ตอนที่ 9 ลังเล

พฤศจิกายน ปี2014

ณ ห้องทำงานของผู้อำนวยการ เทเรซ่า

“นี้เป็นรายงานของวันนี้ครับผอ.”

“อื้มวันนี้ก็ขอบใจมากนะ”

กัปตันยื่นเอกสารวางลงบนโต๊ะเทเรซ่าขานรับก่อนจะก้มหน้าจัดการงานของเธอต่อ กัปตันเห็นว่าเธอกำลังยุ่งอยู่เขาจึงกล่าวลาและออกจากห้องไป เมื่อเทเรซ่าพยักหน้าให้

กัปตันเดินไปเรื่อยๆตามทางเดินที่คุ้นเคย ก็นะเขาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาจะ3ปีแล้ว ไม่แปลกที่จะคุ้นไปซะทุกอย่าง

อย่างเช่นถ้าเดินตามทางนี้ไปเรื่อยๆแล้วเลี้ยวซ้ายละก็จะเจอกับสนามฝึกซ้อมที่3 กัปตันคิดในใจ เขาจำเส้นทางทั้งหมดได้อย่างชัดเจน ยกเว้นพื้นที่พิเศษที่ให้แค่เทเรซ่าเข้าไปคนเท่านั้นที่เขาไม่รู้

ในระหว่างที่เดินอยู่นั้นกัปตันเบนสายตามองไปทางสนามฝึกเล็กน้อย

“คนเยอะจัง….วันนี้มีใช้สนามฝึกด้วยเหรอ?”

สนามที่3เป็นสนามขนาดเล็กที่สุดและมีสนามย่อยมากที่สุดด้วย เพราะมักถูกใช้เป็นสนามฝึกแบบตัวต่อตัว

เสียงของเหล่าเด็กสาววาลคิเรียตะโกนเชียร์สอดแทรกไปด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าด กัปตันจำเด็กๆบางส่วนได้ พวกเธอเป็นวาคริเรียฝึกหัดรุ่นเดียวกับฟูกะ

“มาส่องเด็กเหรอจ๊ะพ่อหนุ่ม~”

“อี้ว หยุดทำเสียงงั้นเถอะพันตรี”

ฮิเมโกะเดินเข้ามาทักทายเล็กน้อย นับว่าถูกเวลาพอดี กัปตันถามเธอว่าวันนี้มีฝึกภาคสนามด้วยเหรอ?

“อ่า วันนี้มีสอบปลายภาคครั้งสุดท้ายก่อนปิดปีใหม่”

“ไม่ใช่ว่ามันเป็นสอบทฤษฎีหรอกเหรอครับ?”

“ป-ปฏิบัติต่างหากนายจำผิดแล้วกัปตัน”

“คุณแน่ใจ?”

“แน่สิ”

ฮิเมโกะยิ้มกว้างวางมือลงบนไหล่ของกัปตันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่กลับมีเหงื่อมากมายบนใบหน้าและรอยยิ้มเองไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่

“ทำหน้างั้นใครก็ดูออกครับพันตรี….” กัปตันทำหน้าตายและเบนหน้าหนีไปอีกทาง

“นายนี่จะจริงจังเกินไปแล้วนะ ฉันแค่สลับสอบเฉยๆหรอกน่า”

“เชื่อตายละครับ….เอาเป็นว่าอย่าลืมแก้เอกสารข้อใช้สนามด้วยละครับ”

“จ้าๆ เรื่องนั้นก็ฝากด้วยนะ”

เชื่อเค้าเลย กัปตันกุมขมับ ป้าคนนี้จะทำอะไรบุ่มบ่ามเกินไปแล้ว แต่ยังดีที่เธอรู้ขอบเขตว่าอันไหนทำได้อันไหนทำไม่ได้

“แล้วทำไมถึงใช้สนามที่3ระครับ ไม่ใช่ว่าตอนแรกขอเป็นสนามที่1เพราะจะให้สู่กับอสูรฮงไกจำลองหรอกเหรอครับ?”

