ตอน " เด็กหนุ่มรูปงาม "

...เปรี้ยง !!! เปรี้ยง !! ซ่าาาา...

หลังจากที่คืนแห่งความโกลาหลทุกอย่างจบลง คามิเอลที่ตื่นขึ้นอีกครั้ง " ข้าคิดว่านางแค่ใช้ชีวิตเหมือนเหยื่อมาตลอดซะอีก แต่นางกลับทำสิ่งที่น่าสนใจมากแทนอย่างการเรียกข้าออกมา "

...6 ปีต่อมา...

" มิคาเอล ! ลูกรักวันนี้จะออกไปเล่นข้างนอกมั้ยจ๊ะ " เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งที่ตอนนี้เป็นแม่ของเขาดังขึ้น ในตาของนางดูว่างเปล่าราวกับถูกช่วงชิงวิญญาณไป " อืม...ครับคุณแม่ !! " ทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบและยิ้มให้นาง

" งั้นให้แม่เตรียมข้าวกล่องให้มั้ยจ๊ะ " นางถามด้วยความเป็นห่วง " ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะกลับมากินที่บ้านครับ " ยิ้ม " ง งั้นเหรอจ๊ะ " นางมีสีหน้าเป็นกังวลพร้อมกับเหงื่อออกเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป

' หึหึ...วันนี้จะทำอะไรดีนะ คืนนี้เราจะกินกี่ตัวกันดีน้าาา ' นั่งคิดอยู่ในใจพร้อมแกว่งขาไปมา ก่อนจะเดินออกมาข้างนอก" คิมาเอล ! อรุณสวัสดิ์ " ทักทาย " มิคาเอล !! วันนี้มากินข้าวกลางวันกับพวกเราทีหลังดีมั้ย " เสียงของเด็กสาวในหมู่บ้านคุยกับเขา " ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะกลับไปกินข้าวเที่ยงกับคุณแม่น่ะครับ " ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" ง งั้นเหรอน่าเสียดายจัง " นางทำสีหน้าเสียดายเล็กน้อย " ไว้คราวหน้านะครับ " เขาบอกกับนางพร้อมกับยิ้มให้ " อ อืม !! ไว้คราวหน้ามากินด้วยกันนะ " ร่าเริง ' ช่างเด็กมนุษย์ ตัวน้อยที่น่ารักเสียจริง ' คิดในใจ " ครับ ~ " ยิ้ม ' เหอะ !! เพราะหน้าตาดีของเรา เราจึงตั้งรกรากได้อย่างรวดเร็ว แต่หน้าตาก็เปรียบเสมือนดาบสองคม '

"ชิ !! พวกเด็กผู้หญิงในหมู่บ้านชอบผู้ชายที่หน้าสวยเหมือนกับผู้หญิงแบบนั้นหรอ ?? " เสียงของเด็กหนุ่มในหมู่บ้านคนนึงดังขึ้น " ก็ช่วยไม่ได้นิหว่า ถึงไอ้เจ้ามิคาเอลจะหน้าสวยแต่มันก็หล่อจริง ๆ นั่นแหละ " เพื่อนในกลุ่มของเด็กหนุ่มได้พูดขึ้น พร้อมมองไปที่มิคาเอล

" หืม..." หันมายิ้มให้กลุ่มเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ก่อนจะเดินออกไป " !!? มันได้ยินที่พวกเราพูดรึเปล่าเนี่ย " ตกใจ " ไม่หรอกมั้งอยู่ตั้งไกลขนาดนี้ " หนึ่งในเด็กหนุ่มพูดขึ้น

" มิคาเอล !! ตอนนี้นายยุ่งมากมั้ย? " ถาม " ไม่นะครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ " ตอบกลับ " งั้นดีเลย ! นายไปดูให้หน่อยว่าโรเบิร์ตบดข้าวโอ๊ตเสร็จรึยัง อีกไม่นานจะมีคนมารับแล้วนะ " เสียงของลุงในหมู่บ้านขอให้เขาไปช่วยดูงานของโรเบิร์ต " คร้าบ " เดินไปที่โรงบดข้าว ' โรเบิร์ตอีกแล้วเหรอ คราวนี้เขาคงอารมณ์เสียใส่เราอีกตามเคยอยากจะฆ่าทิ้งเสียจริง ' คิดในใจ " คุณโรเบิร์ตครับ คุณลุงให้ข้ามาบอกว่าอีกไม่นานจะมีคนมารับข้าวโอ๊ตบดแล้นนะครับ แล้วก็บอกให้รีบทำให้เสร็จด้วยน่ะครับ " ยิ้ม

" เออ ๆ ไม่ต้องมาเร่งข้าหรอกน่า...ยังไงก็เสร็จทันอยู่แล้ว รีบไสหัวไป !! " ไล่ " หืม...งั้นหรอครับ งั้นข้าไปก่อนนะครับ " หยิบเศษหินลงไปในเครื่องบด " เออ !! ไปได้แล้ว ข้าจะทำงานต่อ " ไม่สนใจ

" หึ !! " เขาเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเดินผ่านคนของดยุค " หืม !? " หันไปมองมิคาเอล " มีอะไรหรือครับท่านอัศวิน " ถาม " เด็กคนเมื่อกี้นี้น่ะ ? " ทำหน้าสงสัย " อ๋อ !! เค้าชื่อมิคาเอล เค้าเป็นลูกของคนในหมู่บ้านเราน่ะครับ เค้าอยู่กับแม่แค่สองคนน่ะ แต่เค้าเด็กดีและขยันมากเลยล่ะครับ "

" งั้นหรอ " มองตาม " ท่านรู้จักเค้าหรือครับ ?? " ถาม " เปล่าหรอก ฉันแค่รู้สึกว่าเราจะได้เจอกันภายหลัง " ตอบกลับก่อนจะเดินไปที่พัก

...จบตอน...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***