ตอนที่ 8 ยามเย็นอันครึกครื้นของวาลคิเรีย

พฤษภาคม ปี2014

ณ ห้องทำงานของผู้อำนวยการ เทเรซ่า

“นี้เป็นรายงานของวันนี้ครับผอ.”

“อื้มวันนี้ก็ขอบใจมากนะ”

กัปตันยื่นเอกสารวางลงบนโต๊ะเทเรซ่าขานรับก่อนจะก้มหน้าจัดการงานของเธอต่อ กัปตันเห็นว่าเธอกำลังยุ่งอยู่เขาจึงกล่าวลาและเตรียมออกจากห้องไป

พอออกจากห้องของเทเรซ่ามาแล้วกัปตันก็ตรงไปยังห้องทำงานของเขาในทันที เขานั่งลงที่เก้าอี้ถอดหมวกและเอนหลังผ่อนคลาย วันนี้เขามีงานค่อนข้างเยอะไม่ต่างจากเทเรซ่านักเพียงแต่ความเร็วและความสำคัญของเอกสารนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงจึงไม่แปลกที่กัปตันจะทำงานของเขาเสร็จก่อน

“เห้ออ~ ” กัปตันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นมาจัดการเอกสารที่เหลืออยู่อีกนิดหน่อย

“รายชื่อผู้ที่ผ่านการสอบเหรอ?” กัปตันเลิกคิ้ว ไม่ใช่รายชื่อนี้มันควรส่งให้ฝ่ายศึกษาหรอกเหรอ?

เมื่อวานนี้เซนย์เฟรย่ามีการสอบลงทะเบียนนักเรียนประจำปีอยู่ ตามแล้วปกติ 1วัน หลังการสอบจะมีการประกาศผลทันที และรายชื่อนักเรียนจะถูกส่งให้คณะอาจารย์

เพียงแต่ผมเป็นกัปตัน มีหน้าที่ควบคุมและสั่งการวาลคิเรียที่พร้อมปฏิบัติภารกิจ เพราะงั้นตามปกติแล้วรายชื่อพวกนี้ไม่น่าจะมาถึงมือผมได้ แล้วไหงมันมาอยู่บนโต๊ะเราได้ละ?

พอคิดไปคิดมาก็พอนึกได้อยู่อย่างหนึ่ง

“หรือจะเป็นของฮิเมโกะ?”

อันนี้พอมีความเป็นไปได้เพราะฮิเมโกะเองก็มีตำแหน่งเป็นกัปตันเหมือนกับผม บางที่เอกสารนี้อาจจะเป็นของเธอก็ได้

กัปตันวางเอกสารลงก่อนจะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและหยิบมันขึ้นมาอีกครั้ง

“คงต้องเอาไปให้เองดีกว่า”

.

ณ หอพักวาลคิเรีย

กัปตันมาหยุดอยู่ที่หน้าของพักของฮิเมโกะเขายกมือขึ้นเตรียมจะเคาะประตูเรียก แต่ในขณะที่เขากำลังจะเคาะประตูอยู่นั้นเสียงจากในห้องก็ทำให้เขาหยุดชะงักไป

“ฉันอาบน้ำอยู่แท้ๆแล้วไหงถึงเปิดประตูเข้าไปหน้าตาเฉยงั้นอะ!”

“เคียน่าจังผ้าเช็ดตัวจะหลุดแล้วระวังหน่อยจ๊ะ!”

“โอ๊ยยย ฉันผิดเองขอโทษด้วยแต่เธอไม่ได้ล็อกประตูเองนะ!”

กัปตันละมือออกจากประตูด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเย็น บางทีเขาควรมาอีกทีที่หลัง….อื้ม อื้ม เอาแบบนั้นแหละ กัปตันหันหลังเตรียมจะเดินกลับไปทางเดิม

“กัปตัน”

กัปตันสะดุ้งตกใจสุดขีดคิดว่าถูกเมย์หรือใครสักคนในห้องนั้นเรียกแต่พอหันกลับไปเห็นเห็นว่าคนที่เรียกเขานั้นไม่ใช่พวกนางเขาจึงถอนหายใจด้วยความโลงใจ

“เห้อ~ ตกใจหมดเลย ฟูกะ”

