ตอนที่ 5 แฮชเชอร์แห่งนางาโซระ

30นาทีก่อน

ยานไฮเปอร์เรี่ยนได้เดินทางมาถึงนางาโซระเป็นที่เรียบร้อย เทเรซ่าได้ออกคำสั่งให้นำยานลงเหนือพื้น 700 เมตรก่อนที่ตัวเธอจะลงไปยังเขตเมืองนางาโซระโดยใช้โดรนรูปร่างเครื่องบินรบซึ่งควบคุมโดยAI

เทเรซ่ากวาดมองรอบๆ “ลดความเร็วลง” โดรนค่อยๆบินช้าลง โชคดีที่ตึกราบ้านช่องในนางาโซระได้รับความเสียหายจากการต่อสู้ระหว่างเมย์กับฮิเมโกะจนตึกสูงนั้นพังเละไปหมดทำให้เส้นทางการบินของเทเรซ่าไม่มีสิ่งกีดขวาง

เทเรซ่ายังคงกวาดสายตามองรอบๆเช่นเดิม เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะมีผู้รอดชีวิตหลงเหลืออยู่อีก แต่ถ้ามีเธอก็ตั้งใจจะเข้าไปช่วยเหลือทันที

โดรนยังคงบินต่อไป ผ่านไปหลายนาทีเทเรซ่าก็ยังไม่พบสิ่งใดนอกจากอสูรฮงไกกีกี้ไม่กี่ตัวและพวกมันก็กำลังตามโดรนของเทเรซ่าอยู่แต่ด้วยความเร็วเพียงแค่นั้นชาตินี้ก็คงตามเธอไม่ทันหรอก เทเรซ่าคิดด้วยสีหน้ามั่นใจ

จนเทเรซ่าสังเกตเห็นบางอย่าง

อสูรฮงไกที่วิ่งตามเธอมานั้นจู่ๆก็หยุดชะงักไปทันทีที่เธอบินผ่านอาคารเก่าหลังหนึ่งมา

“มีบางอย่างไม่ถูกต้อง”

เทเรซ่ากำโซ่ในมือแน่นขึ้น เธอเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้เรียบร้อยแล้ว แต่ถ้าจะให้ดีเธอก็อยากรีบพาวาลคิเรียที่เธอส่งเข้ามาก่อนหน้านี้ออกไปพร้อมกับเธอโดยไม่ต้องเขาปะทะกับใครอยู่หรอก บางทีคงต้องใช้โดรนเพิ่ม…

“เทเรซ่าพูด ไฮเปอร์เรี่ยนส่งโดรนมาเพิ่มหน่อย”

เทเรซ่าพูดผ่านอุปกรณ์สื่อสาร หากแต่ทางปลายสายกลับไม่มีการตอบกลับใดๆ เธอจึงย้ำไปอีกครั้ง

“ฮัลโหล ไฮเปอร์เรี่ยนได้ยินแล้วตอบด้วย”

“….”

ไม่มีการตอบกลับ

เทเรซ่าสั่งโดรนให้บินสูงขึ้นอีก และมองกลับไปยังทิศทางที่เธอผ่านมา

“ก็ยังยู่ดีนิ?”

เทเรซ่างง สุดสายตาของเธอยังปรากฏยานรบขนาดใหญ่ลอยอยู่เหนือพื้นไม่มากอยู่เลย แต่น่าแปลกที่ไม่สามารถติดต่อทางนั้นได้ หรือมีบางอย่างรบกวนการสื่อสารอยู่?

“เอาเป็นว่ากลับไปที่ยานก่อนดีกว่า-”

ตู้ม!

จู่ๆโดรนของเทเรซ่าก็ถูกลำแสงสีแดงสดเจาะทะลุจนโดรนเกิดระเบิดขึ้น แต่เทเรซ่าไหวตัวทันและกระโดดหลบออกมาได้ทันเวลา

“เกือบไป!”

