ตอนที่ 7 วันหยุดและเมืองอาร์ค

เดือนมีนาคม ปี2014

“อืม….อันนี้มันน่าจะไม่เหมาะ…”

กัปตันก้มมองผ้ากันเปื้อนสีขาวตัดชมพูนารักสดใสในร้านค้า กัปตันสายหน้าและเดินดูอย่างอื่นต่อไป

ตอนนี้กัปตันไม่ได้อยู่ที่เซนต์เฟรย่าเหมือนวันปกติ

เขาได้คุยกับเทเรซ่าและยื่นขอวันหยุดหนึ่งวันเพื่อมาที่ เมืองอาร์ค (Arc City) โดยมีเป้าหมายหลักๆคือมาเที่ยวเล่นในรูปแบบของวันหยุด เดิมทีแล้วกัปตันมักขอหยุดยาวในช่วงท้ายเดือน3-4วันเป็นประจำแทบทุกเดือนอยู่แล้ว แค่วันนี้เขาเอาวันหยุดส่วนหนึ่งมาใช้ก่อน

ซึ่งเทเรซ่าก็อนุญาตและให้ค่าขนมมานิดหน่อย….

“กัปตันหาอะไรอยู่รึเปล่าคะ?”

เพื่อแลกกับการพาสามนางมาด้วย

กัปตันหันมองตามเสียงเรียก และพบว่าเมย์มายืนดูเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็รู้

“ไม่มีอะไรหรอกไรเดน แล้วเคียน่ากับโบเนียละ?”

เมย์ยิ้มและสายหน้าก่อนจะชี้ไปทางร้านฝั่งตรงข้าม

“อ๋อ…เกมงั้นสินะ โอเครก็สมเป็นสองคนนั้นดีแล้วไม่ไปเล่นกับพวกเธอละ?” กัปตันถามอีกครั้ง ตอนนี้สายตาของเขากำลังมองสลับไปมาระหว่างผ้ากันเปื้อนกับที่คาดผมเขาแพะ

“ส่วนใหญ่เป็นเกมเล่นสองคนนะคะ แล้วฉันไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ด้วยเลยปล่อยให้เคียน่าจังกับโปรเนียจังเล่นกันสองคน”

เมย์เหลือบมองของที่อยู่ตรงหน้ากัปตันด้วยสีหน้าเหมือนกำลังสงสัย

ผ้ากันเปื้อนกับที่คาดผมเขาแพะ? เมย์ไม่รู้ว่าสองสิ่งนี้มันเกี่ยวข้องกันยังไง แล้วสรุปว่ากัปตันกำลังมองหาอะไรอยู่ในร้านของขวัญ? ไม่สิมาถึงแหล่งขนาดนี้ก็ชัดเจนแล้ว เขาคงมาหาของขวัญไปให้ใครสักคน…

เมย์คิดเงียบๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดับดวงตาที่ปิดสนิท กัปตันรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเมย์ค่อนข้างประหลาดทั้งที่ยิ้มอยู่แต่กลับไม่รู้สึกว่าเธอกำลังยิ้มอยู่เลย?

“มีอะไรรึเปล่าไรเดน?” เขาหันไปหาเมย์ด้วยท่าทางตามปกติเก็บซ่อนความกลัวเล็กๆไว้ในใจ

“เอ่อ….กัปตันกำลังมองหาของขวัญอยู่เหรอคะ?”เมย์ถามและกัปตันก็พยักหน้าตอบ

“อื้ม พอดีไม่กี่วันก่อนเป็นวันเกิดเพื่อนของเพื่อนฉันนะ แต่ช่วงนั้นฉันติดงานเลยไม่ได้หาของขวัญไปให้ วันนี้เลยว่าจะดูมาของขวัญแล้วส่งไปให้สักหน่อย…”

“อ๋อ..แล้วเพื่อนของเพื่อนนี่เป็น ผู้ชาย หรือ ผู้ ห ญิ ง เหรอคะ?”