“หายากมากที่จะเห็นคุณที่นี้ มีธุระอะไรรึเปล่า?” ฟูกะเดินมาหากัปตัน

“ต้องขอโทษแทนพันตรีฮิเมโกะด้วยที่ทำเสียงรบกวนกลางวันแสกๆ” ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงความวุ่นวายนั้นแล้วจึงเข้าใจว่าทำไมกัปตันถึงกำลังจะกลับไปทั้งๆทีกำลังจะเคาะประตูแท้ๆ

“ไม่เป็นไรหรอก คงเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเธอนั้นแหละ….จริงสิฟูกะ ฉันฝากเอานี่ให้พันตรีหน่อยได้มั้ย?”

“นี้มัน..รายชื่อ?”

กัปตันยื่นรายชื่อให้ฟูกะก่อนจะพยักหน้ายืนยันสิ่งที่เธอพูด

“อื้ม เป็นรายชื่อนักเรียนใหม่ในปีนี้น่ะ พอดีมันวางอยู่บนโต๊ะฉัน ฉันเลยคิดบางทีอาจเป็นของพันตรีซะมากกว่า”

ฟูกะคิดตาม “อาจจะใช่ ถึงความเป็นไปได้จะต่ำมากก็ตาม”

“ก็จริง เอาเถอะถ้าเจอพันตรีก็ฝาก…..ไม่สิเรายังไม่มั่นใจว่าเจ้านี้เป็นของพันตรีจริงๆรึเปล่า เกิดมันเป็นของฉันขึ้นมาจะลำบากฟูกะเปล่าๆ งั้นไว้ฉันจะมาใหม่ทีหลัง”

กัปตันว่า ฟูกะยื่นใบรายชื่อกลับมากัปตันรับไว้และเตรียมจะกลับไปยังห้องทำงานของตน

“ฉันไปทำงานก่อนละ!!”

“เดี๋ยวสิคิดจะหนีง่ายๆงี้เหรอป้า!”

ขณะที่กัปตันกำลังจะไปแล้วประตูห้องตรงหน้าของเขาก็เปิดออกและเป็นฮิเมโกะที่เปิดออกมา

“อ้าวพวกเธอ…”

““…..””

กัปตันและฟูกะเงียบ สายตาของทั้งคู่มองผ่านฮิเมโกะเข้าไปในห้องโดยไม่ได้ตั้งใจ และพบว่าสภาพของในนั้นเละนิดหน่อยกับเคียน่าที่นุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่ผืนเดียว

“ปิดเถอะ!”

กัปตันดึงประตูปิดทันที เขารู้สึกว่าถ้าข้างในรู้ว่าเขาเห็นอะไรไปบ้างจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นในภายหลัง

“อ-โอ้ เดี๋ยวสิแล้วนายมาทำอะไรที่หอ?” ฮิเมโกะทำหน้างงก่อนจะถามกัปตัน ด้วยความสงสัยเล็กน้อย

“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่จะถามว่าเอกสารนี่เป็นของคุณรึเปล่า” กัปตันปรับอารมณ์โดยเร็วและตอบก่อนที่จะส่งใบรายชื่อให้ฮิเมโกะ เธอรับและค่อยๆอ่านอย่างละเอียด

“อื้ม อันนี้เป็นของฉันเองฉันนึกว่ามันหายไปแล้วเลยไปเอาอันใหม่มาแล้ว แต่ทำไมถึงไปอยู่กับนายได้ละ?”

“มันวางอยู่เกือบล่างสุดในกองเอกสาร….เดาๆน่าจะวางไว้ตั้งแต่เมื่อวานได้”

“อืม…..หรือจะส่งเอกสารผิด?”

“ผมกับฟูกะก็คิดอย่างนั้น”

“อย่างนั้นเหรอ?”

“คะพันตรี”

ฮิเมโกะหันถามฟูกะ เธอพยักหน้าและเห็นด้วยกับคำพูดของกัปตัน

“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอกลับก่อนนะครับพันตรี ไปก่อนนะฟูกะ”

กัปตันกล่าวลาฮิเมโกะและฟูกะด้วยความรวดเร็ว เขาควรออกจากที่นี่โดยเร็ว แต่ฮิเมโกะเรียกเขาเอาไว้ก่อน

“จะรีบไปไหนละกัปตัน สนใจมาปาร์ตี้ด้วยกันรึเปล่า?”

