ตอนที่ 17 ผู้บุกรุก2

หลังจากวางสายจากกัปตัน

เทเรซ่าได้มอบชุดแบทเทิลสูทที่มีชื่อว่า white comet ให้แก่เคียน่า และอธิบายว่าชุด White Comet นั้นเป็นชุดรบรุ่นที่ 3 ซึ่งมีเพียงวาลคิเรียระดับ B ขึ้นไปเท่านั้นที่สามารถใช้งานมันได้

ชุดแบทเทิลสูทนั้นนับได้ว่าเป็นอุปกรณ์สำคัญ ด้วยเทคโนโลยีล้ำสมัยมากมายที่ผสมผสานอยู่ภายในชุด ทำให้วาลคิเรียแข็งแกร่งเหนือมนุษย์มนาจนสามารถต่อกรกับฮงไกได้อย่างสูสี

อย่างไรก็ตามชุดแบทเทิลสูทนั้นไม่ได้ใช้งานง่ายนักเพราะวาลคิเรียส่วนใหญ่ใช้เวลานานหลายเดือนกว่าจะสามารถปรับตัวและดึงประสิทธิภาพสูงสุดของชุดออกมาได้

ปัง! ปัง!

กระสุนจากปืนพลังงานถูกยิ่งทะลุร่างของมิโกะสาวจนร่างขอเธอสลายหายไป เคียน่าหันมองเทเรซ่าด้วยรอยยิ้มมั่นใจ

“แค่นี้เองเหรอเทริ? ฉันยังรู้สึกว่าต่อให้มาอีกเป็นร้อยคนฉันก็ยังไหวอยู่เลย!”

“ยัยเด็กนี้….”

เทเรซ่ากัดฟันพูด เห็นท่าทีได้ใจของเธอแล้วมันรู้สึกหงุดหงิดชอบกล

ถึงจะรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ ก็จริง แต่ก็ต้องยอมรับว่ายัยเด็กนี้มีความสามารถจริงอย่างที่เธอโม้ไว้ แม้ว่าศัตรูที่เธอพึ่งกำจัดไปนั้นจะเป็นเพียงโฮโลแกรมของศัตรูที่ดึงมาจากความทรงจำของเคียน่าเองและไม่ได้แข็งแกร่งเท่าตัวจริง

แต่จากการสังเกตของเทเรซ่านั้นเธอสามารถบอกได้เลยว่า มิโกะคนเมื่อครู่และคนก่อนหน้าฝีมือไม่ใช่เล่นๆ เลยสักคน

“อย่าได้ใจให้มากนักนะเคียน่า การฝึกของเธอยังไม่จบคนต่อไปกำลังจะไปแล้วเตรียมตัวให้ดีละ!” เทเรซ่าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ถึงจะหงุดหงิดแต่ก็ดีใจที่เห็นว่าหลานของเธอแข็งแกร่ง

พอเห็นภาพแผ่นหลังของเคียน่าภาพของอีกคนหนึ่งก็แวบขึ้นมา แม้ความสูงและรูปร่างจะต่างกันแต่ความรู้สึกที่แผ่ออกมานั้นใกล้เคียงกันมาก

“ลูกสาวเธอนี้เหมือนเธอมากเลยนะเซซิเลีย…”

.

.

.

อีกด้านหนึ่ง ณ หอพักวาลคิเรีย

มีสองร่างนั่งอยู่หน้าTV ดูเหมือนพวกเธอจะกำลังเล่นเกมต่อสู้หรืออะไรสักอย่างอยู่

“อ-เอ๋? ล-แล้วต้องทำไงต่อ!?”

“….”

เมย์พูดตะกุกตะกักในขณะที่สองมือกดจอยให้มั่วไปหมด โบรเนียมองภาพของเมย์ที่กำลังจะแพ้เต็มทีด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ภายในกำลังประมวลผลบางอย่าง

ปิ๊บ

โบรเนียเอื้อมกดปุ่มหนึ่งบนจอยและจากนั้นผลการต่อสู้ก็ออกมาทันที เมย์ได้รับชัยชนะเป็นครั้งแรกหลังจากแพ้มาตลอด

เธอร้อง เย้~! ออกมาด้วยท่าทางดีอกดีใจก่อนที่จะเกิดความสงสัยเล็กน้อยขึ้นมา เมื่อกี้เธอกดอะไรถึงชนะมาได้? เมย์ครุ่นคิดและพยายามนึกให้ออก โดยไม่รู้เลยว่าต้นตอของชัยชนะนั้นคือโบรเนียที่กำลังปรบมือแปะๆ อยู่นั้นเอง

ก๊อก ก๊อก

“มีคนมาหรอ..”

