ตอนที่ 16 ผู้บุกรุก

ณ ป่าแห่งหนึ่งในไซบีเรีย

ตั้งแต่ที่กัปตันมาถึงไซบีเรียผ่านมาเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว กัปตันได้สำรวจทั่วทั้งป่าอย่างละเอียดเพื่อหาสิ่งผิดปกติอื่นๆ นอกเหนือจากร่องรอยของประตูมิติ แต่ดูเหมือนจะไม่พบอะไรเป็นพิเศษ

อย่างไรก็ตามกัปตันพบว่าร่องรอยของประตูมิติไม่ได้มีแค่ที่เดียว แต่มีถึง 8 จุดในป่าแห่งนี้

กัปตันจึงใช้ Cosmic Juggernaut ในการตรวจสอบดูซึ่งพบว่า 6 ใน 8 นั้นเป็นร่องรอยที่เชื่อมต่อกัน กัปตันคาดเดาว่าร่องรอยทั้ง6นั้นเป็นฝีมือของ แฮชเชอร์แห่งมิติมืด ซีริน ส่วนเหตุผลที่คิดอย่างนั้นนั่นก็เพราะเขาจำสถานที่บางแห่งได้ว่าซีรินเคยไปโผล่ที่นั่น และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือเวลาที่คาดว่าเกิดประตูมิติเหล่านี้ขึ้น

จากการคำนวณผ่าน Cosmic Juggernaut พบว่าประตูทั้ง 6 บาน มีการเปิดขึ้นเมื่อราว 10กว่าปีก่อน ในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน แหละเหตุการณ์ที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือในช่วงสงครามฮงไกครั้งที่2 ซึ่งมี แฮชเชอร์แห่งมิติมืด ซีริน อยู่ในสงครามครั้งนั้นด้วย เพราะงั้นจึงพอมีความเป็นไปได้ว่าประตูทั้ง 6บานจะเป็นฝีมือของเธอ

แต่ทฤษฎีนี้ยังมีช่องโหว่ใหญ่ๆ อยู่นั้นคือ ‘ระยะเวลา’ จริงอยู่ที่ แฮชเชอร์แห่งมิติมืด มีความสามารถในการควบคุมมิติและเวลาแต่ไม่เคยมีพูดถึงร่องรอยของประตูที่คงอยู่ยาวนั้นนานับสิบปีโดยที่ตัวคนเปิดนั้นตายไปแล้ว

อย่างไรก็ตามระยะเวลาที่ว่านั้นยังพอแก้ต่างได้ด้วยพลังงานฮงไกในพื้นที่แถบนี้เพราะประตูมิติเหล่านั้นเกิดขึ้นได้เพราะพลังงานฮงไก จึงเป็นไปได้ว่าเพราะฮงไกที่ตกค้างอยู่ในพื้นที่แถบนี้ทำให้ร่องรอยของประตูมิติคงภาพไว้ได้จนถึงตอนนี้

ถ้าคิดแบบนี้ก็พอเป็นไปได้เหมือนกัน แต่มันก็ยังมีเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลอยู่

หากคิดว่าประตูมิติคือเครื่องใช้ไฟฟ้า พลังงานฮงไกคือกระแสไฟฟ้า

เครื่องใช้ไฟฟ้าจะเปลี่ยนกระแสไฟฟ้าให้กลายเป็น พลังงานความร้อน พลังงานกลหรือพลังงานอื่นๆ เพื่อเริ่มดำเนินกระบวนการทำงานของมันต่อไป และเพื่อดำเนินกระบวนการอย่างต่อเนื่อง จำเป็นต้องใช้พลังงานไฟฟ้าปริมาณหนึ่งอย่างสม่ำเสมอ

ถ้าเครื่องใช้ไฟฟ้าคือ'ประตูมิติ' และกระแสไฟฟ้าคือ'พลังงานฮงไก'ที่ตกค้างอยู่ในป่าแห่งนี้ละก็ มันควรจะลดลงเรื่อยๆ สิแต่จากข้อมูลที่ซิกซอลมีระบุไว้นั้นมันไม่ใช่

จากที่เทเรซ่าบอกมา เธอได้รับรายงานมาว่าตรวจพบความผันผวนของพลังงานฮงไกอย่างแปลกประหลาด เธอบอกว่าค่าพลังงานพุ่งสูงหลายร้อยเมื่อคืนนี้ แต่พอเช้ามาเราได้ลองตรวจดูอีกครั้งผลก็คือพลังงานฮงไกในพื้นที่มีแค่เท่ากับที่ระบุไว้ในฐานข้อมูล

