newstudent1/3

ผู้ชายปริศนาหันไปพยักหน้าเยิดหน้าให้เพื่อนผู้ชายร่างท้วมที่นั่งข้างๆกันก่อนที่เพื่อนของเขาจะรีบวิ่งออกไปนอกห้องทันทีอะไรเนี่ยฉันเดินเข้าไปหาผู้ชายปริศนาที่ยังคงยิ้มแป้นแล้นให้ฉันอยู่อาจารย์เริ่มสอนอีกครั้งแต่ก็ไม่มีใครสนใจแกเท่าไหร่หรอกทุกคนยังคงให้ความสนใจกับฉันที่ยังไม่มีเก้าอี้นั่งตามเดิม

ไหนว่าจะไปหาตัวกับเก้าอี้ให้ฉันไงฉันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

ใจเย็นสิเธอนี่ยังใจเราไม่เปลี่ยนเลยนะ

ใจร้อนไม่เปลี่ยน.....เข้าหมายความว่าไงนะ

เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึไง

เข้ายืมลุกขึ้นจนสุดความสูงเสียใจนะเนี่ยจำฉันไม่ได้จริงๆหรอฉันยังจำเธอได้เลยนะซาบินิ

ฉันจะไปจำหน่ายได้ยังไงชีวิตนี้ฉันเจอคนตั้งเยอะตั้งแยะไม่เจอนายคนเดียวสักหน่อย

ข้าวปุ้ยปากนิดหน่อยก็ฉันพูดจริงนี่นาถ้าเราเคยรู้จักกันจริงๆก็คงเป็นตอนที่ฉันเด็กมากเพราะฉันไม่ได้กลับมาประเทศไทยตั้งหลายปีแล้ววันๆก็ใช้ชีวิตกับพวกฝรั่งตาน้ำข้าวเพื่อนคนไทยแทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ

โต๊ะเก้าอี้มาแล้วเสียงของผู้ชายล่างท่วมดังขึ้นจากทางด้านหลังฉันเพื่อนคนเมื่อกี้นี้เองที่เป็นไปล่าโต๊ะเก้าอี้มาให้ฉันแทนหมอนี้นายจะให้ฉันวางตรงไหนคราม

คราม?

หมอนี้ชื่อครามแล้วเอาเป็นไปไม่ได้

ฉันรู้ทันทีว่าเขาเป็นใครเพราะในชีวิตนี้ฉันรู้จักผู้ชายชื่อครามเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นฉันหันไปมองหน้าหม้อนั้นด้วยสายตาเป็นคำถามแต่เขากลับเพียงยักคิ้วให้แล้วหันไปมองหน้าเพื่อนเขา

วางไว้ข้างโต๊ะฉันนี้แหละ

เหเอาจริงดิฉันต้องมานั่งข้างครามเนี่ยนะ

แล้วฉันล่ะลูกพี่จะเขี่ยฉันทิ้งหรอ

หุบปากนายเลยจอร์จ

ไอ้อ้วนนี่ชื่อจอร์จแต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เพื่อนกันธรรมดาๆแฮะน่าจะเป็นหัวโจกกับลูกสมุนมากกว่านายจอร์จจัดแจงที่นั่งใหม่ให้ฉันด้วยการเลื่อนโต๊ะและเก้าอี้ไปติดกับตัวของครามส่วนตัวตัวเองก็กระเถิบออกไปข้างหน้าต่างซึ่งถัดจากฉันอีกที

เสร็จหรือยังพวกด้านหลัง

อาจารย์เริ่มสงสัยตาเอ็ดเราแล้วลืมไปว่าอาจารย์ยังสอนเลขาคณิตวิเคราะห์ที่หน้ากระดานอยู่พวกเราก็เลยหุบปากแล้วนั่งลงที่นั่งของตัวเองภายในห้องเรียนจึงเงียบสงบอีกครั้งฉันไม่สนใจหรอกนะว่าอาจารย์จะสอนอะไรเราบ้างฉันไม่สนใจแม้แต่จะหยิบหนังสือเรียนออกมาจากกระเป๋าด้วยซ้ำที่ฉันสนใจตอนนี้คือครามต่างหากเข้าคือครามที่ฉันเคยรู้จักสมัยประถมงั้นหรอ

นาย...ชั้นหันไปมองหน้าครามเขาหันมาสบตากับฉันแล้วเลิกคิ้วสงสัย

ว่าไง

รอยยิ้มเข้าดูมีเลศในน่าดูคงรอจังหวะให้ฉันพูดเรื่องนี้อยู่ล่ะสิท่า

นายคือครามจริงๆหรอลูกชายอาวิวัฒน์เจ้าพ่อแก๊งหงส์ไฟ

จำฉันได้แล้วหรอ

บ่าน่านายเปลี่ยนไปตั้งเยอะใครจะคิดล่ะว่าเด็กผู้ชายตัวผอมๆร้องไห้งอแงวันนั้นจะเป็นผู้ชายตัวสูงซะลุคแบบนี้ได้

ภาพฉันในจินตนาการเธอนี่แย่น่าดู

ก็มันจริงนี่นาตอนนั้นฉันยังมันกว่านายอีกช่างกระซิบเลือบตามองอาจารย์เป็นระยะๆไปด้วยแค่ฉันแย่งรถถังนายมาเล่นนาก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องพ่อแล้ว

นั่นมันเรื่องสมัยเด็กเหอะแต่ตอนนี้ฉันไม่กอดเธอแน่สาบานได้หรือจะเอาพิสูจน์ดูดีล่ะสาวน้อยครามยักคิ้วกวนอวัยวะเบื้องล่างฉันถลึงตาใส่เข้าแล้วทำท่าปาดคอใส่ถึงเขาจะเป็นลูกชายแกงโฮมไฟแต่ฉันเองก็เป็นลูกสาวแก้งมังกรแดงเหมือนกันถือว่าสูสีละนะมีเรื่องกันได้สบายๆอยู่แล้ว

ถ้านายพูดอีกนิดฉันจะเอาเลือดหัวนายออกไม่

หึ โหดกลัวใครส่งกลับเป็นลูกสาวมาเฟียจริงนะ

ครามกระตุกยิ้มแล้วเท้าคางมองหน้าฉันไปด้วยฉันเชิ่ดหน้าขึ้นนิดหน่อยก็จะหันไปสนใจอาจารย์ที่กำลังสอนเราอย่างขะมักเขม้นแต่ความรู้ก็ไม่กระเด็นเข้าหัวฉันหรอกนะเพราะฉันกำลังหงุดหงิดสายตาของครามที่จ้องมาไม่เลิกต่างหาก

จ้องอะไรนักหนา

ก็เธอน่ามองนี่นาไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวหรอกนะที่เปลี่ยนไปเธอเองก็เปลี่ยนไปมากเหมือนกันรู้ตัวไหม

ฉันเนี่ยนะเปลี่ยนยังไง

น่ารักขึ้นเยอะแต่ก็โหดมากด้วย

ครามหัวเราะเบาๆแต่ก็ยังมีควายจ้องฉันต่อไปพอถูกต้องมากๆฉันก็ต้องเป็นฝ่ายเบี่ยงหน้าหลบเขาเสียเองกะแอ้มกลบเกลื่อนความตื่นเต้นที่พูดขึ้นมาในใจไม่คิดไม่ฝันว่าลูกสาวมาเฟียอย่างฉันจะถูกชมว่าน่ารักกับเขาด้วยฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจครามเข้าจึงยิ้มเป็นอันจบบทสนทนาระหว่างเรา....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***