กัปตันหันกลับไปมองหาของขวัญต่อทันที หรือจะเรียกว่าหันหนีเฉยๆก็ได้แหละ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่กัปตันสังเกตเห็นว่ารอบๆตัวเมย์มีเงาดำๆปกคลุมอยู่รอบตัวจริงๆกันนะ?

ยังไงก็ชั่งตอนนี้ต้องตอบอะไรสักอย่างและทำเป็นไม่สังเกตเห็นว่าเธอกำลังกดดันเราอยู่ กัปตันกลืนน้ำลายก่อนจะตอบ

“ถ้าจะให้ตอบจริงๆละก็..ผู้หญิงแหละ เธอเป็นเมดส่วนตัวของเพื่อนฉัน ฉันเลยว่าจะขอบคุณเธอที่คอยดูแลเพื่อนฉันสักหน่อยแต่โดยส่วนตัวแล้วฉันไม่ต่อยถูกกับผู้หญิงคนนั้นสักเท่าไหร่…”

กัปตันตอบพร้อมกับหยิบที่คาดผมเขาแพะและตรงไปที่เคาน์เตอร์คิดเงินและหอของขวัญไปเลย โดยมีเมย์เดินตามมาติดติด

“พ-พี่เมย์ไปไหนแล้ว!”

“ทูน่าโง่ เงียบหน่อยมันรบกวนคนอื่น…”

เสียงที่แสนคุ้นหูดังมาจากนอกร้าน กัปตันมองออกไปเห็นเคียน่ากับโบรเนียกำลังเถียงกันอยู่หน้าร้านอาร์เคด บางทีอาจจะกำลังหาเมย์อยู่รึเปล่า? ไม่รู้ละลองพูดไปก่อน!

“อ่าาา ไรเดนเหมือนเคียน่ากำลังตามหาเธออยู่แหนะ”

กัปตันชี้ไปและเมย์ก็หันมองตามไปและเห็นเคียน่ากำลังหันซ้ายขวามองหาอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าวิตกสุดๆ

“อาจจะเป็นอย่างนั้นนะคะ” เมย์หัวเราะเบาๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม บรรยากาศรอบตัวเธอกลับมาเป็นปกติอีกครั้งจากนั้นเธอก็หันมาขอโทษสำหรับความวุ่นวายที่เคียน่ากำลังก่ออยู่ซึ่งกัปตันก็รู้ว่าเคียน่าเป็นคนยังไงเขาเลยบอกไปว่าไม่เป็นไร

“เธอรีบไปหาสองคนนั้นเถอะ ก่อนที่เคียน่าจะคลั่งไปมากกว่านี้-เห้ย!?”

“กัปตันทำอะไรพี่เมย์ของฉัน ถอยออกไปห่างๆเลยนะ!!”

เคียน่ากระโจนเข้ากอดเมย์แม่นจนเธอแทบจะล้มไปเลยดีที่ว่าเธอทรงตัวได้ทัน และดันกัปตันออกห่างจากเมย์ด้วยการใช้เท้าถีบ….

“แงงงงง~! ทำไมพี่เมย์มายืนจับมือกับกัปตันสองต่อสองแล้วทิ้งฉันไว้กับยัยเปี๊ยกด้วยอะ!!”

““จับมือ!?/จับมือ?””

เมย์และกัปตันมองหน้ากันด้วยสีหน้ามึนงง? พวกเขาไปจับมือกันตอนไหน?

“โบรเนียมีหลักฐาน…”

โบรเนียก็ด้วย? ทั้งสองมองหน้ากัน คนหนึ่งกำลังหน้าแดงและหัวเราะด้วยท่าทางเขินอายส่วนอีกคนที่เห็นการแสดงออกของอีกฝ่ายก็รู้สึกเขินนิดหน่อยแต่ทั้งคู่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่ความจริง