“อ๋อ อันนั้นน่ะพอดีมีปัญหาทางเทคนิคนิดหน่อย ตอนนี้ไมา่สามารถใช้งานได้เลยใช้เป็นการสอบแบบเก็บคะแนนจาก-”

ในขณะที่สองกัปตันกำลังพูดคุยกันอยู่นั้นเอง จู่ๆก็เกิดเสียงดังสนั่นขึ้นอย่างฉับพลัน กัปตันและฮิเมโกะหันไปทางต้นเสียงซึ่งก็คือบนสนามฝึก

ฝุ่นควันที่ไม่ทราบว่าเกิดจากอะไรฟุ้งกระจายเต็มสนามก่อนที่เงาร่างของใครบางคนจะเดินออกมา ตามด้วยเสียงเชียร์ของสาวๆวาลคิเรีย แต่บุคคลที่เดินออกมานั้นทำให้กัปตันตกใจและเกิดคำถามขึ้นมา

“แหม….แค่การสอบไม่เห็นต้องเอาตัวเองไปลงสนามเลยนิครับพันตรี”

ร่างบนสนามนั้นคือพันตรี มุราตะ ฮิเมโกะ ในชุดรบ สการ์เล็ต ฟิวชั่น (Scarlet Fusion)

“ฮะๆ~ เมื่อกี้ฉันก็กำลังจะบอกนายอยู่นี้ไงว่ามันเป็นการสอบเก็บคะแนนโดยใช้แต้มจากการต่อสู้กับโฮโลแกรมของฉัน ส่วนคะแนนที่ได้จะอิงจากความเสียหายที่โฮโลแกรมได้รับในเวลาที่กำหนด”

กัปตันกุมขมับอีกครั้ง

ต้องเข้าใจก่อนว่าฮิเมโกะเป็นวาลคิเรียระดับA ที่เคยผ่านสนามรบมามากมาย ฝีมือของเธอนั้นนับว่าเป็นตัวท็อปในระดับเดียวกันเลยด้วยซ้ำ และการที่ให้วาลคิเรียฝึกหัดไปดวลหนึ่งหนึ่งกับวาลคิเรียระดับA แม้จะเป็นแค่โฮโลแกรมก็ตามแต่ระดับมันต่างกันเกินไป

“เป็นการสอบที่หินเกินไปมั้ย”

“ไม่หรอกฉันตั้งค่าให้โฮโลแกรมอยู่ในระดับต่ำสุดแล้วเพราะงั้นไม่มีปัญหาอีกอย่าง…..เด็กพวกนั้นไม่ได้อ่อนแอหรอกนะกัปตัน ดูบนสนามสิ”

กัปตันหันกลับไปทางสนาม ฝุ่นควันเริ่มจากลง ร่างบางในชุดรบสีขาวปรากฏขึ้นเหนือหัวของโฮโลแกรมก่อนที่จะตอกส้นลงกลางอากาศ ฉายภาพอุ้งเท้าขนาดใหญ่พุ่งเข้าหาโฮโลแกรม

โฮโลแกรมยกดาบขึ้นมาตั้งรับ

“ถ้าเทียบกับป้าแล้วแกนี้กระจอกสุดๆ!”

เคียน่าอาศัยจังหวะนั้นใช้ปืนของเธอยิงไปที่ขาของโฮโลแกรม3นัดให้เธอเสียหลักจากนั้นเคียน่าจึงใช้การฉายพลังงานฉายอุ้งเท้าแมวขนาดใหญ่เตะโฮโลแกรมจนปลิวตกสนาม

“เย้!!!! ฉันชนะ!”

ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดีและเสียงปรบมือก็ตามมาติดๆ คะแนนที่ปรากฏบนหน้าจอนั้นคือ 70คะแนนซึ่งสูงที่สุดในหมู่คนที่สอบไปแล้วทั้งหมด

“ยินดีด้วยพันตรีคุณโดนเด็กเกรียนบอกว่ากระจอกแนะ”

“เธอหมายถึงโฮโลแกรมหรอกน่า”

“ครับผมก็หมายถึงโฮโลแกรมนั้นแหนะครับ”

กัปตันแสยะยิ้มมุมปาก ฮิเมโกะที่เห็นก็ได้เลยว่าเขาไม่ได้หมายความอย่างที่พูด แต่เธอทำอะไรไม่ได้เพราะมันเป็นเธอเองที่ตั้งค่าไว้แบบนั้น

จากนั้นไม่นาน เหมือนเหล่าสาวๆวาลคิเรียจะเริ่มจับทางได้บ้างแล้วคะแนนที่ออกมาจึงค่อนข้างน่าพอใจ แต่ส่วนมากนั้นจะทำคะแนนได้ 40-60 แต่มันก็จะมีอยู่พวกหนึ่ง

“อิไอ!”

ฉับ!

ไรเดน เมย์ 72คะแนน

“โปรเจคบันนี่….”

ตู้ม!