ฮิเมโกะถามพร้อมกับจับลูกบิดประตูเตรียมจะเปิดมันอีกครั้ง

“อา…..ไม่เอาดีกว่าครั-”

“อ๊ะ-!?”

ฮิเมโกะยังไม่ทันได้ทำอะไรประตูไม้ยานเดิมก็เปิดออกอีกครั้ง ฮิเมโกะดึงมืออกทัน และเด็กสาวผมขาวก็ก้าวออกมา

“เมื่อกี้เสียงกัปตันนิ- อ๊ะกัปตัน!”

เคียน่ายิ้มร่าก่อนจะตรงไปหากัปตันอย่างร่าเริง ดูจากเสื้อผ้าที่ไม่ค่อยเรียบร้อยและกลิ่นหอมของสบู่กับหยดน้ำบนตัว บางทีเธออาจจะรีบร้อนใส่เสื้อผ้าเพื่ออกมาหาเขา? ฮ๊ะจะคิดเข้าข้างตัวเองมากไปแล้วมั้งตัวเรา

“กัปตันฉันทำคะแนนสอบได้ดีมากเลยละทายสิว่าได้อันดับอะไร~?”

เคียน่าถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลปนสนุก กัปตันเห็นว่าเคียน่าอารมณ์ดีมากๆ บางทีอาจได้อันดับสูงในการสอบก็ได้หรือเธอจะได้ท็อป5

“อืม..หรือจะติดท็อป5?”

“ฮิฮิ~ ถูกต้อง! แต่ไม่ใช่แค่ท็อป5เฉยๆนะแต่ฉันอันดับ1ด้วยไงละ!”

กัปตันตกใจหนักจนตาแทบตาถลนออกมา บ้าน่าอย่างเคียน่าเนี้ยนะได้อันดับ1?

“เหนือความคาดหมายใช่ไหมละ นางอวดเรื่องนี้ไม่พักเลยแนะ”

 ฮิเมโกะหัวเราะแห้งด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน

“สุดยอดเลย! ไม่คิดเลยว่าจะได้อันดับ1จริงๆอย่างที่พูดไว้”

กัปตันกล่าวชม เคียน่ายิ้มกว้างด้วยท่าทางภูมิใจก่อนจะย่อตัวลงนิดหน่อยขยับมาใกล้กัปตันมากขึ้นและกัปตันก็รู้ว่านางต้องการอะไร

“อืมๆ เก่งมาก ไว้คราวหน้าจะพาไปเที่ยวใหม่นะ”

“ฮิฮิ~” เคียน่ายิ้มด้วยสีหน้าผ่อนคลายในระหว่างที่มือหนากำลังลูบหัวก่อนที่เธอจะจับมือนั้นออกจากหัวและกุมมันไว้แน่น “จริงสิกัปตันวันนี้ป้าฮิเมกับเทริบอกว่าจะจัดปาร์ตี้ฉลองเล็กๆกัปตันก็มาด้วยกันสิ”

“ขอโทษนะแต่ฉันติดงาน…”

“มาๆๆๆ ป้าเองก็เข้ามาได้แล้ว”

“เห้ เดี๋ยว!-”

กัปตันและฮิเมโกะถูกเคียน่าดึงเข้าไปในห้องโดยไม่เต็มใจนัก ทั้งคู่มองหน้ากันและหัวเราะให้กันเพราะฮิเมโกะไม่รู้จะขอโทษยังไงส่วนกัปตันก็เข้าใจว่าสถานการณ์มันพาไปจริงๆเลยไม่ได้กล่าวโทษอะไร

ประตูห้องถูกปิดทันทีที่ทั้งสองถูกดึงเข้าไปแล้วเหลือไว้เพียง

“….”