โบรเนียเปิดรูปให้เมย์และกัปตันดู จากภาพแล้วน่าจะถูกถ่ายตอนที่โบรเนียกับเคียน่ายังอยู่หน้าร้านอาร์เคด เป็นภาพที่เมย์กับกัปตันกำลังยืนคุยกันอยู่หน้าเคาน์เตอร์จากมุมกล้องแล้วทำให้เห็นว่าทั้งคู่ยืนคู่กันอยู่และจากการวางมือด้วยแล้วทำให้ยิ่งเหมือนพวกเขากำลังกุมมือกันอยู่จริงๆ

เมย์ชอบกุมมือข้างหนึ่งไว้ด้วยมืออีกข้างไว้ด้านหน้าเป็นการเก็บมืออยู่แล้วอารมณ์เหมือนกำลังถึงกระเป๋าอยู่ ส่วนกัปตันก็แค่ปล่อยแค่เหยียดตรงเฉยๆ แต่มุมกล้องกับจังหวะดันไปถ่ายตอนที่เมย์กำลังคุยกับกัปตันและเหมือนกับว่าทั้งคู่กำลังจับมือกันอยู่?

น่าตกใจที่พอมองจากภาพนี้แล้วกัปตันรู้สึกว่ารอยยิ้มของเมย์ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด? กัปตันเหลือบมองหญิงสาวในภาพเล็กน้อยด้วยใจที่เต้นแรงกว่าปกติ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขารู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์มากแค่ไหน อีกฝ่ายที่รู้สึกได้ถึงสายตาของเขาพอเธอสบตากับเขาไม่เพียงเสี้ยววิเธอก็ก้มหน้าหลบโดยทันที

ถึงมันจะดูไร้สาระไปหน่อยแต่ก็ไม่แปลกที่เคียน่าจะเห็นเป็นอย่างนั้น เมื่อผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้ซ้ำยังเป็นผู้หญิงที่นางเธอรักสุดหัวใจกำลังส่งยิ้มชวนหลงนี้ให้กับชายที่ไหนก็ไม่รู้?

“…มุมกล้องนี้มันน่ากลัวแท้…”

“นั้นสินะคะ….”เมย์เอ่ยตอบ เธอยังคงก้มหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นและค่อนข้างเบาแต่ก็ยังสามารถได้ยินได้ชัดเจน กัปตันไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่แต่เขาสังเกตเห็นว่าเมย์ขยุกขยิกไปมาไม่ค่อยนิ่งนัก หรือว่าจั๊กจี้ที่เคียน่ายังกอดเธออยู่? เธอโอเครรึเปล่านะ? ดีนะที่ลากออกมานอกร้านแล้วระยะห่างเลยค่อนข้างใกล้กัน

กัปตันใช้ศอกสะกิดเมย์เบาๆเพื่อที่จะถามเมย์ว่าเป็นอะไรรึเปล่า

“อ๊าย!?-” เมย์ส่งเสียงร้องพร้อมกับสะดุ้งตกใจอย่างรุนแรงก่อนที่เธอจะทิ้งระยะห่างออกจากกัปตันและใช้มือทั้งสองข้างบดบังใบหน้าที่แดงก่ำลามไปจนถึงใบหูของเธอ “ข-ขอโทษค่ะพอดีฉันตกใจมากไปหน่อย”

“กัปตัน!! ฉันยืนอยู่ตรงนี้แท้ๆยังกล้ามาแกล้งพี่เมย์อีกวันนี้ฉันจะเอาเลือดหัวนายออกให้ดู!!!”

เคียน่าคลายกอดเมย์และคว้าคอเสื้อของกัปตันไว้แน่นก่อนที่เธอจะพยายามยกอีกฝ่ายขึ้นหมายจะจับทุ่ม แต่กัปตันก็ใช่ว่าจะยอมง่ายๆ เขาใช้สองมือจับเอวเรียวของเคียน่าและยกเธอขึ้นก่อนเหมือนกำลังอุ้มตุ๊กตา?

“ฮ-เฮ้! ว่างฉันลงนะกัปตัน!!”

“วางเธอลงฉันก็เจ็บตัวดิหนู แล้วก็ช่วยอยู่นิ่งๆหน่อยเห็นมั้ยว่าเราอยู่กลางถนนนะไม่อายบางเหรอ~?”

