EX : Kiana Kaslana Birthday

ยามเช้าของสถานีอวกาศมักจะเริ่มต้นด้วยเสียงเครื่องยนต์เบา ๆ และแสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างของห้องควบคุม แต่วันนี้กลับดูเงียบสงบเป็นพิเศษ ราวกับว่ามีความลับบางอย่างแอบซ่อนอยู่

เคียน่า คาสลาน่า ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงหัวใจที่เต้นแผ่วเบา เธอเอื้อมมือไปเปิดหน้าต่าง และพบเพียงความว่างเปล่าของอวกาศที่ทอดยาวออกไปไร้ขอบเขต

“วันนี้มันดูเงียบไปหน่อยนะ…” เธอบ่นเบา ๆ ขณะเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ เส้นผมสีเงินสะท้อนแสงจากโคมไฟเล็ก ๆ เธอหลับตาและทำธุระส่วนตัวจนแล้วเสร็จ และพร้อมที่จะพบผู้คนในเช้าวันใหม่

เธอก้าวออกจากห้องของเธอและเดินไปเรื่อยๆ ตามทางเดินอันกว้างใหญ่

วันนี้เป็นวันศุกร์ ตามปกติแล้วจะมีเรียนเสริมกับดร.ไอนสไตน์ แต่เนื่องจากเธอติดธุระทำให้วันนี้ไม่มีเรียน

ช่างเป็นวันที่วิเศษจริงๆ แบบนี้เราก็จะได้มีเวลาเล่นเกมมากขึ้นแล้ว!

ว่าไปนั้น เคียน่าหัวเราะเบาๆ เธอฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ขณะก้าวเดินอย่างไร้จุดหมายไปตามเส้นทางในสถานีอวกาศ จนกระทั่งแสงสว่างอาบร่างของเคียน่าสะท้อนผิวขาวผ่องจนเปล่งประกาย ดวงตาสีฟ้าหันมองออกไปนอกกระจกหนา

นอกหน้าต่างคือดวงดาวสีฟ้าอันงดงาม ทิวทัศน์ที่สามารถเห็นได้จากที่ดวงจันทร์เท่านั้น ทำให้แววตาสดใสเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

ร่างบางวางมือทาบลงบนกระจก โลกที่สงบสุขไร้ซึ่งภัยพิบัติจากฮงไก คือโลกที่เหล่าวาลคิเรียและตัวฉันปรารถนา

ตอนนี้มันได้กลายเป็นจริงแล้ว ด้วยความสามารถของพวกเรา ด้วยมือของเรา

ความสำเร็จดังกล่าวผ่านมากว่า5ปีแล้ว ถึงจะน่าอาย แต่ฉันกลายเป็นสิ่งที่เรียกว่าพระเจ้าสำหรับคนทั่วไปไปซะแล้ว

เชื่อมั้ยว่ามีศาสนาใหม่ที่นับถือบูชาฉันเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ด้วย

หรือถ้าลองเงยหน้ามองบนจอใหญ่ๆ กลางเมือง บางทีอาจจะเจอรูปฉันอยู่ในนั้นก็ได้ โดยเฉพาะโฆษณาเกี่ยวกับขนมและเกม

ฉันจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่ฉันเล่นเกมโดดร่มและไปลงแข่งงานอีเว้นท์หนึ่ง

ไม่รู้โชคดีหรือร้ายที่โบรเนียก็ลงแข่งด้วยเหมือนกัน ทำให้การแข่งในครั้งนั้นมีคนดูเป็นล้านเพราะมีแฮชเชอร์และประธานบริษัทเกมดังมายิงปืนแข่งกัน

ผลคือฉันถูกโบรเนียขับรถชนในระหว่างที่กำลังวิ่งหนีวงสุดท้ายอยู่ ฉันเดาไว้แล้วว่าโบรเนียจะชนะ แต่ฉันไม่คิดเลยว่าฉันจะแพ้เพราะโดนชน และที่สำคัญ ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะกลายเป็นมีมปลิวว่อนไปทั่วโซเชียลได้

พระเจ้ายังแพ้ประธานบริษัท

ตอนฉันเห็นมีมนี้ฉันโกรธมากและโวยวายใส่โบรเนียอยู่นาน แต่โบรเนียไม่ได้สะทกสะท้านเลย ตรงกันข้ามเธอยกยิ้มและหัวเราะเบาๆ บอกฉันว่า “You getting weak”

ฉันระเบิดและหยิบคุกกี้มายัดปากโบรเนียและล้มลุกคลุกคลานกันอยู่พักใหญ่ ไปๆ มาๆ กลายเป็นฉากอิโรติกไปได้ยังไงก็รู้และจังหวะนรกนั้น