ฟูกะดันแว่นก่อนจะเดินจากไปอย่างเงียบๆ และการปาร์ตี้ก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการเมื่อเทเรซ่ามาถึงพร้อมน้ำมะระของเธอ

เทเรซ่าประหลาดใจเมื่อเห็นกัปตันอยู่ในงานด้วยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากเพียงกล่าวทักทายและเริ่มงานปาร์ตี้ ความสนุกสนานดำเนินไปอย่างเป็นขั้นเป็นตอน เทเรซ่าจัดสเตปของงานไว้อย่างดีบรรยากาศอบอุ่น สนุก และวุ่นวาย

กัปตันซึมซับบรรยากาศและเก็บภาพความทรงจำนี้ไว้จนพอใจ

‘อย่างไรก็แล้วแต่’

กัปตันตรงไปหาเทเรซ่าในจังหวะที่ไม่มีใครสนใจเพื่อขอตัวกลับก่อนและแยกตัวออกไปอย่างเงียบๆ

‘ที่นั้นไม่ใช่ที่ที่เราควรจะอยู่’

.

ณ กองบัญชาการ schicksal

เขตที่พักอาศัยวาลคิเรีย

หญิงสาวคนหนึ่งในชุดออกกำลังกายวิ่งไปตามทางเดินพร้อมกับแสงอาทิตย์ยามเย็น เธอมีผมสีบลอนด์ที่ปลายผมเป็นสีชมพูอ่อนวบเป็นหางม้าสูง ดวงตาสีฟ้า ผิวขาวเนียนราวกับได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ขัดกับหน้าที่การงานของเธอ

“ท่านดูรันดัลคะ ถึงเวลามื้อเย็นแล้วค่ะ”

ณจุดหนึ่งของทางเดินมีหญิงสาวอีกคนมายืนรออยู่ เธอกล่าวเรียกและเจ้าของชื่อวิ่งช้าลงเรื่อยๆและมาหยุดลงตรงจุดที่เธอยืนรออยู่

“นี้ค่ะ” เธอยื่นผ้าขนหนูให้ ดูรันดัลรับและกล่าวขอบคณ “อื้มขอบใจมากนะริต้า”

ริต้าโค้งตัวน้อมรับก่อนที่ทั้งคู่จะย้ายไปยังห้องของดูรันดัลเพื่อให้เธอได้อาบน้ำล้างเหงื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเสียก่อนและมานั่งทานมื้อเย็นด้วยกัน

ใช้เวลาไม่นาน ดูรันดัลอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็มานั่งลงที่โต๊ะประจำ

ทั้งคู่ไม่พูดอะไรมากและเริ่มลงมื้อทานมื้อเย็น นานทีดูรันดัลจะละจากงานและพักผ่อนบรรยากาศจึงสงบกว่าปกติ

ผ่านไปนานสองนาน จู่ๆสายตาของดูรันดัลก็ไปสะดุดเข้ากับบ้างอย่างที่ไม่คุ้นตา

“ริต้าที่คาดผมใหม่เหรอ?”

“อ๋อ…ค่ะ” ริต้าเหลือบมองและลูบไปที่ที่คาดผมเขาแพะสีขาวซึ่งไม่ใช่อันปกติที่เธอมักสวมไว้ให้เข้าคู่กับชุดเมดของเธอ

“เป็นของที่กัปตันส่งมาให้เมื่อเดือนก่อนนะคะ”

“อึก-”

ดูรันดัลกำลังตักเค้กที่เป็นของหวานเข้าปากแต่พอได้ยินสิ่งที่ริต้าพูดมานั้น ตัวดูรันดัลก็หยุดลงกลางคันทันทีและเป็นอย่างนั้นอยู่พักหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นปกติเมื่อริต้าเรียก

“ท่านดูรันดัลคะ?”

“ว-ว่า?”

“เสื้อผ้าเลอะหมดแล้วคะ”

ริต้าชี้ไปที่เค้กที่ดูรันดัลตักขึ้นมาเมื่อครู่ซึ่งปัจจุบันมันตกอยู่บนเสื้อของเธอตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

“อ-อื้ม แย่จัง” เธอหยิบทิชชู่ขึ้นมาทำความสะอาดด้วยท่าทางลุกลนจนเผลอทำทิชชู่หล่นถึงสองครั้ง

ริต้ามองท่าทีของผู้เป็นหัวหน้าด้วยรอยยิ้ม หายากที่จะเห็นเธอลุกลนเช่นตอนนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***