“อื้มเดี๋ยวพี่ไปดูเอง”

เมย์เอ่ยและลุกเดินไปเปิดประตู และเห็นว่าด้านนอกเป็

“ขออภัยที่มารบกวนกลางดึกนะครับ ผมเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการ ท่านเทเรซ่าต้องการคุยกับคุณเมย์เป็นการส่วนตัว เชิญตามผมมาด้วยครับ…”

ชายสวมเสื้อกันหนาวสีน้ำเงินเอ่ยด้วยท่าทีนอบน้อมเมย์พยักหน้าตอบ พยายามซ่อนความระแวงไว้

เช่นเดียวกันโบรเนียก้าวเดินเข้าไปหาเมย์และพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์

“โบรเนียเองก็จะไปด้วย”

“ขออภัยด้วย ท่านเทเรซ่าเรียกพบแค่เมย์เท่านั้น”

ชายคนนั้นปฏิเสธทันที ทำให้โบรเนียและเมย์ยิ่งสงสัยมากกว่าเดิม แรกเริ่มเดิมทีแล้วเซนต์เฟรย่ามีบุคลากรเพศชายเพียงไม่กี่คนเท่านั้นและชายคนนั้นไม่ได้อยู่ในหมู่คนเหล่านั้นเลย

แถมการแต่งตัวยังค่อนข้างแปลกมากเพราะปกติเทเรซ่าจะเน้นย้ำให้สวมชุดเครื่องแบบประจำตำแหน่ง แต่ชายคนนี้กลับไม่ใช่ซ้ำยังปกปิดใบหน้าด้วยฮู้ดกับเสื้อคลุมอีก จะมองมุมไหนก็น่าสงสัย

“ไม่เป็นไร โบรเนียจะไปคุยกับเทเรซ่าเอ- อึ๊ก!? ”

“อ้าา!”

ตึง!

โบรเนียยังคงยืนยันที่จะตามไปด้วยแต่ยังพูดได้ไม่ครบประโยคเธอก็ถูกแรงหรืออะไรบางอย่างผลักจนกระเด็นชนกำแพงจนเป็นรอยแตกขนาดใหญ่โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว ในเวลาเดียวกันก็สามารถคว้าแขนของเมย์ไว้และใช้พลังบางอย่างทำให้เธอสลบไปได้อย่างง่ายดาย

“หุปปากแล้วนอนนิ่งๆ ไปซะยัยเด็กของโคโคเลีย…”

ชายคนนั้นถอดฮู้ดและเดินออกไปโดยใช้พลังของตนทำให้เมย์ลอยตามหลังเข้าไปติดๆ

“โคโคเลียบอกว่าห้ามทำร้ายเธอเกินความจำเป็น…..เอาเถอะยังไงก็ชั่งแค่พายัยนี้กลับไปก็เป็นอันเสร็จ”

เขาเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ตามแผนเดิมคือนำตัว ไรเดน เมย์ ไปยังจุดนัดพบและนำตัวเธอกลับไปยังฐานของAE ชายคนเดิมจิปากอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่คาดฝันว่าการจับตัวแฮชเชอร์จะง่ายดายเพียงนี้ เขาเหลือบมองร่างที่ลอยอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“…”

เมย์ที่ยังคงหลับอยู่ไม่แสดงท่าทีต่อต้านใดๆ ด้วยรูปร่างและความสวยของเมย์ที่ไม่เป็นสองรองใคร ชายหนุ่มยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ เขาก้มดูเวลา ดูเหมือนว่าทางเขาจะจัดการทุกอย่างเสร็จเร็วเกินไปหน่อย เวลาที่นัดไว้เหลือมากถึง20นาที

“งานเสร็จเร็วแบบนี้ต้องหาอะไรทำฆ่าเวลาสักหน่อย”

เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินต่อไปเรื่อยๆ จนมาถึงทางออก เขาเปิดประตูออกไปทางด้านหลังของหอพัก

ตามที่โคโคเลียบอกไว้ถ้ามีใครเข้ามาขวางก็จัดการได้เลยไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น

เพราะตัวปัญหาอย่าง ยัยผู้หญิงผมแดงหรือไอเจ้าผู้ชายผมแดงนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ หรือแม้แต่เทเรซ่าก็ไม่สามารถเข้ามาขัดขวางเขาได้เช่นกันเพราะทางนั้นโคโคเลียจะจัดการเอง

ในขณะที่เขากำลังเดินอยู่นั้นก็ถูกหมัดต่อยเข้าที่คอแต่ยังดีที่เขามีบาเรียค่อยป้องกันอยู่ที่ให้หมัดของเธอไม่ได้สร้างความเสียหายใดๆ

“หืม? ตกใจนะเนี้ยไม่คิดเลยว่าจะมีวาลคิเรียโผล่มาด้วย?”

คนที่ต่อยไปนั้นคือฟูกะ แต่พอเห็นว่าการโจมตีของเธอไม่ได้ผล เธอจึงกระโดดหลังออกมาเพื่อเว้นระยะห่างทันที

“ก็ไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นใครและมีจุดประสงค์อะไรแต่ฉันไม่ยอมให้พาเพื่อนของฉันไปได้ง่ายๆ หรอก”

เธอตั้งหลักวางฐานเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ ถึงชุดเชิดอะไรจะไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่เพราะรีบออกมาจากห้องน้ำก็ตาม

“น่าสนุกดีนิ ไม่คิดเลยว่ามีวาลคิเรียที่ทนแก๊สยาสลบของโคโคเลียได้ด้วย ชื่ออะไรฮะเรา?”

ชายคนนั้นเอ่ย ก็ตามที่เขาพูดไปนั่นแหละ ก่อนที่เขาจะไปจับตัวไรเดนเมย์เขาได้ใช้แก๊สยาสลบทำให้วาลคิเรียทั้งหอพักสลบไปก่อนแล้ว ทำให้การปรากฏตัวของฟูกะทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย

“วาลคิเรียระดับ A จากสาขาตะวันออกไกล ฟูฮัว” เธอเอ่ยชอบของตนก่อนจะพูดต่อทันทีด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “นี้เป็นคำเตือนครั้งสุดท้าย ปล่อยเมย์และหมอบลงกับพื้นซะผู้บุกรุก”

“โห? ปากเก่งใช้ได้ ดูซิว่าจะเก่งเหมือนปากรึเปล่า……?”

ชายคนนั้นเอ่ยก่อนที่สายตาของเขาจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อสำรวจวาลคิเรียตรงหน้าด้วยสายตา

“อ๋อ อย่างี้นี่เอง ที่แท้ก็ชอบอะไรที่มันเร้าใจใช่มั้ย? รู้สึกแปลกนิดหน่อยที่ต้องมาสู้กับวาลคิเรียโรคจิต”

“ฮ๊ะ?”

ฟูกะเป็นงงเมื่อจู่ๆ ผู้บุกรุกก็พูดอะไรไม่รู้เรื่องออกมา สายตาไอเจ้านี้มันมองอะไรของมัน? เธอเหลือบมองตัวเองเล็กน้อยและเข้าใจทันทีว่ามันหมายถึงอะไร

“สงสัยฉันจะจับเป็นแกไม่ได้แล้ว….”

ฟูกะเปลี่ยนความอับอายเป็นความโกรธและแปรเปลี่ยนความอับอายเป็นเหตุผลที่จะกำจัดชายตรงหน้า ร่างบางปลดปล่อยแรงกดดันออกมา ดวงตาด้านหลังแว่นสีแดง แฝงไปด้วยเจตนาฆ่าที่ชัดเจน เธอจะพุ่งตรงเข้าประชิดและออกหมัดขึ้นกระบวนท่าของเธอด้วยความเร็วจนผู้บุกรุกผงะและเตรียมที่จะหลบ

“ตายซะเถอะผู้บุกรุก”

.

.

.

.

