ตอนที่11 เมย์

ณ ห้องทำงานของกัปตัน

“เห้อ~~ เสร็จสักที”

กัปตันบิดขี้เกียจและปล่อยตัวพิงไปกับเก้าอี้ วันนี้มีงานไม่เยอะหรอกแต่แค่ไม่ได้มีธุระอะไรต่อกัปตันเลยค่อยๆทำไปทีละแผ่นสองแผ่น กว่าจะหมดก็ปาไปบ่าย2แล้ว ถ้าไม่เอาเอกสารไปส่งตอนนี้เกรงว่าจะได้เดินไปอีกรอบในวันพรุ่งนี้แทน

“เอาเอกสารไปส่งดีกว่า…”

กัปตันลุกจากเก้าหยิบเสื้อและหมวกมาสวมตามด้วยเอกสารที่เขาต้องนำไปส่ง

อันแรกสุดก็เป็นของหน่วยซ่อมบำรุง

“อันจิ เรื่องงบหน่วยนะฉันจัดการให้แล้วนะ” ไปถึงกัปตันก็เรียกหาและยื่นเอกสารให้สมาชิกหน่วยจัดการต่อ

“เย้ยย ต้องงี้สิกัปตัน คอยมีกำลังใจหน่อย! ”

อันจิหัวหน้าหน่วยซ่อมบำรุงยิ้มร่าด้วยความดีใจ ก่อนที่เธอจะกลับมาคุยกับกัปตันเรื่องการซ่อมบำรุงยืนขนส่งรวมถึงปัญหานั้นนี้อีกนิดหน่อย เอาเป็นว่าไปที่ต่อไปกันเถอะ

ห้องพักครูอาจารย์

“ขอโทษที่มารบกวนนะครับ ไม่ทราบว่าอาจารย์คนไหนที่รับผิดชอบเรื่องเอกสารขอใช้สนามฝึกเหรองครับ?”

กัปตันเปิดประตู ภายในห้องมีอาจารย์และโต๊ะทำงานอยู่เพียงไม่ถึง10ตัว ไม่นานหลังจากเรียกไปเจ้าก็มีอาจารย์4คนยกมือขึ้นมาและหนึ่งนั้นคือฮิเมโกะและดูเหมือนพวกเขาจะตกลงกันมาแล้วเธอเลยเป็นคนพูดแทนทุกคน

“ฉันเองกัปตัน ว่าแต่มาถึงนี้มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

“ก็ไม่มีอะไรมากถึงจะรู้สึงงงๆนิดหน่อยแต่ชั่งเถอะ เอาเป็นว่าผมเซ็นอนุมัติไปแล้ว”

“หึๆ ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องอนุมัติ!”

ฮิเมโกะหัวเราะในลำคอและพูดด้วยรอยยิ้มภูมิใจ กัปตันเลยพูดต่อ

“ในผู้อำนวยการเซ็นอนุมัติไปแล้วผมจะขัดอะไรได้ละ ” ว่าจบอาจารย์คนอื่นก็หัวเราะชอบใจกันใหญ่ กัปตันก็ได้แต่หงุดหงิดเฉยๆ

ก็อย่างที่พูดไปนั้นแหละ อาจารย์พวกนี้ส่งเอกสารขอใช้สนามมาหาผมซึ่งไม่เข้าใจเลยว่าจะส่งมาหาผมทำไมอีกแค่ลายเซ็นของเทเรซ่าก็พอแล้วแท้ๆ

“เอาเป็นผมมีธุระแค่นี้แหละขอตัวก่อนนะครับ”

พอหมดธุระกัปตันก็รีบออกมาจากห้องนั้นทันที จากนั้นกัปตันก็ตรงไปที่หน่วยรักษาความปลอดภัย รับรายงานช่วงเช้าและตรวจเช็กความเรียบร้อยของระบบต่างๆ กว่าที่กล่าวไปนั้นจะเสร็จก็ปาเข้าไป4โมงเย็นแล้ว

กัปตันเงยหน้ามองท้องฟ้าสีส้มยามเย็นขณะเดินทางกลับห้องพักของตน

จะว่าไปก็เริ่มหิวแล้วแฮะ ไปหาอะไรกินหน่อยดีกว่า

กัปตันคิดและเปลี่ยนเส้นทางทางไปย่านการค้าแทน ที่นั้นมีพวกร้านอาหารอยู่หลายร้าน และมีของขายอยู่หลากหลาย ไม่ต่างจากย่านการค้าทั่วไป อย่างน้อยสาขาตะวันออกไกลก็นับว่าเป็นเมืองเมืองหนึ่งเหมือนกัน

จริงสิหรือว่าเราจะย้ายไปอยู่ข้างนอกดีนะ

จำได้ว่ามีบ้านพักหลังหนึ่งติดทะเลราคาน่าสนใจอยู่….ซื้อไว้ดีไหมนะ?

