ตอนที่ 10 ประมือ

ถ้าปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามเนื้อเรื่องมันจะดีแล้วจริงๆนะเหรอ

แบบนั้นคือเส้นทางที่ดีที่สุดแล้วใช่มั้ย?

ถ้านั้นคือเส้นทางที่ดีที่สุดและทำไมเราถึงไม่อยากให้มันเกิดขึ้นละ? แรกเริ่มเดิมทีผมมองว่าโลกนี้เป็นเพียงแค่เกม เหตุการณ์เป็นไม่ต่างจากฉาก คำพูดเป็นเพียงตัวอักษร และบุคคลเป็นเพียงตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อความบันเทิงของผู้เล่น

ผมมองว่ามันเป็นเพียงบทละครหรือเรื่องราวที่ถูกเขียนขึ้นมาเพื่อความบันเทิงซึ่งผ่านการคัดกรองมาเป็นอย่างดีแล้วจึงเผยแพร่สู่สาธารณะ

เพราะงั้นเลยเชื่อว่า'เรื่องราวดั่งเดิม'คือเรื่องราวที่สมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว….นั้นคือความคิดของผมตอนที่มาโลกนี้ใหม่ๆและความคิดนั้นก็ยังฝังลึกอยู่ในหัวผมตลอดจนถึงตอนนี้

แต่เวลาทำให้ความคิดของผมค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างช้าๆโดยไม่รู้ตัว

ตามเนื้อเรื่องฮิเมโกะจะต้องตายในการปะทะกับแฮชเชอร์แห่งมิติมืด

ตอนแรกผมไม่ได้รู้สึกอะไรมากกับเรื่องนี้เพราะเข้าใจดีว่ามันเป็นการเสียสละที่จำเป็น แต่หลังจากที่ได้รู้จัก พูดคุย การใช้เวลาและทำหลายๆอย่างรวมกันเป็นเวลานาน

3ปีที่เซนต์เฟรย่า แม้จะมีหลายอย่างทำให้รู้สึกปวดหัวอยู่บ่อยๆ แต่ก็เป็นความทรงจำที่มีค่ามากๆ พอมาคิดดีๆแล้วบางทีนี้อาจเป็นความผูกพันก็ได้ละมั้ง? เอาเถอะจะใช่หรือไม่ใช่ก็ชั่ง

สุดท้ายก็กลายเป็นว่าผมไม่สามารถปล่อยให้่ทุกอย่างเป็นไปตาม'เรื่องราวดั่งเดิม'ได้อีกแล้ว แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่รู้ด้วยว่าจะทำยังไงต่อไปดี

สิ่งที่ผมรู้ในตอนนี้คือ มันโล่งอย่างบอกไม่ถูก เหมือนยกถูเขาออกจากอก

กัปตันยิ้ม วันนี้ทำงามหน้าไว้ด้วยสิน่าอายชะมัด.. พอนึกถึงเรื่องเมื่อเย็นก็ทำเอาอายจนอยากจะมุดดินหนีจริงๆ

“รีบนอนดีกว่า พรุ่งนี้ไปหาซื้อไวน์ดีๆอีก” กัปตันยกหมอนขึ้นมาปิดตา ไม่กี่นาทีเขาก็หลับไป

.

.

.

ณ ห้องพักของกัปตัน

ในเช้าวันใหม่ยามค่ำคืน….ฮะฮะ แน่ละ ตอนนี้มันตี3 ฟ้ายังไม่ทันสว่างเลยด้วยซ้ำ

ปกติกัปตันจะลุกจากเตียงก็6โมงโน้น

“ฮาา~ รู้สึกสดชื่นสุดๆ!”

กัปตันวางแก้วน้ำลงก่อนจะหันไปแต่งตัว พออาบน้ำเสร็จตามด้วยน้ำเย็นๆสักแก้วนี้มันช่วยให้รู้สึกสดชื่นไม่เบาเลย

เครื่องแบบของกัปตัน นั้นคือชุดปกติที่เขาใส่เพียงแต่วันนี้เขาไม่ได้ใส่เต็มยศเหมือนทุกที มีแค่เสื้อกัปตันที่่ใส่ทับเสื้อเชิ้ตสีดำกัปกางเกงสีเดียวกัน

วันนี้เป็นวันแรกที่อยากจะลองแต่งตัวตามใจตัวเองจริงๆดูบ้าง

แต่พอเปิดตู้เสื้อผ้าดูกลับมาแต่ชุดเครื่องแบบของกัปตันเรียงรายเต็มตู้ไปหมด กว่าจะหาชุดนี้ได้ก็นานเอาเรื่องเลย

“โอ็ะ? เกือบลืมแล้วไหมละ”

กัปตันเอื้อมหยิบหมวกบนโต๊ะและเดินออกจากห้องตรงไปที่ห้องทำงานของเขา กว่าจะเตรียมตัวเสร็จก็ปาเข้าไปตี4แล้วถึงในเวลานี้คงยังไม่มีใครมาทำงานกันหรอกกัปตันคิดแบบนั้น

“กัปตัน?”

