ตอนที่ 3 ทักทายสามสาว

กุมภาพันธ์ ปี2014

หลังจากนำตัวแฮชเชอร์ที่3แอ่นเดอะแก๊งกลับมายังเซนต์เฟรย่าก็ผ่านมาได้4วันแล้ว

ยานไฮเปอร์เรี่ยนอันภาคภูมิใจของเราได้รับการซ่อมแซมจนกลับมาใช้งานได้เป็นที่เรียบร้อยและพร้อมออกปฏิบัติการอีกครั้ง ด้วยความพยายามอย่างหนักของหน่วยซ่อมบำรุง

“เหนื่อยชิบ…”

ในโถงทางเดินขนาดใหญ่ของเขตหอพัก ชายในชุดเครื่องแบบสีขาวสวมหมกเดินไหล่ตกไปตามทางด้วยท่าทางเหนื่อยล้า

เป็นเวลากว่า3วันที่กัปตันสิงสถิตอยูในไฮเปอร์เรี่ยนเช่นเดียวกับหน่วยซ่อมบำรุง เนื่องจากเขาพอมีความรู้ด้านนี้อยู่บ้างเลยไปช่วยงานทางนั้นอยู่ตลอด ส่วนเรื่องงานเอกสารนะไม่มีปัญหาหรอกเพราะตัวเขาตั้งใจเคลียร์ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาช่วยอยู่แล้ว ถึงงานจะออกมาดีแต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นงานที่หนักหนาเอาเรื่องเลย

“อรุณสวัสดิ์คะกัปตัน!” 

เสียงของเด็กสาววาลคิเรียฝึกหันกล่าวทักทาย กัปตันเหลือบมองและโบกมือให้ด้วยรอยยิ้ม 

ระหว่างทางก็มีคนทักทายเขาแบบนี้อยู่ตลอด ตัวกัปตันค่อนข้างชินชาไปแล้วจึงสามารถทักทายกลับได้อย่างเป็นธรรมชาติ

กัปตันเดินไปตามโถงทางเดินจนมาถึงประตูบานหนึ่ง เขาเปิดเข้าไปและพบกับเทเรซ่า

“วันนี้มาเร็วจังนะกัปตัน” เธอหันมาทักทายเขาขณะที่ปิดหนังสือการ์ตูนในมืออย่างใจเย็นก่อนจะเก็บมันเข้าลิ้นชักไป

“อรุณสวัสดิ์ครับผอ.”กัปตันกล่าวทักทายก่อนจะเดินไปที่หน้าโต๊ะทำงานของเทเรซ่า“นี้เป็นรายงานของเมื่อวานครับ” เขาวางเอกสารชุดหนึ่งลงบนโต๊ะ เทเรซ่าเลื่อนมือมาหยิบมันไปวางข้างๆพร้อมกับพูดว่า 

“ขอบใจมากนะแล้วมีอะไรอีกรึเปล่า?”

“ก็มีเรื่องอยากจะถามนิดหน่อย”กัปตันตอบ

“ให้เดาคงเป็นเรื่องเด็กสามคนนั้นใช่มั้ยเอ่ย~?” เทเรซ่าถามด้วยท่าทางยียวน แต่กัปตันหาได้ปฏิเสธ 

“ก็ตามนั้นแหละครับ”

เทเรซ่ายิ้มร่าและหัวเราะหึหึอย่างพอใจ เธอรู้จักชายตรงหน้ามาเป็นเวลานานหลายปี ตั้งแต่สมัยที่เขายังอาศัยอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าเลยด้วยซ้ำ มีหรือที่เธอจะคาดเดาความคิดของเขาไม่ได้?