มันไม่ใช่ ศูนย์ก็จริง แต่ก็ไม่ได้อยู่ในระดับที่เสี่ยงต่อการเกิดฮงไก เป็นค่าปกติที่มันควรจะเป็น เพราะที่นี่เคยเป็นสนามรบในสงครามฮงไกครั้งที่2 และผลกระทบจากสงครามยังคงเหลืออยู่จนถึงปัจจุบัน

มันจะดีมากเลยถ้าตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาค่าพลังงานที่ระบุไว้ในฐานข้อมูลมันไม่ใช่ค่าคงที่

“ถ้าพลังงานฮงไกไม่ลดลงเลยแสดงว่ามันไม่ได้ถูกใช้งานไปกับการคงสภาพ'ร่องรอย' แต่มันเป็นไปไม่ได้

มันต้องมีอยู่แน่ๆ

ต้นตอของพลังงานคงที่

กัปตันมองเข้าไปในป่าด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ในป่าสีขาวโพลนยามค้ำคืน นอกจากแสงไฟจากยานขนส่งและ Cosmic Juggernaut แล้วก็ไม่มีแสงอื่นอีกแล้ว

กัปตันนั่งลงบนยานขนส่งเฝ้ารอหัวรถจักรวิเคราะห์พิกัดปลายทางของประตูมิติ

6 ใน8 ผ่านไปแล้วและร่องรอยที่7ก็กำลังอยู่ในขั้นตอนการตรวจสอบ กัปตันกุมคางครุ่นคิด เขารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักในเวลานี้เลยร้องเพลงคลายความเครียดของตนเอง

“kuru kuru~ kuru kuru~ kuru kuru kururin”

ในขณะที่กัปตันกำลังร้องเพลงอยู่นั้นเองเสียงเรียกเข้าก็ดังมาจากมือถือของเขา เขาลุกไปหยิบมันขึ้นมาดูพบว่าผู้ที่โทรมาคือเทเรซ่านั้นเอง เขากดรับทันทีและกล่าวทักทายไป

“สวัสดีรอบดึกนะครับผู้อำนวยการ”

“…”

กัปตันงง อีกฝ่ายพูดแค่คำว่า อื้ม เบาๆ จนแทบไม่ได้ยิน

“มีอะไรรึเปล่าครับผู้อำนวยการ?”

“ตอนนี้ฮิเมโกะถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว”

“ห๊ะ??”

.

.

.

ณ เซนต์เฟรย่า ห้องฉุกเฉิน

เทเรซ่ายืนมองผ่านกระจกบานหนา เฝ้ามองวาลคิเรียสาวที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วง

พันตรี มุราตะ ฮิเมโกะ ได้รับบาดเจ็บจากการปฏิบัติภารกิจ ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉิน ทีมแพทย์กำลังพยายามรักษาเธออย่างสุดความสามารถตามคำสั่งของเทเรซ่า

“ป้าฮิเมโกะ……”

เคียน่าก้มหน้ากอดเขาอยู่บนเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน พอได้ยินเสียงประตูเปิดเธอก็เงยหน้าขึ้นมาทันที แต่คนที่ออกมานั้นไม่ใช่หมอแต่เป็นเทเรซ่าต่างหาก

เทเรซ่าเดินออกมาพอดีเพียงเสี้ยววิเธอเห็นสายตาของหลานสาวที่ก้มหน้าก้มตาลงไปอีกครั้ง สายตาไม่ได้เหมือนกับเด็กร่าเริงคนที่เธอรู้จักเลยแม้แต่น้อย ในเวลานี้เธอเห็นเพียงเด็กที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรเคียน่า เดี๋ยวฮิเมโกะก็ดีขึ้นแล้วตอนนี้เธอก็ไปพักผ่อนก่อนเถอะ หมอบอกว่าฮิเมโกะจะหายดีในอีกไม่นาน”

“….”