โบรเนีย เซชิค 80คะแนน

“สมแล้วที่เป็นโฮโลแกรมกระจอกจริงๆ”

“นั้ น สิ น ะ”

ฮิเมโกะกัดฟันพูด หรือความจริงแล้วการสอบในครั้งนี้มันจะง่ายเกินไป?

หลังจากการสอบจบลงฮิเมโกะก็กลับไปทำหน้าที่ของเธอต่อในฐานะอาจารย์ ส่วนกัปตันก็เดินไปตามทางเดิน หาอะไรทำฆ่าเวลา

กัปตันเดินชมวิวทิวทัศน์ของเซนต์เฟรย่าไปเรื่อยๆ ไม่ได้มีจุดหมายอะไรเพียงแค่เดินไปตามที่อยากเดิน

จนมาถึงสวนหลังหอพักวาลคิเรีย

“โห? นี่เราเดินมาทำอะไรตรงนี้ละเนี้ย?”

กัปตันตามตัวเองอย่างติดตลก ก่อนจะนั่งลงบนพื้นหญ้า

นี้ก็พฤศจิกายนแล้วสินะ…..

ผมเข้ามามีบทบาทในโลกนี้ได้3ปีแล้ว ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อ

3ปีที่พยายามทำให้ทุกอย่างเป็นไปตามเนื้อเรื่อง โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ทำไปมันดีแล้วจริงรึเปล่า

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงคิดว่าฉากจบที่เรารู้มันคือฉากจบที่เหมาะสมที่สุด?

เวลาเหลือน้อยลงทุกที

หากผมยังไม่สามารถเลือกแนวทางที่ตัวเองจะเดินได้สักทีเกรงว่ามันจะสายเกินไป

แต่ผมยังคาใจกับแฮชเชอร์เทียมในนางาโซระอยู่เลย ผมรู้สึกว่ามีหลายอย่างไม่ถูกต้อง ทำไมเทเรซ่าถึงไม่เอ่ยถึงเรื่องพลังงานฮงไกในเมืองขณะนั้นเลยทั้งที่มันผิดปกติขนาดนั้น หลังจากำจัดแฮชเชอร์ไปแล้วแม้แต่ฮิเมโกะก็ไม่เอ่ยถึงเรื่องนั้นเลย

แต่นั้นอาจเป็นเรื่องดีก็ได้ถึงมันจะไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ก็ตาม

…

…

“ฮะฮะฮะ…” กัปตันหัวเราเบาๆสองสามครั้ง ให้กับตัวเอง

นี้ฉันมัวคิดมากทำไมในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็พยายามทำให้ทุกอย่างเป็นไปตามเนื้อเรื่องมาโดยตลอดแท้ๆแล้วจะมามัวลังเลอะไรอยู่… แค่ทำเหมือนที่ผ่านมาก็พอแล้ว ทำเหมือนทุกที

“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว”

ในขณะที่กัปตันกำลังจมไปกับความคิดอยู่นั้นก็มีใครบางคนเรียกเขาจากด้านหลัง

กัปตันเก็บความคิดของเขาไว้และหันไปทางต้นเสียงด้วยท่าทางปกติ

“มานั่งเล่นเฉย…เฉย…...”

กัปตันพูดตอบด้วยท่าทางปกติแต่พอเห็นหน้าผู้ที่ถามเขานั้นปากของเขาก็หนักขึ้นซะจนพูดไม่ออก

“….?” ฮิเมโกะเลิกคิ้ว “เป็นอะไรรึเปล่ากัปตันหน้านายดูซีดๆนะ”

กัปตันไม่ได้พูดตอบ…..ถ้าจะพูดให้ถูกคือเขาพูดไม่ออกเสียมากกว่าใบหน้าของเขาซีดเผือกอย่างที่ฮิเมโกะพูด ความคิดหนึ่งที่แว็บเข้ามาในหัวทำให้หัวใจเขาหยุดเต้นไปแวบหนึ่ง

.

.

.