พี่เมย์ก็เข้ามาเห็นเข้าพอดี โชคดีที่พี่เมย์เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเราจึงไม่มีเรื่องเข้าใจผิดกันและวันนั้นก็เป็นอีกวันที่น่าจดจำ

เธอก้มมองตัวเองในกระจกและหันหลัง กลับไปยังเส้นทางของเธอ

วันนี้ยังอีกยาวไกล ฉันจำได้ว่าวันนี้โบรเนียและเซเล่บอกจะมาหาฉัน เห็นว่าจะเอาเกมมาให้ลอง

เอาสิฉันคนนี้ไม่เคยปฏิเสธเรื่องเกมอยู่แล้ว! ฉันเคียน่าคาสลาน่า ไม่มีเกมไหนในนักเล่นเกมมืออาชีพอย่างฉันจะเล่นไม่ได้

ยกเว้นเกมสยองขวัญไว้ช่องหนึ่งละกัน อันนั้นถ้าไม่มีพี่เมย์อยู่ด้วยฉันไม่มีทางเล่นเด็ดขาด

“จะว่าไปที่เซนต์เฟรย่าตอนนี้ฤดูหนาวใช่มั้ยนะ?”

เหมือนคุ้นๆ ว่าโบรเนียจะใส่พวกชุดกันหนาวอยู่ ตอนมารอบที่แล้ว…

ณ ห้องของเคียน่า

เธอเดินกลับมาที่ห้องของเธอและเริ่มค้นตู้เสื้อผ้า

“ก็พอมีอยู่นิ…โอ๊ะ?” ระหว่างที่กำลังค้นหาพวกชุดกันหนาว เธอก็เจอเข้ากับผ้าพันคอผืนนึง ทันถูกเก็บไว้อย่างดีในกล่องสีขาวประดับด้วยลวดลายแมวสีส้ม

“เจ้านี้มัน……มันจะได้มาตอนวันเกิดใช่มั้ยนะ?”

วันเกิดของเธอท่ามกลางหิมะ

ในฤดูหนาวที่รายล้อมไปด้วยหิมะสีขาว

“กัปตันนี่ รู้ไปหมดเลยนะเนี้ย เก่งจัง ขนาดฉันดัดเสียงแล้วแต่ก็ยังจำได้อีก”

“จะเป็นใครได้อีกล่ะนอกจากเธอฉันจำกลิ่- อะแฮ่ม ฉันจำเสียงเธอได้เทคนิคเธอยังอ่อนหัดนักเคียน่า==”

วันนั้นฉันเจอเขาอยู่ข้างทางเขาดูลุกลี้ลุกลนจนแม้แต่ฉันยังแปลกใจ ฉันยืนดูอยู่แป๊บนึงเพราะความอยากรู้อยากเห็น และฉันก็เข้าใจว่าเขากำลังตามหาอะไรบางอย่างอยู่

นั้นคือฉันเอง

“แล้ว~ มีธุระเร่งด่วนอะไรกับฉันเหรอกัปตัน?”

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เธอหายไปซื้อขนมนานผิดปกติ ฉันเลยออกมาตามเฉยๆ ^^;”

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะแห้งๆ เหมือนกำลังประหม่า นั้นคือท่าทีของเขาที่กำลังกลบเกลื่อนและเก็บซ่อนความจริงจากคนอื่น

ฉันแน่ใจด้วยประสบการณ์กว่า 2ปี กัปตันมีทักษะรอบด้าน ยกเว้นอยู่เรื่องเดียวคือการเผชิญหน้ากับอารมณ์

เขาเหมือนกับฉันในเรื่องนี้

“คิดว่าฉันหลงทางเหรอ? ไม่เอาน่า ฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ- อ๋อใช่ ฉันลืมไปว่าคนที่อยู่ตรงหน้าฉันก็ชอบหลงทาง แต่ว่านะกัปตันก็รู้นิ่ว่าฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้ว^^”

ฉันเข้าใจความเป็นห่วงของเขาที่มีต้องคนรอบข้าง ฉันเองก็เป็นแบบนั้น แต่ฉันแสดงออกเสมอว่าฉันห่วงใยทุกคนแค่ไหน

บางทีคงเพราะความแตกต่างทางเพศ เขาเลยไม่สามารถแสดงออกได้ชัดเจนแบบฉัน

นั้นคงเรียกว่าขีดจำกัดของผู้ใหญ่รึเปล่านะ? ฉันเองก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว

ในตอนนั้น ใบหน้าของกัปตันเต็มไปด้วยเหงื่อ สีหน้าของเขาผ่อนคลายลงแล้ว แต่ก็ยังมีร่องรอยของความกังวลเหลืออยู่

“มีเรื่องอะไรอยู่ในใจรึเปล่า?” ฉันในตอนนั้นถามออกไปโดยตรงโดยไม่ได้คิดอะไรมาก

“มะ-ไม่มีอะไรหรอก จริงสิ เอ้านี้ ฉันซื้อมาให้”

เขาหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ฉันเห็นภาพแบบนี้จนชินแล้ว

“ชานม?” ฉันรับมา “มันยังร้อนอยู่เลยนิ”

“แน่สิ ฉันพึ่งซื้อมาจากข้างทางเมื่อสักพักนี้เอง ลองชิมดูสิ”

ฉันลงชิมในทันทีในฐานะเคียน่ายอดนักชิมแล้ว ฉันจะประเมินอย่างมืออาชีพ

“ว้าว~ รสชาติไม่เลว รู้สึกอุ่นขึ้นมาเลย!”

“หน้าหนาวอย่างนี้ ชานมร้อนๆ นี่แหละเจ๋งที่สุด! ขอบคุณนะกัปตัน”

ฉันยอมแพ้ แม้ว่าตัวเองจะโตขึ้นมากแล้ว แต่ความอร่อยทำให้ฉันกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง

ในตอนนั้นกัปตันเลิกคิ้วและยื่นครัวซองให้ฉัน

“นี้เธอเป็นหวัดรึเปล่า? กะแล้วเชียว ใส่เสื้อผ้าแค่นั้นออกมาเดินกลางอากาศหนาวแบบนี้”

“หือ เอ๋ๆๆ ~? กัปตันผ้าพันคอผืนนี้มันคุ้นๆ นะว่ามั้ย~?”

“เงียบเลย เธอออกมาโดยไม่แม้แต่จะใส่เสื้อกันหนาวดีๆ กว่านี้ด้วยซ้ำ”

“กัปตันเองก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง! ใส่แค่เสื้อกันหนาวบางๆ แบบนั้นเดี๋ยวก็เป็นหวัดเอาหรอก ส่วนฉันนะไม่เป็นไรหรอกเพราะฉันนะแข็งแกร่ง หวัดเหวิดอะไรนั้นนะทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

ฉันตอบด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

แต่ร่างกายฉันไม่ได้แกร่งเท่าปาก ตอนนั้นกัปตันสังเกตเห็นจมูกฉันที่เริ่มแดงจางๆ เพราะอากาศหนาว

“โม้ จมูกเธอแดงขนาดนั้นแท้ๆ ยังจะมาแอ็คอีก เงียบและพันผ้าพันคอนี้ซะดีๆ”

“เห้เดี๋ยวสิ!”

เขาไม่ฟังฉันและพันผ้าพันคอตามใจชอบโดยไม่สนการขัดขืนของฉันเลย แต่ด้วยความที่ฉันพยายามปฏิเสธ ผ้าจึงพันกันยุ่งเหยิงไปหมด

เราใช้เวลาอยู่ราว5นาทีกว่าจะสามารถพันผ้าดีๆ ได้

ในวันนั้น เหตุผลที่ฉันออกมาซื้อของนานนั้นก็เพราะว่าฉันใช้เวลาไปกับการปั้นตุ๊กตาหิมะ

ฝีมือของฉันนะไม่เป็นสองรองใครแน่นอน ฉันปั้นตุ๊กตาหิมะของ ป้าเทริ โบรเนีย เซเล่ หัวหน้าห้อง พี่เมย์ และอาจารย์ฮิเมโกะ…..

แต่มันเหมือนกับว่ายังขาดอะไรไปอยู่

กัปตันเป็นคนเสนอให้ฉันเติมจุดเดินของแต่ละตัวไปด้วย ฉันเลยเติมแว่น เขาและมะระลงไปด้วย

แต่มันก็ยังไม่ใช่แบบที่ฉันต้องการ

ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่ามันขาดอะไรไป

แต่แล้วกัปตันก็เป็นคนทำให้ฉันเข้าใจ กัปตันเดินเข้าไปใกล้ๆและวางตุ๊กตาหิมะตัวใหม่ไว้ตรงกลาง

“นั้น…..ฉันเหรอ?”

“เป็นไง สวยใช่มั้ยล่ะ? ไม่ถึงกับเหมือนเป๊ะแต่ถ้าดูผ่านๆก็พอรู้ใช่มั้ยว่าเป็นใคร”

“ไม่อะไม่ได้ครึ่งของฉันเลย ฉันว่าฉันสวยกว่านี้เยอะ….”