“ฟูกะ?”

ขอถอนคำพูด เวลานี้คงเป็นเวลาตื่นสำหรับบางคน

ขณะที่กำลังเดินไปที่ห้องทำงานอยู่นั้น กัปตันจำเป็นต้องเดินผ่านเขตหอพักนิดหน่อย และเขาก็มาพบกับฟูกะที่กำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่พอดี เธอหอบหายใจนิดหน่อยดูแล้วน่าจะพึ่งเริ่มวิ่งได้ไม่นานนัก

“อรุณสวัสดิ์ฟูกะ วันนี้ก็ฟิตร่างกายเหมือนเดิมเลยนะ”

“อรุณสวัสดิ์เช่นกันคะกัปตัน แล้วก็ในฐานนะวาลคิเรียการฝึกฝนและเตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลาเป็นสิ่งที่ควรทำ”

พอฟังเธอพูดจบกัปตันก็นึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้

“ครั้งสุดท้ายที่ประมือกับเธอก็นานมาก….แล้วว่าไหมฟูกะ”

ฟูกะดันแว่นของเธอเล็กน้อยก่อนที่มุมปากของเธอจะปรากฏกรอยยิ้ม

“มันก็นานมากแล้วจริงๆนั้นแหละคะ”

ทั้งคู่หัวเราะเบาๆ ฟูกะเข้าใจที่กัปตันต้องการจะสื่อเธอตอบตกลงและหาสถานที่ที่เหมาะสม

“ที่นี่น่าจะได้”

ฟูกะพากัปตันมายังลานกว้างในสวนหลังหอพักซึ่งเป็นสถานที่ที่เธอใช้ฝึกซ้อมเป็นประจำ

“มันก็ที่เดิมไม่ใช่รึไง” กัปตันถอดหมวกและเสื้อคลุมวางไว้ตรงทางมุมหนึ่งและกลับมาหาฟูกะ

ทั้งคู่ไม่พูดอะไร เพียงแค่ตั้งการ์ดในแบบของตน ไม่จำเป็นต้องมีสัญญาณหรือคำบอกกล่าวประกาศเริ่ม

กัปตันออกแรงส่งตัวเองไปด้านหน้าย่นระยะห่างก่อนจะออกหมัดซ้ายเล็งไปที่ฝั่งซ้ายของใบหน้า แต่ฟูกะยกแขนขึ้นมารับหมัดไว้ได้และปล่อยหมัดซ้ายสวนกลับไป

กัปตันยกแขนชึ้นมารับไว้และกระโดดถอยกลับไปหลบการเตะของฟูกะได้หวุดหวิด

แต่ฟูกะไม่อยมง่ายๆ เธอเข้าประชิดกัปตันด้วยวิธีเดียวกันก่อนจะวาดขาเตะใส่อย่างรุนแรง กระบวนท่าของเธอถูกใช้อย่างต่อเนื่องและลื่นไหล สิ่งที่ฟูกะมีไม่ใช่แค่กำลังแค่กำลังและความเร็วเท่านั้นแต่เป็นความพลิ้วไหว

กัปตันกลายเป็นตั้งรับโดยสมบูรณ์ ไม่มีจังหวะให้สวนกลับเลยแม้แต่น้อย

กัปตันกระโดดถอยหลังสูงแต่ก็ตามคาดฟูกะตามมาได้ทันที และออกหมัดต่อยเขาอีกครั้ง

“ได้โอกาสละ!”

กัปตันรับหมัดนั้นไว้และจับมือเธอไว้แน่นก่อนจะออกแรงเหวี่ยงเธอจนลอยออกไป

“ไม่เลว- !!”