เธอออกแรงเหวี่ยงกางเขนจูดาห์เพื่อให้ตนลงถึงพื้นเร็วที่สุด จนเกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณ แต่เทเรซ่าหาได้สนใจ เธอยกจูดาห์ขึ้นอีกครั้งและออกวิ่งในทันที

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการโจมตีนั้นมากจากอะระ มองไม่เห็นต้นตอของลำแสงนั้นเลย

แต่ตอนนี้เราต้องหนีก่อน

เทเรซ่าคาดเดียวว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นสายโจมตีระยะไกล ซึ่งตรงข้างกับเทเรซ่าโดยสิ้นเชิง เธอจึงเลือกที่จะถอยออกมาก่อน

“อึ๊ก!”

ขาของเทเรซ่าหยุดชะงักในทันทีก่อนที่ลำแสงสีแดงสดจะพุ่งเฉียดเทเรซ่าเพียงนิดเดียวเท่านั้น

อันตราย!

เทเรซ่าสับเท้าวิ่งอีกครั้งและลำแสงสีแดงก็ยังคงพุ่งมาหาเธออย่างต่อเนื่อง เทเรซ่าหลบและพยายามสลัดอีกฝ่ายให้หลุด แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เธอวิ่งมาหลายกิโลแล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังคงยิงลำแสงเหล่านั้นใส่เธอไม่หยุดหยอน จนเทเรซ่าวิ่งมาถึงอาคารหลังหนึ่ง จู่ๆลำแสงก็หยุดลง

“เจ้าลำแสงนั้นยิงมาจากไหนกันเนี้ย”

เทเรซ่าหอบหายใจแรง เธอวิ่งวนอยู่ในเมืองนานหลายสิบนาทีหากนับเป็นระยะทางก็คงหลายสิบกิโล แต่ลำแสงบ้านั้นสามารถยิงใส่เธอได้จากทั่วทุกทิศทาง

แต่ตอนนี้เอาเป็นว่าเราอยู่ที่ไหนแล้ว? เทเรซ่าลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะออกเดินสำรวจอาคารหลังดีโดยคราว

“ตึกนี้มัน….โรงเรียน?”

เทเรซ่าเดินมาเจอห้องห้องหนึ่งที่มีโต๊ะเต็มไปหมด และห้องใกล้ๆกันนั้นก็มีเหมือนกัน หากมองออกไปนอกหน้าต่างจะเห็นสนามกีฬาขนาดไม่ใหญ่มากอยู่ ทำให้เทเรซ่าคิดเดาว่าที่นี่คงเป็นโรงเรียน

เทเรซ่าเลือกที่จะเดินสำรวจต่อไปจนเธอเดินไปสะดุดรากไม้ขนาดใหญ่จนล้มลง

“แอ็ก!?” ซ้ำร้าย จูดาห์ดันล้มทับเธออีกทีเสียได้ “โอ้ย…เจ็บแฮะ” เธอดันจูดาห์หลบและลุกขึ้นยืนอีกครั้งก่อนจะหันไปมองลากไม้บนพื้น

ไม่สิ หน้าตามันเหมือนเถาวัลย์มากกว่า

“เถาวัลย์….”

จะว่าไปตลอดเวลาที่เธอเดินอยู่นั้นก็มีเถาวัลย์เกาะอยู่เต็มไปหมด เรียกได้ว่าปกคลุมทั่วอาคารเลยก็ไม่ผิด หากแต่เถาวัลย์มันโตเร็วขนาดนี้เลยหรอ?

“เดี๋ยวนะ?!”

เทเรซ่าฉุกคิดขึ้นมาได้ จะว่าไปเธอลืมเสียสนิทเลยว่าตนอยู่ในพื้นที่อันตรายที่เต็มไปด้วยพลังงานฮงไกปริมาณมหาศาล แต่มีเรื่องที่แปลกประหลาดอยู่นั้นคือ

“ไม่เห็นรู้สึกถึงพลังงานฮงไกเลย”

ด้วยสัมผัสที่เร็วต่อฮงไกของวาลคิเรีย ยิ่งเป็นระดับเทเรซ่าด้วยแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยเธอจะไม่รู้สึกถึงพลังงานฮงไกรอบๆตัว แต่ตอนนี้มันเป็นไปแล้ว

“ชักแหม่งๆแล้วสิ”

จูดาห์ยังตอบสนองอยู่แปลว่าพลังงานยังมีอยู่บ้าง

นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับเมืองนี้กันแน่?