“แต่ก็ขอบคุณนะกัปตัน ฉันรู้แล้วว่ามันขาดอะไรไป^^”

“มาทำให้เสร็จแล้วกลับไปฉลองวันเกิดกันเถอะ ทุกคนคงรอแย่แล้ว กลับไปฉันมีของขวัญเตรียมไว้ให้เธอแล้วนะจะบอกให้ = =+ ”

“เห~ คือไรอะ ช่วยบอกสักนิดได้มั้ย?”

“ไม่บอกกกก”

“สักนิดเถอะน่า!”

“ไม่ บอกกกกกก”

ฉันเริ่มเห็นตัวเองรางๆ จากเขาเหมือนกับที่พี่เมย์เคยพูดกับฉันว่าเธอเห็นตัวเองจากกัปตัน

ย้อนกลับไปยังวันเก่าๆ สมัยที่เป็นนักเรียนของเซนต์เฟรย่า ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองสามารถขออะไรก็ได้จากเขา ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ตราบใดที่เขาอยู่ตรงนั้น

จนผ่านมาตั้งหลายปีแล้วฉันพึ่งจะเข้าใจว่านั้นคือการตามใจ ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับการเอาใจใส่จากคนที่พึ่งรู้จักกันได้มากเท่ากับที่กัปตันมอบให้ฉัน

แม้แต่เทริยังบอกเลยว่าเขาตามใจฉัน พี่เมย์และโบรเนียเป็นพิเศษ

ให้ตายสิ ความรู้สึกที่เหมือนถูกพ่อดูแลนี้ทำให้ฉันอยากเจอเจ้าพ่อบ้าขึ้นมาเลย!

แต่จะไปหาเขา? เขาอยู่ไหน? เหมือนครั้งล่าสุดจะเที่ยวหยุดยาวอยู่กับพี่เบียงก้า-

“หือ?”

ฉันได้รับข้อความจากโบรเนียว่าเธอมาถึงสถานีอวกาศแล้ว และรออยู่ที่ห้องนันทนาการ ฉันเลยลุกจากเตียง เก็บของและตรงไปที่ห้องนันทนาการ

ฉันเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงหน้าทางเข้า เพียงแต่

“ทำไมห้องนันทนาการ มืดแปลกๆ-”

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ เคียน่า!!”

เสียงของทุกคนดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่น

คิอานะยืนนิ่ง น้ำตาคลอเบ้าขณะมองไปรอบๆห้อง ลูกโป่งสีชมพูและสีขาวลอยอยู่ในอากาศ โต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเค้กและของว่างมากมาย แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจที่สุดคือ ทุกคนมารวมตัวอยู่ที่นี้

เมย์ที่ยืนอยู่ตรงกลาง พร้อมเค้กวันเกิดในมือ

ฉันลืมวันเกิดของตัวเองได้ยังไง?

“นี่มัน… พวกเธอทำเพื่อฉันเหรอ?” คิอานะถามเสียงสั่น

เมย์ก้าวเข้ามาใกล้เธอ รอยยิ้มของเธออ่อนโยนมากในเวลานี้ “สุขสันต์วันเกิดนะเคียน่า”

ไอน์สไตล์พูดขณะโยนโปเกบอลเล่น “เรารู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องลืมวันเกิดของตัวเองแน่ๆ”

จากสอนเคียน่ามานานไอน์สไตน์จึงรู้เล็กน้อยว่าเคียน่าไม่ได้ดูปฏิทิน มานานมากแล้ว และเธอติดอยู่ในลูป 7วัน จันทร์ถึงศุกร์ และ เสาร์อาทิตย์

“อ-เอ่อ…” เคียน่าพูดไม่ออก เธอลืมกระทั่งวันเกิดของตัวเอง

ในบ่ายวันนั้น งานเลี้ยงวันเกิดของเคียน่าดำเนินไปอย่างราบรื่น หลังจากเป่าเทียนและร้องเพลงเสร็จ ทุกคนต่างมอบของขวัญให้กับเคียน่าทีละคน

โบรเนียยื่นกล่องเล็ก ๆ ที่บรรจุหุ่นยนต์ช่วยงานขนาดจิ๋ว

ฟูหัวมอบจี้หยกที่มีคำสลักว่า “จงเป็นตัวเองในแบบที่เจิดจ้าที่สุด”

เซนติมอบ “คัมภีร์ฝึกกังฟูเล่มใหม่”

เทเรซ่ามอบ “ตุ๊กตาเทริพร้อมรอยยิ้มสดใสขนาดยักษ์”