“สวัสดีคะกัปตัน ไม่คิดว่าจะมาเจอคุณที่นี่”

ในขณะที่กัปตันกำลังเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่นั้นเองก็มาเจอเมย์เข้าพอดี ดูจากของที่เธอถืออยู่นั้นน่าจะกลับจากการซื้อวัตถุดิบสำหรับมือเย็น

“เหมือนกันเลย แล้วที่ถืออยู่นั้นของสำหรับทำมื้อเย็นเหรอเยอะจังนะ”

“อ๋อไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ พอดีห้องเรามีคนกินจุอยู่ด้วยประมาณนี้กำลังพอดี”

“จริงสินะพวกเธออยู่ห้องเดียวกันนิแล้วมาคนเดียวเหรอ?”

กัปตันถามและหันซ้ายขวามองรอบๆ แต่ไม่เห็นเคียน่าหรือโบรเนียเลย

“ไม่ต้องมองหาหรอกคะฉันมาคนเดียว ว่าแต่กัปตันเถอะคะนี้ก็เย็นมากแล้วจะไปไหนเหรอคะ?”

เมย์ตอบคลายข้อสงสัยของกัปตันก่อนที่เธอจะถามบ้าง

“ว่าจะไปอะไรกินหน่อยนะ”

เมย์ที่ได้ยินอย่างนั้นก็นึกอะไรขึ้นมาได้

“งั้น….กัปตันมาทานมื้อเย็นกับพวกเราไหมคะ?”

“ห๊ะ?”

กัปตันอึ้งไปครู่หนึ่งกับคำเชิญของเมย์ แต่พอพูดถึงความเหมาะสมแล้วมันดูไม่ค่อยดีนัก

“เอ่อ….ไม่ดีกว่า พอดีฉันเกรงใจ….”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกคะ เคียน่ากับโบรเนียจังเองก็คงไม่ว่าอะไร พันตรีฮิเมโกะก็คงไม่ต่างกัน”

“แต่ฉันว่า”

“ไม่เป็นไรหรอกคะ”

กัปตันพยายามปฏิเสธแต่น่าเสียดาย ข้ออ้างของเขาถูกเมย์ปัดตกไปจนหมดและประโยคสุดท้ายของเธอที่เหมือนไม่ต้องการให้ปฏิเสธนั้นอีก กัปตันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมตกลง

“…โอเคโอเค ในเมื่อเธอว่างั้น งั้นเดียวฉันช่วยถือให้แล้วกัน” กัปตันเอื้อมมือเอาถุงวัตถุดิบจากเมย์มาถือเอง แต่เมย์ให้ไปแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น “ช่วยได้มากเลยคะกัปตัน” เมย์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินกลับไปที่เซนต์เฟรย่าด้วยกัน ระหว่างทางกัปตันพยายามถามไถ่เมย์เรื่องต่างๆไปด้วยให้บรรยากาศมันไม่เงียบจนเกินไป

“เรื่องเรียนเป็นไงบ้าง?”

“ก็ดีค่ะ ตอนแรกอาจยากนิดหน่อยแต่นานวันเข้าก็เริ่มคุ้นชินแล้วตอนนี้เลยไม่มีปัญหาอะไร”

“อื้มมมม อย่างนี้นี่เองสมกับเป็นไรเดน เก่ง ฉลาด และยังเรียนรู้ไวซะด้วย ถ้าเป็นคนปกติที่ถูกส่งมาเป็นวาลคิเรียละก็ใช้เวลาเป็นปีเลยนะกว่าจะคุ้นชินกับการฝึกของที่นี่ได้”

“……”

อ้าวทำไมอยู่ดีๆเงียบไปละ? ในขณะที่บรรยากาศกำลังดีนั้นพอถึงจุดหนึ่งเมย์ก็เงียบไปกัปตันทำหน้างง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น?