.

.

.

.

.

ทางด้านเซนต์เฟรย่า

5 นาทีหลังจากที่ฮิเมโกะเดินทางมาถึงห้องบัญชาการ

กัปตันอธิบายสถานการณ์คราวๆให้ฮิเมโกะฟัง ซึ่งทั้งคู่ต่างรู้สึกไม่ดีเอามากๆเพราะค่าพลังงานฮงไกสูงทะลุฟ้าตั้งสองจุดเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน ซ้ำร้ายค่าพลังงานฮงไกยังสูงจนสุ่มเสี่ยงจะให้กำเนิดแฮชเชอร์ตนใหม่ขึ้นมาอีกเสียด้วย

“มุกนี้ขำไม่ออกเลยกัปตัน”

“ถ้ามันเป็นแค่มุกก็ดีสิครับพันตรี”

รายงานจากยานไฮเปอร์เรี่ยนบอกว่าเทเรซ่าเข้าไปในเมืองนางาโซระได้32นาทีแล้วโดยใช้โดรนเป็นพาหนะและยังไม่มีการติดต่อใดๆกลับมา

และด้วยสนามพลังงานบางอย่างทำให้เราไม่สามารถส่งโดรนเข้าไปในเมือง ทำได้ดีสุดคือการสแกนและเก็บข้อมูลจากระยะไกลเท่านั้นซึ่งมีประโยชน์ไม่มากนักสำหรับสถานการณ์ในปัจจุบัน

“ฉันจะไปสมทบเอง”

“ก็ว่าจะให้คุณไปอยู่แล้วละครับพันตรี”

ฮิเมโกะเสนอตัวทันที ตามที่กัปตันคาดไว้ เขาจึงสั่งให้เตรียมยานที่มีความเร็วสูงที่สุดไว้แล้ว

“งั้นฝากทางนี้ด้วยนะกัปตัน”ฮิเมโกะพูดทิ้งท้ายพร้อมกับกวักมือเรียกวาลคิเรียสองสามคนตามเธอไปด้วย “ขอโชคดีครับพันตรี”

ฮิเมโกะตรงไปที่ยาน อีกไม่เกิน 1 ชั่วโมง ก็น่าจะถึงไฮเปอร์เรี่ยน…

‘เรามีเวลาแค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้น’

“โอนอำนาจการสั่งการชั่วคราว ฝากทางนี้สักครู่นะ”

“ร-รับทราบคะกัปตัน!”

กัปตันออกคำสั่งก่อนที่เขาจะวิ่งออกจากห้องบัญชาการในทันที โดนวาลคิเรียหลายคนขานตอบด้วยสีหน้าสับสนงุนงง

.

.

.

ทางด้านเทเรซ่า

“ฮึ!”

หอกสีทองถูกกวัดแกว่งโดยร่างเล็ก ฟาดฟันเถาวัลย์ที่พุ่งตรงมาหาเธออย่างรวดเร็วแต่ไม่มีทีท่าว่าเถาวัลย์จะลดจำนวนลงเลย

เทเรซ่าเห็นท่าไม่ดีฟันเถาวัลย์ทั้งหมดในรวดเดียวก่อนจะคว้ากางเขนจูดาห์และกระโดดออกมากลางสนามกีฬาผ่านรูขนาดใหญ่บนกำแพง

“เธอนี่เคี้ยวยากใช่เล่นนะเด็กน้อย”

เทเรซ่าเอ่ยพร้อมกับปาดเหงื่อบนแก้มของตน ใครจะไปคิดกันละว่าระหว่างที่กำลังสับสนกับสถานการณ์ในเมืองอยู่นั้น ถูกเถาวัลย์รอบๆจู่ๆก็พยายามเข้าโจมตีเสียอย่างนั้น พอไล่ฟันเถาวัลย์ไปสักพักก็มาเจอต้นต่อของมันเข้า

“14ปีแล้วสินะ”

ผ่านมา14ปีแล้วแต่ความรู้สึกของฉันยังเช่นเจนอยู่เลย แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อตอนนั้น เด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าฉันไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนเมื่อตอนนั้น!

“ไม่ได้ออกแรงขนาดนี้นานแล้ว…กัดฟันแน่นๆละแฮชเชอร์!”