“แล้วคำตอบละครับ?” กัปตันถามอีกครั้ง

“ก็นั้นสิน้า~~ ตอนนี้ไม่มีอะไรมากหรอก เด็กพวกนั้นฉันให้พวกเธออยู่กับฮิเมโกะนะเธอจะได้ในจับตาดูและสอนสั่งได้ตลอดเวลาไงละ” เทเรซ่าอธิบาย “แล้วก็เดือนหน้าเด็กพวกนั้นจะถูกบรรจุเป็นนักเรียนวาลคิเรียของเราแล้ว ส่วนตอนนี้ก็ให้เวลาพวกเธอปรับตัวกันไปก่อน”

“งั้นหรอครับ แล้ว-”

“แล้วเรื่องแฮชเชอร์นะไม่ต้องห่วงตอนนี้ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากทุกคนบนไฮเปอร์เรี่ยนฉันและนายนอกนั้นยังไม่มีใครรู้หรอก” เธอตอบก่อนจะพูดว่า“มีเรื่องจะถามอีกมั้ยกัปตัน”และหัวเราคิดคักอย่างสนุกสนาน

“ไม่มีแล้วครับ…อ๋อใช่เกือบลืมเลย” กัปตันที่หมดคำถามและเตรียมจะจบการสนทนาแต่เขานึกขึ้นมาได้ว่านอกจะเรื่องนี้แล้วเขายังมีอีกเรื่องหนึ่งอยู่

“ของฝากครับท่านเทเรซ่า” กัปตันวางหนังสือเล่มหนึ่งลงบนโต๊ะทำงานของเทเรซ่าก่อนที่เขาจะขอตัวออกไปทำงานต่อ 

“น-นี่มัน!!” 

เทเรซ่าคว้าหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาด้วยดวงตาเป็นประกายวิบวับ เพราะมันคือหนังสือการ์ตูนโฮมุเล่มล่าสุด!

“โบนัสเดือนนี้ฉันให้สองเท่าเลย!!” เทเรซ่าประกาศกร้าว กัปตันของเธอนี้ยังรู้ใจเธอไม่เปลี่ยน

.

.

.

ทางด้านกัปตัน

หลังจากออกมาจากห้องของเทเรซ่ากัปตันก็มานั่งอยู่ที่ม้าหนังตัวหนึ่งข้างตึกหอพักนักเรียน มันเป็นจุดที่ไม่ค่อยมีใครผ่านสักเท่าไหร่เพราะไม่ได้อยู่ในเส้นทางที่จะใช้ไปตึกเรียนหรือสถานที่อื่น ๆเลย เรียกได้ว่าเป็นจุดลับภายในเซนต์เฟรย่าเลยก็ได้เพราะที่นี่ก็อยู่ในจุดอับของกล้องวงจรปิดและหุ่นยนต์รักษาความปลอดภัยเช่นกัน

เขาชอบมาที่นี่เวลาว่างๆ กัปตันก้มหน้ามองพื้นหญ้าสีเขียวที่พลิ้วไหวตามแรงลม เขากำลังคิดเรียบเรียงเหตุการณ์และเรื่องราวที่ผ่านมา

“ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามเนื้อเรื่อง..”

ถ้าจะมีจุดเปลี่ยนเล็กน้อยตรงที่เขาได้เข้าไปแทรกแซงบางจุด แต่ทุกทั้งนั้นเขาทำไปเพราะเห็นว่ามันอาจจะเป็น

ไม่ว่าจะตอนที่ไปรับโบรเนียที่ห้องเก็บของ ความจริงแล้วคนที่ไปที่นั้นควรเป็นรองกัปตันที่เป็นคนสนิทของฮิเมโกะต่างหาก แต่เพราะตอนนั้นเธอได้รับอาดเจ็บเล็กที่ขาทำให้ถูกพาไปห้องพยาบาลแล้ว นั้นก็แปลว่าจะไม่มีใครไปพาโบรเนียออกมากัปตันจึงเป็นคนไปหน้าที่นั้นแทน

ส่วนที่กัปตันแทรกแซงอีกจุดนั้นคือตอนที่กัปตันนำเสื้อผ้าไปให้เมย์นั้นเอง ตามเนื้อเรื่องแล้วในฉากที่ฮิเมโกะไปคุยกับเมย์เรื่องการฝังระเบิดนั้นเมย์เปลี่ยนชุดนักเรียนธรรมดาเรียบร้อยแล้ว 

แต่ก็ตามที่ทุกคนเห็นกันเมย์ที่กัปตันไปหานั้นยังอยู่ในชุดนักเรียนขาดๆอยู่เลย แม้ว่าจะผ่านช่วงพูดคุยกับฮิเมโกะมาได้จะพอวันแล้วก็ตาม กัปตันจึงนำเสื้อผ้าไปให้เปลี่ยน ส่วนท่าทีของเขาในตอนนั้นก็แค่นึกสนุกอยากแกล้งเฉยๆ

