ตอนที่ 18 ผู้บุกรุก3

“ชักช้าเป็นบ้า ดูซิพวกแกทำให้ผิวของข้าเป็นรอยหมดแล้ว”

เมย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นแฝงด้วยความรังเกียจ ท่าทีของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง สลัดภาพเด็กสาวไร้พิษภัยไปจนสิ้น ทำเอาแฮชเชอร์ทึ่งกับการเปลี่ยนแปลงของเธอไม่ได้

“ยัยนี้….-!?”

แฮชเชอร์ยกแขนรวบรวมพลังไว้ที่ฝ่ามือของเขาอย่างรวดเร็ว

ทว่าเพียงเธอชำเลืองมองมาที่เขาร่างกายก็สั่นสะท้านไปหมด ความรู้สึกและความคิดเดียวที่แล่นเข้ามาในหัวทำให้เขาก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

‘อันตราย’

ด้วยพลังงานมหาศาลที่พรั่งพรูออกมาจากตัวเธอ แฮชเชอร์รู้ว่าตนไม่อาจเอาชนะได้หาก-

“ฮึ….”

ในขณะที่กำลังลังเลอยู่นั้นสายตาของแฮชเชอร์ได้สังเกตเห็นบางอย่าง มันคือ'รอยยิ้ม'เย้ยหยัน

แฮชเชอร์ตัวแข็ง ตะลึงกับสิ่งที่เห็น ก่อนที่สติและความอดทนของเขาจะขาดลง

“แก!!!!”

แฮชเชอร์คำรามด้วยโกรธสุดขีด บิดเบือนแรงโน้มถ่วงทั่วทั้งหอพักอย่างบ้าคลั่งด้วยพลังของเขา

แต่ผลลัพธ์กลับไม่เป็นอย่างที่หวัง พลังของแฮชเชอร์ไม่สามารถทำอะไรเมย์ได้เลย

“หือ? นี้เอาจริงแล้วหรือ?”

บนใบหน้าของเมย์ยังคงประดับด้วยยิ้มดูถูกสายตาที่จ้องมองแฮชเชอร์นั้นไม่ได้ต่างจากหนอนแมลงน่าขยะแขยงบนพื้นเลยแม้แต่น้อย

รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ จางหายไป

“คำก็แฮชเชอร์ สองคำก็แฮชเชอร์ ถ้าอย่างแกเป็นแฮชเชอร์ได้งั้นหนอนในดินก็เป็นแฮชเชอร์ได้?”

เมย์กล่าวและหัวเราะเบาๆ ท่าทางของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้รอบตัวจะถูกกดทับด้วยแรงโน้มถ่วงหลายสิบเท่าจากพลังของแฮชเชอร์

“หุปปากซะยัยกะ*รี่! จงรู้ไว้ซะว่าชั้นคนนี้ยังไม่เอาจริง!!!”

“เหรอ?”

นั้นคือคำที่เมย์พูดตอบแฮชเชอร์ ก่อนจะหัวเราะชอบใจ บางทีเรื่องตลกก็มีให้เห็นอย่างเรื่อยไปในเวลาเช่นนี้

“หัวเราะหาแม่*ึงรึไง!”

แฮชเชอร์ก่นด่า แต่หาได้เข้าหูเมย์เลยแม้แต่น้อย และเช่นกันแม้ว่าแฮชเชอร์จะเพิ่มพลังของเขาไปมากแค่ไหนก็ไม่อาจสร้างรอยขีดข่วนให้เมย์ได้เลย

จู่ๆ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปและเดาะลิ้นเบาๆ

นับถอยหลัง3นาที45วินาที

“ข้าคงปล่อยเจ้าเพ้อนานเกินไป…”

เสียงเตือนนับถอยหลังดังขึ้นอีกครั้งจากอุปกรณ์สื่อสารบนข้อมือ มันจะคอยเตือนเวลาที่เหลือก่อนที่ระเบิดซึ่งติดอยู่ที่หัวใจของเธอจะเริ่มทำงาน เมย์เห็นว่าเวลานั้นเริ่มน้อยแล้วเธอจึงตั้งใจจะปิดฉากโดยเร็ว

ประกายแสงสีม่วงสว่างวาบ เพียงพริบตาเดียวร่างของแฮชเชอร์ก็หายไปจากจุดที่เขาเคยอยู่ และถูกแทนที่ด้วยเมย์

