ตอนที่ 6 เงียบสงบ

ในเวลาต่อมา

ฮิเมโกะไปถึงไฮเปอร์เรี่ยนเข้าสั่งการแทนเทเรซ่า การติดต่อสื่อสารกลับมาเป็นปกติพอดี

เทเรซ่าเอาชนะแฮชเชอร์เถาวัลย์พิษได้สำเร็จแม้จะยากลำบกอยู่ไม่น้อยแต่เทเรซ่าก็สามารถชนะมาได้โดยไร้บาดแผล

เทเรซ่าและฮิเมโกะลงพื้นที่สำรวจเมืองนางาโซระอีกครั้งเพื่อค้นหาวาลคิเรียที่พวกเธอส่งมาก่อนหน้านี้ โชคดีที่พวกเธอไม่ได้เข้าปะทะกับแฮชเชอร์เทียมแต่อสูรฮงไกที่นี่นั้นค่อนข้างแกร่งเอาเรื่อง พวกเธอรับบาดเจ็บกันพอตัวจึงจำเป็นต้องออกจากเมืองนางาโซระและตรงกลับเซนต์เฟรย่าโดยเร็วที่สุด

.

.

มีนาคม ปี2014

1สัปดาห์หลังจากการกำจัดแฮชเชอร์เทียมสิ้นสุดลง วาลคิเรียที่ฮิเมโกะกับเทเรซ่าพากลับมาด้วยได้รับการรักษาเป็นที่เรียบร้อย สถานการณ์ภายในเป็นปกติดี

มีการติดต่อจากบิชอปเรื่องค่าพลังงานฮงไกในเหตุการณ์แฮชเชอร์เทียมในเวลาต่อมา เทเรซ่ารายงานไปว่ามีการค้นพบแฮชเชอร์เทียมและด้วยความจำเป็นเธอจึงกำจัดแฮชเชอร์เทียมไปแล้ว ทางบิชอปไม่มีท่าทีอะไรมากเขารับรายงายและตัดการสื่อสารไปทันที

ทางด้านกัปตัน

“ฮ้าา~ ”

กัปตันเอนหลังนอนลงบนพื้นหญ้าใต้ต้นไม้ที่ประจำของเขาแลำนำหมวกมาปิดหน้าหมายจะพักสายตาสัก20-30นาที

สวัสดีทุกท่าน ท่านคงจะสงสัยว่าเมื่ออาทิตย์ก่อน มันเกิดอะไรขึ้นและผมทำอะไรไปใช่มั้ย?

คงต้องเล่ากันก่อนว่าตัวผมนั้นมีของพิเศ๊ษ~ พิเศษ อยู่อย่างหนึ่งครับ

นั้นคือ

[กุญแจแห่งการพังทลาย]

มันไม่ใช่กุญแจสวรรค์หรอกครับเพราะผมจำไม่เห็นได้เลยว่ามีกุญแจสวรรค์หน้าตาเหมือนโทรศัพท์มือถืออยู่ด้วย ชั่งเรื่องรูปลักษณ์เถอะ เอาเป็น [กุญแจแห่งการพังทลาย]มีความสามารถในการนำอาวุธหรืออุปกรณ์ในเกม [Honkai Impact 3] ออกมาใช้ได้ครับ ขอแค่ผมทำตามเงื่อนไขได้ครบผมก็สามารถดึงอาวุธชิ้นนั้นออกมาใช้เมื่อไหร่ก็ได้

ฟังดูโกงดีก็จริงแต่ข้อเสียเองก็มีเหมือนกัน [กุญแจแห่งการพังทลาย] จะใช้พลังงานบางอย่างในการสร้างวัตถุออกมา ซึ่งพลังงานบางอย่างที่ว่าได้มาจากการชาร์จซึ่งหนึ่งวันกัปตันจะได้มาไม่เกิน200แต่การสร้างอาวุธสักชิ้นนั้นกินพลังงานเป็นร้อยเหมือนกัน

แถมของที่สร้างมานั้นดันมีประสิทธิภาพด้อยกว่าของจริงอยู่พอสมควร อย่างเช่นดาบคาตานะสีม่วงที่กัปตันเรียกออกมาในตอนนั้นนะ มันคือ

คล้ายกับกุญแจสวรรค์ลำดับที่ 1 วอย อาร์ไคฟ์ นั้นแหละครับที่สามารสร้างกุญแจสวรรค์ดอกอื่นๆออกมาได้แต่ประสิทธิภาพจะด้อยกว่าของจริงเหมือนกัน

แต่ก็ใช่ว่า[กุญแจแห่งการพังทลาย]จะมีวิธีเพิ่มพลังงานเพียงอย่างเดียวหรอกนะ มันยังมีอีกวิธีนึกอย่างครับ

นั้นคือการดูดซับ และนี้เองก็เป็นเคล็ดลับในการเดินว่อนในสถานที่ที่พลังงานฮงไกหนาแน่นโดยใส่แค่ชุดธรรมดาของผมเช่นกัน

[กุญแจแห่งการพังทลาย] สามารถดูดซับพลังงาน มวลสารใดๆก็ตามที่กัปตันต้องการให้กล้ายเป็นพลังงานสะสมได้

แค่นี้แหละครับ[กุญแจแห่งการพังทลาย] ส่วนที่มาของมันก็ไม่มีอะไรมาก ผมบังเอิญไปเจอมันเข้าในจักรวาลฟองสบู่เมื่อไม่กี่ปีก่อน ถึงจะแปลกใจนิดหน่อยที่นำมันกลับได้ด้วยก็เถอะแต่สำหรับตัวประกอบอย่างกัปตันแล้วเขาจะพลังอะไรมาเสริมก็คงไม่สำคัญหรอกจริงมั้ยละ?