เด็กสาวในชุดนักเรียนก้าวเดินออกมาจากอาคารด้วยท่าทางผิดธรรมชาติ ด้านหลังของเธอมีเถาวัลย์สีเขียวเข้มหลายเส้นขยับไปมาราวกับมีชีวิต

“เป็นเด็กเปรตที่เก่งจังนะ~”

“ว่าใครเป็นเด็กกันยะยัยหนู!!”

ดูท่าฉันจะปล่อยยัยเด็กนี้ไปไม่ได้จริงๆนั้นแหละ!

เทเรซ่าปักจูดาห์ลงกลางสนามพร้อมกับกำอาวุธในมือแน่นและตรงเข้าหาแฮชเชอร์ด้วยท่าทางเดือดดาล หากไม่มองว่านั้นเป็นมนุษย์ก็ไม่มีการปราณีใดๆทั้งนั้น!

.

.

.

ที่ไหนสักแห่งในนางาโซระ

สี่แยกที่ถนนสายมาบรรจบกัน จุดศูนย์ที่ของมันมีเสาขนาดใหญ่ตั้งตรงอย่างมั่นคง

รูปร่างคล้ายกางเขนสีทองหม่น ใจกลางของมันมีร่างเพรียวบางคล้ายเด็กสาว ถูกพันธนาการด้วยโซ่สีดำสนิทตรึงร่างของเธอไว้กับเสากางเขนขนาดยักษ์

ทั้งที่กางเขนและเด็กสาวต่างอยู่ในจุดที่เด่นสะดุดตาอย่างกลางสี่แยก แต่กลับรอดผลการตรวจจับจากทั้งเทเรซ่าและไฮเปอร์เรี่ยนมาได้

บางทีคงเป็นลักษณะพิเศษหรือไม่ก็ความสามารถบางอย่างที่เสานั้นทำได้

แกร๊ก…

เสียงเบาๆที่ดังก้องกังวานในความเงียบสงบ เป็นระยะ โซ่สีดำที่พันธนาการเด็กสาวไว้กำลังปริแตกอย่างช้าๆ ร่างของเด็กสาวมีการขยับเล็กน้อยหลังจากโซ่มีการแตกออก

แฮชเชอร์เทียม …จะเรียกว่าแฮชเชอร์พิษก็ดูจะหรูไปหน่อย ขอเรียกเธอว่าแฮชเชอร์เถาวัลย์พิษแล้วกันนะ

แฮชเชอร์เทียม เกิดจากการควบแน่นพลังงานฮงไกที่หลงเหลืออยู่ในพื้นที่ที่เกิดการปะทุหรือในสถานที่ที่มีพลังงานฮงไกหนาแน่น โดยมีเงื่อนไขเดียวกับการกำเนิดแฮชเชอร์ เพียงแต่มีพลังน้อยกว่ามากเพราะไม่มีคอร์มีเพียงมวลพลังงานที่เก็บสะสมไว้ในร่างกายเฉยๆ เพราะงั้นจึงง่ายต่อการกำจัด

และแฮชเชอร์เถาวัลย์พิษเป็นอย่างนั้น เธอกำเนิดที่นางาโซระจากซากการปะทุครั้งที่3 ซึ่งได้ให้กำเนิดแฮชเชอร์ที่3 Herrscher of Thunder หรือก็คือ ไรเดนเมย์ไปก่อนแล้ว ตามเนื้อเรื่องที่เรารู้หากแฮชเชอร์ตนนั้นมีเวลามากพอเธอจะสร้างคอร์ขึ้นมาและกลายเป็นแฮชเชอร์อย่างสมบูรณ์ เพียงแต่ถูกกำจัดไปซะก่อนจึงไม่มีโอกาสได้เห็นพลังที่สมบูรณ์ของเธอ

ต้องขอบคุณผู้อำนวยการเทเรซ่าที่เข้าปะทะกับแฮชเชอร์เถาวัลย์พิษไปก่อนตอนนี้เธอเลยไม่มีเวลาดูดซับพลังงานฮงไกซ้ำยังเสียพลังงานจำนวนมากในการต่อสู้กับเทเรซ่าจนตอนนี้พลังของเธอคงเหลือน้อยเต็มที

