจ้าชายสังเกตเขาอย่างลึกซึ้ง ราวกับต้องการหาคำตอบในแววตาของเขา “เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเพราะเหตุใดเจ้าถึงมายังที่นี่ได้?”

ศิวาส่ายหัว “ข้าไม่รู้แน่ชัด ข้าเพียงสัมผัสหินจารึกในพิพิธภัณฑ์แล้วแสงสว่างก็กลืนกินข้าไป ข้ารู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”

ชยาภพถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลขึ้น “เช่นนั้น ข้าจะช่วยเจ้าหาคำตอบ แต่เจ้าต้องปฏิบัติตามข้าอย่างเคร่งครัด เพื่อความปลอดภัยของตัวเจ้าเอง”

เสียงลมพัดผ่านประตูไม้เข้ามาเบาๆ ขณะที่ศิวามองเข้าไปในดวงตาของชยาภพ ความกังวลในใจเริ่มคลี่คลายไปเล็กน้อย เมื่อรู้ว่ามีคนที่พร้อมจะช่วยเหลือเขาในโลกที่แปลกใหม่นี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***