“กัปตันคะ”

ในขณะที่กัปตันกำลังเคลิ้มได้ที่ชนิดที่ว่าอีกไม่กี่วิก็จะหลับไปแล้วนั้น เสียงเรียกที่คุ้นเคยก็ทำให้เขาพลาดโอกาสในการนอนไปทันที

“มีอะไรหรอไรเดน…”

คนที่เรียกเขาไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเมย์นั้นเอง เธอเดินมานั่งย่องอยู่ด้านขวามือของกัปตันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ

กัปตันหยิบหมวกออกไปวางบนพื้นหญ้าพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งพิงต้นไม้ ผ่านมาจะพอเดือนแล้วที่เมย์อาศัยอยู่ที่เซนต์เฟรย่า กัปตันมีโอกาสได้พบและพูดคุยกับเมย์อยู่หลายครั้งเพราะต้องไปหาฮิเมโกะหรือไม่ก็ต้องแบกฮิเมโกะไปส่งห้องหลังจากดวลเหล้าเสร็จ กัปตันจึงสนิทกับสามสาวอยู่นิดหน่อย

“ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ละคะ?” เมย์ถามพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“พอดีม้านั่งตรงนั้นมันพังนะ เลยมานอนบนพื้นแทน”

“ไม่ใช่งั้นสิคะ ฉันหมายถึงว่าทำไมกัปตันไม่ไปนอนที่ห้องละคะ?”

อ๋อหมายถึงแบบนั้นเองหรอกเหรอ?

“อืม~…นั้นสินะ เธอลองนอนดูสิแล้วจะเข้าใจ” กัปตันว่าพร้อมกับตบพื้นหญ้าเบาๆสองสามครั้ง เชิญชวนให้เมย์ลองนอนดู แต่เมย์รีบปฏิเสธทันที

“อ๋อใช่ ลืมไปเลยว่าไรเดนเป็นคุณหนูนิเน๊อะคงไม่เคยนอนพื้นหญ้ามาก่อนสินะ ขอโทษด้วยจริงๆที่ฉันคิดไม่ทัน^^” กัปตันหลับตายิ้มหน้าบาน

“แค่พื้นหญ้านะฉันไม่ได้รังเกียจอะไรเลยค่ะแค่กลัวเสื้อผ้าจะเปื้อนเฉยๆคะ! หึ! ” เมย์พองแก้มไม่พอใจ ดูจากคิ้วที่ขมวดจนจะเป็นปมอยู่นั้นคงไม่พอใจจริงๆนั้นแหละ

แหมะ

“ถ้าเปื้อนขึ้นมากัปตันช่วยเอาไปซักด้วยคะ...”

เมย์ล้มตัวนอนลงพื้นหญ้าตามที่กัปตันบอกด้วยท่าทางไม่พอใจเช่นเดิม

.

.

.

ผ่านไปหลายนาที เมย์และกัปตันไม่ได้พูดอะไรกันเลย มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านใบไม้ใบหญ้า

ไกลออกไปหน่อยจะมีเสียงพูดคุยของนักเรียนวาลคิเรียดังอยู่กลายๆ ถ้าไม่สนใจจริงๆก็สามารถปล่อยผ่านไปได้ แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านใบไม้กระทบผิวให้ความรู้สึกอบอุ่น พอรวมกับลมที่พัดผ่านมาเป็นระยะแล้ว มันความรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก

“สงบดีใช่มั้ยละ?”

“ค-คะ!”

เมย์สะดุ้งตกใจขานตอบ เธอลืมไปได้ยังไงว่ากัปตันยังนั่งอยู่ตรงนี้!? เมย์เคลิ้มจนเกือบจะหลับไปแล้วแต่เสียงของกัปตันทำให้เธอตื่นขึ้นมาเสียก่อน พอคิดว่าตนกำลังจะหลับโดยไร้การป้องกันทั้งๆที่มีผู้ชายกำยำสูงเกือบ190นั่งอยู่ข้างๆเมย์ก็ตาแจ้งนอนไม่ลงไปเลย

“ถึงที่ห้องจะนอนสบายกว่าก็จริง แต่ฉันชอบนอนที่นี่มากเลยละ เพราะมันเงียบสงบแถมทำให้รู้สึกสบายใจ”

กัปตันพูดโดยในมือของเขากำลังหมุนใบไม้เล่นอยู่

“น-นั้นสินคะ เป็นความรู้สึกที่ดีเลยคะ”เมย์ตอบตะกุกตะกัก ใบหน้าของเธอขึ้นสีจางๆในหัวพยายามไล่ความคิดไม่ดีออกไป

“เอาละ นี้ก็จะบ่ายแล้วด้วยเราไปแล้วละมั้งเดี๋ยวเคียน่ากับจะเป็นห่วงเอานะ”

กัปตันยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนที่เขาจะหันมาหาเมย์และยื่นมือออกไป

“นั้น..สินะคะ” เมย์จับมือของเขาก่อนจะลุกขึ้นและกัปเศษหญ้าเศษดินบนเสื้อผ้าออกอย่างระมัดระวัง

“ถ้าเปื้อนละก็บอกได้นะ เดี๋ยวฉันเอาไปซักให้แน่นอนว่าชั้นในฉันก็ซักให้ได้นะ~”

“ฉันซักเองได้คะ!!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***