เทเรซ่าพูดปลอบ แต่เคียน่าไม่ได้ตอบอะไร บางทีเธออาจจะอยากอยู่คนเดียวสักพัก เทเรซ่าจึงปล่อยให้เธออยู่คนเดียวหน้า เธอเลือกที่ยังไม่โทรบอกกัปตันในตอนนี้เพราะเขากำลังปฏิบัติภารกิจอยู่และอาจเสียสมาธิเพราะเป็นห่วงทางนี้มากเกินไปก็ได้

ในเย็นช่วงเย็นวันนั้นการรักษาของฮิเมโกะคืบหน้าไปทางที่ดี เทเรซ่าจึงไปให้กำลังใจเด็กๆ ถึงห้องด้วยน้ำมะระสูตรพิเศษเพื่อคลายความกังวลของเด็กๆ ลง

“ไงเด็กๆ ฉันมีข่าวจะบอก”

เทเรซ่าเปิดประตูเข้าไปในห้องของสามสาวซึ่งดูเหมือนพวกเธอจะกำลังทานมื้อเย็นกันอยู่ คิดถูกจริงๆ ที่เอาน้ำมะระมาด้วย ฉันตีหน้าเศร้าทำทรงหม่นหมองราวกับจะเอ่ยข่าวร้าย

สามสาวน้อยหน้าเสียไปแล้ว

“ฮิฮิ! ทีมแพทย์บอกฉันว่าตอนนี้ฮิเมโกะพ้นขีดอันตรายแล้ว เท่าที่ฉันคิดอีกไม่กี่วันแม่นั้นก็คงได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วละ เพราะงั้นเรามาฉลองด้วยน้ำมะระกันเถอะ!”

ฉลองด้วยน้ำมะระเนี้ยนะ เมย์และโบรเนียคิดในใจ เทเรซ่าวางขวดน้ำมะระไว้บนโต๊ะก่อนที่จะถูกโบรเนียคว้าไปและกระดกรวดเดียวหมดขวดแบบดุดันไม่เกรงใจใคร

เมย์ร้องเรียกเด็กสาวผมเงินที่ล้มลงกับพื้นทันทีที่น้ำมะระหยดสุดท้ายเข้าปาก

“พ-เพื่อพี่เมย์…โบรเนียทำได้..ฝากที่เหลือด้วย....อึก”

“บ-โบรเนียจังง!!!”

ดูเหมือนเมย์กับโบรเนียจะไม่เป็นไรมาก เทเรซ่าโล่งอกเมื่อเห็นว่าสองสาวดูดีขึ้นมากต่างจากอีกคนที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จามาตั้งแต่ที่เธอเข้ามาในห้องนี้เธอยังไม่เห็นหลานสาวของเธอพูดเลยสักประโยค เดาว่าคงกำลังโทษตัวเองที่ทำให้ฮิเมโกะนอนเป็นพักอยู่ในห้องฉุกเฉินแหงแซะ

ถึงเด็กคนนั้นจะใจร้อนและเชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไปหน่อย เหมือนกับเจ้าพ่อของเธอ แต่เธอเป็นคนตรงไปตรงมาและให้ความสำคัญกับเพื่อนฝูงและคนรอบตัวอยู่เสมอและมักเป็นฝ่ายปกป้อง เพราะงั้นจึงไม่เข้าใจว่าความรู้สึกเวลาถูกปกป้องจริงๆ มันเป็นยังไง

“เป็นอะไรไปเคียน่า ป้าแค่ล้อเล่นนิดหน่อย ดูทำหน้าเข้าสิ”

เคียน่าหันหนีทั้งน้ำตาและระเบิดความโกรธออกมาผ่านคำพูด

“ที่ป้าฮิเมโกะเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน! ฉันสับสนระหว่างทำภารกิจจนเกือบให้ป้าต้องตาย! ทั้งที่ฉันสัญญากับตาแก่นั้นไว้แล้วว่าจะปกป้องคนที่ฉันรัก แต่พอเอาเข้าจริงฉันทำอะไรไม่ได้สักอย่าง!!”

พอเคียน่าระบายความรู้สึกออกมาจนพอใจแล้วเทเรซ่าพูด

“ไม่เป็นไรเคียน่า เธอแค่ต้องฝึกเพิ่ม เธอรู้แล้วนิว่าตัวเองอ่อนแอแค่ไหนเพราะงั้นป้าคนนี้จะช่วยเธอเอง!”

.

.

.

.

“สรุปคือทุกอย่างลงตัวแล้วเลยโทรมาบอกผม?”

“อื้ม”

“ตอนแรกผมตกใจแทบแย่แนะท่าน!”