แต่จะมีอยู่ช่วงหนึ่งที่กัปตันไม่ได้ตั้งใจจะไปแทรกแซงเลยนั้นคือฉากที่เทเรซ่าไปหาเคียน่าที่ห้องพยาบาล ฉากนั้นไม่มีอะไรเปลี่ยน ทุกอย่างเป็นไปตามเนื้อเรื่องเกือบทั้งหมด แต่เพราะเทเรซ่าต้องการให้กัปตันไปด้วย เนื้อหาการพูดคุยจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย อย่างน้อยกัปตันก็จำได้ลางๆว่าในฉากนี้มันมีการพูดคุยกันมากกว่านี้ละนะ

นั้นคือทั้งหมดที่เขาได้ทำการแทรกแซงไปในช่วง 4 วันที่ผ่านมา หากมีนอกเหนือจากนี้ละก็ เขาคงเผลอทำไปโดยไม่รู้ตัว

กัปตันครุ่นคิด ในใจเขาตอนนี้มี2อย่างที่ตัดสินใจไม่ได้นั้นคือ เรื่องการแทรกแซงที่เขาทำไปนั้นเอง

ใจนึกก็กังวลว่าเนื้อเรื่องจะมีการเปลี่ยนแปลง หากมันดีขึ้นก็ดีไป แต่ถ้ามันไปในทางตรงกันข้ามละ?

 แต่อีกใจหนึ่งเขาก็อยากที่จะเป็นส่วนหนึ่งในเรื่องราวนี้เหมือนกัน

เขาคิดแล้วคิดอีก ครั้งแล้วครั้งเล่า เขารู้ว่าฉากจบไม่ได้มีแบบเดียว แต่การเห็นแก่ตัวของเขาจะสร้างปัญหาให้ใครรึเปล่า?

“ว้ายยย!!!”

ในขณะที่กัปตันกำลังจมลงในห้วงความคิด เสียงกรีดร้องแสบแก้วหูดังขึ้นมาจากเหนือหัว กัปตันเงยหน้ามองก่อนที่เขาจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

มีเด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนกำลังหล่นลงมา!?

“แย่แล้วไง!?” กัปตันลุกจากม้านั่งและรีบตรงไปทางที่คาดว่าเด็กคนนั้นจะตกลงมา

ฮึ้บ! 

โชคดีที่กัปตันนั้นเร็วพอ เขาสามารถเข้าไปรับตัวเด็กคนนั้นไว้ได้หวุดหวิด แม้ตัวเองจะล้มจนลงไปนั่งอยู่บนพื้นหญ้าแล้วก็ตาม แต่สองแขนยังคงอุ้มเด็กสาวไว้อย่างดี

“บาดเจ็บตรงไหนมั้ย!?” เขากวาดตามองตามจุดต่าง ๆตั้งแต่ขาขึ้นไปจนถึงใบ..หน้า…?

“ไม่เป็นไร อ-เอาเป็นรีบวางฉันลงได้แล้วฉันเดินเองได้!!” เด็กสาวในชุดเครื่องแบบนักเรียนสีขาวกล่าวตะวาดเสียงดัง กัปตันจึงยกแขนขวาขึ้นเล็กน้อยให้เด็กสาวทรงตัวลุกขึ้นยืนได้

“ไม่บาดเจ็บตรงไหนก็ดีแล้วล่ะ ว่าแต่ทำไมถึงตกลงมาได้ละ?”

“โดนกองขยะซัดใส่จนลื้นตกลงมานะสิ จากห้องนั้นไงห้องที่หน้าต่างเปิดอยู่นั้นน่ะ”

เด็กสาวอธิบายด้วยท่าทางดูอารมณ์เสียสุดๆ กัปตันหันมองตามที่เด็กสาวชี้ไปซึ่งอยู่ชั้น3และอย่างที่เธอบอก กัปตันมองเห็นกองขยะสูงท่วมหัวอยู่ภายใน แต่นอกจากกองขยะแล้วเขายังเห็นผู้หญิงอีก3คนมองลงมาจากห้องนั้นอีกด้วย

“เคียน่าจังเป็นอะไรรึเปล่า!!!”

“อ้าาา โชคดีที่ยังไม่ตาย”

“….”