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ขณะที่ฟูกะกำลังเข้าปะทะกับผู้บุกรุกอยู่นั้น ภายในชั้นใต้ดินของอาคารศึกษาอันเป็นเขตหวงห้ามที่มีเพียงเทเรซ่าและคนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นจึงจะสามารถเข้ามาได้

แต่ ณ เวลานี้มีหญิงสาว สองคนยืนอยู่ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยแสงไฟอ่อนๆ

“ไม่นึกเลยว่าโบสถ์ใต้ดินจะเข้ามาได้ง่ายดายขนาดนี้”

หญิงสาวหรือเด็กหนุ่มตัวเล็กผู้มีผมสีฟ้าอ่อนเอ่ยขึ้นขณะที่สองมือก็ยังคงกดแป้นพิมพ์บนแผงควบคุม โดยมีหญิงสาวอีกคนยืนดูอยู่ข้างๆ

“ก็จริง แต่ฉันว่าการที่คุณปิดระบบรักษาความปลอดภัยเกือบทั้งหมดไปนั้นทำให้เราทำงานได้ง่ายขึ้นมากทีเดียว”

หญิงสาวหรือ โคโคเลียพูดขึ้นดูพึงพอใจกับผลลัพธ์ในปัจจุบันไม่น้อย หากทุกอย่างเป็นไปตามแผน ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดีทางฝั่งเธอก็จะมีแต่ได้กับได้

“แล้วคิดว่าอีกนานแค่ไหนว่าเทเรซ่าจะมา?”

“เผื่อเวลาเดินไปหยิบจูดาร์แล้ว ช้าสุดคงสัก10นาที”

“ก็นะขาสั้นขนาดนั้นคงไม่แปลกที่จะนาน”

ปกติแล้วการถอดรหัสเพื่อเข้าถึงเอกสารหรือข้อมูลสำคัญจะใช้เวลา 7 ชั่วโมงในการถอดรหัส อย่างไรก็ตาม บุคคลที่โคโคเลียพอมาด้วยนั้นคือ ไอน์สไตน์ อัจฉริยะซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้ง Anti Entropy

โคโคเลียไม่ได้สนใจว่าไอน์สไตน์ใช้วิธีไหนหรือทำยังไงอยู่แล้ว เธอรู้แค่ว่าระยะเวลาในการถอดรหัสลดลงอย่างมาก คาดว่าใช้เวลาไม่เกิน10นาทีก็เสร็จแล้ว ป่านนั้นเทเรซ่าคงมาถึงพอดี

“ถ้าเทเรซ่าปฏิเสธเราละ?” ไอน์สไตน์ถามขึ้น โคโคเลียที่ได้ยินก็ตอบไปทันทีด้วยท่าทางมั่นใจ

“เธอจะไม่ปฏิเสธเราแน่นอน”

เพราะเธอรู้ว่าเทเรซ่ารักหลานของเธอมาแค่ไหนผ่านการสังเกตการณ์จากโบรเนียตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา เธอรู้ว่าเทเรซ่าจะไม่ปฏิเสธ และถึงจะปฏิเสธเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักหรอกแค่ต้องเตรียมแผนใหม่

“ยังไงก็เถอะ ต่อให้นางปฏิเสธข้อเสนอของเรา ฉันก็เตรียมที่จะเอาอย่างอื่นไปอยู่แล้ว มาครั้งนี้ไม่เสียเปล่าแน่นอน”

“เพราะงั้นถึงสูงเขาไปจับตัวแฮชเชอร์ที่3?”

“ก็ตามนั้น”

กลับมาที่หอพักวาลคิเรีย

หลังจากเข้าปะทะกันได้สักพัก ฟูกะเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัดเธอได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจากพลังของอีกฝ่ายที่สามารถควบคุมแรงโน้มถ่วงได้ทำให้รับมือได้ค่อนข้างยาก

“เป็นอะไรไปละแม่สาวน้อย ไม่โดดไปโดดมาแล้วเหรอ?”

“ชิ…”

ฟูกะเดาะลิ้น ในหัวก็คิดหาวิธีจัดการอีกฝ่ายให้ได้โดนเร็ว แต่จากการประเมินสถานการณ์ในปัจจุบัน เธอตระหนักได้ว่าตัวเองไม่สามารถฆ่าชายคนนี้ได้เลย

“ต่อหน้าแฮชเชอร์อย่างฉันแก่มันก็แค่มนุษย์ธรรมดานั่นแหละวาลคิเรีย”

“….”