กัปตันหันมองรอบๆให้เคียน่าสังเกตได้ว่าตอนนี้พวกเราอยู่ข้างถนนซึ่งมีผู้คนผ่านไปมาเป็นจำนวนมากและบางส่วนก็กำลังมองมาที่พวกเธออยู่ด้วย

“ร-รู้แล้วน่า! เพราะงั้นว่างฉันลงได้แล้ว!”

“….”

ดีนะที่ลากออกมานอกร้านก่อนไม่งั้นได้โดนเจ้าของร้านมองแรงใส่แหง กัปตันคิด เขาเหลือบมองเด็กสาวอีกสองคนที่อยู่ข้างๆ โบรเนียเป็นคนที่อยู่นิ่งที่สุด ส่วนเมย์นั้นดูเหมือนเธอจะดีขึ้นมากจนตอนนี้เธอกลับมาเป็นปกติแล้ว เว้นก็แต่เคียน่าที่ยังโวยวายและดิ้นไม่หยุด

“โว้ว! จะเตะหน้ากันเลยหรอ?!”

“ถ้าไม่อยากกินรองเท้าก็วางฉันลงสักทีสิยะ!”

“อืมมมม เป็นคำเตือนที่น่าสนใจดี” กัปตันหลับตายิ้มกอดจะค่อยๆลดแขนลงเหมือนจะว่างนางลง

“แต่ ขอปฏิเสธ”

กัปตันจับเคียน่าขึ้นมาขี่คอจากนั้นก็ออกวิ่งทันทีโดยที่ทั้งเมย์กับโบรเนียมองตามทั้งสองที่วิ่งออกไปด้วยสีหน้าตกตะลึงก่อนที่ทั้งสองจะวิ่งตามไป

กัปตันวิ่งมาถึงถนนที่ไม่ค่อยมีใครผ่านไปสักเท่าไหร่ ไม่สิจะเรียน่าไม่มีคนผ่านมาเลยก็ได้เพราะมันเป็นเขตทางสำหรับไปเขตก่อสร้างโดยเฉพาะ

“แฮก..แฮก…วิ่งมาขนาดนี้น่าจะไม่มีใครตามมาแล้วมั้ง?” กัปตันหยุดวิ่งและเลี้ยวเข้าไปในตรอกข้างๆก่อนจะมองกลับไปซึ่งเห็นแค่เมย์กับโบรเนียที่กำลังวิ่งตามาแต่ระยะห่างค่อนข้างไกลคิดว่ากว่าจะมาถึงคงประมาณ1ถึง2นาทีได้

“อ้าวกัปตันหยุดทำไม? วิ่งต่อสิลมกำลังเย็นสบายเลย”

“ยังจะเอาอีกเหรอ? ไม่ดิแล้วเมื่อกี้ยังบอกให้้ปล่อยลงอยู่เลยนะเห้ย!”

เคียน่าถอดหมวกของกัปตันออกและใช้มืออีกข้างขยี้หัวกัปตันเล่นอย่างสนุกสนานจนผมยุ่งไปหมด

“โอ้ยๆๆ เจ็บนะ! เอาหมวกฉันมาเดี๋ยวนี้เลย!”

“ฮิๆ ฝันไปเถอะ! ริอาจแกล้งพี่เมย์ของฉันได้่นะเจอแค่นี้ยังน้อยไป!”

เธอพูดจบใบหน้าของกัปตันก็ถูกต้นขาขาวนวลหนีบและแรงขึ้นเรื่อยๆ

“เอ้า! เดินได้แล้วรีบไปหาพี่เมย์กัน”

“ฉันเป็นกัปตันนะเฟ้ย..ชิ….” กัปตันค่อยๆเดินออกจากตรอกซึ่งพอดีกับเมย์และโบรเนียที่เดินมาถึงพอดี

ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“ฮิฮิ กัปตันคิดดีแล้วใช่มั้ย?”