“นั้นนะเหรอต้นตอของสนามพลังแปลกๆ”

ชายในชุดคลุมสีดำมองดูเด็กสาวผ่านกล้องส่องทางกายจากบนซากตึกที่อยู่ไม่ไกลนัก

“คีย์คือกางเขน เด็กผู้หญิง สนามพลังที่หักล้างการตรวจจับจากดาวเทียมรวมถึงตัดขาดการสื่อสารทั้งหมดได้ ”

บอกตามตรง ถึงจะรู้แล้วต้นต่อของสนามพลังอยู่ที่ไหนแต่ไม่สามารถบอกได้ว่ามันถูกปล่อยมาจากอะไร

จากเด็กสาว?  หรือว่า จากกางเขน?

“แต่ถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่างจะเป็นอันตราย…”

ชายคนนั้นวางกล้องส่องทางไกลลงและยืนมือออกไปคว้าดาบคาตานะสีม่วง ที่ปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่า

จากดาบค่อยๆกลายสภาพเป็นรูปร่างของปืนไรเฟิล

“ความสามารถแอบคล้ายแฮชเชอร์ลำดับที่11 แต่ถ้าคิดว่าเป็นแฮชเชอร์ที่3ก็อาจเป็นไปได้เหมือนกัน…”

ชายคนนั้นเล็งปืนไปยังหญิงสาวบนไม้กางเขน ไรเฟิลในมือของเขาเปล่งแสงสีม่วงปลดปล่อยประกายไฟสีเดียวกันออกมาเรื่อย ๆเผาไหม้พื้นที่บริเวณนั้นด้วยสายฟ้าแห่งการลงทัณฑ์

ปัง!

กระสุนสายฟ้าอันทรงพลังถูกยิงไปยังเด็กสาวบนกางเขนตรงเข้ากลางอกของเธออย่างแม่นยำก่อนที่สายฟ้าอันทรงพลังจะระเบิดออกกลายเป็นเสาสีม่วงและจางหายไปในชั่วพริบตา

เหลือเพียงกลุ่มควันสีดำที่จางลงอย่างช้าๆ

ชายชุดดำหยิบกล้องส่องทางไกลออกมาขึ้นมาอีกครั้งและส่องดูผลลัพธ์อย่างเฉยชา ส่วนปืนกระบอกนั้นก็แตกกระจายก่อนสลายไปเป็นที่เรียบร้อย

“ยังไม่จบสินะเนี้ย”

เมื่อควันจางหายไปจนหมดแล้ว ชายในชุดคลุมสังเกตเห็นร่างบางที่นอนหมดสติอยู่ในหลุด

ชายชุดดำเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เขาคว้าปืนกระบอกหนึ่งออกมาจากความว่างเปล่าก่อนจะกระหน่ำยิงใส่ร่างนั้นในทันที ในเวลาเดียวกันก็วิ่งตรงไปยังหลุมนั้นด้วยสีหน้ากระวนกระวาย

พอมาถึงแล้วเขาไม่รอช้าหยิบดาบสีม่วงออกมาแทงซ้ำร่างนั้นอีกครั้งจนร่างบางค่อยๆสลายกลายเป็นควันไปในที่สุด

“แฮ่ก…แฮ่ก….ขอบใจแกเลยนะทำให้ฉันวิ่งมาตั้งไกลเพื่อแทงชึกเดียว!”

ชายชุดดำสะบัดดาบก่อนจะดึงผ้าคลุมให้ปิดบดบังใบหน้าของตนมากขึ้น

หากใครรู้ว่ากัปตันสามารถเก็บแฮชเชอร์เทียมได้ง่ายดายคงมีปัญหาตามมาไม่หยุดแน่ กัปตันโยนดาบขึ้นฟ้าก่อนที่มันจางหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่

ยิ่งไปกว่านั้นความสามารถที่เขามีอยู่นั้นไม่ใช่อะไรที่จะบอกใครไปเรื่อยได้เสียด้วย

วงแหวนสีทองปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของกัปตันก่อนที่เขาจะก้าวเดินเข้าไปในวงแหวนก่อนทีมันจะหายไปพร้อมกับตัวกัปตัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***