“ดี! ยอมแพ้และมาเป็นของเล่นของฉันซะ-”

‘ตอนนี้แหละ!’

ในเสี้ยววินาทีที่แฮชเชอร์ลดการป้องกันลงฟูกะใช้ความเร็วสูงสุดที่เธอสามารถทำได้ในการเข้าประชิดอีกฝ่ายและง้างหมัดต่อยเข้าที่หน้าของแฮชเชอร์อย่างจัง

“แกนี้ดื้อด้านใช่เล่น- ห๊ะ?”

หมัดของฟูกะติดบาเรียของแฮชเชอร์ทำให้การโจมตีของเธอไม่ได้สร้างความเสียหายใดๆ เลย แฮชเชอร์ยิ้มเย้ยหยันก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่ามีบางอย่างหายไป

“แกนี้โง่กว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะผู้บุกรุก”

ฟูกะเอ่ยขึ้นโดยมีเมย์อยู่ในอ้อมแขน ใช่แล้วหมัดเมื่อครู่เป็นเพียงตัวล่อเพื่อให้อีกฝ่ายลดการป้องกันลงมากกว่าเก่า ในเวลาที่การโจมตีของเธอไม่ได้ผลคือวินาทีที่อีกฝ่ายจะลดการป้องกันลงมากที่สุด เธออาศัยจังหวะนั้นพาตัวเมย์กลับมาโดยไม่ได้ยากเย็นอะไร

ความจริงเธอจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรกก็ได้เพราะอีกฝ่ายเปิดช่องโหว่แบบนี้โคตรบ่อยแต่เพราะฟูกะอยากปล่อยให้อีกฝ่ายตายใจไปก่อน

“แกว่าใครโง่กันวะ! ฉันแค่อ่อนให้เฉยๆ หรอกน่า!!”

แฮชเชอร์ตวาดเสียงดังด้วยความโกรธก่อนจะบีบอัดพลังและโจมตีใส่ฟูกะอีกครั้ง ฟูกะรีบหลบทันที เธอไม่คิดจะสู้ต่อโดยที่เมย์ยังอยู่ในมือเธอแน่นอน

‘ต้องพาไปที่ปลอดภัย’ ฟูกะคิด

“จะหนีเหรอฟระ! ฝันไปเถอะ!!” แรงโน้มถ่วงในจุดที่ฟูกะกำลังจะเหยียบเพิ่มสูงขึ้น ไม่ใช่แค่ฟูกะคนเดียวที่อ่านคู่ต่อสู้ ทางแฮชเชอร์เองก็สามารถอ่านการเคลื่อนไหวของฟูกะได้ในระดับหนึ่งแล้ว เขาใช้พลังของเขาเพิ่มแรงโน้มถ่วงในจุดที่คาดว่าฟูกะจะไปและมันได้ผล ฟูกะไม่สามารถขยับไปไหนได้อีกแล้วเพราะแรงโน้มถ่วงที่เพิ่มขึ้นหลายเท่า

“แรงโน้มถ่วง25เท่า..เลิกเล่นกันเท่าไหร่แหละ ลาขาดละฟูฮัว!”

แฮชเชอร์ชูมือไปข้างหน้าปลายทางคือฟูกะที่ไร้การป้องกันโดยสมบูรณ์ มวลสีน้ำเงินก่อตัวขึ้นบนมือของแฮชเชอร์ก่อนที่เขาจะยิ่งมันออกไป

เปี๊ยง!!

เหมือนฟ้าจะเล่นตลก สายฟ้าสีม่วงผ่าลงตรงกลางระหว่างฟูกะและแฮชเชอร์ ความรุนแรงของมันมากพอจะหักล้างการโจมตีของแฮชเชอร์ไปได้แต่ในเวลาเดียวกันเองร่างของฟูกะกลับลงไปนอนอยู่หน้าประตูหอพักตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ชักช้าเป็นบ้า ดูซิพวกแกทำให้ผิวของข้าเป็นรอยหมดแล้ว”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***