บทนำ

ฟินิกซ์ผอเรียกพบนายแนะผมเหลือบตาขึ้นมองไอ้แน็กที่เดินตรงมาหาผมพร้อมกับแจ้งข่าวสำคัญผมขมวดคิ้วมองมันนิดหน่อยนึกไม่ออกเลยว่าผอจะเรียกพบผมด้วยเรื่องอะไรแม้ผมจะเป็นประธานนักเรียนคนใหม่ของปดิวัตรแต่ก็ใช่ว่าผอจะมาก้าวก่ายงานของผมมากเท่าไหร่ตั้งแต่ที่ผมรับตำแหน่งนี้มาท่านก็ยังไม่เคยเรียกพบผมเลยสักครั้งช่วยไม่ได้ที่ผมจะแปลกใจมากเป็นพิเศษ

เรื่องอะไรวะ

ไอ้แน็คยักไหล่ ไม่รู้ว่ะฉันก็รับแจ้งมาอีกทีนายรีบไปเหอะดูถ้าผอจะมีเรื่องใหญ่ให้ได้ทำ

ผมพยักหน้าตอบรับไอ้แน็คแล้วเดินออกไปจากห้องเรียนในหัวพยายามคาดการณ์ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นบางทีอาจมีนักเรียนชกต่อยกันที่โรงอาหารหรือไม่ก็มีนักเรียนหญิงทึ่งผมกันเพื่อแย่งผู้ชายก็ได้ผมคาดการณ์ไปตลอดทางจนกระทั่งเดินถึงห้องผู้อำนวยการโรงเรียนผมเคาะประตูสองสามครั้งก่อนจะได้ยินเสียงอนุญาตให้เปิดประตูเข้าไปได้

ขออนุญาตครับ

ผมบอกพลางผลักประตูไม้เข้าไปแต่ส่องเท้าต้องชะงักเสียก่อนเมื่อภายในห้องผู้อำนวยการเต็มไปด้วยผู้ชายร่างสูงใหญ่พวกนั้นสวมเสื้อสูทสีดำและแว่นกันแดดสีเดียวกันยืนอยู่ในนั้นอย่างกับพวกบอดี้การ์ดในหนังมาเฟียเลยว่ะและจากที่ประมาณการด้วยสายตาน่าจะประมาณห้าถึงหกคนเห็นจะได้นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ย

มาซะทีนะมานี่สิ

เสียงของผู้อำนวยการดังแว่วมาจากด้านหลังของใช้สวมเสื้อสูทกลุ่มคนพวกนั้นหลีกทางให้ผมเดินเข้าไปหาผู้อำนวยการที่ตัวผมเดินแหวกกลุ่มบอดี้การ์ดพวกนั้นเข้าไปด้านในห้องทุกท่วงท่าของผมถูกจับจองราวกับว่าถ้าขยับผิดตำแหน่งนิดเดียวหัวผมคงจะระเบิดเป็นจุลทันทีที่ผมเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะผอสายตาผมก็เลือกไปเห็นผู้ชายปริศนาอีกคนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผู้อำนวยการเข้าหันหลังให้ผมอยู่ดูจากท่าทางแล้วเขากำลังข่มขู่ผออยู่แน่ๆ

สวัสดีครับ

ผมก้าวออกไปทำให้แค่ของผอห่างเก้าอี้มามองหน้าผมแว๊บแรกที่เห็นเขาผมก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนที่ผมรู้จักหรอกนะแต่ใบหน้าที่น่าเกรงถามและส่งอิทธิพลนั้นทำให้ผมเสียสันหลังวูบไปหมด

ฟินิกซ์...คุณคนนี้คือคุณรังสีสิริแสนรังสรรค์

สวัสดีครับ

ผมกล่าวอีกรอบรู้สึกคุ้นๆกับนามสกุลนี้บอกไม่ถูกแต่ก่อนที่ผมจะนึกได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครผู้อำนวยการโรงเรียนก็พลายมือมาทางผมซะก่อน

ส่วนนี่คือฟินิกซ์เป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนเราครับ

อื้มหน่วยก้านใช้ได้

คุณรังสีพยักหน้าพลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้ายิ่งมองหน้าใกล้ๆแบบนี้ก็ยิ่งคุ้นเพิ่งเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อนนะแล้วไหนจะนามสกุลของเขาอีกคุณว่ะ

เธอคงจะพอรู้จักฉันมาบ้างนะไม่มีใครไม่รู้จักตระกูลของเรานี่นา

ชายคนนั้นยิ้มแต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่เย็นเหยียบจนน่ากลัวตระกูลหรอ...สิริแสนรังสรรค์... xxxxxxxx

เดี๋ยวนะผมพอจะนึกออกแล้วล่ะว่าเคยได้ยินนามสกุลนี้ที่ไหนซวยแล้วนี่มันนามสกุลของตระกูลมาเฟียยักษ์ใหญ่นี่หว่าแก๊งมังกรแดงมังกรดำอะไรสักอย่างนี่แหละเข้ามาทำอะไรในโรงเรียนเนี่ยแล้วเขาเรียกผมมาพบทำไม