“นี้นะเหรอเซนต์เฟรย่า”เด็กหนุ่มในชุดเครื่องแบบลากกระเป๋าลงจากยานขนส่งชื่นชมภาพตรงหน้าที่แตกต่างจากสถานที่ที่เขาเคยอยู่ “ใหญ่โตกว่าที่คิดแฮะ”

แม้จะเทียบกับสาขาหลักไม่ได้แต่ แต่บรรยากาศที่นี้ดีกว่ามาก เด็กหนุ่มผมแดงลากกระเป๋าเดินชมวิวทิวทัศน์ของสถานศึกษาแห่งเดียวของวาลคิเรียอย่างสนองสนใจ

เพื่อนของเขาเคยบอกว่าที่นี่มีการฝึกอบรมที่ดีมาก แต่สำหรับเธอมันช้าเกินไปจึงย้ายรับการฝึกที่สาขาหลักแทน

เด็กหนุ่มเดินไปตามถนนเส้นเล็กๆสายตาก็วาดมองซึมซับบรรยากาศที่แปลกใหม่สำหรับเขาจนลืมเวลาไปเลย

ไม่รู้ว่าเขาเดินมาอยู่สวนไหนของสาขาตะวันออกไกลซะแล้ว ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ในสวนด้านหน้าไม่ก็ด้านหลังของอาคารตรงหน้าเขา เด็กหนุ่มยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองรอบๆหาใครสักคนเพื่อจะถามทาง

“มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว?”

ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังมองหาใครสักคนอยู่นั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหาเขา เด็กหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีแดงเช่นเดียวกับตนเชิงวิเคราะห์ก่อนจะพูดตอบเธอ

“ผม…หลงทาง ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน”

เธอหวาดตามองสำรวจตัวผมอย่างถี่ถ้วนก่อนจะร้องอ๋อและพูดว่า

“นายคือกัปตันที่สำนักงานใหญ่ส่งมาสินะ”

เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบ

“งั้นดีเลยฉันกำลังจะไปหาผอ.พอดี นายก็มาด้วยกันสิ” กัปตันตอบรับทันที แต่หระว่างที่กำลังจะเดินไปนั้นเธอก็หันกลับมา

“เกือบลืมแนะ ฉัน มุราตะ ฮิเมโกะ ฝากตัวด้วยนะกัปตัน”

นั้นเป็นครั้งแรกที่กัปตันพบกับฮิเมโกะ กัปตันจำได้ดีว่าวันนั้นเทเรซ่าอารมณ์เสียมากที่กัปตันเดินหลงนานหลายชั่วโมงทั้งที่เธออุตส่าห์ส่งวาลคิเรียไปรับแท้ๆแต่กลับไม่พบตัวเขาซะงั้น

“โอ้กัปตัน อันนี้นายยังดื่มไม่ได้นะ”

“น่าน่า~ ไว้ฉันจะเขียนรายงานส่งไปให้ทีหลังเอง”

“เอาเป็นว่าฝากจัดการด้วยนะ”

“เรียกใครว่าป้ายะ!!”

ภาพความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง กัปตันก้มหน้ามือกุมขมับ

“กัปตัน นายโอเครนะ?!”

ฮิเมโกะก้มลงมาดูอาการของกัปตันแต่อีกฝ่ายก็พูดตอบมาว่าไม่เป็นไร เธอเลยละมือออกจากตัวเขา

“….”

กัปตันคลายมือออก มือเขาสั่นขนาดนี้เลยเหรอ? กัปตันถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เห้ออ….”

“….”

ตุบ

ฮิเมโกะนั่งลงข้างๆ กัปตันหันมองด้วยความแปลกใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร

“เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ เรื่องนั้นฉันเข้าใจ”

“…..”

“ให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนเถอะนะ อย่างน้อยนายก็มีฉันอยู่เป็นเพื่อน”

ทั้งคู่นั่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน ไม่มีใครพูดอะไร กัปตันเงยหน้ามองทองฟ้า เขาไม่รู้เลยว่าจากดวงอาทิตย์มันกลายเป็นดวงจันทร์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ กัปตันหันมองข้างๆอีกครั้ง

“…”

ฮิเมโกะยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

“ขอบคุณมากที่อยู่เป็นเพื่อน….”กัปตันพูด ตอนนี้เขาใจเย็นลงมากแล้ว ฮิเมโกะที่เห็นว่าสีหน้าดีขึ้นแล้วจึงสายหน้าเบาๆ

“ไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่ถ้าอยากขอบคุณละก็ขอเป็นไวน์ดีๆสักขวดก็ไม่เลว~”

“นั้นดูไม่เหมือนเป็นทางเลือกเลยนะครับ…..แต่รอได้เลยเดี๋ยวหามาให้”

“ฮ่าฮ่าๆ ต้องแบบนี้สิกัปตันน่ารักที่สุดดดด มาให้พี่สาวคนนี้กอดหน่อยสิ~”

ฮิเมโกะกอดเอวบิดตัวไปมาทำท่าทีเขินอาย กัปตันหัวเราะเบาๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***