“อ่า เอาเลยสั่งได้เต็มที่ฉันจ่ายเอง”

“งั้นไม่เกรงใจละนะ!”

ก่อนจะกลับเซนย์เฟรย่ากัปตันก็พาสามสาวมากินข้าวเย็นก่อนกลับเพราะไหนๆก็พามาแล้วควรจะเลี้ยงอะไรพวกเธอสักหน่อยละนะ และถึงจะเป็นเคียน่าก็ตาม ยังไงก็ไม่น่าทำให้กัปตันกระเป๋าแห้งได้ง่ายนักหรอกเพราะกัปตันมีเงินเก็บค่อนข้างเยอะเพราะสมัยก่อนเขาไม่ค่อยว่างไปใช้เงินที่ตัวเองหามาสักเท่าไหร่ กัปตันเลยมั่นจะว่าพอจะเลี้ยงไหวแน่..ถ้าแค่ไม่กี่มื้ออะนะ

เคียน่าสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะและลงมือกินอย่างกะจะกินเผื่อในส่วนของพรุ่งนี้เลย ในขณะที่เมย์กับโบรเนียเองก็สั่งมาเหมือนกันแต่ไม่กี่อย่างเท่านั้น

“ฮาาา~ ขอบคุณที่เลี้ยงนะกัปตัน!” เคียน่าลูบท้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะลุกจากเก้าอี้

“ไม่คิดว่าพามาร้านหรูหราแบบนี้เลยนะคะ ราคาคงแพงน่าดู” เมย์เสริม เห็นได้ชัดว่าร้านที่เขาพามานั้นถ้านิยามง่ายๆคงเป็นร้านสำหรับคนมีเงินเหลือใช้….เหมือนตัวเธอเมื่อก่อน

“ไม่เท่าไหร่หรอก ไว้เป็นวาลคิเรียแล้วเธอจะมีเงินใช้จ่ายง่ายดายเหมือนกัน และถ้าเป็นวาลคิเรียระดับสูงๆหน่อยก็จะมีเงินเหลือกินเหลือใช้เหมือนอย่างฉันหรือพันตรีนั้นแหละ” กัปตันตอบ ในเมื่อกินเสร็จกันหมดแล้วงั้นคงได้เวลากลับกันแล้ว

“ถ้ากินเสร็จแล้วงั้นเรา-”

“ดีละข้าวก็กินแล้วงั้นเราไปเที่ยวกันต่อเถอะ!”

“ยังจะต่ออีกเล๊อะ!”

ปากบ่นเท้าเดิน ถึงกัปตันจะบ่นไปก็ใช่ว่าเขาจะห้าม ตรงกันข้ามกัปตันให้เงินไปเที่ยวเพิ่มอีกต่างหาก ทำเอาเคียน่ายิ้มร่าและพาเมย์ไปเที่ยวเล่นในเมือง

“กัปตันใจดี….”

“หือ? แน่นอนสินานๆทีจะได้ออกมานอกเซนต์เฟรย่าถ้าไม่สนุกให้เต็มที่ก็น่าเสียดายแย่”

กัปตันพูดพร้อมกับเดินตามเคียน่าและเมย์ไปเช่นเดียวกับโบรเนียที่เดินอยู่ข้างๆเขา

“เฮ้ยัยเปี๊ยกช้าจังมาเร็วๆเข้าสิ!”

ในตอนที่โบรเนียกำลังคุยกับกัปตันอยู่นั้นเคียน่าก็เรียกเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจและรีบให้เธอตามไปเร็วๆ เช่นเดียวกับเมย์ที่หยุดรอเธออยู่เหมือนกัน

“เด็กก็ต้องมีช่วงเวลาที่สนุกกับชีวิตถูกมั้ยละ?…เธอเองก็ควรเป็นแบบนั้นเหมือนกัน เอ้าเร็วเข้าสองคนนั้นกำลังรออยู่แหนะ”

กัปตันพูดพร้อมกับดันโบรเนียไปข้างหน้า

“…อื้ม”