“กัปตันคะ”

“ค-ครับ?”

เมย์หยุดเดินและหันกลับมาหากัปตัน ดวงตาขอเธอหม่นลงเล็กน้อย

“ลองเรียกชื่อต้นของฉันหน่อย…ได้รึเปล่าคะ” ใบหน้าของเธอไม่ได้แสดงความเขินอายเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามมันกลับมั่นคงและแน่วแน่

“…เห้อ~ นึกว่าอะไรซะอีก” กัปตันถอนหายใจโล่งอกคลายความกังวลไปได้มาก

“เมย์”และเอ่ยชื่อของเธออกไปตามที่ขอแต่สีหน้าของเมย์กลับแสดงความไม่พอใจออกมา

“กัปตันคิดว่านี้เป็นเรื่องเล็กเหรอคะ”

น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความโกรธอันเบาบาง

“…ขอโทษด้วยจริงๆนะ แต่ฉันไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร”

กัปตันตอบตามตรง ชาวญี่ปุ่นใช้ความสำคัญกับการเรียกชื่อถ้าไม่สนิทจริงๆก็ไม่ควรจะไปเรียกชื่อต้นเขาห้วนๆ นั้นคือที่เขารู้มา

“….ไม่มีอะไรคะกัปตัน…เรารีบกลับกันเถอะคะ เคียน่าจังคงหิวแย่แล้ว”

เธอก้มหน้าเดิน หันหลังและเดินออกไปน้ำเสียงของเธอเบาลงความโกรธที่รู้สึกได้หายไปจนหมดแต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่สามารถอธิบายได้

“เดี๋ยวก่อน!”

“!!”

กัปตันคว้าแขนของเมย์ไว้ก่อนที่เธอจะเดินออกไป

“ที่ก่อนหน้านี้เอาแต่เรียก'ไรเดน'ความจริงแล้วชั้นแค่ไม่รู้ว่าตัวเองเหมาะที่จะเรียกชื่อของเธอรึเปล่า…”

“….”

“ถ้าไม่ว่าอะไร….ฉันขอเรียก'เมย์'เหมือนที่คนอื่นเรียกได้ไหม?”

กัปตันเอ่ยขอด้วยท่าทางจริงจัง แม้ลึกๆจะไม่ได้คาดหวังคำตกลงแต่รูปการณ์มันต่างกันโดยสิ้นเชิง เมย์หันกลับมาสบตา ตรงขอบตาของเธอมีหยดน้ำไหลลงมาถึงแก้ม

“แน่นอนว่าได้อยู่แล้วคะ” เธอตอบรับด้วยรอยยิ้ม

“ขอโทษนะ” กัปตันเอื้อมมือเช็ดน้ำตาของเธออย่างเบามือ

“ม-ไม่เป็นไรคะ” เมย์หน้าแดงหันขวับไปด้านข้างอย่างรวดเร็วเมื่อกัปตันนำมือออกไปแล้ว

“งั้นเรารีบกลับกันจริงๆเถอะ ไม่งั้นเคียน่าได้หิวข้าวตายก่อนจริงๆแน่”

“น-นั้นสินะคะ!”

เมย์ตอบเสียงดังจากนั้นทั้งสองก็รีบตรงกลับไปที่หอพักในทันที ใช้เวลาไม่นานทั้งสองก็มาถึงหอพักวาลคิเรียได้ เพราะระยะทางจากตรงนั้นมาที่หอพักนั้นไม่ได้ไกลเท่าไหร่ ด้วยความเร็วของทั้งคู่แค่รีบเดินหน่อยก็ประมาณ10นาทีก็ถึงแล้ว

.

.

.

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน…”

โดยทั้งคู่ไม่ได้รู้มีเลยว่ามีใครบางคนจับตาดูพวกเขาอยู่จากอีกฝั่งของถนน

“ที่ไม่ติดต่อมาเลยเพราะผู้หญิงคนนั้นสินะ”

เสียงเย็นหลุดรอดออกมาจากร่างเพรียว ไม่กี่วิต่อมาก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาเธอในมือของนางถือถุงวัตถุดิบสำหรับทำเมนูบางอย่างอยู่

“ขอโทษที่ทำให้คอยเสียนาน” เธอเอ่ยด้วยท่าทางนอบนอม

“เรากลับกันเถอะคะท่านดูลันดัล”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***