เมย์ตะโกนถามจากทางหน้าต่าง แม้เธอจะเห็นแล้วว่าเคียน่าที่ตกลงมานั้นไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก พอเห็นอย่างนั้นฮิเมโกะถอนหายใจโล่งอก หากมีใครเกิดตายเพราะกองขยะในห้องของเธอเข้า เธอคงอับอายจนไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อได้อีกก็ได้

“ไม่เป็นพี่เมย์หนูสบายดี!!”เคียน่าตะโกนพร้อมกับโบกมือให้หญิงสาวทั้งสาม

“กัปตัน…” เสียงเรียบของโบรเนียดังขึ้น ด้วยชื่อที่คุ้นเคยฮิเมโกะมองลงไปข้างล่างอีกครั้ง พอชายสวมหมวกสีขาวในเครื่องแบบนั่งอยู่บนพื้นหญ้า

“กัปตันไปนั่งทำไรตรงนั้นนะ” ฮิเมโกะถามออกไป 

แล้วพวกเธอจะตะโกนคุยกันแบบนี้อีกนานมั้ย? กัปตันคิดแต่น่าเสียดายที่เขาพูดออกไปไม่ได้เพราะตอนนี้เขาเองก็กำลังจะตะโกนคุยเหมือนกัน

“พอดีผมมาหาที่เงียบๆนั่งพักนะครับ!”

“โห งั้นก็ขอโทษด้วยนะที่ตอนนี้มันไม่เงียบอย่างที่นายหวังนะ!”

ฮิเมโกะพูดตอบ กัปตันสังเกตเห็นร้อยยิ้มของฮิเมโกะที่ดูสะใจแปลกๆ แต่ตัวเขาคงคิดไปเองเพราะตอนนี้เธอหันหลังและเดินกลับเข้าห้องไปแล้ว

“ขอโทษด้วยนะคะกัปตัน^^;” เมย์กล่าวขอโทษทันทีที่ฮิเมโกะกลับเข้าห้องไป เธอแสดงสีหน้ายิ้มแย้มแปลกๆ แต่ชั่งมันเถอะ บางทีเธอคงสนุกกับบรรยากาศในตอนนี้ก็ได้

“ขอบใจลุงมากนะ งั้นฉันไปก่อนละ!” เคียน่าที่เห็นว่าตนอยู่นานเกินไปแล้วเธอจึงออกวิ่งอ้อมที่หน้าตึกทันที

กัปตันบ่นนิดหน่อย เขาอ่อนกว่าฮิเมโกะตั้งหลายปี หากเขาเป็นลุงฮิเมโกะก็เกือบจะเรียกยายแล้วมั้ง? 

“โอ้ว เรียกลุงนี่ก็เกินไปหน่อยแต่ตามใจเธอเลย เคียน่า คาสลาน่า…” ในช่วงประโยคสุดท้ายกัปตันได้กดเสียงตัวเองให้ต่ำลงและใช้น้ำเสียงเรียบๆให้ดูเท่ไปงั้น

กัปตันเงยขึ้นไปมองหน้าต่างบานเดิม ฮิเมโกะกลับเข้าไปแล้ว เมย์โบกมือลาด้วยรอยยิ้มก่อนที่เธอจะเดินไปจัดการงานของเธอต่อ

“ไม่เจอกันนานเลยนะโบรเนียจัง^^”

ไม่รู้ทำไมเด็กสาวตัวเล็กสุดถึงยังยืนอยู่ที่เดิม สายตาของเธอมองกัปตันอย่างเรียบเฉย

ผ่านไปนาทีกว่าเธอก็ยังมองอยู่ ‘ทำไมยังมองอยู่อีกละเนี้ย?’ กัปตันลุกจากพื้นหญ้าและเงยหน้า

“มีอะไรรึเปล่าโบรเนียจัง?”

“…”

โบรเนียไม่ตอบ เธอจ้องกัปตันตาไม่กะพริบอยู่นานก่อนที่จู่ๆเธอจะเดินกลับเข้าไปเสียอย่างงั้น

“อะไรหว่า?”

กัปตันเกาหัวพลางคิดถึงการแสดงออกเมื่อครู่ของเด็กสาว นี้ตัวเขาทำพลาดอะไรตรงไหนไปรึเปล่า?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***