“ฮิฮิฮิ นานๆ ทีจะมีจังหวะได้แกล้งนายบ้างก็ต้องเอาสักหน่อยสิ”

กัปตันถอนหายใจอย่างโล่งอก ไอเราก็นึกว่าฮิเมโกะเราโดนอะไรหนักๆ อย่างเช่นโดนปาดคมๆ จนต้องนอนห้องฉุกเฉินซะอีก ที่แท้ก็เพราะเชื้อฮงไกกัดกินร่างกายแม่คุณหนักขึ้นเพราะเร่งพลังเกินกว่าที่ตัวเองรับไหวนี้เอง

“จริงสิกัปตันใกล้จะกลับหรือยัง?”

“หือ? ก็น่าจะอีกสักพักใหญ่ๆ นะครับตอนนี้ผมเจอร่องรอยของประตูมิติเยอะแยะเต็มไปหมดเลยละท่าน”

กัปตันว่าพร้อมกับส่งรูปแผนที่ซึ่งแสดงจุดที่มีร่องรอยของประตูมิติอยู่ให้เทเรซ่าดู

“มีเยอะขนาดนี้เลย?” เธอเอ่ยด้วยความแปลกใจไม่คาดคิดว่าจะมีมากถึง8จุด “ไม่มีปัญหาอะไรแน่นะ ให้ฉันไปช่วยดีมั้ย?”

“ไม่เป็นไรครับตอนนี้เหลือแค่ยืนยันอะไรนิดหน่อยผมก็จะกลับแล้วครับ…….ผู้อำนวยการครับแค่นี้ก่อนนะครับ…”

ขณะที่กัปตันกำลังพยายามปฏิเสธเทเรซ่าอย่างสุภาพอยู่นั้นเอง เสียงบางอย่างทำให้เขาต้องรีบวางสายโดยเร็ว

แกร๊ก…

‘ดังมาจากทางไหน’ กัปตันหันซ้ายขวาพยายามหาต้นเสียงคล้ายกับเสียงไม้ที่กำลังถูกบีบแตก

ไม่ …ไม่ใช่ไม้!

แกร๊ก…!

Cosmic Juggernaut กำลังแตก!?

ทันทีที่กัปตันรู้สึกถึงพลังงานฮงไกในCosmic Juggernautที่กำลังพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ก็สายไปแล้ว

รอยแตกร้าวที่ปรากฏบนหัวรถจักรทำให้ กัปตันรีบสลายหัวรถจักรในทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรให้ยุ่งยาก

กัปตันอึ้งตาค้างไม่หาย เขารีเพลย์เหตุการณ์เมื่อครู่อยู่ในหัว รอยแตกร้าวที่เห็นได้ชัดเจนก่อนที่กัปตันจะสลายCosmic Juggernaut ไปนั้นทำให้กัปตันเริ่มลังเลว่าควรจะสร้างหัวรถจักรอีกอันออกมาเพื่อวิเคราะห์ประตูมิติต่อดีไหม?

พูดตามตรงเขายังอยากรู้ว่าทำไม Cosmic Juggernaut ถึงระเบิดแต่ความรู้สึกของเขาบอกว่าควรพอแค่นี้

อย่ารีบร้อนไป หาก Cosmic Juggernaut ของเขาสามารถตรวจพบร่องรอยเหล่านี้ได้

มีหรือที่ Cosmic Juggernaut ของจริงที่ในอีก 1ปีข้างหน้าจะไปอยู่ในมือออตโต้จะไม่สามารถตรวจกับร่องรอยเหล่านี้ได้?

เอาเป็นว่าพับเรื่องนี้ไว้เท่านี้ก่อนดีกว่า ขืนมากกว่านี้จะเกิดอะไรขึ้นอีกก็ไม่รู้

“ร่องรอยในจุดที่7และ8 ไม่มีอะไรผิดปกติ”

นั้นคือรายงานสุดท้ายที่จะบันทึกลงในเอกสาร กัปตันเก็บของและกลับขึ้นยานขนส่ง

ป่านนี้พวกเขาคงเข้าไปในเซนต์เฟรย่าแล้วมั้ง?

ถ้ารีบหน่อยอาจจะกลับไปทันได้เห็นแฮชเชอร์ตนแรกก็ได้

พอคิดงั้นก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ดันนึกนับคนคนนั้นเป็นแฮชเชอร์ซะได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***