เธอยืนอยู่ตรงนั้นในท่าแปลกๆ เธอเหยียดขาตรงยกสูงไปยังทิศทางหนึ่ง ก่อนจัดท่ายืนตัวเองให้กลับมาเป็นปกติ

แฮชเชอร์ถูกเตะความเร็วที่ของสายฟ้าส่งร่างปลิวหายไปจากสายตาของเมย์ภายในพริบตา เธอไม่แม้แต่จะสนใจว่าอีกฝ่ายจะดับในการเตะครั้งนี้หรือไม่ด้วยซ้ำ เพราะต่อให้รอดมาได้ แรงเตะนั้นก็มากพอจะส่งเขาออกนอกเขตบาเรียของเซนต์เฟรย่าได้อย่างแน่นอน

“น่าขัน ข้านึกว่ามันจะสนุกกว่านี้เสียอีก….หือ?”

เธอเหลือบมองลงมาที่ปลายเท้าซึ่งมีเลือดติดอยู่เป็นจำนวนมากจนย้อมขาเธอเป็นสีแดง

“ขยะแขยง คราวหน้าต้องเคลือบด้วยกระแสไฟฟ้าสักหน่อยเลือดเน่าๆ จะได้ไม่เลอะขาข้าอีก….”

เมย์สบถคนเดียว หันหลังและเดิมกลับเข้าหอพักโดยที่เท้าของเธอมีควันลอยออกมาอยู่ครู่หนึ่ง มันคือเลือดของแฮชเชอร์ที่กำลังระเหยจากกระแสไฟฟ้าที่เมย์ปล่อยออกมา

เธอก้าวไปยืนหน้าประตูและนึกขึ้นได้ว่าฟูกะยังนอนแผ่อยู่บนพื้น

“ชิ….” เธอจิ๊ปากขณะฟังเสียงนับถอยหลัง

นับถอยหลัง3นาที5วินาที

เมย์ยิ่งหงุดหงิดหนักกว่าเก่าเมื่อเสียงเตือนนับถอยหลังใกล้จะกลายเป็น ศูนย์เต็มที

จิตแฮชเชอร์ที่3ซึ่งควบคุมร่างกายอยู่ในเวลานี้กัดฟันแน่น

นับถอยหลัง2นาที50วินาที

คืนก็คืน น่าหงุดหงิดชะมัด! เธอสบถในใจและเดินไปเอนหลังพึงต้นไม่ต้นหนึ่งจำใจต้องคืนร่างอย่าง หลีกเลี่ยงไม่ได้

ในขณะที่กำลังจะหลับตาลงนั้นสายตาของเธอไปสะดุดเข้ากับพื้นหญ้าเปล่าๆ ใต้ต้นไม้เข้า

เธอจำที่ตรงนี้ได้ มันเป็นสถานที่ที่เจ้านั้น เคยมาเป็นประจำ และตำแหน่งที่เธอนั่งอยู่ในตอนนี้ก็เป็นจุดที่ยัยไร้ค่านั้นเคยนอนอยู่ครั้งหนึ่ง

แม้ว่าตัวเธอจะไม่ได้ควบคุมร่างก็ตามแต่แฮชเชอร์ที่3ก็รับรู้ทุกการกระทำและทุกความคิดของเมย์อยู่ตลอด

น่าขันนักที่ใบหน้ายิ้มแย้มของเจ้านั้นแล่นขึ้นมาในหัวซะได้ แฮชเชอร์ที่3เอื้อมมือลูบไปที่พื้นอย่างแผ่วเบา เธอรู้สึกว่าเมย์รู้สึกถึงบางอย่างจากชายคนนั้น แต่ช่างน่าขันนักที่แฮชเชอร์อย่างข้ากลับไม่รู้สึกอะไรเลย…มันทำให้ข้าหงุดหงิดที่ไม่รู้

มันเหมือนกับว่านางมองเห็นบางอย่างที่ข้ามองไม่เห็นจากชายคนนั้น

เธอเห็นอะไรจากเจ้านั้นกันแน่?

ในเวลาเดียวกัน ทางด้านโคโคเลีย

ในระหว่างที่เมย์หรือแฮชเชอร์ที่3กำลังจัดการกับแฮชเชอร์ตนแรกอยู่นั้นเอง ทางโคโคเลียก็กำลังดำเนินการตามแผนของเธออยู่

“ว่าไง จะยอมร่วมมือกับเราไหม เทเรซ่า?”