ฟูกะหมุนตัวกลางอากาศและลงถึงพื้นอย่างนุ่มนวล ในเวลาเดียวกันกัปตันก็เข้าประชิดเธอได้อีกครั้งและออกหมัดต่อยไปด้วยความเร็วสูง ฟูกะรู้ว่าไม่สามารถหลบได้ เธอเลยยกแขนขึ้นมาตั้งการ์ดไว้แต่หมัดนั้นก็มีพลังมากพอจะทำให้ฟูกะปลิวถอยหลังไปอีกฝั่งของสวนได้

“ฮู้ววว…..ไม่คิดว่าจะตึงงี้นะเนี้ย แปลว่าฉันเก่งขึ้นมาหน่อยแล้วใช่มั้ย?”

“ฮึฮึๆ กัปตันหมัดหนักขึ้นมากทีเดียวเมื่อเทียบกับเมื่อไม่กี่เดือนก่อน”

ฟูกะกล่าวชมก่อนจะตั้งท่าอีกครั้ง

“เป็นเกียรติอย่างยิ่ง….”

กัปตันพูดตอบและตั้งท่าอีกครั้งเช่นกน

ทั้งคู่เข้าปะทะกันอีกครั้ง กำปั้นเปล่าๆที่ปะทะกันสร้างคลื่นกระแทกและเสียงดังสนั่นกระจายไปทั่วทั้งสวน แม้ภายนอกดูเหมือนจะสูสีแต่ความจริงแล้วกัปตันเป็นนต่อฟูกะเรื่องความเร็วอยู่มาก

การประลองของพวกเขาดำเนินต่อไปอยู่นาน สุดท้ายกัปตันก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ไป พอดีกับที่ดวงอาทิตย์เริ่มปรากฏให้เห็น

“เดาว่ามีเรื่องดีๆเกิดขึ้นใช่รีเปล่า”

“ทำไมคิดงั้นละ”

ฟูกะถามหลังจากที่ดื่มน้ำและวางขวดลง กัปตันเลิกคิ้วด้วยความสงสัย และฟูกะก็ตอบกลับมาในทันที

“คุณดูเปลี่ยนไปนิดหน่อย”

“เปลี่ยน?”

ทั้งคู่พูดคุยกันอีกเล็กน้อยก่อนที่ฟูกะจะนึกได้ว่าน่าจะใกล้ได้เวลาไปเรียนแล้วและหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา

“ตายจริงป่านนี้?”

“งั้นวันนี้พอเท่านี้ก่อน ไว้โอกาสหน้าเรามาประมือกันอีกนะฟูกะ”

ทั้งคู่แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเอง ฟูกะเก็บของและกลับไปห้องของเธอเพื่อเตรียมตัวไปเรียนในฐานะหัวหน้าห้องเธอไม่คิดที่จะไปสายอยู่แล้ว ส่วนกัปตันนั้นเดินไปหยิบเสื้อเสื้อคลุมและหมวกของเขาขึ้นมาสวมแล้วตรงไปที่ห้องทำงานของเขาพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย

โดยไม่รู้เลยว่ากระประลองของทั้งนั้นอยู่ในสายตาของคนกลุ่มหนึ่ง

“สุดยอดเลย กัปตันเก่งพอๆกับหัวหน้าห้องเลยไม่ใช่เหรอ!”

“พึ่งเคยเห็นกัปตันต่อสู้จริงจังๆเป็นครั้งแรกเลย….”

“ถึงจะเป็นต่อนิดหน่อยแต่ก็นับว่าอยู่ในระดับเดียวกัน โบรเนียตกใจกับสิ่งนี้”

เคียน่าเมย์และโบรเนีย ทั้งสามถูกปลุกด้วยเสียงดังสนั่นจากการประมือกันระหว่างฟูกะและกัปตันและทั้งสามก็มารวมตัวกันที่ระเบียงและแอบดูทั้งสองคนจนทั้งคู่แยกย้ายกัน

“ถ้าฉันเอาจริงละก็สักวันจะต้องเก่งกว่าสองคนนั้นแน่ คอยดูได้เลย!”

“ทูน่าโง่เกินไป ไม่มีทางชนะกัปตันได้ โบรเนียมั่นใจหมื่นล้านเปอร์เซ็นต์”

“หาาาา! ว่าใครโง่กันยะ!”

“ทูน่าโง่”

“ฉันไม่ใช่ทูน่าสักหน่อย แล้วก็ไม่ได้โง่ด้วย!”

“ทั้งสองคนใจเย็นๆกันก่อนนะ”

ไม่ทันไรเคียน่ากับโบรเนียก็ทะเลาะกันอีกครั้งจนเมย์ต้องเข้ามาปรามทั้งสองคนโดยสายตาของเธอนั้นแอบมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***