นั่งวงก็ตีฉันจะได้เริ่มพูดธุระของฉันสักที

คุณรังสีหันหน้าไปทางผู้อำนวยการอีกครั้งผมจึงหย่อนก้นลงกับเก้าอี้ข้างๆของเขารู้สึกประหม่าจนวางตัวไม่ถูกเลยแฮะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนที่ผมเผลอไปเหยียบหางใครเข้าหรือเปล่าทำไมมาเฟียใหญ่อย่างคุณรังสีต้องมาหาผมถึงที่นี่ด้วย

ฉันจะไม่อ้อมค้อมแล้วนะอีก 2 สัปดาห์ลูกสาวที่น่ารักของฉันจะย้ายกลับมาเรียนที่เมืองไทยฉันเห็นว่าโรงเรียนนี้มีคุณภาพฉันก็เลยอยากให้ลูกสาวคนเดียวของฉันเรียนที่นี่

ยินดีเลยครับคุณรังสีผู้อำนวยการยิ้มแห้งๆให้คุณรังสีผมแอบสังเกตเห็นเหงื่อที่ขมับของผอสองสามเม็ด

ที่จริงฉันก็มีบอดี้การ์ดให้ลูกสาวฉันอยู่แล้วล่ะนะแต่ฉันก็เกรงใจทางโรงเรียนถ้าเกิดต้องมีคนนอกเข้ามาป้วนเปี้ยนที่นี่ดังนั้นฉันจึงอยากมอบหมายนาทีนี้ให้คนที่ไว้วางใจได้

.....

ทั้งผมและผู้อำนวยการโรงเรียนเงียบกริบสายตาคมของคุณรังสีจึงเลื่อนมาทางผมยิ่งประธานนักเรียนของที่นี่เป็นผู้ใช้ฉันก็ยิ่งชอบเพราะเขาน่าจะเป็นคนที่ดูแลลูกสาวฉันได้ตอนที่อยู่โรงเรียน

วะ ว่าไงนะ

ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อกไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าประธานนักเรียนจะต้องมีหน้าที่ดูแลคนอื่นได้ผลเป็นประธานนักเรียนนะครับไม่ใช่บอดี้การ์ด

แล้วนี่คือรูปของลูกสาวผม

คุณรังสีหยิบรูปถ่ายออกมาจากเป้าเสื้อแล้วส่งให้ผู้อำนวยการผู้อำนวยการดูอย่างประหลาดเดียวก็ส่งให้มาที่ผมผมรับมันไว้ด้วยสมองตื้อๆถ้าลาออกจากการเป็นประธานนักเรียนตอนนี้ทันไหมวะอุตส่าห์ฝ่าฟันแยงตำแหน่งนี้จากไอ้ทิเบตตั้งเนิ่นนานพอได้รับหน้าที่อำนาจอึ้งแบบนี้ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกพลาดสรุปว่าไอ้ทิเบตรอดตัวไปใช่ไหมที่ไม่ได้เป็นประธานนักเรียนน่ะผมก้มลงไปมองรูปถ่ายนั้นด้วยอาการเซ็งเป็ดแต่สายตาปะทะกับเจ้าของรอยยิ้มชวนฝันในรูปถ่ายผมก็นึกกลับไปไม่เป็นเลยทีเดียวนี่มันคนหรือนางฟ้าครับน่ารักฉิบหายวอดป่วง

ตกลงว่าเธอเต็มใจจะรับหน้าที่นี้ไหมประธานนักเรียน

คุณรังสีหันมามองหน้าผมอยากต้องการคำตอบถึงลูกสาวของเขาจะน่ารักขนาดไหนแต่ผมก็ไม่อยากรับหน้าที่เพิ่มอยู่ดีเพราะถ้าเกิดทำงานมากขึ้นมา...

เอ่อคือว่า...

ไม่รับหรอ

คุณรังสีว่าพลางหยิบปืนออกมาจากกระเป๋ากางเกงไปได้มาไหนด้วยหรอที่นี่ไปโรงเรียนมัธยมนะแล้วนายจะบอดี้การ์ดตั้ง ห้าคนเขาจะพกปืนเพื่ออะไร

สรุปว่า...?

คุณรังสีลูบกระบอกปืนตัวเองเมื่อมันเป็นลูกหมาน้อยน่ารักแต่ผมว่ามันเหมือนพญามัจจุราชน่ากลัวมากกว่าให้ตายสิคู่กันขนาดนี้ยังต้องมาขอคำตอบจากผมอีกหรอ

ยินดีครับยินดีเลย

ผมตอบทั้งที่น้ำตาตกในแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าก้มตารับกรรมที่ไม่ได้ก็ต่อไปโคตรซวยคนรังสีกระตุกยิ้มออกมาแล้วจัดการเหน็บกระบอกปืนที่ขอบกางเกงตามเดิมผมได้แต่มองกระบอกปืนนั้นยังหดถูกเกิดผมทำอะไรผิดพลาดกับลูกสาวเขาผมคงไม่โดนลูกปืนของคุณรังสีเจาะสมองใช่ไหมทำไมชีวิตไอฟินิกซ์ถึงได้พลิกผันไปยุ่งกับมาเฟียได้วันนี้อะไรโดนจิตโดนใจให้เขาส่งลูกสาวตัวเองมาเรียนที่นี่ถ้าห่วงลูกนักทำไมไม่เก็บใส่โหลดอกเข็มไว้ที่บ้านเลยล่ะผมว่ามันต้องเป็นเพราะนรกช้างหรือไม่ก็สว่างกลั่นแกล้งผมแน่ๆเลยซวยของแท้ซวยแบบไม่มีอะไรผสม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***