เทเรซ่าแสดงท่าทางลังเลออกมาอย่างชัดเจน เธอครุ่นคิดอย่างจริงจังหน้าแคปซูล…ในใจเธอมีคำถามมากมายแต่ผู้ที่สามารถให้คำตอบได้นั้นไม่ได้อยู่ที่นี่

และข้อเสนอที่ไอน์สไตน์บอกเธอมานั้นค่อนข้างน่าสนใจทีเดียวแต่ก็เสี่ยงจนยากจะตอบตกลงได้ทันทีโดยไม่ไตร่ตรองให้ดีก่อน

“ฉันขอเวลาคิด-”

“เราไม่มีเวลามากขนาดนั้นคุณเทเรซ่า”

เทเรซ่าต้องการเวลา แต่ไอน์สไตน์นั้นไม่มีเวลาขนาด เธอชี้ไปที่กล้องตรงมุมห้อง

อีกไม่กี่สิบนาที ระบบรักษาความปลอดภัยจะกลับมาทำงานอีกครั้ง เทเรซ่าจึงต้องตัดสินใจในตอนนี้เท่านั้น

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้สักเล็กน้อย

เทเรซ่ามาถึงห้องลับหลังผ่านไป 10นาที ตามที่ไอน์สไตน์ได้พูดเอาไว้ เด็กสาวตัวเล็กสูงราวๆ 140 เซน ปรากฏตัวพร้อมกางเขนสีทองขนาดใหญ่ เธอไม่พูดอะไรให้มากความและพุ่งเข้าไปหาโคโคเลียโดยแบกกางเขนของเธอฟาดใส่เต็มเหนี่ยว

จนโคโคเลียไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเรียกหุ่นยนต์ไททันรุ่นใหม่ซึ่งอยู่ในขั้นพัฒนา ออกไปต่อกรกับเทเรซ่า

ซึ่งผลก็ออกมาตามที่คาดไว้ ไททัน1ตัว สามารถยื้อเทเรซ่าได้ตัวละ1หรือ2วิตามที่ไอน์สไตน์คาดการณ์ไว้ แต่แค่นั้นก็เกินพอ

ไอน์สไตน์ได้เปิดแคปซูลตู้หนึ่งซึ่งภายในบรรจุร่างของมนุษย์เอาไว้โดยด้านหน้ามีตัวอักษรเขียนไว้ว่า SIRIN PROJECT

แต่เทเรซ่าหาได้สนใจเดิมทีเรื่องโปรเจกต์ซีรินนั้นไม่ได้เป็นความลับอะไร ทุกคนในซิกซอลรู้กันดีว่าอาร์คบิชอปของพวกเขาได้ทำการทดลองเพื่อนำพลังของแฮชเชอร์ที่2ซีรินมาใช้งาน

ไอน์สไตน์ค้านทันทีและแนะนำให้เทเรซ่าดูมนุษย์ที่อยู่ในแคปซูลให้ชัดเจน เทเรซ่าทำตามและนั่นแหละเป็นเหตุทำให้เทเรซ่าลังเลอยู่ในปัจจุบัน

SIRIN PROJECT มันคืออะไรกันแน่....ทำไมคนที่อยู่ในแคปซูลถึงไม่ใช่แฮชเชอร์ที่2 แต่เป็นเด็กที่มีหน้าตาเหมือนกับเคียน่าทุกประการได้

คนที่น่าจะตอบคำถามนี้ก็คงมีแค่เจ้าของ โปรเจกต์อย่างอาร์คบิชอป...มีแค่คุณปู่เท่านั้น

ถ้าวันหนึ่งซิกซอลไม่ใช่ที่ที่หลานเธอสามารถพึ่งพาได้...

"ไอน์สไตน์...ฉันตกลง"

ทางป่าด้านหลังของหอพักวาลคิเรีย

ด้วยแรงเตะของแฮชเชอร์ที่3 ได้ส่งร่างของแฮชเชอร์ตนแรกปลิวออกไปซ้ำยังทิ้งร่องรอยความเสียหายไว้ไม่น้อยเลย ต้นไม้ในแนวตรงหักโค่นเป็นทางยาวหลายกิโลเมตร

แต่ถึงอย่างงั้นมันก็ยังคงไม่สามารถฆ่าแฮชเชอร์ตนแรกได้

“ย…ยัยกะ*รี่นั้น….สักวัน*ูจะกลับมาฆ่ามึ*แน่!!!”

แฮชเชอร์ตนแรกแบบรัดแขนของตนแน่นด้วยความเจ็บปวด แขนขวาของเขาถูกแรงเตะของแฮชเชอร์ที่3จนฉีกขาดไปแล้ว ซ้ำยังมีบาดแผลเล็กน้อยตามตัวอีกนับไม่ถ้วน เรียกได้แค่เดินยังยากลำบากเลยด้วยซ้ำไป

แฮชเชอร์ตนแรกพยายามเดินต่อไปอย่างยากลำบาก โชคดีที่สถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากจุดนัดพบมากนัก หากไปถึงที่นั่นได้เขาก็ยังพอมีโอกาสรอดอยู่บ้าง

นั้นคือสิ่งที่แฮชเชอร์คิด

“ค่อยคุ้มกับที่มาดักรอหน่อย”

มีผู้ชายสวมแว่นโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ เขาเดินเข้าไปหาแฮชเชอร์อย่างช้าๆ แฮชเชอร์ชูมือเตรียมที่จะใช้พลังโจมตีชายคนนั้น

“อย่าดีกว่า ด้วยสภาพแบบนั้นหากฝืนใช้พลังมากกว่านี้จะเจ็บปวดเอาเปล่าๆ”

ชายสวมแว่นพูด เขาเดินไปยืนอยู่ตรงแฮชเชอร์และปัดมวลพลังงานบนฝ่ามือของแฮชเชอร์จนสลายไปอย่างง่ายดาย

“ไม่ต้องห่วง…ถือว่าเป็นการให้เกียรติฉันจะแสดงอะไรให้ดู”

“ [Star of Eden 0th power] ”

แรงดึงดูด

ตรงหน้าของแฮชเชอร์คือก้อนมวลสารดำมืดที่พร้อมจะกลืนกินทุกอย่างแม้กระทั่งแสง

“ห-เหี้*ไรวะ!!???”

แฮชเชอร์เบิกตากว้างพยายามวิ่งหนี แต่ด้วยแรงดึงดูดอันมหาศาลแฮชเชอร์ไม่มีโอกาสได้แม้แต่ก้าวเดียวที่ เพียงเสี้ยววิร่างของเขาก็ถูกมวลสีดำดูดกลืนหายไปในทันที

เมื่อแฮชเชอร์ถุกกลืนกินไปแล้วหลุมดำขนาดใหญ่ราวสองเมตรก็หายวับไปทันที เหลือไว้เพียงหลุมขนาดใหญ่ซึ่งเป็นผลกระทบที่ถูกหลุมดำดูดกลืนไปด้วย

“ไม่คิดเลยว่าร่างโคลนของเขาจะใช้พลังนี้ได้แล้ว…” ชายสวมแว่นหันไปยังทิศทางหนึ่ง

“เป็นอย่างที่เธอบอกเลยกัปตัน”

“แหม ผมเองก็ไม่มั่นใจนักหรอกจนกระทั่งเห็นหมอนี้สู้กับแฮชเชอร์ที่3”

คนที่ชายสวมแว่นกำลังพูดคุยอยู่นั้นคือกัปตัน เขาเดินไปหาชายสวมแว่นและพูดต่อ

“ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสร้างร่างโคลนของแฮชเชอร์ที่มีพลังของแฮชเชอร์จริงๆขึ้นมา แม้กระทั่งท่านอาร์คบิชอปแห่งซิกซอลก็ยังไม่สามารถทำได้”

“อื้ม ถึงอย่างนั้นร่างโคลนเหล่านี้ก็ยังไม่สมบูรณ์ ถ้าเธอมีเวลามากกว่านี้อาจจะสามารถสร้างมนุษย์ที่พลังของแฮชเชอร์ออกมาได้จริงๆก็ได้”

“…”

กัปตันครุ่นคิดก่อนที่เขาจะรู้สึกได้ว่ามีใครกำลังมาทางพวกเขา กัปตันคาดเดาได้ว่าน่าจะเป็นไอน์สไตน์

“ดูเหมือนเขาจะมาแล้วนะ งั้นผมขอตัวก่อนละครับคุณเวลท์”

“….”

ชายสวมแว่น- ไม่สิ เวลท์ หยาง พยักหน้ารับทันทีที่การสนทนาจบลงกัปตันก็เดินหายเข้าไปในป่า และไม่นานหลังจากนั้นก็มีคนๆปรากฏตัวต่อหน้าเวลท์